Met de broertjes op stap

Een paar maanden geleden was nonkel Eric in Amerika. Een uitstekende gelegenheid voor de broertjes om nog eens samen naar een sportwedstrijd te gaan kijken. De laatste keer was waarschijnlijk Antwerp - Lommel United in 2010. Dat is voetbal. Deze keer was het de University of Houston (UH) tegen de University of Texas at El Paso (UTEP). Oftwel de Cougars (in het Nederlands de poemas) tegen de Miners (in het Nederlands de mineurs). Dat is college (American) football. 

We hebben dat al eerder geschreven. Sport is heel populair in Amerika. Waarom ? Omdat je, terwijl je naar sport kijkt, veel kan eten. Er zijn vier grote populaire professionele sporten: baseball, football, hockey en basketball. Veldrijden is nog niet doorgebroken. Vier grote professionele sporten dus. Professioneel, want de populairste sport is eigenlijk college football. Met college bedoelen we de universiteit.  Elke zaterdag (dat is de dag voor college football) zitten er honderdduizenden Amerikanen in de universiteitsstadions te supporteren voor de football-ploeg van hun alma mater. En vermits de meest Amerikanen ook niet meer in de buurt van universiteit wonen of werken, moeten ze daar soms ook ver voor reizen. Elke week een paar honderd mijl met de auto of het vliegtuig reizen is geen enkel probleem. Alhoewel dus die unversiteit de gemiddelde Amerikaan al een mooie schuldenberg heeft opgeleverd, blijven ze er graag geld aan uitgeven. We begrijpen dat toch niet helemaal. Onze goesting om het UFSIA korfbalploegje te blijven volgen is redelijk beperkt. 

Een grote universiteit zoals de University of Michigan heeft elke thuiswedstrijd meer dan 110,000 toeschouwers.  Andere grote universiteiten met meer dan 100,000 toeschouwers elke match: Ohio State, Alabama, Penn State en Texas (in Austin). 

De hele competitie van het college football is trouwens voor een niet-Amerikaan volledig onbegrijpelijk. De NCAA (National College Athletic Association) organiseert de hele zaak. En die mensen hebben het beslist om het allemaal heel ingewikkeld te maken. Het zit ongeveer als volgt. Alle universiteiten spelen in een divisie: Division 1, Division 2 en Division 3 afhankelijk van hun grootte - de grootsten spelen in Division 1. In Division 1 wordt dan nog een onderscheid gemaakt tussen de hele grote universiteiten, die spelen in de Division 1- Bowl Subdivision, de gewone grote universeiten spelen in de Division 1 - Championship Subdivision. Deze twee subdivisions zijn dan verder onderverdeeld in conferences. In de Division 1 - Championship Subdivision wordt kampioen elk jaar gespeeld via een play-off systeem. In de Division 1 - Bowl Subdivision worden er op het einde van het seizoen 4 "bowls" (Rose Bowl, Orange Bowl, Sugar Bowl, Fiesta Bowl) gespeeld en een "National Championship Game".  De tien teams die die vier Bowls en Championship Game spelen worden aangeduid per computer op basis van een algoritme waarvan de berekening afhangt van de resultaten van de teams. Eh voila. 

De University of Houston (UH) speelt in de Division 1 - Bowl Subdivision, USA Conference.  De universieit werd gesticht in 1927 en heeft 44,000 studenten (daarmee derde grootste in Texas).  En daarmee zijn de positieve dingen over deze universiteit wel gezegd. Verder is het allemaal een beetje een triestige zaak. De universiteit is 184ste gerankt op de lijst van beste universiteit in de US. De sportploegen van de UH heten de Cougars en geen enkele ploeg heeft al ooit iets belangrijk gewonnen.

Verder is de Cougar Paw een speciaal teken van de UH studenten en alumni om hun steun en kameraadschap met elkaar te laten zien. De Cougar Paw ziet er zo uit en het verhaal erachter is ook een beetje triestig.  

In den tijd, in 1953 om precies te zijn,  speelde de UH tegen de UT (University of Texas). En de supporters van UH hadden hun mascotte, een echte poema met de naam Shasta I,  meegebracht in een kooi.  In die tijd deden ze dat nog. Tijdens de reis raakte echter de poot van het beestje vast tussen de deur van de kooi en verloor het arme diertje een teen. Tijdens de mtach zagen de supporters van Texas wat er was gebeurd en maakten ze dit gebaar met hun handen.  De Houston supporters namen dit gebaar dan over als een soort van geuzen-gebaar over en sindsdien is het het officiele gebaar van de universiteit. 

Maar goed. De broertjes dus naar een college football game van de UH tegen de UTEP. Go Cougars !  Het eerste fenomeen waar men in Amerika natuurlijk direct mee geconfronteerd wordt, is tailgating. 

Wat is tailgating ? 

Wel bij tailgating draait het allemaal hierom. 

Een barbecue-stel gemonteerd op de trekhaak van uwe pick-up truck. In Europa zou je hiermee nogal wat bekijks krijgen. In Amerika is dit ding de normaalste zaak van de wereld.

