Merry Christmas!

We zijn sinds gisteren terug van 5 daagjes Snowshoe, West Virginia. Omdat we hier geen familie hebben waar we kerst mee vieren en ik dit jaar niet terug naar Belgie kon vliegen, hadden we besloten om met Caroline en Sander, onze belgisch/nederlandse vrienden hier, een paar daagjes op skivakantie te gaan en dus kerst in de sneeuw te vieren. We moesten daarvoor zelfs niet eens heel erg ver gaan: Snowshoe ligt in de Allegheny Mountains, op een kleine 4 uurtjes ten westen DC.

Ik was nog nooit op skivakantie geweest, had nog nooit een skipiste van dichtbij gezien en heb eerlijk gezegd nooit echt interesse gehad in skien – zon en zee is meer mijn ding. Maar Snowshoe heeft daar verandering in gebracht. Toegegeven, de omstandigheden waren ideaal: het was er niet echt koud (ik betwijfel of het ooit echt gevroren heeft), weinig of geen regen of sneeuw (de sneeuw was inderdaad fake (sneeuwkanon)) en het dorpje was super gezellig. Meer heeft een mens niet nodig. Caro en ik bleven met Brent, hun 18 maand oude zoontje, langs de kant kijken naar onze sportieve mannen…




Het contrast met kerst vorig jaar was trouwens heel groot... toen lagen we nog onder de palmbomen in 't zwembad bij mijn (wijlen) oma in Florida en ook mijn papa was toen van de partij. Dit jaar hadden we iets meer kleren aan...


Over de kwaliteit van de sneeuw, de moeilijkheidsgraad van de pistes en de après-ski, kan ik natuurlijk niets vertellen. Maar volgens Marc waren er op dat vlak zeer weinig overeenkomsten met de europese skidorpen. Wat ik wel kan vertellen is dat West Virginia in geen enkel opzicht is te vergelijken met haar buur (Northern) Virginia, waar wij wonen. We leken helemaal terug in de middeleeuwen: geen GSM ontvangst, geen internet, beperkte kabeltv, de mannen op de piste en de vrouwen aan het fornuis. Op weg naar het skigebied trok ik grote ogen: piepkleine dorpjes, verlaten landweggetjes, mini (vervallen) huisjes, verbouwde trailers (woonwagens) en heel veel typische boerderijen (met die rode schuur die leek geplukt uit “Old McDonald had a farm, hiahiaho”). En ook qua eten en drinken was de keuze in WV redelijk beperkt: bier en wijn in overvloed, maar groenten en vers vlees…nergens te vinden. Gelukkig hadden we een ruime proviandvoorraad mee voor de kerstmenus: heerlijke kaasfondue op kerstavond en kip/peertjes met cranberry/pureepatatjes op kerstmis.

Wij hebben in ieder geval genoten van een gezellig en relax kerstfeest/skivakantie in super leuk gezelschap en met enige vertraging wensen we iedereen hetzelfde toe: een mooie (witte) kerst, omringd door familie en vrienden. En omdat we tegenwoordig toch altijd te laat bloggen, wensen we iedereen alvast ook al een fantastisch 2009 toe, vol liefde, vriendschap, een goeie gezondheid, leuke uitdagingen en vooral heel veel geluk!

Christmas aan de Potomac: Elle Woods meets Rudolph

Twee keer dit weekend mijn kostuum moeten aantrekken. Dat doen we in principe niet graag. Anyway, het was voor een keertje ok dit weekend. Vrijdagavond op restaurant. Zaterdagavond naar het Kennedy Center.

Via onze memberships bij het Kennedy Center en de Smithsonian Institution volgen we het culturele leven hier op de voet. De memberships geven ons trouwens ticketprioriteit voor lokale evenementen van de negen Muzen. Kwestie van niet altijd op den uil te moeten zitten he. Beide instellingen hebben een gelijkaardige missie : ‘het verhogen en verspreiden van kennis en cultuur onder het Amerikaanse volk’. Dat vinden we een uitstekende doelstelling en we leveren dan ook met de glimlach onze bijdrage. De tax benefits zijn trouwens ook niet te versmaden - doch dit geheel terzijde.

Dit keer gingen we naar de musical ‘Legally Blonde’. Het was een kleurrijke bedoening. En dan bedoelen we het publiek zowel als de musical. De gemiddelde Amerikaan houdt van Kerstmis en laat dat graag blijken door in deze tijd van het jaar het kerstthema te verwerken in zijn kleren. We hebben genoteerd dat de kerststropdassen-met-Rudolph-The-Red-Nosed-Reindeer-afbeelding business geen last heeft van de recessie. Verder zagen we een vrouw die leek op een doos Godiva-pralines. Een andere mevrouw was verkleed als een soort van time-travelling turkey. De avond kon wat mij betreft al niet meer stuk. We hadden in ieder geval niet meer zoveel rood/groene kleren gezien sinds de Muppet Show Christmas Special van 1989. Over de Muppet Show gesproken, die twee oude mannen op het balkon die nooit tevreden waren over de show heten Waldorf en Statler.

Terug naar ‘Legally Blonde’. De musical is gebaseerd op de film. Het gaat over de avonturen van een blonde rechtstudente (Elle Woods) en haar Californische vriendinnen. We zijn persoonlijk grote fan van blonde rechtstudentes en Californische vriendinnen dus we hadden goeie plaatsen gereserveerd. We zaten in box 8. By the way, de presidential box is box 1 maar die bleef weer leeg. Dit was onze laatste kans. We hebben President Bush dus nooit in het Kennedy Center gezien. Spijtig.

Zo een box heeft vier plaatsen en we kregen deze keer het gezelschap van twee kirrende dames. Dat gaat dan als volgt. Tegen Siri. Oooh! Wow! You are pregnant! Hiiiii! How are you? When are you due? Hiiii! De laatste keer dat er trouwens nog iemand heeft gevraagd hoe het met mij gaat is ongeveer zeven maanden geleden. Of nee, eigenlijk is dat niet waar, de laatste keer was drie weken geleden in de bar van Fedex Field op een match van de Redskins. Toen vroeg de barman hoe het met mij ging. Waarschijnlijk vooral om te checken of hij mij de zoveelste Bud Light nog zou geven of niet ...

‘Legally Blonde’ is trouwens een zeer entertaining musical. Staat in onze top 3 van 2008. Andere twee top 3 musicals waren Mama Mia in Las Vegas (de liedjes van Abba) en Hairspay in New York (met de fantastische George Wendt, aka Norm Peterson van Cheers, als Edna Turnblad – hilarisch!). In Legally Blonde zat er trouwens een niet onaardig nummer, genaamd ‘Gay or European’. Dat liedje gaat over het feit dat het voor Amerikanen blijkbaar moeilijk is om het verschil te zien tussen een man die gay is of European(lees: man zonder kerstversiering verwerkt in zijn kleren). De zaal vond het fantastisch. Wij trouwens ook: dat verhogen en verspreiden van kennis en cultuur onder het Amerikaanse volk gaat goed. Het was weer een fijne avond in DC.

shop 'til you drop

Wij hebben afgelopen weekend alvast onze bijdrage geleverd om de US economy uit de recessie te halen:




De auto zat propvol...en dat is een SUV!

