We zijn geen fan van rockconcerten. We vinden dat over het algemeen niet zo interessant. De laatste keer dat we naar een rockconcert waren geweest was in 2001. Naar de Proms in het Sportpaleis. De Proms een rockconcert ? Ja zeg. We hadden voor het werk klanten moeten uitgenodigen en we moesten dan die klanten entertainen in het VIP-dorp. Het is niet zo moeilijk om klanten in het VIP-dorp te entertainen. Gewoon laten vollopen en klaar is klant. Top of the bill dat jaar op de Proms was Meat Loaf. We zijn geen fan van Meat Loaf. Die meneer zijn bekenste nummer ‘Paradise by the Dashboard Light’ duurt standard al 8 minuten en 28 seconden, dus op Proms nog veel langer. We zijn geen fan van lange nummers.
We zijn ook een keer naar Werchter geweest. We zijn geen fan van Werchter. Maar we waren er wel bij in 1995. Dat was ook geen groot success toen. Onze docksides zaten helemaal onder de modder en ons lichtblauw hemd was ook helemaal vuil. We hebben daar in Werchter dan nog een paar keren ne grote schrik gepakt van een aantal fans. The Cure was dat jaar top-of-the-bill. Die Cure fans zien er akelig uit. Zeker als het donker begint te worden. En er kwamen er precies ook altijd meer naarmate het later werd. We zijn geen fan van Cure fans.
Ondanks al die malheuren uit het verleden, hadden we toch het idee opgevat om naar een rockconcert te gaan. Nickelback was namelijk in Houston voor een optreden in Toyota Center. Nickelback is Siri’s favoriete groep. Samen met The Bloodhound Gang en een heleboel Franse artiesten waarvan ik de namen niet ken. Wij vinden persoonlijk het leven te kort om naar Franse muziek te luisteren. The Bloodhound Gang zijn trouwens die van “you and me baby ain't nothin' but mammals, so let's do it like they do on the Discovery Channel”. De die ja. Onze eigen favoriete groep is Duran Duran. U zou kunnen denken ‘die bestaan al lang niet meer’. Niets is minder waar. Die mannen zijn nog steeds aan de weg aan het timmeren. Ze waren vorig jaar zelfs in Houston voor een optreden, maar we konden toen niet.
Soit, naar Nickelback dus. Wie is Nickelback ? Nickelback is een Canadese band rond zanger Chad Kroeger. Nickelback bestaat sinds 1995. De andere bandleden heten Ryan Peake (op de gitaar), Mike Kroeger (op de basgitaar) en Daniel Aldair (op de trommels). Den Chad werkte vroeger in de Starbucks. We zijn geen fan van de Starbucks. En den Chad moest toen altijd zeggen aan zijn klanten nadat ze hunne Venti Latte Mocha Crappucinno with cream and coconut cookies hadden besteld en den Chad hun wisselgeld moest geven: “here’s your nickel back”. Een nickel is in Canada (en de US) de naam van het stukje van 5 cent.
Het muziekgenre van Nickelback is post-grunge alternative rock. We hebben geen idee wat dat allemaal betekent maar ze hebben wel een paar goei nummerkes: “ How you remind me “, “Someday”, “Photograph”, “Rock Star”, “If today was your last day”, “When we stand toghether”, “Lullaby”, etc …
Voor de gelegenheid hadden we, in plaats van onze docksides, we hadden onze les wel geleerd, deze keer onze flip-flops aangedaan. We waren ook op tijd vertokken om er zeker te zijn voor het donker wordt. Kwestie van geen Cure fans tegen het lijf te lopen. Er waren ook geen kinderen op het concert. Vorig jaar was Siri met Jackie naar een concert van Taylor Swift geweest en dat leek meer op een optreden van K3. Alleen maar mama’s met hun kindjes. We waren maar matig geinteresseerd in het voorprogramma (Seether ?, Bush ? ), dus tijd genoeg voor een drankje, een hapje en een goed gesprek.
Tenslotte hieronder nog een paar foto’s van een leuk concert. Alhoewel we het nog niet allemaal snappen.
Er was iets met een vliegend podium.
En toen was er iets waar iedereen zijn armen in de lucht moest steken.
Ook iets met felle lichten.
En er was iets met de Houston Texans cheerleaders.
En hier is den Chad zelf.
Met zijn maten.
