Has the Jury reached a verdict?

Gisteren was het de langverwachte Jury Duty Dag. Het verdict: ze hebben mij -spijtig spijtig- niet weerhouden . Maar het was wel een leuke ervaring!

Om 9 u zaten we met 24 in de CCL5 (County Court at Law - Criminal Cases). Goody goody, het zou dus een strafzaak worden. Ik had er plots nog meer zin in. Ik had net het eerste boek van Stieg Larsson uit en was dus helemaal in de stemming om de bad guys veroordeeld te zien.

Ik was "potentieel jurylid nummer 19" en kreeg een wit bordje met #19 om mij te identificeren. We moesten bij het binnengaan ook een aantal formulieren invullen. En daar begon het al een beetje tricky te worden. Naam, voornaam, geslacht, adres. Op zich allemaal niet moeilijk. Maar dan. Beroep. Tja, heb je meer of minder kans om gekozen te worden als je een juridisch beroep hebt? Ik heb het toch maar eerlijk ingevuld.

Daarna mochten we in de rechtzaal plaatsnemen. De verdediging (inclusief beklaagde = hij die dus door de politie was opgepakt) zaten vooraan, naast het Openbaar Ministerie. De beklaagde zag er een beetje zielig uit en zat van de eerste minuut met zijn advocaat naar ons te wijzen en instemmend te knikken en dan weer afkeurend zijn hoofd te schudden. En heel ijverig notas te nemen op onze  formulieren. Hetzelfde gebeurde langs de kant van het openbaar ministerie. Het voelde een beetje als een koehandel. Na 25 minuten van intense keuring en ongemakkelijk heen-en-weer geschuifel bij de "potentiele juryleden", kwam de rechter binnen. "All Rise".

We moesten allemaal ogenblikkelijk onze GSM afzetten en hij keek heel streng. Ik zette mijn GSMs op stil. Ik had de hele tijd zin om stiekem fotos te nemen, maar plots wees de rechter op een slide met een facebook en twitter logo erop:

"Een paar jaar geleden heeft een jurylid geprobeerd om de beklaagde te frienden op facebook. We worstelen nu nog steeds met de procedurefouten in die zaak".

"Als u het type persoon bent die elke 5 minuten een statusupdate doet en de hele wereld laat weten wanneer u de deur uitgaat en ergens aankomt, dan geef ik u de goede raad om nu een statusupdate te posten dat u niet in de mogelijkheid bent om te bespreken wat u momenteel aan het doen bent. Kwestie dat uw "vrienden" niet denken dat er iets met u gebeurd is omdat u 2 uur niet online bent".

Oeioei. Hij was echt een beetje boos. Ik heb toen maar snel de GSMs effectief afgezet. Geen fotos voor de blog dus.

We werden ingelicht over onze rechten en plichten, wat van een jury wordt verwacht, en hoe het juridisch systeem in elkaar zit. Hoe ze 6 geschikte juryleden zouden selecteren. Wat precies bedoeld wordt met "beyond reasonable doubt". Want dat is de taak van de jury: op basis van de bewijzen die beschikbaar zijn, "beyond reasonable doubt" kunnen zeggen dat de beklaagde schuldig is. Het hoeft geen 100% sluitend bewijs te zijn, maar het moet voldoende zijn opdat er redelijkerwijze geen twijfel over de schuld meer kan bestaan.

Zoals ik al had voorspeld, ging het over een DUI case (Driving Under Influence). Mr. X (die dus een beetje zielig vooraan zat) had blijkbaar een DUI gekregen, maar had geweigerd om een adem- en bloedtest te ondergaan. En nu betwist dat hij "under influence"was. Dit werd niet letterlijk verteld, maar kon beyond reasonable doubt worden afgeleid uit het type vragen dat werd gesteld aan de juryleden. We werden gedurend een half uur door ieder kamp ondervraagd, om te zien of we wel geschikt jury materiaal waren.

Wat me het meeste opviel was dat iedereen blijkbaar graag wou zetelen, want niemand heeft een onnozel antwoord gegeven (Marc zou zeker iets over UFO's hebben gezegd om toch maar zeker niet gekozen te worden). Zelfs die ene mijnheer wiens vader was overreden door een dronken bestuurder, zei dat hij absoluut objectief kon oordelen.