'Tis the season - part II

Zo, het november eetfestijn is ook weer achter de rug...en het moet gezegd: de kalkoen was perfect gelukt. Met dank aan Ellen en Caro, want zij waren de enige die het aandierven om het beest onder handen te nemen (ter info: je moet alle ingewanden eruit trekken (gekrijs in de keuken) en daarna met de hand het vel losmaken van het vlees en tussen vel en vlees boter smeren...(yuk)! Ik heb mij beperkt tot het decoreren van rozemarijn en thijm tussen de poten.


Daarnaast hadden we ook nog pompoensoep, pureepatatjes, groene boontjes in spek, geroosterde butternut squash, witloof, rode kool, cranberry saus, gravey EN 2 appeltaarten. Eten genoeg dus. Ik hoop alvast dat alles verteerd is tegen de kerstdagen ;o)



en we hebben nu ook al een beetje een idee hoe onze living eruit zal zien eens Charlie er is...


De volgende dag (vrijdag) was het dan Black Friday, oftewel: de dag van de koopjes. De bedoeling is dat de winkeliers op black friday hun jaarcijfers goedmaken (en dus van rood naar zwart gaan in boekhoudtermen - vandaar black Friday). Ze doen er echt alles aan om consumenten naar de winkels te lokken: sommige winkels openden de deuren om middernacht of 4u 's morgens (en geloof het of niet, maar toen stonden er al files drummende mensen vol ongeduld te wachten) of geven tot wel 50% korting als je voor 10u 's morgens langs de kassa passeert... Mensen staan uren in de file om het shoppingcenter binnen te kunnen, en bij Walmart is er zelfs een dode gevallen (onder een tv terechtgekomen).

Op black Friday wordt de brug gemaakt, de enige brugdag die ze hier kennen, en wij hebben dan ook van de vrije dag geprofiteerd om uit te slapen. Dus geen bijdrage van ons aan de amerikaanse economie.

Zaterdag hebben we nog een sportwedstrijdje meegepikt: NBA basket. Vorig jaar hebben de Wizards de playoffs gehaald, maar van dat talent bleef zaterdag niets meer over. We hebben ons dan ook maar beperkt tot een foto van de cheerleaders - die ook al niet heel syncroon dansten.



En tot slot; we hebben onze kerstversiering ook weer bovengehaald...


...net als 95% van de amerikanen. Zondag zaten alle buren op hun dak om de lichtjes en versiering op te hangen, maar de klimmende kerstmannen die je in Belgie overal ziet, zijn hier nog niet opgedoken. En ja, ik geef toe, het ziet er bij ons niet even professioneel uit als bij de meeste anderen:


Tja, de Europeanen zal je er altijd wel kunnen uithalen.

'Tis the season

Zoek de 10 verschillen:

= toen


= nu

Inderdaad. "Den Eclipse" (boven) is weg. Toegegeven, het was niet moeders mooiste en ook niet de meest stijlvolle auto, maar het was toch met een heel klein beetje pijn in hart dat ik akkoord ging om mijn autootje in te ruilen. De bedoeling was dat Marc den Eclipse zou overnemen en dat Charlie en ik in zijn grotere (lees: veiligere) SUV zouden kunnen rondtoeteren. Maar Marc haatte de Eclipse. En toen mijn garagist me duidelijk maakte dat de vader van mijn kinderen deze auto wellicht niet zou overleven omdat de remmen en de assen helemaal kapot waren - nee, niet door mijn sportief rijgedrag - werd de beslissing plots een pak makkelijker. Datzelfde weekend zaten we nog bij Beun de Haas (zie vroegere post) en bij een paar serieuzere dealers. En die laatste hebben mijn vertrouwen gewonnen.

Dus vanaf nu is het "den Passat". En ik ben er helemaal verliefd op. Nooit gedacht dat ik voor gadgets zou vallen, zoals zetelverwarming met wel 5 verschillende warmtestanden! Afin, de veiligheid van Charlie en mij is nu dus gegarandeerd. Ons benzineverbruik ook, want met een 3.0 liter motor is dat niet echt om te lachen. Al een geluk dat de prijzen ondertussen zijn gezakt tot $1.85/gallon (je leest dat goed: dat is ong. $0.50/liter!).

Zoals ook op de fotos blijkt, is Charlie ondertussen ook flink aan het groeien. Volgend weekend gaan we trouwens de hele baby-uitzet in huis halen: wiegje, kast, pousset, kleertjes, flesjes...nooit gedacht dat er zoveel bij kwam kijken!

Maar zover zijn we nog niet, eerst is het nog Thanksgiving. Morgen en vrijdag heeft het hele land een dagje verlof, al lijkt het alsof het al deze hele week vakantie is. Het lijkt wel kerst... De winkels lopen overvol, recepten worden uitgewisseld, de radiostations organiseren "SOS Piet" achtige toestanden om kalkoendrama's te verhelpen en de helft van het land zit vandaag achter het stuur in ellenlange files op weg naar familieleden die ze sinds vorige November niet meer hebben gezien.

Wij zijn ook al helemaal in de voorbereidingsstemming. Wij vieren namelijk ook Thanksgiving, met onze Belgisch/Nederlandse vrienden. 4 koppels en de kids komen donderdag bij ons aanschuiven. De traditie, die sedert vorig jaar in voege is, wil dat Marc vandaag alle boodschappen gaat doen en donderdag komen de meisjes om 10u samen om de hele feestmaaltijd in elkaar te flansen. En tegen een uur of 5 gaan we dan aan tafel! Uit voorzorg is Marc gisteren toch de kalkoen maar al gaan kopen. Maar toen we vaststelden dat dat beest van 22pond niet in de ovenschaal paste, de oven zelf al een beetje te klein bleek en je blijkbaar maar 1 pond per persoon moet voorzien, zijn we de kalkoen maar snel terug gaan inwisselen voor een kleiner exemplaar. Lachen geblazen: gisteren zijn we om 10 u s avonds naar de klantendienst van de Safeway (de locale GB) gereden. En neen, ze doen daar niet moeilijk over. Met de glimlach kregen we een kleiner dier en ons geld terug. Van service gesproken.

Ik heb er al een beetje honger van gekregen... hopelijk krijgen we beestje ook gaar.

Dit is Belgisch. Over Westmalle Tripel, Koning Albert en het fregat De Wandelaar.

Vorige maand waren we nog ongerust, waar bleef de uitnodiging ? Vorige week waren we opgelucht, daar was de uitnodiging. Gisteren waren we blij, op naar de residentie van de Belgische ambassadeur. Op naar de receptie ter ere van King’s Day. Het feest van de dynastie in het Vlaams. We hadden hoge verwachtingen want er was dit jaar heel wat te vieren, Koning Albert 15 jaar op de troon en 6 % opslag voor de hele familie volgend jaar. Het is blijkbaar geen crisis voor iedereen.

Op weg naar de residentie gaf Caroline ons nog gauw het laatste nieuws uit Belgie mee. Miss België-kandidate Cassandra D'Ermilio weet niet in welk jaar de Expo 58 heeft plaatsgevonden. Wat is dat nu voor iets, Miss Belgie kandidates kunnen toch niet alles weten. De nationale feestdag weet Cassandra bijvoorbeeld wel: 21 september. Bijna juist. Ik vind Cassandra voor de rest trouwens een heel goeie kandidate.

En toen kwamen we aan bij de residentie van de Belgische ambassadeur. Stipt op tijd. 5 uur. Praatje gemaakt met Dominique, de ambassadeur, die verheugd is met de komst van Charlie. Dominique vertelde ons ook dat hij er deze keer persoonlijk had op toegezien dat er voldoende varieteit aan Belgische bieren was en Belgische frietjes. Het is een toffe peer, onze ambassadeur.

