Twee K Grads

Oh ja, den Jack heeft in juni ook nog even zijn tweede Kindergarden graduation gedaan. Zoals geschreven in blog van vorig jaar juni (bij zijn eerste graduation), Kindergarden graduation is een big deal hier in Amerika. Geen idee waarom, maar het is altijd een heel gedoe. Voor de mensen die dat niet zouden weten, Kindergarden is de derde kleuterklas in Vlaanderen.

Wegens Jack's geboortedatum in oktober, heeft die jongen nu dus twee keren Kindergarden gedaan. Een keer op de priveschool Stepping Stones en een keer op de publieke school Deretchin. Op Stepping Stones was hij al de beste van de klas met 75 gelezen boeken, zie video verder in deze post, dus dit jaar op Deretchin was een eitje voor Jack.

Jack heeft er dus nu twee Kindergarden graduations opzitten. Eentje in Stepping Stones (de prive-school) in juni 2016 en eentje bij Deretchin (de publieke school) in juni 2017. We hebben eens even de twee graduations vergeleken met elkaar. Op de foto’s, links Stepping Stones in juni 2016, rechts Derectchin in juni 2017.

Er waren gelijkenissen en verschillen.

1) Gelijkenis. Elke school in Amerika doet een K Graduation. Blijkbaar een (total overbodige) traditie in Amerika. Die eigenlijk nergens op slaat. Het is namelijk niet zo dat de kindjes er iets speciaal hebben voor moeten doen. Dus vooral iets voor ouders en grootouders, denken we. Hoe schattig zien die jongens en meisjes er niet uit met hun pakje aan ….

2) Gelijkenis. De liedjes werden met wisselend enthousiasme gebracht. En ocharme die Jack die daar twee keren heeft moeten staan. Optreden in muzikale evenementen is niet Jack’s favoriete bezigheid. in de video hieronder, Jack is uiterst rechts.

3) Verschil. De grootte van de school. Stepping Stones had een K klasje van 20 leerlingen. Deretchin had 7 K klassen van 20 leerlingen.

4) Verschil. De directrice van Deretchin was die morgen naar de coiffeur geweest.

5) Verschil. Op Stepping Stones was Jack nog een van de Valedictorians. Op Deretchin waren die er niet ; alleen maar een diploma-uitreiking.

6) Verschil. Op Stepping Stones had de juffrouw een competitie ingericht tijdens het tweede semester. “Om ter meeste boeken lezen.” Aha, een competitie ! Daar wilden Jack en wij ons wel eens mee bezig houden ….

En yes ! Gewonnen ! Elke vrijdagnamiddag als we Jack gingen halen, checkten we de tussenstand van het aantal gelezen boekjes. En die dekselse Madison bleef maar doorlezen … Maar wij ook … En uiteindelijk dus gewonnen  !  Woop, woop !

Allee ja. Na een jaartje vakantie in de Kindergarden van Deretchin, zit Jack nu in het eerste studiejaar.

En geen meer graduations nu tot het zesde middelbaar voor Caitlin en Jack. Oef !

And the winner is ... Caitlin

Allee dan. De Caitlin was vorig jaar bij de winnaars van de kunstwedstrijd van het schooldistrict. Dat zat namelijk zo in elkaar.

CISD, oftewel Conroe Indepedant School District, is de overkoepelende organizatie en toezichthouder van de meeste scholen in The Woodlands en Conroe. CISD is verantwoordelijk voor algemeen bestuur, budgetten, jaarlijkse schoolkalender, etc ...  Allemaal niet zo bijzonder. Elk schooldistrict doet dit over heel Amerika. Maar binnen CISD zitten er ook een paar ijverige kunstminnaars die elk jaar een wedstrijd uitschrijven voor alle leerlingen van alle lagere en middelbare scholen om een kunstwerk (schilderij of beeldhouwwerk) in te sturen. De beste werkjes over het hele schooldistrict worden dan verkozen en worden een heel jaar tentoongesteld in het administratief centrum van CISD in Conroe.

Er zijn 61,000 leerlingen in CISD verspreid over 60 lagere en middelbare scholen, over 12 jaren. En van elk jaar worden er 5 kunstwerken geselecteerd, zestig dus in totaal, die dan een heel jaar worden tentoongesteld. En voor 2nd grade, het tweede studiejaar was, wonder boven wonder, Caitlin geselecteerd.

Geen idee van wie ze dit talent heeft. Wijzelf kunnen niet tekenen, niet schilderen. Siri kan wel heel goed schilderen maar dan eerder een muur of een plafond en maar in twee kleuren: in het grijs of in het wit. We weten het dus niet.

