Red, White and Blue

Maandag was het Independence Day, oftewel 4th of July. De dag dat heel het land zich in rood, wit en blauw uitdost, de vlaggen bovenhaalt, en bbq's organiseert. Caitlin had op school al heel goed geleerd over deze belangrijke feestdag. Ze is al de hele week "happy birthday" aan het zingen en als we haar vragen wie er jarig is, dan antwoordt ze trots "Amewieka". Ze heeft nu ook de vlag leren tekenen, en gaat nu helemaal uit de bol als ze stripes mag tekenen. "Red, mommy" zegt ze dan, "stripes are red". De foto hierboven is het resultaat van art op school...het lijkt nog niet helemaal op de vlag, maar met 1 ster heeft ze toch al Texas "the lone star state" juist.

Op de nationale feestdag wordt er traditioneel ook erg veel vuurwerk afgeschoten, alleen hebben wij het zonder moeten stellen want er was een vuurwerkverbod in onze county. Wegens de historische droogte. Al 120 dagen heeft het niet meer (noemenswaardig) geregend. Combineer dat met extreme dagtemperaturen (we hebben al heel wat warmterecords verbroken dit jaar), en een vuurwerkverbod is zo gek nog niet.

Maar een parade van praalwagens hadden we wel dit jaar!  Om 9u 's morgens. We begrepen niet waarom dat zo vroeg op de dag moest, maar na 10 minuten in de volle zon begrepen we dat ook die beslissing nog zo gek niet was.

En verder staat de 4de juli 2011 ook geboekstaafd als de dag waarop Jack voor de eerste keer met zijn looprekje liep

En daarna in het zwembad in slaap viel...

Houston Chronicle This Weekend " Boston Red Sox Fan Throws Like a Girl "

De Houston Chronicle is lokale gazet hier.  Caitlin is 2 jaar en 5 maanden oud.  Jack is 9 maanden oud.  We hebben een zwembad en het is hier altijd tussen de 35 en 40 graden.  We hebben dus nog niet veel city trips gedaan sinds we terug in de US zijn.  Maar date night (vrijdagavond), zonder kinderen, bestaat nog wel.  En naar den baseball gaan,  doen we ook nog steeds, zonder kinderen.   Oei, oei,  wie zorgt er dan voor de kinderen ?

Onze baby-sit natuurlijk.  Onze baby-sit is het 16-jarig meisje van naast de deur, Haleigh. Uitgesproken zoals de komeet.  Een win-win situatie.  Haleigh verdient geld,  haar mama woont naast de deur in geval onze kinderen den ezel zouden uithangen. En wij zijn gerust.  Indien er iets zou mis gaan, we weten waar ze wonen.  Eigenlijk hebben we hier dezelfde win-win situatie als in Vienna.  Toen kwam het 17-jarig meisje van over de deur baby-sitten, Liz.  Hoe zou het daar trouwens mee zijn ?   Met Liz ? We hopen altijd dat het heel goed gaat met onze vroegere baby-sitters.  Het gaat heel goed met Liz.   Ze zit nu op de universiteit.  En is nog steeds cheerleader.  Ze is zelfs reserve-cheerleader voor de Redskins, de American Football ploeg van DC. Omdat mensen de Redskins Cheerleaders misschien niet zo goed kennen, hier, louter voor educatieve redenen, een foto.   We wensen Liz natuurlijk heel veel success.   En we dwalen af.

We gingen dus naar de baseball-game.  Baseball is een fantastische sport,  en " America's Favourite Passtime ".  We zijn ook grote van fan van baseball, zie oude blog " Take me out to the ballgame, May 2009".  Baseball games zitten altijd vol met taktiek, veel statistieken, en vaak erg spannend.  Toen we in DC woonden gingen we vaak kijken naar de lokale ploeg, de Washington Nationals.  Die waren toen de slechtste ploeg van alle dertig baseball ploegen in de MLB, de Major Baseball League.  Er was toen ook altijd veel taktiek, veel statistieken, maar het was nooit spannend.  De Washtington Nationals verloren altijd.  Nu gaan we vaak kijken naar de lokale ploeg, de Houston Astros.  De Houston Astros zijn nu de slechtste ploeg van alle dertig ploegen in de MLB.  Echt waar.  Het is duidelijk dat wanneer wij verhuizen naar een nieuwe stad, de lokale baseball ploeg daar het meeste last van ondervindt.

Afgelopen weekend gingen we kijken naar de Houston Astros tegen de Boston Red Sox.  De Boston Red Sox zijn het Manchester United, de Tom Boonen van baseball.  Een instituut.  Een fanbase wereldwijd.  Het stadium van de Houston Astros, is Minute Maid Park.  Inderdaad van de fruitsap.

Minute Maid Park was niet altijd het stadium van de Astros.   Ooit was het stadium van de Houston Astros, de Astrodome,  een wereldberoemd ? monument, zo zeggen ze hier.  Het achtste wereldwonder  ? zeggen ze hier ook.

Het verhaal van de Astrodome is een beetje zielig.  Het was het eerste volledig overdekt, en airconditioned !  baseball stadium in de wereld.  Geopend in April 1965 voor de lokale baseball-ploeg, de Houston Colts 45's (tja Texas).  Later werd hun naam gewijzigd naar de Houston Astros.  In 2000 kregen de Astros dan een nieuw stadium,  Enron Field, en dat heet nu Minute Maid Park. Nadat het een beetje was mis gegaan met Enron.    De Astrodome is sinds 2000 nog een keer gebruikt. In Augustus 2005. Om vluchtelingen van Hurricane Katrina vanuit New Orleans een dak boven hun hoofd te geven.  Dat kon toen wel maar tot September 2005. Toen moesten alle vluchtelingen ophoepelen.  Want ze hadden de Astrodome parkeerterreinen nodig voor de eerste match van de Houston Texans, de lokale football-ploeg. De gastvrijheid van Texas gaat ver, maar er zijn grenzen. De Houston Texans zijn trouwens ook heel slecht.   Sindsdien staat de Astrodome leeg, en weet niemand goed wat ze met het achtste wereldwonder moeten doen.  In Houston is dat normaal niet zo een probleem, ofwel gewoon laten verkommeren, ofwel afbreken die zaak.  Maar het achtste wereldwonder is in de sixties gebouwd en zit dus vol met asbest.  Dus nog geen beslissing gemaakt. En we dwalen af.