Frietjes dus voor Siri en Westmalle Tripel voor Marc. Wat een feest.

Zoals de vorige keren hebben we ook nu weer enkele interessante landgenoten leren kennen. Zo was er de Belgische student van de universiteit van Maryland die bleef volhouden dat Johnson & Johnson geen beurgenoteerd bedrijf is. We hopen dat onze Belgische student geen economie studeert. Indien wel, is de universiteit van Maryland geen aanrader voor toekomstige economiestudenten. Tweede Westmalle Tripel voor Marc.

We leerden ook weer iemand van het Belgische leger kennen. Dat is een goeie zaak want ons beeld van het Belgische leger wordt te veel gedomineerd door personages als Xavier Waterslaghers en Andre Flahaut. Vermits we niet geloven dat die twee een nauwkeurig beeld van het Belgische leger geven, laten we geen kans voorbij gaan om dat beeld aan te passen. De persoon die we gisteren leerden kennen is verantwoordelijk voor de bescherming van de ambassadeur in het geval Belgie de US aanvalt. Een belangrijke functie, zoveel is duidelijk. Derde Westmalle Tripel voor Marc. Hoe die aanval dan wel precies zou plaatsvinden? Staatsgeheim. Timing? Onduidelijk. De rol die het fregat De Wandelaar in de aanval zou spelen? Ook niet duidelijk. Wie verzint trouwens toch die namen van die boten? En waarom heet een Belgische boot De Wandelaar en een Amerikaanse boot de USS Warrior? Dat maakt de strijd toch al van het begin ongelijk. Vierde of vijde Westmalle Tripel voor Marc. Ook niet meer helemaal duidelijk.

Het was weer heerlijke avond. De foto-kadertjes op tafeltjes her en der van alle leden van de koninklijke familie storen ons ook niet meer zo erg. Alhoewel het er weer een paar meer waren dan devorige keer. Mathilde en Astrid moeten het misschien toch wat kalmer aan gaan doen. De tafeltjes hier in de residentie geraken stilaan vol, dames!

Anyway, onze ambassadeur wordt trouwens binnenkort ambassadeur voor Belgie in Congo. We danken hem voor het uitstekende werk dat hij hier in de US heeft gedaan en wensen hem veel success in de nieuwe functie. Het ga u goed Dominique.

To vote or not to vote…

Voor heel Amerika en dus ook een beetje voor mij, is vandaag een speciale dag. Gisteren haalde ik alvast mijn voters registration card boven om te kijken waar ik precies naartoe moest om te stemmen. Het blijkt letterlijk achter onze hoek te zijn, in het piepkleine Hunters House – een soort community center in Nottoway Park, waar ik meestal ga (of beter: ging) joggen.

Al mijn collegas spraken over urenlange wachtrijen en zouden om 6u beginnen aanschuiven. Ik hield mijn hart al een beetje vast toen ik om 7u30 vertrok naar mijn polling station. En terecht. Nog nooit had ik zoveel mensen in het park gezien. Anderhalf uur heb ik buiten aangeschoven, al een geluk dat het niet regende. Maar de stemming was opperbest.

Na 3 keren voorzitter van een stembureau te zijn geweest in Belgie, vond ik het heel leuk om de verschillen tussen de Belgische en Amerikaanse stembusgang te kunnen waarnemen. En die zijn er!

- Er worden in de wachtrij door vrijwilligers van beide partijen “sample ballots” (voorbeeld stembrieven) uitgedeeld. Zo vermijd je dat mensen een uur lang in het stemhokje het formulier trachten te ontcijferen. Dat zou vooral in Brussel een oplossing zijn, want ik herinner me voor de laatste verkiezingen dat de stembrief de grootte had van een opvouwbaar stratenplan. Hier niet. Voor een land dat alles in ‘t groot doet, is de ballot opvallend klein: een A4tje. Alleen het concept van de geheime stemming is nog niet zo goed doorgedrongen: de sample ballots die werden uitgedeeld waren gecopieerd op een groen papier voor de democraten en op een blauw papier voor de republikeinen. Je kon dus al heel goed zien in de rij wie voor welke partij zou stemmen… Mijn stem bleef (en blijft) geheim: ik heb een sample ballot gevraagd in beide kleurtjes!

- Stemmen gebeurt gewoon door de week – zondag blijft voorbehouden voor de kerkgang, ook heel populair hier.

- Stemmen kan van 6 tot 19u – wat volgens mij de reden is waarom er zo’n ontspannen sfeertje is bij het aanschuiven: tijd genoeg om te gaan stemmen dus geen gemor, geklaag en gezeur.

- Geen verplichting voor leerkrachten en advocaten om in het stembureau te zetelen: dit wordt door vrijwilligers en door stadsambtenaren gedaan. Die vrees om als eerste te gaan stemmen omdat je misschien bij de opening van het stembureau wordt gekozen om een onvolledig stembureau uit de nood te helpen…helemaal onbekend hier!

- Hond meegebracht? Geen probleem: er zijn vrijwilligers aanwezig om met je hond te gaan wandelen terwijl jij gaat stemmen (honden mogen niet binnen).

-In kiesdistricten waar het stemmen electronisch gebeurt, kunnen kiezers nog steeds vragen om op papier te stemmen. Ik heb dat maar gedaan, want ik kleur graag bolletjes. En wat valt op: hier geen rode potloden (met afgebroken punt) aan die te korte kettingen. Gewoon een normale blauwe stylo. En het vertrouwen in de kiezers dat ze die gewoon zullen laten liggen na afloop.

- Die kleedcabines waar in belgie in gestemd wordt, zijn hier nergens te bespeuren. Hier zijn het gewoon lange tafels met kleine tussenschotje (waar je trouwens redelijk makkelijk kan overkijken, maar niemand doet dat). Waar je in Belgie 4 stemhokjes hebt, heb je hier in dezelfde ruimte wel 10 stemplaatsen. … En toch nog anderhalf uur aanschuiven…

- En last but not least: eens je je stem hebt uitgebracht, krijg je een mooie “I voted” sticker. Daarmee kan je dan een gratis donut bij Krispy Kreme en een gratis koffie bij Starbucks gaan halen… In tijden van economische crisis begrijp ik plots waarom in een land met stemrecht versus stemplicht, de aanschuiftijden toch nog anderhalf uur bedragen…

Benieuwd wie zal winnen vanavond!

Mijn naam is Haas, Beun De Haas (*)

Een verhaal dus over tweedehandsautoverkopers. Den Eclipse moet nu weg en we willen een andere auto. Dan kan je twee richtingen uit. Ofwel ga je naar een officiele dealership waar je een certified (volledige garantie voor 2 jaar of 15,000 miles) car kan kopen, ofwel ga je naar de Amerikaanse Beun De Haas. Die tweede mogelijkheid is een avontuur op zich. Mark Twain heeft ooit geschreven " Travel is fatal to prejudice, bigotry, and narrow-mindedness, and many of our people need it sorely on these accounts". Dat kan allemaal best zijn, maar in de tijd van Mark Twain waren er nog niet veel auto's en zeker geen tweedehandsautoverkopers. Daarmee wil ik zeggen, alle vooroordelen die je al ooit gehoord hebt over US tweedehandsautoverkopers zijn waar.

