Blitzbezoek Belgie

We zijn ondertussen terug thuis na ons blitzbezoek aan Belgie vorig weekend.

Very close friends Annick & Frederik stapten op 12 september in het huwelijksbootje en dat was meteen een goed excuus om nog eens naar een leuk feestje te gaan en tegelijkertijd de familie een broodnodige Caitlin-fix te geven.

Het was heel leuk om family & friends terug te zien, maar 3 dagen waren natuurlijk te kort om het hele land rond te touren, dus mijn excuses dat we onze komst niet vooraf hebben aangekondigd en niet iedereen hebben kunnen zien.

Papa moest werken in DC, dus was het deze keer een weekendje onder meisjes. Caitlin heeft het (uiteraard) voortreffelijk gedaan, zowel in de lucht als op de vaste grond. Geen last van jetlag, dat was ook weer een meevaller. Ze had tijdens de nachtvlucht natuurlijk wel 6u heerlijk geslapen op mijn buik (en schouder en borst en schoot, want ze meet ondertussen al een goeie 70 cm). Ik daarentegen ben de hele vlucht moeten wakker blijven om ervoor te zorgen dat ze niet van de buik zou afrollen. In een niet zo comfortabele positie -stijf als een plank om het kind een ietwat "rechte" ondergrond te bieden- en trachten zo weinig mogelijk te bewegen om haar niet wakker te maken. Je kan al raden hoe boos ik werd toen de stewardess eerst ijswater op haar kaak morste bij het doorgeven van drankjes en daarna door de micro begon te kwetteren over het (overigens heel onsmakelijke) ontbijt. Zucht.

Het huwelijksfeest was een voltreffer, met een stralende bruid, een heel gelukkige bruidegom en een erg leuk feest.





En alle omas, opas, peters, meters, tantes, nonkels, nichtjes en andere familieleden waren heel blij om Caitlin te kunnen knuffelen en op haar te kunnen passen terwijl ik naar de kapper ging of met mijn girlfriends aan het kletsen was.

Een heel leuk weekend dus.

Caitlin met nichtje Maithe op de glijbaan (heerlijk zo'n "levende pop" die Maithe naar hartelust kon verkleden met tiaras en ander prinsessenspul).


Caitlin met nichtje Amelie (elkaars speelgoed en eten goed in de gaten houdend...)



De terugvlucht verliep zonder incidenten. Maar wel een stuk wakkerder...

"Ik wil ook in de boekjes kijken"


"Waar is mijn plastieken zeemeermin nu weer naartoe?"


"Wie zegt dat er in economy niet genoeg beenruimte is?"


By te way, we hadden maar 1 zetel...ik heb een groot deel van de terugvlucht in een hoekje op de grond doorgebracht. Zoals het een echte muilezel betaamt.

Rock The Red

We zijn grote sportfans. We hebben het al over Baseball (‘Take me Out to the Ballgame’) en Basketball (‘Willy en The Wizards’) gehad. Nu dan ijshockey. Ijshockey is een interessante sport. Het is ontstaan in Canada. In Canada is de sport zelfs officieel uitgeroepen tot de National Winter Sport. Lacrosse is in Canada uitgeroepen tot de officiele National Summer Sport. Lacrosse is een sport waar volwassen mannen met een visnetje achter elkaar aan lopen. Waar die Canadezen zich toch allemaal mee bezig houden ...

Anyway. Er spelen 30 ploegen in de NHL (National Hockey League) waarvan 6 uit Canada. En die dertig ploegen strijden dan om de Stanley Cup. Die cup werd voor het eerst uitgereikt in 1892 door de dan Governor General of Canada, ene meneer Lord Stanley of Preston. Deze overbodige informatie weten we dan ook weeral.

In Washington DC spelen ze ook ijshockey. En nog goed ook. De lokale ijshockey-ploeg heet de Capitals. Afgekort de ‘Caps’. Dat klinkt lekker stoer. Dat is belangrijk want bij ijshockey gaat het er allemaal wat stoerder aan toe dan bij bijvoorbeeld ritmisch turnen met de bal.