Tailgate betekent in het Nederlands achterklep. Het afgeleide werkwoord tailgating betekent de sociale gebeurtenis die zich afspeeld rondom de open achterklep van een auto of pick-up truck. Of met andere woorden, tailgating betekent eigenlijk "zo veel mogelijk eten en drinken achter uwe geparkeerde auto".  Tailgating gebeurt vooral op de parkings van stadions voor sportwedstrijden en concerten, maar soms ook op parkings voor andere belangrijke gerbeurtenissen zoals een huwelijk of verjaardag.  

Na het observeren van het hele tailgating gedoe, kwamen de broertjes aan bij het stadion van de UH Cougars. Het stadion van de UH is ook een beetje triestig verhaal. Het Robertson stadium is gebouwd in 1942 en was de thuisbasis voor de UH Cougars football team en nog een paar andere teams in de loop van de geschiedenis. En er is nooit iets aan vernieuwd. 

Het Robertson Stadium leek nog het meest op de Bosuil vonden we.  Van buiten. 

Maar ook vanbinnen. 

Maar we waren er wel. 

Voor een van de laatste wedstrijden van de Cougars in Roberston Stadium. Het stadion werd namelijk in januari afgebroken en er komt een spiksplinterniew stadion in de plaats. Nieuw stadion zal klaar zijn tegen begin van de het nieuwe seizoen (in oktober). Een nieuw stadion bouwen hier in Houston gaat precies toch iets rapper dan in Antwerpen. 

Soit. Dit vonden de broertjes wel het beste plaatsje in het stadion. Twee bartafels met barkrukken onder een palmboom en inclusief bediending. Kwestie van de wedstrijd met de vrienden in ideale omstandigheden te kunnen volgen. 

Er was een ook een fanfare. En wat voor een: minstens 250 man of zoiets. 

We hadden ook goeie plaatsen. 

En als we naar achterkeken, hadden we nog een mooi zicht op skyline van Houston ook. 

We zijn vergeten of de UH Cougars hebben gewonnen of niet maar het was in ieder geval een bijzondere leuke namiddag. Met de broertjes op stap.

Papsy op bezoek!

Het was hier de afgelopen weken druk. Plezant druk, want Papsy was op bezoek. 10 dagen lang pure verwennerij voor de kindjes. En deze keer had Papsy gekozen om tijdens het rodeo seizoen op bezoek te komen, met als gevolg dat er op 60 van de 85 fotos die we tijdens zijn bezoek getrokken hebben, wel een beest staat (de Houston Rodeo loopt van eind februari tot mid maart en is een echt begrip in Houston). U bent gewaarschuwd.

We begonnen dag 1 met een bezoekje aan de Houston Livestock Show, een soort veemarkt/keuring, waar ranchers hun schoonste koeien/longhorns/varkens/geiten/paarden showen en verkopen. Je mag de dieren aaien en de ranchers geven met veel plezier uitleg over hun veestapel. De kinderen vonden het geweldig om het kalfje Jack van 3 maanden oud te bewonderen en luisterden geboeid naar wat de boer te vertellen had...

 De konijnen en kuikentjes vielen bijna nog meer in de smaak...

 En we mochten ook weer eens in de traktor gaan zitten

Dit jaar waren er ook pig races, waar 4 biggetjes om ter snelst een parcours moeten rennen en het winnende biggetje krijgt dan een prijs. Vooraleer u zich zorgen maakt, het was een plezante race, en de biggetjes werden super goed verzorgd, dus er was niks waar Gaia zich zorgen om hoeft te maken. Het publiek werd in 4 secties verdeeld, en elke sectie moest "zijn" biggetje aanmoedigen. Wij zaten in het kamp van biggetje #4 en Caitlin werd tot "cheerleader"van onze sectie verkozen. Ze moest bij de racebaan gaan staan en het beestje aanmoedigen. Ze deed dat echt super flink, zo helemaal alleen vooraan.

Toen "ons" biggetje ook won (joepie!), mocht Caitlin mee het podium op en kreeg ze zelf een biggetjessnuit als prijs. Valt het op dat ze super blij was?

Een paar dagen later namen we Papsy mee naar 7-acre woods, een weide in hillbillyland (=op den buiten) waar een slimme boer -zoals er hier wel meer zijn- een paar schommels, volksspelletjes, klimrekken en diertjes heeft op gezet. Succes gegarandeerd bij onze kinderen.

Nog maar eens naar de konijntjes kijken:

Geitjes aaien:

 Op de pony rijden (terwijl een fiere papsy deze mijlpaal heel geconcentreerd aan het filmen is)

En verder werd er tijdens Papsy's bezoek nog veel in de tuin gespeeld, naar de "echte" rodeo gegaan (met bullriding en zo, maar waar we geen fotos van hebben), boeken gelezen, puzzels gemaakt (in het bijzonder de prinsessenpuzzel van 75 stukjes waar Papsy elke dag geduldig mee heeft geholpen), gefietst, op restaurant geweest en bovenal quality time samen gespendeerd. We hebben weerom heel mooie herinneringen om te koesteren.