Alle tweedehandsautoverkopers komen uit hetzelfde dorp ergens aan den andere kant van de wereld. Ik weet niet waar het dorp ligt, maar alle mannen tussen 25 en 45 worden vandaar naar de US gestuurd. Kennis van Engels of een rijbewijs is geen vereiste. Hier aangekomen moeten ze eerst een jaartje taxi-chauffeur zijn, en wanneer ze dan de weg eindelijk beginnen te weten, worden ze tweedehandsautoverkoper.

En daar stonden dan weer vorige week zaterdag. De onderhandelingen verlopen altijd in de meest gesproken taal in de wereld. Slecht Engels. Dat gaat dan als volgt:

" Hello Sir. You need car? I have nice car for you Sir. Very good price."
Betekent: "Er kan nog wel 3,000 dollar van die prijs vanaf"
Of:
"Is Japanese. Very reliable. My sister has same car"
Betekent: "Auto ruikt vanbinnen naar kip-curry"
Of:
"Is German. Me drive this car myself for 2 years"
Betekent: "Er staat 200,000 mijl op den teller"
Of ook:
"This is good car. Only one owner. Old lady"
Betekent: "Drie accidenten mee gebeurd"
Of nog:
"Car is 2000 model. Low mileage"
Betekent: "Auto gebouwd in 1998. Staat hier al 3 jaar stil "

Na wat onderhandelingen kan je dan rechtstaan en proberen door te gaan.

Dat gaat echter niet...

Op dat ogenblik gebeurt er dan namelijk iets opvallends : de verkoper rent weg en haalt de manager erbij. En je bent weer vertrokken met:
"I make special price for you"
Betekent: "Er kan blijkbaar nog 1,000 dollar van de prijs"
of ook:
"I give you free limited warranty"
Betekent: "Alleen de vloermatten vallen onder garantie"

Het gaat deze keer allemaal niet gebeuren. We gaan vandaag een cerfitied car kopen bij een bekende dealer en we kunnen den Eclipse daar ineens achterlaten. Dealer heeft al uitgelegd dat hij den Eclipse gaat doorgeven aan de lokale Beun De Haas.

(*) By the way, Beun De Haas was de centrale figuur in een campagne van de Nederlandse BOVAG (Bond van Garagehouders) tegen allerlei sjoemelende, ritselende, zwartwerkende randfiguren. De rol van dat soort garagehouder "Beun de Haas" werd gespeeld door Maarten Spanjer.

Full Circle Tour en Agri-tourism

Vorige week waren grote vriend Frederik en vriendin Annick op bezoek. Ze waren vrijdagavond aangekomen van NYC en na alweer excellente crab cakes in The Sweet Water Tavern - daar hebben ze nu officieel de beste van Northern Virginia - was het tijd om te gaan slapen voor een drukke zaterdag ahead. Inderdaad, het was zaterdag Full Circle Tour - dag; een van de vele hoogtepunten van een bezoekje alhier.

Eerst een beetje geschiedenis. De Full Circle Tour bestaat nu zes maanden. De eerste gasten op de eerste volledige Tour waren Ann en Eric maar de Tour heeft pas zijn officiele naam gekregen bij het bezoek van Elke en Steven. Andere mensen die de Tour al geheel of gedeeltelijk hebben gevolgd zijn de mama van Siri, Julie en Benno, papywa, Ngozi en Greg. In die zes maanden is de Tour fundamenteel weinig veranderd maar wel elke keer een beetje verder geoptimaliseerd. De toilet-break is nu steeds op hetzelfde tijdstip en dezelfde plaats, de parkeerplaats voor de auto is vastgelegd en voor het vertrek wordt er bij de deelnemers gecheckt dat ze hun passport bijhebben.

Over de details van de Tour ga ik niet te veel zeggen, ik wil wel graag een aantal algemene kenmerken vermelden:
1) De naam is gerelateerd aan het verhaal: belangrijke informatie bij het begin van de Tour komt terug bij het einde van de Tour.
2) De Tour kan zowel te voet of per fiets worden afgelegd. Gelieve uw voorkeur wel bij vertrek uit Vienna te melden.
3) Ongeveer 75 % van wat de gids vertelt is correct; de rest is er een beetje bij verzonnen om het verhaal te doen kloppen.
4) Er is tot hier toe nog maar een deelnemer geweest die de Tour heeft proberen te boycotten.
5) De favouriete bezienswaardigheid van de gids is een must en kan niet geskipt worden.

We denken dat grote vriend Frederik en vriendin Annick in ieder geval hebben genoten van de Tour en we zijn heel blij dat ze erbij waren.

Na de Tour was er zaterdagavond nog NHL Hockey - Washington Caps tegen Chicago Blackhawks - in Verizon Center en toneel - Shear Madness - in Kennedy Center. Allebei topevenementen.

Naast de bekende uitstapjes hier (Full Circle, Mount Vernon, Great Falls Park, Leesburg Outlet Center, etc ...), was het zondag tijd om ook een keertje nieuwe paden te verkennen: agri-tourism in Virginia. Agri-wat ? Yes, inderdaad agri-tourism, den boer op ...

The Virginia Vineyards beginnen al een beetje bekend te worden:
- Landschap? Prachtig. Te vergelijken met Toscane.
- Witte wijn ? Gemiddeld. Te vergelijken met ne gemiddelde Franse witte wijn.
- Rode wijn ? Tja. California hoeft zich nog geen zorgen te maken.

Maar dat houdt ons natuurlijk allemaal nooit tegen om met onze gasten een bezoekje te brengen aan een van de vele wijngaarden hier in Virginia. By far onze favourite vineyard is Breaux - prachtig gelegen, goeie witte wijn en lekkere snacks (voldoende eten is belangrijk hier in de US). Met een bezoek aan de wijngaard gaat natuurlijk ook altijd een wijnproeverij gepaard. Altijd leuk en in ons geval worden we ook niet gehinderd door enige kennis van zaken ... "Bier hebt u niet zeker?"

Anyway, op naar de Virginia Orchards dan.
Een interessant concept: een appelwijf geeft u een paar emmers en stuurt u huppakee de boomgaard in. Alnaargelang het seizoen kan je appels, peren, pechen, tomaten, etc. gaan plukken. Vermits er al veel mensen voor u zijn geweest, is het laaghangend fruit natuurlijk al geplukt en hangt het beste fruit al redelijk hoog in de boom. Probleem dus ..... maar we gelukkig hadden we grote vriend Frederik bij. Frederik paste twee interessante technieken toe: de eerste is obvious: in de boom klimmen (en dat op zijn 35). De tweede methode is minder conventioneel: appel of peer van de grond rapen en gooien naar fruit in de boom, en door de impact hopen dat er de appel ... heu .. niet ver van de boom valt ... Beide methodes zorgden voor hilarische taferelen. Fun ! - dat agri-tourism.

Enige downside, we eten nu al een week appels, appelsmoes, appeltaart,
appelsalade, ... Maar we troosten ons met "An apple a day, keeps the doctor
away"; wij zijn al gerust tot mei 2017 ....