We waren dus bij de Houston Astros tegen de Boston Red Sox.  En topmatch.  Normaal komen er ongeveer 20,000 mensen kijken naar de Astros, nu waren er 40, 000 mensen.  Een uitverkocht stadium.

En we hadden goeie seats. 

De 20,000 extra mensen waren ook allemaal Boston Red Sox fans.  We zijn zelf ook grote fan, sinds we ooit naar Boston zijn geweest.  Zie blogs "Boston Day 1 and Boston Day 2 in July 2009".

We waren er op tijd en hadden dus tijd voor nog een beetje entertainment.  We wilden wel eens weten hoe snel we een baseball kunnen gooien.  De beste pitcher van Boston, Jonathan Papelbon, zie foto hieronder, kan 98 mph.

De beste pitcher van Houston, niemand weet wie dat is, kan 85 mph.

Wij konden, zie foto hieronder, 50 mph. " This Boston Red Sox fan throws like a girl " werd er gefluisterd in de wandelgangen van Minute Maid Park.  Zeg, zeg, ...

Pfff.  Daarna kwam er een meisje van 12 jaar, die duidelijk al wel weer baseball had gespeeld dan ons, maar toch, 52 mph.  Ok, dan maar.  De " This Boston Red Sox fan throws like a girl " statement bleek wel een beetje te kloppen.  Omdat we toen toch in de mood waren, hier nog een foto van Siri naast nen  baseball Mickey Mouse.

Maar we waren er wel.  En we zagen alle sterren van de Red Sox:

Kevin Youkilis

"Papy" David Ortiz

JD Drew

en natuurlijk Jonathan Papelbon.

Het was een fijne avond.  En tijdens de 7th inning stretch zingen we dan samen " Deep in the heart of Texas" .   Goed kijken op de foto.

Wat een mooie avond.  Zonder kinderen.

American Girl

Ondertussen ben ik alweer een weekje terug thuis van mijn uitstapje naar DC. De kids vonden het heel plezant met papa thuis, hij heeft ze (terecht) een beetje verwend, denk ik, want als Caitlin nu iets niet gedaan krijgt van mij, dan roept ze eerst "I want my daddy!' (in de hoop dat hij wel zal toegeven) ipv onmiddellijk als een dramaqueen op de grond te gaan liggen.

Het was super leuk in Virginia, met als 4 belangrijkste componenten: vrienden terugzien, gezellig aperitieven/dineren, shop-til-you-drop en herinneringen ophalen. Er lijkt niet zoveel veranderd in Vienna. Ik heb Caitlin's eerste creche bezocht (haar juf Hina kende mij nog na 2 jaar!) en ik had afgesproken met onze vroegere buren (Stormy de hond woont er ook nog steeds). Niks lijkt veranderd in Vienna, behalve dan een aantal restaurants en winkels die verdwenen zijn of nieuw bijgekomen. Het was een dubbel gevoel om daar terug te zijn, enerzijds omdat het daar nog steeds aanvoelt als thuis en anderzijds omdat ik er eigenlijk niks meer te zoeken heb.  Vrijdagmiddag heb ik een bezoekje gebracht aan mijn vroegere kantoor en ben daar super hartelijk ontvangen door mijn ex-collegas en baas, echt hartverwarmend. Mijn baas heeft zelfs geprobeerd om een job voor mij te creeren die ik vanuit Houston zou kunnen uitvoeren, maar dat bleek bij nader inzien toch te moeilijk te zijn. En als ik heel eerlijk mag zijn, werk ik liever vanuit een kantoor met collegas ipv van thuis uit, waar ik bij wijze van spreken de hele dag in mijne pyjama zou mogen rondlopen, maar dan ook natuurlijk geen kat zie...

En tijdens onze shoppingtrip hebben Isa en ik een heel nieuw Amerikaans fenomeen/hype beter leren kennen: "American Girl".

American Girl is een merk van pop, waarbij je een pop kan creeren die helemaal op de eigenaar ervan lijkt. Er zijn zelfs outfits te koop voor zowel kindje als pop.
De bedoeling is dat je uit een collectie van meer dan 30 poppen een pop kiest die qua haar, ogen en teint op je lijkt.

Vervolgens kan popje naar de American Girl kapper, waar het haar van pop wordt geknipt zoals dat van je kindje.

En daarna kan je beginnen shoppen voor popje en dochterlief: er zijn tal van accessoires (zoals bril (met verschillende soorten monturen), beugel, haarlintjes, schoenen en zelfs een rolstoel!) en matching outfits voor pop en kindje, gaande van pyjamas tot feestkleedjes. Je kan niet geloven hoeveel meisjes we zijn tegengekomen in de mall, met hun "mini-me" popjes. Aan een basisprijs van 100$ per pop en daarna de $$$ accessoires, een zeer lucratieve business.

Ik vond het wel heel schattig, en ik denk dat ik al weet wat spookje voor haar derde verjaardag cadeau krijgt. Als Jack dat maar ok vindt, want hij heeft de laatste tijd bijzonder veel interesse in de roze pop van Caitlin.