Een Ontroerend Familieverhaal (over een basketbalpaal)

Er waren eens drie generaties mannen bij elkaar. Een man van bijna zeventig. Een man van veertig. En een man van bijna drie. Laten we deze drie mannen ook even namen geven. Bijvoorbeeld Papsy, Marc en Jack. Dat spreekt wat gemakkelijker. Marc was juist veertig geworden en Papsy had hem, niet geheel toevallig, een basketbalpaal cadeau gedaan. Waarom een basketbalpaal ? Mid-life crisis ? Neen hoor. Voor deze redenen:

1) De basketpaal is natuurlijk voor de kinderen. We wilden die graag een plezier doen.

2) Een basketpaal hebben staan op uwen oprit of binnenkoer is een verplichting in Amerikaans suburbia. Een beetje hetzelfde als geraniums voor uw venster hebben staan in Vlaanderen.

3) Basketbal spelen is nog wel eens plezant. Lang geleden hebben we dat zelfs nog op competitieve basis gedaan.

4) Later gaan we ’s avonds na het werk met de kinderen nog veel basketbal spelen. In elke Amerikaanse film en tv-serie kan je zien dat dat ook de regel is in Amerikaans suburbia.

Trouwens, lang geleden hebben we nog professioneel basketbal gespeeld. In het vijfde en zesde studiejaar speelden we toen in het basketbal-team van onze lagere school: Sint-Wijbrecht in Schilde.  De turnleraar was de coach en hij vertelde ons dat we in een echte competitie speelden tegen andere scholen in de Voorkempen.  Het enige rare aan heel de zaak was, dat we altijd tegen dezelfde ploeg speelden: de lagere school van Hoevenen.  Elke thuiswedstrijd was tegen Hoevenen en elke uitwedstrijd was in Hoevenen. Als we hier nu dertig jaar later aan terugdenken, beginnen we ons toch vragen te stellen over die hele “competitie” .... 

Soit we dwalen af.  We hebben de basketbalpaal op geheel 2013 – wijze gekocht. Dat gaat als volgt.  Online kijken welke paal we graag willen hebben. Online prijs/kwaliteit vergelijking doen. Online reviews lezen van andere mensen. Online kijken naar de winkels die de paal hebben die we willen (dat waren er twee: Sports Authority en Academy Sports). Online kijken waar de dichtsbijzijnde winkels in The Woodlands zijn. Even naar de winkels rijden om de paal eens in het echt te bekijken. En dan online de paal bij Amazon kopen. We willen altijd graag de plaatstelijke middenstand helpen maar Amazon was het goedkoopste. 

De online reviews van dat soort van dingen zijn trouwens altijd hetzelfde.  “Niet kopen ! Het duurt minimum acht uur en er zijn vijf mensen nodig om dit ding in elkaar te steken” of “Niet kopen ! De handleiding om het ding in elkaar te zetten klopt niet” of “Niet kopen ! Er ontbreken vijzen” enzovoort ...  We kennen dit ondertussen wel.  Amerikanen zijn over het algemeen geen handige harry’s. Ikea is hier ook geen succes. 

Als we dat soort van reviews lezen, denken we stiekem in ons eigen: ik zet dat ding gemakkelijk op een halfuurtje alleen in elkaar.

Wij er dus aan beginnen.  Jack ging helpen.

Al snel bleek de hele zaak toch een beetje moeilijker dan verwacht. En ondanks alle hulp van Jack, hebben ook de hulp van Papsy moeten inroepen.

De samenwerking verliep prima. 

En als het niet perfect lukt, met een hamer geraak je over het algemeen ook weer verder.

En Jack bleef ook flink meehelpen. 

En zo werd het hele project een ontroerend familie-verhaal. Drie generaties mannen die samen aan een project voor de toekomst aan het werken waren. Dat is mooi. 

Na een uurtje of drie waren we klaar !  Handleiding was perfect. Alle vijzen zaten in de doos. En we hadden geen vijzen over (ook belangrijk).

Eh voila.

Het was dan aan Papsy de eer om de ceremoniele eerste worp te doen. Het resultaat is hieronder. Zonder trucare of foeffelare ! 

Willy Steveniers had het niet beter kunnen doen. Papsy heef de bal er inderdaad ingegooid. Wat een ontroerend verhaal.