The Vienna Inn

We hebben dan eindelijk ook een stamcafe gevonden hier: de Vienna Inn. Isabel & Gerald hebben dit juweeltje ontdekt en er vrijdagavond met Marc nog eens de bloemetjes buiten gezet (ik was overwerkt en dus met de kippen op stok).
De Inn is een soort kruising tussen café en voetbalkantien, u weet wel, met lange banken en plastieken tafelkleedjes. Het klinkt een beetje marginaal, en dat is het ook, maar ondanks het sluitingsuur (om middernacht) is het tenminste een echt café…wat niet zo makkelijk te vinden is hier. Het is bovendien slechts op enkele blokken van bij ons, al heeft Marc er vrijdagnacht wel 40 min over gedaan om thuis te raken ;o).

Normaal gezien gebeurt er in ons dorpje niet zoveel. Zaterdagochtend wordt gekenmerkt door de “Farmersmarket”. De markt: een hele belevenis hier. Ik was dus verbaasd om afgelopen zaterdag 3 televisiezenders en hopen journalisten in actie te zien. En de politie. Want ons nieuw stamcafe bleek het voorwerp van een heus CSI-onderzoek! De zaak was afgezet met geel lint, doorgaand verkeer werd onderbroken en de ramptoeristen waren massaal op straat samengekomen (inclusief ikzelf, met camera in de aanslag).



Nieuwsgierig als ik ben, ben ik op een journalist afgestapt om uit te vinden wat er aan de hand was.
- Siri: “Oh. My. God. What is going on? My husband was here last night, what happened???”
…en ik had meteen de aandacht van de pers gewekt….
- 2 journalisten: “Where you here when it happened”, “ did you notice anything out of the ordinary?”, “Do you want to make a statement for the camera? “
Uiteraard niet, want (1) Ik wist begot nog niet wat er was gebeurd en (2) ik stond daar in mijn jogging, zweterig van t powerwalken. ..(dat laatste was natuurlijk de ware reden voor mijn weigering). Ik zal wel een beter moment afwachten om voor 't journaal als buitenlandse correspondent te fungeren.

Blijkt dat 1 van de uitbaters om 3 u ‘s nachts in het café was neergestoken. Van de dader was toen nog geen spoor (ondertussen is hij wel al opgepakt).
...Hebben we meteen de meest gevaarlijke plek in Vienna gekozen als staminee...

komkommertijd

T is komkommertijd voor onze blog…we hebben niet zoveel uitgespookt de laatste tijd. Maar daar komt binnenkort verandering in: mid augustus hebben we een weekendje New York gepland (daar spreken we af met Ophelie en Laurent – ik tel de dagen af!), daarna komt Mr. Triplehelix, aka Steven, met Elke op bezoek, daarna de papa van Marc en mid september vertrekken wij voor een weekje naar California, met als afsluiter Las Vegas, waar we de verjaardag van Marc gaan vieren! Het leven is mooi.

Wanneer we niet op uitstap zijn, hebben we de gewoonte om ‘s avonds naar 1 aflevering van een serie te kijken. Na de Westwing, Grey’s Anatomy, Studio 60 en Lost, zijn we een paar weken geleden aan Desperate Housewives begonnen. Gisteren was er in Desperate Housewives een scene waar Susan - de lichtjes gestoorde brunette - de postbode binnenvraagt voor een drankje (wat natuurlijk aanleiding gaf tot een gigantisch misverstand en de postbode meer liet zien dan de inhoud van zijn brieventas).

Ik vroeg me af waar de makers van de serie het idee van de wandelende postbode met brieventas hebben gehaald… Wij wonen immers ook in Wisteria Lane-achtige suburbs, maar bij ons komt de postbode niet aan huis. Nergens gebeurt dat eigenlijk, want bijna niemand heeft hier nog een persoonlijke brievenbus. Als Marc zegt “ik ga de post halen” dan betekent dat letterlijk: schoenen aandoen, naar het begin van de straat wandelen en daar het kastje #12 openen van de gemeenschappelijke brievenbus. Het gebeurt wel dat we de post niet dagelijks gaan ophalen, vooral als het regent of sneeuwt, of als we heel erg lui zijn, wat vaker voorkomt dan ik wil toegeven ;o).