Ik moest eerst een "juridische" vraag beantwoorden over een muis en kat die in een doos worden opgesloten. "Als de volgende dag de muis er niet meer is, kan je dan "beyond reasonable doubt" zeggen dat de kat de muis heeft opgegeten?". Ik begon al een beetje te zweten.

Vervolgens: "U heeft 2 jonge kinderen?". "Inderdaad". Nerveus geschuifel bij iedere partij. Niemand vertrouwt het instinct van een moeder, te volatiel. Zeker als het op drinken + rijden aankomt.

"Bent u lid van MADD?". Ik keek vragend op. "Mothers against Drunk Driving". Beide partijen knikten al instemmend ja. Toen ik "Nee" antwoordde, kreeg ik een heel rare blik terug. Een beetje afkeurend/verwijtend. We zijn hier tenslotte in Texas en langs de autostrades staan grote borden "Drink. Drive. Go to Jail".

Afin, ik had het toen al door, niet mijn beroep, maar mijn mamastatus heeft me de das omgedaan.

Die mijnheer met zijn overreden vader, is trouwens ook niet gekozen.

Maar het was leuk. Hopelijk mag ik ooit nog eens meedoen.

YeeHaw ! De Houston Rodeo 2012

Het is weer van dat. Het is weer de Houston Livestock Show and Rodeo. Of kortweg de Rodeo. De grootste ter wereld. Dit jaar van 28 februari tot 18 maart. De eerste zaterdag waren we gelijk met de hele familie van de partij.

We moesten er natuurlijk eerst en vooral voor zorgen dat we niet uit de toon zouden vallen.

Enter Cowboy Jack.

Enter Lady Caitlin.

De Rodeo is eigenlijk een combinatie van een heel aantal interessante activiteiten en competities.

Zo begint de Rodeo elk jaar met het officiele wereldkampioenschap barbequen. Inderdaad. Daar worden dan de wereldkampioenen gekroond in de categorien brisket, ribbekes, kip en dessert (?!).  Dat hele gedoe gaat op een of andere parking van het Reliant Football Stadium en er waren dit jaar 200,000 mensen. Dat komt omdat ze het aantal ticketten beperken. Vermits iedereen hier in Houston graag een stukje vlees eet, is een ticket voor Rodeo BBQ zeer moeilijk te bemachtigen.  De winnaar van de BBQ dit jaar was de Motley Que Crew. Afkomstig uit Texas of wat had u gedacht.

Er is ook elk jaar een horse cutting wedstrijd. Dat heeft niets te maken met een coiffeur. Ook niet met een veterinair. Het gaat er in deze wedstrijd om hoe de cowboy en zijn paard een dier van de kudde kunnen afscheiden en een tijdje apart houden. Winnaars Paard Dont look twice en cowboy Philip Rapp. Allebei afkomstig uit Texas of wat had u gedacht.

Er zijn natuurlijk talloze kraampjes om een western dingen te kopen,  om te eten en er is ook een hele kermis. 

Er zijn ook elke avond concerten. Ook dit jaar treden er weer wereldberoemde artiesten op zoals Jason Aldean (die kennen we nog van vorig jaar), Luke Bryan (niet verwant met Astrid noch den John - we hebben dat gecheckt), Chris Young, de Zac Brown Band, Miranda Lambert, Brad Paisley en natuurlijk Alan Jackson. Die laatste heeft al 35 nummer 1 hits in de US gehad in zijn carriere ...

En voorafgaand aan al die fantastische artiesten, is er natuurlijk elke avond de echte Rodeo met als hoogtepunt volgende week het Noordamerikaans kampioenschap Rodeo in de volgende categorien: Saddle Bronc (proberen op een wild paard met zadel te blijven zitten), Bareback Bronc (proberen op een wild paard zonder zadel te blijven zitten), Barrel Racing (op uw paard rond een paar tonnen racen – wordt altijd gedaan door amazones) en Bull Riding (proberen op een stier te blijven zitten).