We denken dat grote vriend Frederik en vriendin Annick in ieder geval hebben genoten van het agri-tourism en de worst met appelsmoes 's avonds.

herfstkleuren

De herfst heeft z'n intrede gedaan in Virginia: alle bomen beginnen langzamerhand geel en felrood te worden, echt heel mooi. Eind oktober is het ook halloween, dus het ligt hier ondertussen overal vol met pompoenen, spinnewebben, doodskoppen, geraamtes, etc. Heel gezellig allemaal. Wij hebben de tuin nog niet versierd - en ik betwijfel ook of we dat gaan doen - maar onze buren doen lustig mee aan de halloween hype. Zelfs op kantoor zijn die voorbereidingen al te merken: de volledige juridische bibliotheek werd versierd met pompoenen (die blijven trouwens staan tot voor kerst, tot wanneer ze letterlijk zijn weggerot) en al mijn collegas zijn al volop aan het oefenen voor de pumpkincarving contest... die wordt volgende week gehouden op de parking voor ons gebouw! Tradities hooghouden kunnen ze goed, die Amerikanen. Al heb ik toch een beetje schrik voor kerst, want dan gaan ze helemaal uit de bol met rood/groene versieringen, knipperlichtjes, reuze kerstbomen en drijft de kaneel/denneboom/speculoos geur een hele maand door het hele gebouw.

Maar ik heb er al helemaal zin in, in de herfst! En deze ochtend heb ik dan ook heel symbolisch mijn laarzen uit de kast gehaald, weg met de zomerspullen. Alleen het weer wil nog niet helemaal mee: hoewel er 's morgens wel wat dauw is en de dag ook frisjes begint (12graden), loopt de temperatuur rond de middag toch nog steeds op tot een heerlijke 25graden. Nee, ik wil jullie in Belgie niet jaloers maken met deze zomerse toestanden, maar ik moest vandaag wel hard lachen met mezelf toen ik in de auto zat met mijn winterlaarzen en rokje aan, maar tegelijkertijd ook mijn zonnebril en de airco op had ;o).

Fotos van de kleurenpracht en halloweengekte volgen later.

Fraude

Nooit gedacht dat het mij zou overkomen, maar voila, ik ben dus het slachtoffer geworden van internetfraude. Toen ik gisteren mijn bankrekeningen nakeek, viel het op dat er iedere maand 10$ van mijn rekening verdween naar een zekere “reservation rewards”. Ik had die transacties in het verleden al eens gezien, maar daar toen niet veel aandacht aan geschonken. Nu was mijn nieuwsgierigheid wel gewekt. En die van Marc ook, want hij heeft een heilige schrik voor identity theft en andere vormen van oplichterij.

Na een korte google zoektocht bleek het inderdaad een scam te zijn: blijkbaar is dit bedrijf (reservation rewards) met meer dan 150 internetsites verbonden waar gewone mensen zoals u en ik wel eens iets op aankopen (zoals expedia.com, flowers.com, movies.com, etc.). Als je die sites bezoekt en iets koopt, bv bloemen, dan komt er een pop-up die je vraagt of je in de toekomst kortingen wil ontvangen voor dat soort goederen. Mij kennende heb ik daar wellicht eens “ja” op geklikt , en dan begint het spelletje! Die ene vrijblijvende “ja” is blijkbaar de ondertekening van een abonnement, ze nemen je kredietkaartgegevens via de site waar je net die bloemen hebt gekocht en ze halen iedere maand de “membership fee” van je rekening. Ik wist niet wat ik zag!!!! Te bedenken dat je hier geen bestendige opdracht voor de huur kan opgeven bij de bank, maar dat ze wel dat soort van fraude abonnement systeem automatiseren!

Afin, k heb vandaag met die oplichters gebeld, en wellicht hadden ze allang begrepen dat hun praktijken niet zo legaal zijn, want ze hebben onmiddelijk aanvaard om de volledige 100$ terug te betalen die ze me in de afgelopen maanden al afhandig hadden gemaakt. Ik heb mijn lesje ondertussen wel geleerd: lezen die kleine lettertjes…en dat voor een advocaat…

A night out on the town

Al mijn (vrouwelijke) collegas zijn een beetje jaloers op mij...omwille van Marc en vooral zijn attenties. Om de 2 maanden organiseert hij immers een verrassing en neemt hij mij een avondje uit. Ik moet er wel bijzeggen dat die verrassingen meestal ook in zijn interesseveld liggen, zoals een avondje baseball, basket of hockey, maar hij heeft toch ook al eens klassiek ballet en opera georganiseerd. Mij hoor je in ieder geval niet klagen!

Deze keer had hij me al in augustus gevraagd om 4 oktober vrij te houden. Spannend! Dus gisteren was het zover. Hij in kostuum, ik in coctailjurkje, reden we om 5u naar DC. Dit kon onmogelijk een sportwedstrijd worden ;o)

Toen we over Memorial Brigde reden en het John F. Kennedy Center for the Performing Arts in zicht kwam (prachtig gebouw trouwens), wist ik dat het een cultuur uitstapje zou worden.

Om 5u30 schoven we onze voeten onder tafel in het Roof Terrace Restaurant & Bar, oftewel het restaurant op de hoogste verdieping met een mooi zicht over de Potomac, waar je nog snel voor de voorstelling een Early Bird degustatiemenu kan krijgen.

We komen wel vaker in het Kennedy Center (Marc is immers steunend lid), dus ik dacht dat ik in de meeste zalen wel al was geweest. Niet dus. Dit was een heel bijzonder weekend (getuige ook het feit dat het restaurant afgeladen vol zat, wat zelden gebeurt), want de Eisenhower zaal, die in 2007 voor verbouwingswerken werd gesloten, werd dit weekend voor het publiek geopend. Als openingsvoorstelling werd het "Broadway, 3 generations": 3 musicals (voor de prijs van 1, goed gezien Marc), eentje uit de jaren '30 ("Girl Crazy", mijn favoriet, want er werd in getapdanst), eentje uit de jaren 60 ("Bye bye Birdie") en last but not least, een cultstuk uit de jaren '90 ("Side Show").

Een geslaagde avond dus!



(Watergate op de achtergrond)

California Dreamin'

Vorige week waren we op vakantie, naar de Westkust deze keer: San Diego, LA en als kers op de taart ook nog Las Vegas. California is zeker een aanrader: 0% vochtigheid, lekker warm (25C), 0 muggen en er is ook nog iets te zien.

Op de luchthaven geraken was een makkie: onze buurvrouw Dawn (baasje van Stormy) ging zaterdag ook naar San Diego, dus Liz, de 16jarige cheerleadster, moest van haar mama om 5u opstaan om ons allemaal naar Dulles Airport te brengen. Naar California geraken was een ander paar mouwen: door hurricane Ike was de luchthaven van Houston (tussenlanding) afgesloten en zouden we maar een paar dagen later kunnen vertrekken. We hebben dan maar last minute een paar extra ticketten geboekt naar LA - rechtstreekse vlucht, heerlijk! - om dan van daar met de auto naar San Diego te rijden.

We verbleven op Coronado Island (aka "the Island"), een deel van San Diego op een schiereilandje met prachtige kust en een fantastisch zicht op de skyline van San Diego. Redelijk exotisch ook want er waren zelfs flamingos in de vijver van ons hotel... En 3 zwembaden, waaronder een sportbad om baantjes te trekken - wat Marc ook heel diligent heeft gedaan.
San Diego ligt op 15 km van de Mexicaanse grens (Tijuana), dus die invloed is duidelijk te merken in een groot aanbod van heerlijke shabby Mexicaanse restaurantjes.

San Diego is vooral bekend voor de zoo, dus zijn we een dagje dieren gaan kijken. We waren helemaal vertederd door de ijsberen.

PS: je kan de fotoslideshow sneller laten lopen door op de zwarte balk boven de fotos de tijdsduur van 5sec naar bv 1 sec te brengen.