Soit, maar we waren dan wel uitgenodigd op de grand opening van de tentoonstelling in Conroe. Hier zien de kunstenaar zelf bij haar meesterwerk.

De uitleg van Caitlin bij het meesterwerk:

- "Dit is een monsterpenguin"
- "Ze is in verschillende tinten van oranje want dat is mijn favoriete kleur"
- "Zij heeft oranje eitjes gelegd"
- "De papa van de eitjes is eten gaan zoeken"
- "De blauwe bergen op de achtergrond zijn voor de penguins om vanaf te glijden, dat vinden ze leuk"

Zo goed had Jan Hoet het niet kunnen uitleggen.

Magnificent 7

Den Jack is dan gisteren 7 jaar geworden. Proficiat flinke man. En het universum heeft dan maar beslist om Jack een ideale dag te geven. In volgorde: United niet gewonnen, ontbijt met pannekoeken en alle cadeautjes van mama, papa en Caitlin, zelf gewonnen met de voetbal en drie goalen gemaakt, City gewonnen met 7-2, met een fantastische De Bruyne, lunch, feestje met zijn 7 beste maten, en dan nog een volwassene lasagne opgegeten op restaurant om de dag af te sluiten.  Oef.

Hieronder een paar foto's van ' s morgens.

En dan was er nog zijn verjaardagsfeestje in de namiddag.

Interessant altijd om zo eens 7 van zijn vriendjes bezig te zien, en Jack daartussen.

Er waren er dus 7: de Sawyer, de Rafa, den Ayden, den oude Santiago, de nieuwe Santiago, de Logan en den Jacob.

En allemaal een beetje anders natuurlijk die je in verschillende categorien kan opdelen.

* 7 bandieten, waarvan twee erge
* 2 met een eetstoornis (ene eet niks, den andere eet te veel), 5 normale eters
* 1 echte goeie sjotter, 4 normale sjotters, 2 die niet graag sjotten
* 1 toffe die ge ook wel als zoon zou willen, 6 in geen enkel geval
* 1 met een vervelende mama, 6 met normale mama's, 0 met een knappe mama
* die vervelende mama is dan nog het hele feestje (als enige) gebleven, en had dan nog commentaar  ook over onze aanpak; serieus of wat, trut

Jack had zelf de activiteiten van zijn feestje gekozen. Eerst voetballen, dan taart eten, dan cadeautjes opendoen, dan Nerf gun spel (Nerf gun klinkt gevaarlijker dan het is, is gewoon zo een geweertje met zachte pijltjes), dan weer voetballen, dan zwemmen en dan iedereen naar huis. En zo is het dan ook gebeurd.

Hier een paar foto's en filmpjes van de namiddag.

Taart eten.

Caitlin dacht er het hare van.

Nerf gun spel

Voetballen, zwemmen, spelen.

Zoals gezegd Jack vond het een fantastische dag. Proficiat nog eens flinke man.

Game, set and match for Caitlin

Mensen weten dat misschien niet, maar we hebben vroeger nog veel tennis gespeeld. Heel veel. En soms zelfs redelijk goed. We hebben zelfs nog tegen deze meneer gespeeld.

Dat gaan de mensen niet raden. Brad Gilbert dus. Hoogste ranking ooit: 4e. Denk niet dat dat lang heeft geduurd. Ons tennis tegen deze meneer ook niet. 5 ballen. Duurde ongeveer 3 minuten. Was op Forest Hills in Wommelgem. Daar trainden de spelers die deelnamen aan het toenmalige ECC. Het European Champion's Championship in het sportpalies in Antwerpen. Dat was toen een hele gebeurtenis hoor. We zijn daar toen zelfs een paar keren naar gaan kijken. Altijd met gratis ticketten die de Bonnie op een of andere van de Gazet Van Antwerpen had gekregen. Uiteindelijk hebben we tennis gespeeld vanaf ons 7 jaar of zo tot ons 35. Jawadde. En toen waren we het beu. Het tennistoernooi van Vienna in Virginia in 2008 was het einde van de rit.

Maar tennis blijft op zich natuurlijk wel een hele mooie sport. Om te spelen en om te kijken. We zijn dan ook superblij dat Caitlin graag tennist. Ze is begonnen op haar zes jaar en is ondertussen al tweeeneenhalf jaar bezig. Vooral lessen volgen op dit ogenblik. Tennis is niet zo gemakkelijk om te leren en vergt heel oefening. En ze doet dat heel goed. Ondertussen is het zelfs al leuk om met Caitlin een uurtje te gaan tennissen. Weliswaar met 12 ballen, maar dat begint te gaan.