Daarnaast is er ook altijd de Calf Scramble (12-jarigen proberen een kalfje te vangen) en de Mutton Bustin (5-jarigen proberen op een schaap te blijven zitten). Onze kindjes zijn helaas nog een beetje te jong. 

En tenslotte is er de Livestock show. Daar zijn we zaterdag eerst naartoe geweest. Kwestie van die kinderen van ons te tonen dat niet alle dieren alleen maar bestaan op een toestel met een afbeelding van een appel erop.

Echte beesten dus.

En toen zagen we een tractor.

En toen zaten we op de tractor.

Dat mocht natuurlijk niet en ik had de indruk dat de verkoper ook voor geen seconde geloofde dat ik werkelijk geinteresseerd was om een tractor te kopen. We moesten er dus snel weer af.  Jack vond de tractor allezins geweldig. 

Er waren stieren, koeien, paarden, schapen en varkens. En wat vonden onze kinderen het leukste ? De kippen ….

Na de beesten, was er dit. 

Fun on the Farm !

Dat is niet de naam van een nieuw computerspelletje voor Grandma maar wel een prachtig opgezette activiteit voor de kindjes om te leren over het leven op de boerderij.

Op Fun on the Farm was er ook een zandbak met mais erin.  Een absolute topper voor de kindjes. 

Natuurlijk ook die van ons.  

Onze kindjes vonden het zo leuk dat we heel even dachten dat we zo een maisbak misschien thuis in de tuin ook zouden moeten hebben .. heel slecht idee natuurlijk, tenzij we echt in plaats van 1,  honderd racoons in onze tuin willen … 

Er stond ook een mooie windwijzer.

En er was nog een tractor.  Nee Jack !

Kortom, ons bezoek aan de Rodeo, het derde al (na twee keren vorig jaar) was weer volledig geslaagd.  Nog 2 jaar wachten en Caitlin mag op een schaap gaan zitten en nog 10 jaar wachten en Jack mag een kalf proberen te vangen. YeeHaw !  

Flapuit

Ik geloof dat het in de Libelle of de Feeling is, dat rubriekje "Flapuit" waarin trotse oma's en mama's grappige uitspraken van hun beginnende pratertjes kwijt kunnen. 

Wij hebben er ondertussen ook al een paar bijeengeraapt van het spookje: 

Ik: (wijzend naar de zwangere buik van een vriendin) "Look Caitlin, Angela will soon have a new baby"

Caitlin (wijzend naar Jack) "we have an old baby"

                                                ***

Ga je een toren bouwen met Jack?"

Jack knikt blij "ja" en loopt naar de speelkamer

Caitlin: "No"

"Waarom niet?"

(grote zucht en een beetje verveeld) "Mommy, that's gonna take me over an hour"

                                                ***

"Caitlin, waarom eet je het geel van je eitje niet op"

Helemaal geschokeerd: "mommy, I don't eat the baby chick"

                                                ***

Caitlin heel fier "my daddy is strong"

"Is mama ook strong"

"No, mommy is pretty"

                                                ***

Ik begin soep te mixen.

Caitlin zet haar handen op de oren en roept "MOMMY, STOP IT! ITS LOUD IN MY EARS!"

                                                ***

Tegen Jack, die eindelijk 1 van haar ponies heeft bemachtigd:

"No Ma'am, that is NOT ok!"

Ze zet hem in de hoek en met een berispend vingertje:

"I am very angry now. Say sorry to Caitlin".

Ik denk dat ik het spookje iets minder in time out moet beginnen zetten...