De Caps spelen in dezelfde zaal als de Wizards, de lokale basketbalploeg (zie blog ‘Willy en de Wizards’). De zaal van de Caps en de Wizards heet Verizon Center. Bijnaam is ‘The Phone Booth’. Verizon is een groot telecommunicatie bedrijf hier in de US. Je zaal of je stadium de naam geven van een sponsor is concept dat je hier trouwens overal tegenkomt in de US. Zo heb je onder andere:
- CitiBank Field (NY Mets), Bank of America Field (Carolina Panters),
- Coors Field (Colorado Rockies), Miller Park (Milwaukee Brewers)
- Minute Maid Park (Houston Astros), Tropicana Park (Tampa Bay Rays)
- EnergySolutions Arena (Utah Jazz)
- Heinz Field (Pittsburgh Steelers)

Wat leren we hier nu van eigenlijk. Niet veel, behalve dat:
- Als je je naam aan stadium wil geven, ben je ofwel een domme bank ofwel een leuk merk van bier of fruitsap
- Bepaalde sectoren zouden dit soort sponsoring beter niet doen. De Energy Solutions Arena heeft de bijnaam ‘The Dump’. EnergySolutions is een afvalverwerkingbedrijf
- De naam van het belangrijkste werkgever in de stad (Heinz in Pittsburgh) gaat natuurlijk altijd

In Belgie zou dat type van sponsoring ook leuk zijn. Namen die voor de hand liggen:
- Anderlecht wordt het ‘Fortis Bank’ stadium. Slecht management slaat de handen in elkaar
- Charleroi wordt ‘Het Waalse Gewest’ stadium. In Wallonie is de staat de belangrijkste werkgever. Het geld van de stadium-sponsoring is wel verdwenen. En Van Cau weet van niets.

Dat Verizon center is zowat het enige dat hetzelfde is voor de Wizards en de Caps. Voor de rest eerder verschillen:
- De Caps haalden dit jaar de play-offs. De Wizards waren de slechste ploeg van de US.
- De beste ijshockey-speler in de US speelt bij de Caps. Alex Ovechin. Russische meneer. Speelde alle wedstrijden. Mist twee voortanden.



De beste speler van de Wizards is Gilbert Areanas. Amerikaan. Was een heel jaar gekwest. Speelde geen ene wedstrijd. Loopt liefst hele dag rond in te grote beige kostuums.



- Bij basketbal hoor je tijdens de pauzes flauwe liedjes van een of andere trees die Rihanna heet. Bij ijshockey, alleen maar hard rock. Guns&Roses, AC/DC, en zo
- Bij ijshockey geen buitensporigheden tijdens de pauze. Geen kiss-cam, geen dance-cam, geen burritos die door de lucht vliegen, etc ... Het entertainment is de sport zelf en natuurlijk elke wedstrijd wel een gevechtje of twee. Ijshockey is niet voor watjes.



Ijshockey kijken is voor de hardwerkende mens met niet zoveel geld en diploma’s. Basketbal is voor de hardwerkende mens met een beetje meer geld en diploma’s dan de ijshockey supporter. Je kan het dus al raden. De ticketten bij ijshockey zijn goedkoper en de sfeer is tien keer beter.

De ijshockey-supporters hebben altijd allemaal hun rood spelers-shirt aan. Ze hebben ook allemaal zo een grote rode vinger aan hun ene hand en een grote beker bier in hun andere hand. Zo zien wij het graag. En dan maar de Caps aanmoedigen. ‘Rock The Red’



Maar de ijshockey-fans blijven natuurlijk wel op en top Amerikaan en dat hebben we graag. Normaal eten we niet te veel op zo een sportwedstrijd. Het nochtans zeer gevarieerde assortiment van hot dogs, hamburgers en pizza spreekt ons over het algemeen niet zo aan. Maar wanneer je dan toch eens in de rij staat, dan hoor je vaak hetzelfde. De persoon van 150 kilo voor jou bestelt dan twee dubbele cheeseburgers met extra-large fries. Of zij dan nog iets om te drinken wil ? Ja, een DIET coke … Die Amerikanen hier kunnen toch echt veel soft drinks op. Maar dat is ook niet zo moeilijk. De omstandigheden zijn in hun voordeel. Dr Pepper, Mountain Dew of Sierra Mist past hier bij elke maaltijd en de meeste Amerikanen beginnen met soft drinks vanaf de leeftijd van twee jaar oud (in Texas vanaf een jaar).

Soit, voor de rest is het hier natuurlijk nog steeds crisis. Den Obama heeft het nog altijd niet allemaal kunnen oplossen. Integendeel. We hebben al vele leuke bumper-stickers gezien de laatste tijd.