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Op Coronado is ook een grote militaire basis waar Barry, de man van Dawn, 2 jaar het roer in handen had. Vorige week nam hij afscheid van zijn commando en gaat nu in het Pentagon werken. We waren uitgenodigd voor de militaire afscheidsreceptie, maar die dag waren we jammer genoeg al vertrokken naar LA...

LA was iets drukker dan San Diego. Ons hotel lag op een boogscheut van Venice Beach, dus zijn we de eerste avond de stranden gaan verkennen. Venice Beach is een soort rariteitenkabinet, heel veel hippies en openbaar druggebruik. Ik schrok daar wel even van. Santa Monica, de badplaats ernaast, is super trendy en clean. De volgende dag hebben we, zoals het echte toeristen betaamt, een LA citytour gedaan: Pacific Palisades (huizen van de stars), Hollywood, Beverly Hills, Rodeo Drive, The Sunset Strip, Kodak Theatre, the Hollywood sign en in de namiddag ook Universal Studios. In het pretpark waren we niet echt geinteresseerd, maar wel in de Studio Tour. Ongeloofelijk hoe ze special effects maken en hoe de sets en opnamestudios er in t echt uitzien... ik kijk nu wel met een ander perspectief naar Desperate Housewives (ja, we zijn oa. door Wisteria Lane gereden).


Created with Admarket's flickrSLiDR.

Na anderhalve dag LA was het dan tijd om door te rijden naar Vegas. Je rijdt ongeveer 4 uurtjes door de woestijn en plots, uit het niets, is er dan die oase van neon en excentriciteit. Heel vreemd. We bleven in The Bellagio, op het midden van de Strip. Fantastisch en ook wel erg decadent. In het hotel was er bv. een levensgrote chocoladefontijn (2 ton!! chocolade)...mhhh , heel moeilijk voor mij om langs te wandelen. Verder waren we heel erg onder de indruk van "New York, New York", "MGM Grand" en "The Venetian".

De veronderstelling dat Amerikanen niet drinken en niet roken, trekken we wel terug na Vegas: er werd op straat bijna meer gerookt en gedronken dan tijdens de gentse feesten - en neen, de alcohol werd niet verstopt in een bruin papieren zakje. Amerikaanse meisjes zijn bovendien ook kampioen in het dragen van "the little black dress". Letterlijk "little". Ik voelde me een beetje de aangespoelde walvis.

Voor Marc's verjaardag hebben we ons laten gaan aan het meest uitgebreide ontbijtbuffet dat ik ooit al heb gezien en 's avonds stond de musical Mamma Mia! op het programma. Als je ooit de kans hebt om die te zien: zeker doen!

We hebben ieder hotel/casino bezocht en overal een paar dollars vergokt, en zijn uiteindelijk met een lichte winst van 16dollar terug naar Virginia vertrokken. Ons doel om de vakantie al gokkend terug te verdienen, hebben we dus niet bereikt.


Created with Admarket's flickrSLiDR.

10/10

Met enige trots kunnen we melden dat Charlie (codenaam) gisteren voor alle tests met glans is geslaagd. 2 armpjes, 2 benen, 2 nieren, een mooie ruggegraat, sterk hartje en heel veel hersentjes (dat denken wij toch)...afin, het ziet er goed uit! Het is toch indrukwekkend wat ze allemaal kunnen zien op zo'n vaag grijs/wit beeld. Wij zijn in ieder geval ontzettend dankbaar en ook wel ontroerd.

Nog even geduld

Nee, we zijn niet spoorloos verdwenen. Er is al lang niets meer verschenen op de blog, maar er wordt volop aan gewerkt. We zijn net terug van een weekje California (verslag volgt hopelijk deze week nog) en we moeten dus nog een beetje in ons dagdagelijkse ritme komen. Boodschappen doen (frigo was leeg), de was en strijk (ja, die hebben we hier ook) en werk inhalen van vorige week - want ondanks de blackberry is er toch heel wat e-mail die moet doorgeworsteld worden. En rekeningen betalen...want het concept van de bestendige opdracht bestaat hier niet, dus ik moet alle cheques (inderdaad!) nog tijdig op de bus doen en mijn boekhouding bijwerken.
Nog eventjes geduld dus ;o)

Nog een beetje babynieuws: morgen hebben we de 20weken echo. Cool! Hopelijk komen we dan ook te weten of het een Marcje of Siritje wordt.

B&B Rockfort*

We zijn blij te kunnen melden dat onze B&B het goed doet de laatste tijd. Vriend Steven en Elke zijn hier afgelopen donderdag neergestreken ... onder een helse regenbui. De typische aankomstBBQ (een van de vaste rituelen in onze B&B) kon dus jammer genoeg niet doorgaan. Vrijdag moest ik werken, maar onze gasten werden door gids Marc vergast op de DC Full Circle Tour*. Normaal gezien was het de bedoeling om DC per fiets te verkennen, maar ook vrijdag regende het de godgansedag pijpestelen. Tja, overblijfselen van huricane Fay. Iedereen was doorweekt maar de sfeer zat er goed in, ondanks het gebrek aan bier (1 van de gasten had z'n pas in de B&B laten liggen...en de obers hier nemen geen enkel risico: geen pas = geen bier = maar ook geen fooi).

Op miraculeuse wijze is het vanaf 5u dan toch gestopt met regenen en konden we naar het Nationals Park voor een baseball game. De Nationals hebben ongeloofelijk goed gespeeld (en gewonnen - na wel 10 verloren matchen ervoor), waarvoor dank aan Elke omdat haar aanwezigheid blijkbaar altijd geluk brengt aan het team.


Screetch, de mascotte van onze ploeg

Vanaf zaterdag werkte het weer ook weer mee en was het terug heerlijk warm met temperaturen rond de 28graden. De planning voor het weekend: manicure/pedicure, een helse fietstocht op het W&OD trail (voor de heren), shoppingnamiddag (voor de dames), bezoekje aan Mount Vernon, Arlington Cemetery en Falls Church Park.



Ja, zelfs op een zomerse septemberdag kan je hier al de kerstmarkt bezoeken

Zaterdag was Caroline jarig -1 van mijn Belgische vriendinnen hier- dus zijn we bij haar en Sander gaan aperitieven en daarna gaan eten in een van de betere restaurants van DC, met als afsluiter een pintje in de Vienna Inn met Isabel en Gerald (onze andere Belgische vrienden hier)... Een lekker druk (bijna Belgisch) weekend dus.

Maandag was het labour day, dus een dagje verlof voor ons. Terwijl we onze gasten dropten aan de luchthaven, pikten we lading 2 op: de papa van Marc vind het hier blijkbaar heel plezant en kwam dus graag nog een weekje op bezoek. Als je trouwens al eens hier bent geweest, herkent het machien van Homeland Security uw vingerafdrukken en moet je niet de hele vragenlijst voor de 100ste keer herhalen. Ze worden efficient! Dinsdag zijn onze nieuwe gasten vertrokken voor een roadtrip naar Williamsburg en Reboboth Beach. We verwachten hen terug op zaterdag...voor de tweede Full Circle Tour op 2 weken tijd. Wie zei nu weer dat een expat een rustig leventje had? (just kidding! we vinden het fantastisch om bezoek te krijgen en kijken al uit naar de komst van Frederik en Annick in oktober).


*voor meer info over B&B Rockfort en de Full Circle Tour wordt u doorverwezen naar Marc.