First Fieldtrip

En terwijl haar kleine broer zijn gehoor terugkreeg, ging Caitlin op haar allereerste Fieldtrip met de klas.  Ze gingen ook naar het park voor een picknick, dus ik stopte een lekker lunchpakket in haar spiksplinternieuwe brooddoos (waarvan ze enkel de kaas en de kerstomaatjes opat, de boterhammen en het fruit bleven onaangeroerd). En weer eens was ik de enige mama die het anders had gedaan dan de "amerikaanse" mamas, want ik had dan wel aan alle voedselgroepen in de voedingsdriehoek gedacht, maar ik had geen lief -hangeschreven- kaartje met "Have a nice day" of "I love you kiddo" tussen de boterhammen verstopt… Het feit dat de juf het nodig vond om me dat s avonds te vertellen, wil toch zeggen dat het een serieuze indruk heeft nagelaten. Een beetje zoals op kamp gaan en als enige de hele week geen post krijgen. Maar serieus, voor een klasuitstap van 2 uur???? Het spookje heeft er zelf nog niks van gezegd, dus ik denk niet dat er blijvende trauma's zijn. Oef.

De juf was zo lief om fotos te nemen, en ze hebben zich duidelijk goed geamuseerd.

Al kwam die schelm Leon toch wel erg dicht bij het Spookje! De Carter (rechts) vond dat duidelijk ook.

Volgende maand gaan ze pottenbakken als klasuitstap…Ik heb dat ooit zelf geprobeerd, dus uit persoonlijke ervaring weet ik dat dat een HEEL SLECHT  idee is om dat met 3jarigen te doen. Wie bedenkt die dingen toch? Afin, plezier zullen ze in ieder geval wel hebben.

I can hear clearly now

Jack is geboren met een verkoudheid.  Het begon al toen hij 10 minuten oud was en naar de neonatologie werd gevoerd omdat hij nogal zwaar snurkte. Volgens de dokter zat zijn neus dicht, maar "dat groeit er wel uit". 7 dagen later zaten we bij de Neus-Keel-Oor, want dat groen snot vonden we toch niet echt normaal voor een boorlingske. Met een bus antibiotica en een "dat groeit er wel uit", werden we naar huis gestuurd. Maar 16 maand onafgebroken groen snot, 25 dokterbezoeken, 7 antibioticakuren en talloze oorontstekeningen later waren we dat "dat groeit er wel uit" danig beu. 

Jack bleek volgens de dokter een goeie kandidaat voor buisjes, en aldus geschiedde. 

Afgelopen dinsdag konden we om 7u30, op een nuchtere maag (leg maar uit aan een kind van 16 maanden dat hij niet mag eten…), terecht in het ziekenhuis. Ik weet niet hoe een kleine ingreep in Belgie gebeurt, maar hier is dat duidelijk een familiezaak, want alle andere patientjes hadden de hele familie meegebracht, tot opas en achterneven toe.

Ondanks de geanimeerde familiereunies rond ons, rook Jack al wat onraad en week geen centimeter van mijn zijde. Pas toen ze hem een siroopje hadden gegeven dat hem een beetje "silly" maakt, kon onze kleine man relaxen. Hij werd door het drankje echt heel grappig, zat de hele tijd te giechelen en vond het absoluut geen probleem om zonder mama naar het operatiekwartier te worden gevoerd. 

35 minuten later had Jack buisjes, waren zijn sinussen gedraineerd en was hij zijn poliepen kwijt. "He was a real trooper" zei de dokter na afloop. Het bleek allemaal veel ernstiger te zijn dan wat aanvankelijk werd gedacht: door de blokkage in zijn oren had hij constante druk op zijn oortjes en het gevoel van onder water te zitten. Voeg daar ontstoken sinussen aan toe en een permanente verkoudheid, en dan begrijp ik waarom dat ventje soms zo lastig en dreinerig kon zijn. En dat verklaart ook waarom hij nog geen woord zegt, blijkbaar. 

Het uit narcose komen was niet zo fijn, maar uiteindelijk mochten we dan toch naar huis. 

Na een paar uur bleek onze kleine man helemaal uitgehongerd en had geen moeite om 2 bananen, 4 mandarientjes, 1 advocado en 2 boterhammen met choco naar binnen te spelen. Hij zat de hele tijd te lachen en toen ik hem vroeg om mama te zeggen, zei hij voor de eerste keer echt "mama" en "papa"! 

Hij was weer helemaal terug zichzelf en voelde zich duidelijk heel goed na de operatie. En dat ventje zo blij en onbezorgd en zonder hoofdpijn te zien rondlopen, daar word ik ook heel vrolijk van.