Er is slechts 1 uitzondering op dit principe van “gemeenschappelijke postbedeling”: FedEx en andere belangrijke postpakketten… die worden gewoon aan de voordeur achtergelaten (een kennisgeving van aangetekend schrijven wordt gewoonlijk aan de voordeur gekleefd!) . Aangezien wij altijd langs de garage binnengaan, missen we de voordeur wel eens waardoor relatief belangrijke post (meestal tickets voor baseball of andere evenementen) vaak een nachtje voor de voordeur doorbrengt. Of zoals deze keer, een volledig weekend… Toch zijn we nog nooit iets kwijtgeraakt… t zijn toch allemaal eerlijke zielen hier!









De volgende serie die klaarstaat op het programma is Katarakt (gekregen vanuit Belgie, want die is hier nog niet verkrijgbaar) – benieuwd of daar ook halfnaakte postbodes in voorkomen...

Afscheid

Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn Grandma Beno (ook wel gekend als mijn “oma uit Amerika”). Ze is in februari op 88-jarige leeftijd overleden. In april werd in Clearwater (Florida) een afscheidsviering gehouden en gisteren vond dan de officiele begrafenis (van de urne) plaats in Arlington Cemetary.
Velen vragen zich af hoe “een gewone sterveling” op Arlington terecht komt. Haar tweede echtgenoot, mijn “Grandpa Beno” is een "Marine" en oorlogsveteraan en heeft gediend in WOII, Korea en Vietnam. Door zijn military service heeft hij recht op een plaatsje in Arlington en bijgevolg zijn echtgenote ook.

Het was een heel intieme en mooie viering, met een erg indrukwekkend militair protocol. De rouwprocessie moest op een rechte lijn plaastnemen, dwars over de straat. Vervolgens werd de urne uit een speciale wagen gehaald door een Marine die wel 50 decoraties had, terwijl de andere aanwezige uniformen de militaire groet brachten. Ze deden ook samen de “moonwalk”.

Een openluchtviering op zo’n mooi domein als Arlington Cemetery gaf, ondanks ons verdriet, een heel rustgevend en sereen gevoel. Grandma’s laatste rustplaats ligt in de schaduw van een grote eik op lot 60, op een steenworp van het graf van John F. Kennedy.










Na de ceremonie hebben we ook een bezoek gebracht aan het kleine kerkje waar Grandma en Grandpa 33 jaar geleden zijn getrouwd, grenzend aan Arlington Cemetery (door die lelijke groene luifel - die hing er vroeger niet - was grandpa eerst niet zeker of het wel de juiste kerk was ;o).

De guards waren zo onder de indruk van mijn opa’s staat van dienst en liefde voor zijn overleden vrouw, dat ze ons de zeer uitzonderlijke toestemming hebben gegeven om met de wagen door de Cemetery te rijden. Normaal gezien komen daar alleen touristenbusjes doorheen (en Marc kan daarover meespreken, want hij heeft onlangs met zijn vader een bezoek gebracht aan Arlington en toen zijn ze gewond geraakt op het busje !).

Het is trouwens opmerkelijk dat Amerikanen in het algemeen heel veel respect hebben voor the military. Mijn opa draagt zijn wings en Marine-insigne nog steeds en wordt heel geregeld door mensen aangesproken en bedankt voor zijn inzet voor het land! Gisteren kwam de manager van het restaurant speciaal naar onze tafel om hem de hand te schudden. Heel vreemd.

Grandma was een heel elegante, mooie, hippe en vrolijke dame, die zelfs op 88-jarige leeftijd nog iedere dag om 17 uur stipt samen met haar echtgenoot en vrienden cocktailhour hield, zoals in the "good old days". Ik zal vooral haar glimlach en levenslust missen.