Caitlin heeft haar vaste tennisles op zaterdagmorgen om 9 uur. Altijd een supertof moment van de week. Werk is gedaan voor de week. We zijn 's morgens al gaan lopen. En kunnen nu met alle plezier met onze dochter naar tennis. Leuk !

Ook leuk zijn de personaliteiten bij de tennisles.

Te beginnen met de vaste coach van Caitlin. Coach Tammy.

Een hele goeie coach. Afkomstig uit Louisiana en dat kan je horen.  Typische vrouw uit de deep south van de US. Sterk zuiders accent. Altijd aan het praten. Luid. Maar heel vriendelijk altijd. En zoals al gezegd, hele goeie coach. En mogelijk nog betere weervrouw. Als wij tijdens de week nog helemaal geen problemen zien met het weer op zaterdag, weet Tammy al van dinsdag of het gaat regenen. Ze heeft altijd gelijk. Die weer-app van Tammy moeten we ook hebben. Of kijkt die mischien gewoon naar de lucht ?

En dan zijn er de andere kinderen. Ooit waren ze met vijf. Nu zijn ze nog met twee. Twee cliches. De meeste mensen zeggen altijd, je mag niet in cliches spreken. Maar cliches zijn cliches omdat ze zo vaak voorkomen he. Of niet soms. Twee cliches dus.

Cliche nummer 1. Den Grant. Het cliche van de slome Amerikaanse jongen. Sympathiek. Beetje aan de zware kant. Altijd te laat. Gedrevenheid, nul. Als Tammy even wat meer inspanning vraagt, legt die zijn racket op de grond, zegt dat hij dorst heeft en gaat even zitten. We kennen ondertussen ook de vader een beetje en yep, de Grant is helemaal zijn vader.

Cliche nummer 2. Ashyria of zoiets. Het cliche van het overachieving Indisch meisje. Heel aandachtig. Probeert alles tot in de puntjes goed te doen. Gedreven. Een wiskunde-wonder, zit al twee jaren voor op haar klas in wiskunde. Speelt al perfect piano. Kent elk toneel stuk van Shakespeare van buiten. Kan al computers programmeren. Die laatste dingen weten van de moeder. Die daar heel lang kan over uitwijden in een Engels dat niemand begrijpt.

Maar goed. Ze kunnen allemaal goed tennissen en coach Tammy is een goeie coach. Dat zit dus allemaal wel goed.

Naast deze zaterdagles, heeft Caitlin ondertussen ook donderdag een les. En wij gaan elke zondag ook een uurtje tennissen. Geen gebrek aan tennis dus. En we proberen met Caitlin ook wat naar tennis op tv te kijken. We kijken namelijk ook al meer dan genoeg Engelse voetbal met Jack.

Tennis kijken dus. We deden dat vroeger ook al. Toen waren we grote fan van Ivan Lendl.

De grootste zuurpruim die er ooit rondliep op een tennisveld, maar wij speelden dezelfde stijl van tennis. Dus naar hem keken we vaak op tv. Naar meerdere heroische duels in die tijd tegen John McEnroe. Ons moeder vond trouwens dat we op het terrein eigenlijk meer op McEnroe leken dan op Lendl.

En het is natuurlijk altijd leuker om tennismatchen te volgen als je een paar favoriete spelers hebt.  Wij hadden vroeger dus altijd Lendl bij de mannen. En Steffi Graf bij de vrouwen. De beste ooit.

Dus we zouden het wel leuk vinden als Caitlin ook een paar favoriete spelers zou hebben. Dus we hebben eens nauwkeurig naar alle vrouwen gekeken. De Williams-zussen ? Nee, die vinden we niet sympathiek.  Sharapova, misschien, maar die heeft geknoeid met doping.  Svitolina ? Plíšková ? Ostapenko ? Kuznetsova ? Cibulková ? Radwańska ? Kan je toch allemaal niet onthouden of uit mekaar houden he ... Wozniacki dan ? Lijkt op haar terugweg. Kerber dan ? Idem. We zijn wel grote fan van Eugenie Bouchard.

Maar die staat ondertussen nummer 73 op wereldranglijst. Dat is achter Kristen Flipkens he. De vrouw met de meest Vlaamse achternaam ooit. En een Belgische tennisster a la Henin of Clijsters is er op dit ogenblik ook niet he ...

Nog geen uitgemaakte zaak dus.

Maar wat vind Caitlin zelf ? Die heeft al lang haar favoriete speler gevonden. Ze vindt de Roger Federer geweldig.

Roger Federer ?  Perfect voor ons. Beste tennispeler ooit. Daar kunnen we mee leven. Voorlopig toch, tot hij definitief stopt. Hopelijk hebben we tegen dan andere favoriete speler of speelster gevonden ...   Garbine Muguruza misschien ? Djokovic ?