Reality check

Nog 1 aflevering en we hebben het eerste seizoen van Katarakt erop zitten. Het was wel even wennen…want na een jaar Hollywood televisie zijn de Vlaamse producties een serieuse stap terug naar de realiteit.

Als je aan de gemiddelde Amerikaan zegt dat er in Vlaanderen een serie bestaat over een familiebedrijf “op den buiten” dat in de eerste 12 afleveringen te kampen heeft met familieruzies, faillissement, ons-kent-ons, zwartwerk, problemen met de belastingen, mislukte oogsten, mislukte internationale handel, ongelukken, overspel, zelfmoord, ziekte, een geestelijk gehandicapt kind, onvruchtbaarheid en talloze andere miserie, miserie, miserie…. dan kijkt die u even raar aan: “Does anyone actually watch that show???”

Ik moet eerlijk toegeven, ik werd er soms zelf een beetje depressief van… en tegelijkertijd vond ik het ook mooi en ontroerend. Vanop een afstand bekeken is het is allemaal zo herkenbaar en zeer Belgisch. En daarvan word je je extra bewust als je in het buitenland woont.

Echt, hier bestaat zulke TV niet. Je kan hier (enkel) kiezen tussen: reality TV (met alle daarbij horende horror), series met een hoog Glamour gehalte (en allemaal mooie mensen), muziekachtige competies a la idol, of Jerry Springer en David "the Hoff" Hasselhoff… Ze hebben hier dit jaar voor de eerste keer “B zkt V” (Farmer wants a wife) ingevoerd en dat werd al een beetje vreemd onthaald, want wie wil er nu naar zoiets onglamoureus als de boerenbuiten kijken? Alleen als je la Hilton in een weide zet , lijkt het interessant te worden…

Tja, t is jammer dat de Vlaamse TV het niet beter doet in de wereld, maar ik denk eerlijk gezegd dat de wereld daar nog niet klaar voor is…

EU vs US

Europe en US zijn allebei geweldig. Maar er zijn verschillen. Een bloemlezing.

1) Ze hebben hier nog altijd bruine papieren zakken in de supermarkt. Ge weet wel, van die bruine papieren zakken vol met boodschappen die mensen in de film altijd uit hunen auto halen en dan laten vallen. Of die we vroeger gebruikten om maskers mee te maken in het kleuterklasje. Zakken zijn nog altijd even onhandig en onbetrouwbaar, maar gemakkelijk om uw oud papier in te sorteren. En oud papier hebt ge hier genoeg. Het gaat goed met den Amerikaanse post. Elke dag een bus vol post, waaronder minimum twee gratis offers voor een credit card. Vorige week hadden we maar 10 offers voor een credit card, we waren al een beetje bezorgd dat we subprime categorie waren geworden, maar alles is ok.

2) Met den auto rijden gaat hier gemakkelijk en snel. Den benzine is nog altijd relatief goedkoop per Europese standaard, ge moogt rechts inhalen, ge moogt rechts afslaan bij rood, overal veel plaats om te parkeren en de mensen zijn hoffelijk in het verkeer en staan allemaal op tijd in de juiste rijstrook. Als ge dat allemaal combineert met nen goeien oude "ik wring mij der hier nog op 't laatste efkens tussen" Belgische rijstijl, geraakt ge overal redelijk snel en gemakkelijk. Ja, zelfs als ge gelijk nen bompa rijdt ....

3) Met uw korte broek moogt overal binnen. In Belgie lijkt ge met uw korte broek al gauw op ne slecht verklede versie van Gaston Bergmans als Joske Vermeulen. Dat is hier helemaal niet het geval - de korte broek voor de man in zijnen vrije tijd is hier de regel. Ook de Europese kritieken van "nen te korte bermuda" of "nen te hoog opgetrokken bermuda" zijn hier volledig onbekend. Dat is een goede zaak: het maakt de keuze van vrijetijdskledij voor de gemiddelde man hier vrij eenvoudig. Het spijtige van de hele zaak is wel dat de gemiddelde vrouw - o gruwel - dezelfde keuze lijkt te maken.

4) De service in het restaurant is hier beter. Daar is een eenvoudige reden voor: de waiters /waitresses hangen af van uwen tip en die hangt af van de kwaliteit van service en kwaliteit van service hangt in ons geval af van hoe vlotjes het bier blijft komen. En nu ge hier tegenwoordig overal Belgisch bier kunt kopen wordt het leven alleen maar beter natuurlijk - ik vind dat Budweiser al veel beter smaakt de laatste maand.

5) Gaan fietsen en lopen is hier aangenaam maar duur. Nen oude spoorweg in Northern Virginia is geconverteerd naar een prachtig fietspad - met weliswaar wat heuveltjes en vals plat, maar dat went allemaal wel. Echter, in tegenstelling tot de vrijetijdskledij is uw sportuitrusting hier van het grootste belang en vergt wat aandacht. Dat turngerief van het college is niet voldoende. De minimum uitrusting om te gaan lopen of fietsen bestaat uit: broek, t-shirt en schoenen natuurlijk maar ook i-pod linkerbovenarm, hartslagmeterband rond de borstkas, hartslagmeter receiver linkeronderarm, gps rechteronderarm, stopwatch rechterbovenarm,...

6) Naar sport op den TV kijken op zondagnamiddag met een goei fles cola gaat hier ook. Enige verschil met Europa, in plaats van koers is het baseball. Ongeveer evenveel doping dus. De spelers mogen er dan misschien niet allemaal even atletisch uitzien, het is een mooie sport om te volgen. Tactiek, techniek, spanning, het zit er allemaal in. En die commentatoren maar cijfers analyzeren : "Zimmerman is 1 for 5 today but 4 for 15 in his last 3 games with 6 RBI's en 1 HR while he is batting 0.357 against left-handers and 0.315 against right handers, and is 0.268 with 2 outs and RISP". Ik geef toe, het is natuurlijk iets helemaal anders dan "Tommeke, Tommeke, wa doede nu ?" Michel Wuyts is hier nog niet doorgebroken, al heeft Jacques Rogge bewezen dat uw uitspraak van de Engelse taal geen hinderpaal hoeft te zijn voor een internationale carriere.

7) Tenslotte is Europa hier groter in Amerika dan in Europa zelf. Dat komt omdat er hier een geheim complot is onder "registered aliens" (dit is de officiele naam hier voor buitenlanders met een verblijfvergunning), een geheim complot dus om Europa hier in de US groter te laten lijken dan dat het in feite is. Dat gaat als volgt. Ons kapsalon lijkt zeer Italiaans. Nader onderzoek heeft echter uitgewezen dat het wordt uitgebaat door Tony en Mustafa, twee broers van Turkey, Europe. De winebar in Mclean lijkt zeer Frans. Nader onderzoek heeft echter uitgewezen dat het wordt uitgebaat door Stephane en Achmed, beide uit Morocco, Europe.

Anyway, we moeten er vandoor, eerst langs Mustafa voor haircut en dan iets gaan eten bij Achmed. Europe en US zijn allebei geweldig.

Fabulous New York

Na een geannuleerde vlucht, 3 uur vertraging en een last minute verandering van luchthaven, zijn we vrijdag dan toch aangekomen in het hippe Manhattan. Al mijn collegas lachten zich een breuk omdat we besloten om te vliegen…blijkbaar is het een publiek geheim dat enkel toeristen dat doen – echte Washingtonians gaan gewoon met de trein of de auto, het is tenslotte maar 5 uurtjes rijden (versus 36 minuten in de lucht, maar met alle vertragingen vandien).