Een triplex-plaat in de maag

Elke keer als we bezoekers hebben, doen we een beetje lacherig over de onroerendgoed prijzen hier… een townhome in onze straat (identiek aan het onze) werd verkocht voor een slordige 870.000$. Jawel, een rijhuis, zonder noemenswaardige lap grond (kleine tuin van 5X6), en vooral: het is “karton”. De meeste huizen hebben wel een mooie stenen voorgevel, maar die is louter esthetisch en maximaal 5cm dik. Schilderijtjes ophangen is nooit een problem, gyproc is niet zo moeilijk om een vijs in te slaan (een gordijnroede stevig ophangen is andere koek).

Ziehier een aantal fotootjes voor diegenen die een amerikaans huis nog niet in opbouw fase hebben gezien. Ik moet zeggen dat ik er ook een beetje van schrok om te zien dat zelfs een apartementsgebouw in triplex wordt opgetrokken...

4th of July

Time flies, vooral als er een verlofdagje tussenzit.
Hier was het alle hens aan dek voor de nationale feestdag. We mochten donderdag een paar uurtjes vroeger naar huis om de festiviteiten voor te bereiden. Lange, lange files in de supermarkt, t was vechten voor bbq toebehoren en de amerikaanse vlaggetjes (om de tafel mee te versieren) waren al van dagen tevoren uitverkocht. Ook files aan de vuurwerkdepots: rond belangrijke feestdagen wordt een vuurwerkcaravan opgezet op de parking van de supermarkt…met enorm succes (iedereen klaagt wel over de benzineprijs die nu aan 1,14$ per liter staat (!), maar koopt zonder probleem voor honderden dollars aan vuurpijltjes).

Vuurwerk is enorm in hier. Ieder zelfrespecterende town en city organiseert spectaculaire “4th of July Fireworks”, al deed de Town of Vienna (waar wij wonen) gewoon een lasershow, nadat er vorig jaar 2 kleine meisjes ernstig zijn verwond door een verdwaalde vuurpijl. Toch was er genoeg pang-pang-fwwwwiet te horen (en te zien) op ons terras: de buren hadden voldoende amunitie ingeslagen om de hele nacht door te gaan… Wij hielden het iets rustiger: een gezellige bbq met Caroline & Sander (en hun schattig zoontje van bijna 1).

De rest van het weekend stond in het teken van decadent niets doen. Uitslapen, een beetje shoppen (ikke), een beetje sporten (Marc), naar de cinema… kortom, een luizeleventje. En op zondag namen we afscheid van Val & Ben, die terug naar Belgie trekken. In april zwaaiden we Nathalie& TJ al uit (de foto is getrokken op Nathalie’s afscheidsfeestje). Het doet toch raar om afscheid te moeten nemen … toen we verhuizden had ik nooit gedacht dat we dat hier ook zouden doen. Het doet je beseffen dat de assignment voor bepaalde duur is, al kan (en wil) ik me echt nog niet indenken dat we ooit die verhuisdozen terug moeten vullen.

Verder kunnen we melden dat de mieren eindelijk uit het afwasmachine zijn verdwenen. De mierenplaag is overwonnen. Al zijn het sterke beestje...we denken dat ze 2 van de 4 mierenvallen hebben meegenomen naar hun "hol", want we zijn er dus 2 kwijt(!). En we hadden een paar weken geleden bezoek van een kleine huismuis (ja, ik weet het, klinkt heel vies). wij zijn nochtans propere mensen, zo proper dat de muis nu eindelijk heeft besloten - weliswaar nadat we 4 vallen hebben gezet en een hele hoop vergif - om andere oorden op te zoeken. Oef!

En ik heb nog een paar nieuwe uitdrukkingen voor het lexicon:
- A cup of Joe: een kopje koffie
- A fishstorm: een tropische storm op zee die het land nog niet heeft bereikt (Bertha vorige week)
- "Have a good one": ik zeg zelf nog steeds gewoon “have a good day” (macht der gewoonte), maar Marc klinkt al bijna als een local ;o)

Have a good one!
Siri