We bleven in het Radisson hotel op Broadway, helemaal gesponserd door United en onze frequent flyer miles. Altijd leuk. Maar het leukste moest nog komen: het weerzien met Ophelie en Laurent. Na een uitgebreid ontbijt zijn we naar Top of The Rock getrokken (op het dak van Rockefeller Center), waar je een prachtig uitzicht op Manhattan en Central Park hebt. Je kan er ook buiten, dus je hoeft niet alles van achter glas te bekijken.


We hadden onze wandelschoenen al aan, want we zouden de Harlem Heritage walk doen, maar door een mix-up met de metro waren we te laat en was de gids al weg… we hebben dan maar een stukje op ons eigen gewandeld, al voel je je daar niet altijd even veilig. Wel ontzettend mooi was Columbia University en Morningside Park. Ik zou er niets mee inzitten om daar te gaan wonen!






Daarna hebben nog een beetje geshopt op 5th Avenue (ja, op onze sportschoenen) en een terrasje gedaan in Bryant Park, nog een aanrader!


En ook nog even die obligatoire hotdog binnengespeeld aan een van de vele kraampjes.

S’avonds trokken we naar het hippe meatpacking district voor cocktails en een uitgebreid diner. We aten bij Buddakan, waar blijkbaar ook de verloving van Carrie met Mr. Big in Sex and the City is gefilmd. Daarna zijn we nog snel even gaan kijken naar de loungebar van het Hotel Gansevoort (openluchtbar op het dak met zwembad en trendy New Yorkers. Place m’as tu vu in NY, als het ware. Maar ze serveerden enkel Heineken, dus we zijn niet lang gebleven.

Op zondag hebben we nog een beetje cultuur gedaan: het MoMa (museum of Modern Art).

Dit is dan meteen ook de enige foto van Marc en een beginnende dikke ik samen (maar ik reken op de fotos van onze professionele fotograaf Laurent - dit zijn maar amateurkiekjes). De foto is getrokken in de sculpture garden van het MoMa (met terrasjes en al),de ideale plaats voor een lazy Sunday afternoon.

En een paar uur later (inderdaad, vertragingen…) waren we terug in Virginia. Het was weer een super weekend en het deed heel veel deugd om mijn vriendinnetje terug te zien!!

1+1=3

Nu we onze familie en een aantal vrienden in Belgie op de hoogte hebben gebracht, mag het grote nieuws ook op de blog: Marc en ik worden binnenkort een gezinnetje!

Als alles goed gaat, verwachten we ons eerste ukje mid februari 2009...

Moet er nog limonade zijn?

In Amerika gaat het allemaal om charity: ik schrok er ook van, maar Amerikanen geven gemiddeld 5-10% van hun loon aan goede doelen (de kerk, kankerfondsen, veteranen, soepkeukens, publieke radio, etc…). Marc draagt ook zijn steentje bij en zo zijn we lid geworden van het Kennedy Center (theater en opera – niet gesubsidieerd) en van de Smitsonians (aangezien alle musea gratis zijn moeten ze ergens hun fondsen halen).

Elke dag krijgen we ook talloze telefoontjes van allerhande “nuttige” organisaties -de brandweer, politie, burgemeester- met de vraag om hun werking (lees: het jaarlijks bal) te steunen. Op de vraag van de politie zijn we toen ingegaan… we kregen daarvoor we een mooie sticker en zo hoopten we boetes te vermijden…ja, dat was inderdaad onze hoofdmotivatie: "De politie, uw vriend". Al moet ik er eerlijkerwijze wel bijvertellen dat Marc heeft overwogen om volunteer firefighter te worden, en dus de brandweer niet financieel maar in daden bij te staan. De verplichte overnachting in de kazerne heeft hem echter anders doen beslissen.

Daarnaast krijgen we op 't werk ook jaarlijks de vraag om een goed doel te steunen en de werkgever past dan het dubbele bij. Niet gezeverd, iedereen doet daaraan mee … puur uit goed fatsoen, niet omdat het bovendien ook aftrekbaar is (probeer dat maar eens aan een echte Belg uit te leggen).

Dus daarom doe ik volgende week ook mee aan een goed project: geld inzamelen voor onderzoek tegen kinderkanker. En we doen dit op een heel Amerikaanse manier: de lemonade stand. We moeten zelf onze stand ontwerpen en dan zoveel mogelijk limonade verkopen. Ik ben weer eens uitgekozen om een handje te helpen bij onze 4 executives (diezelfde die in juni ook in NY waren en voor dag en dauw gingen joggen, inderdaad). Volgens mij hadden ze blondje nodig om de boel op te vrolijken.

Zo ziet een lemonade stand eruit. En ja, we moeten allemaal een geel t-shirt aan, en da's nu juist niet mijn kleur ...


Ik betwijfel ten zeerste ik dat 5 volwassenen evenveel kunnen ophalen als zo’n schattig meisje.

Dus wie volgende vrijdag tussen 10 en 3 bij de Giant in Herndon zou passeren, kom dan aub langs om onze kas (en het kinderkankerfonds) te spijzen!

The Vienna Inn

We hebben dan eindelijk ook een stamcafe gevonden hier: de Vienna Inn. Isabel & Gerald hebben dit juweeltje ontdekt en er vrijdagavond met Marc nog eens de bloemetjes buiten gezet (ik was overwerkt en dus met de kippen op stok).
De Inn is een soort kruising tussen café en voetbalkantien, u weet wel, met lange banken en plastieken tafelkleedjes. Het klinkt een beetje marginaal, en dat is het ook, maar ondanks het sluitingsuur (om middernacht) is het tenminste een echt café…wat niet zo makkelijk te vinden is hier. Het is bovendien slechts op enkele blokken van bij ons, al heeft Marc er vrijdagnacht wel 40 min over gedaan om thuis te raken ;o).

Normaal gezien gebeurt er in ons dorpje niet zoveel. Zaterdagochtend wordt gekenmerkt door de “Farmersmarket”. De markt: een hele belevenis hier. Ik was dus verbaasd om afgelopen zaterdag 3 televisiezenders en hopen journalisten in actie te zien. En de politie. Want ons nieuw stamcafe bleek het voorwerp van een heus CSI-onderzoek! De zaak was afgezet met geel lint, doorgaand verkeer werd onderbroken en de ramptoeristen waren massaal op straat samengekomen (inclusief ikzelf, met camera in de aanslag).



Nieuwsgierig als ik ben, ben ik op een journalist afgestapt om uit te vinden wat er aan de hand was.
- Siri: “Oh. My. God. What is going on? My husband was here last night, what happened???”
…en ik had meteen de aandacht van de pers gewekt….
- 2 journalisten: “Where you here when it happened”, “ did you notice anything out of the ordinary?”, “Do you want to make a statement for the camera? “
Uiteraard niet, want (1) Ik wist begot nog niet wat er was gebeurd en (2) ik stond daar in mijn jogging, zweterig van t powerwalken. ..(dat laatste was natuurlijk de ware reden voor mijn weigering). Ik zal wel een beter moment afwachten om voor 't journaal als buitenlandse correspondent te fungeren.

Blijkt dat 1 van de uitbaters om 3 u ‘s nachts in het café was neergestoken. Van de dader was toen nog geen spoor (ondertussen is hij wel al opgepakt).
...Hebben we meteen de meest gevaarlijke plek in Vienna gekozen als staminee...