donderdag 30 juli 2009

Boston Day 1: American History met Caitlin



We hadden goesting in kreeft. En we moeten stilletjes aan gaan denken over Caitlin haar toekomst. We zijn dan maar naar Boston, Massachusetts geweest afgelopen weekend. In Boston hebben ze lekkere kreeften. En Harvard is aan de andere kant van de Charles-rivier. Dat kwam dus allemaal mooi uit.

Het was een fijne trip. Veel te vertellen. Het wordt dan ook een verslag in twee delen. Day 1 nu. Day 2 volgt later.

Day 1 was zaterdag. ’s Morgens vroeg vertrokken. Uurtje vliegen en we waren in Boston. We zijn er trouwens redelijk trots op dat we het tripje hebben gemaakt met handluggage only. Dat is gemakkelijk als je met tweeen bent. Iets meer een challenge met Caitlin erbij. Maar toch gelukt.

Boston is een heel Europees aandoende stad. Volgens sommige mensen de stad in de US (samen met San Francisco) waar Europeanen zich het meest thuisvoelen. We vinden dat allemaal wat bij zijn haar getrokken. Virginia is voor ons perfect.

Het voordeel is wel dat je in het vrij compacte centrum van Boston alles te voet kan doen. Dat is leuk. We hebben dus veel gewandeld en op onze wandelingen een hele boel bekende mensen tegengekomen die we nog kennen van onze tripjes naar Chicago en Philadelphia, en ook mensen van bij ons in de buurt in Virginia.

We hebben namelijk op zaterdag de Freedom Trail gedaan. De Freedom Trail is een wandeling met gids en met verhalen over de Amerikaanse revolutie. Tenslotte is in Boston die hele American Revolution begonnen. Dat ging zo een beetje als volgt. Met bijpassend foto's van Caitlin.

5 maart 1770. De Boston Massacre. Engelse soldaten schieten 5 burgers dood bij een demonstratie. John Hancock en Samuel Adams waren daar toen ook. John Hancock komt uit Boston en was een van de rijkste mensen in die tijd. We kennen John Hancock trouwens goed. In Chicago staat de Hancock-tower, tweede hoogste wolkenkrabber van Chicago. Wij zijn daar al op geweest. Samuel Adams kennen we ook goed. Is zelfs een van onze beste vrienden. Na Bud Light. Samuel Adams is namelijk een biermerk. De echte Samuel Adams komt uit Boston. Hij was governeur van Massachusetts en zijn vader had een brouwerij. Hij heeft die brouwerij overgenomen toen en was een jaar later failliet.

John Hancock en Samuel Adams waren dus in die tijd op de plaats van de Boston Massacre. En wij ook afgelopen zaterdag. Met Caitlin.





Leuk maar de geschiedenis en de wandeling gaan verder.

16 december 1773. De Boston Tea Party. Amerikanen gooien alle Engelse thee in het water omdat ze de taxen niet willen betalen. 'No taxation without representation' (in Parliament, nvdr) was de slogan. John Hancock en Sam Adams waren daar ook weer bij. En hier is Caitlin ook weer op diezelfde plaats.









Weinig tijd want de geschiedenis en wandeling gaan weer verder.

19 april 1775. De Battle of Concord and Lexington. Amerikaanse milities winnen tegen de Engelse soldaten. Het begin van de American Revolutionary War. En John Hancock en Sam Adams waren hier ook bij. En hier is Caitlin ook weer.



De geschiedenis van de American Revolution gaat dan verder buiten Boston. De wandeling niet. Dus even een zijstap. We zijn nu zo goed educatief bezig.

4 juli 1776. Op die dag wordt op het Second Continental Congress in Philadelphia de 'Declaration of Independence' goedkeurd. John Hancock was de voorzitter van het congress. Sam Adams was er ook weer bij. Alsook Benjamin Franklin (uit Pennsylvania en manusje-van-alles, politieker, schrijver, uitvinder, wetenschapper) en John Adams (uit Massachussets, kozijn van Samuel Adams en tweede president van US) waren er ook. George Washington (uit Virginia, zijn huis is niet zo ver van bij ons, en eerste president van de US) kon er niet zijn, die was buiten oorlog aan het voeren. Thomas Jefferson (ook uit Virginia, zijn huis is ook niet zo ver van ons, en derde president van de US) schreef het meeste van de Declaration. Caitlin is daar trouwens ook al geweest. In de vergaderzaal daar in Philadelphia. Zie foto hieronder of blog Philadelphia.



De Declaration begint trouwens als volgt:

" We hold these truths to be self evident, that all men are created equal. And they are endowed by their Creator with certain unalienable rights. That among these, are Life, Liberty, and the pursuit of Happiness."

Er is dan een heel goedoe in de geschiedenis. Tot 1783.

3 september 1783. Dan wordt de Treaty of Paris getekend. Het einde van de 'American Revolutionary War'. Die werd getekend voor de US door onder andere John Adams en Benjamin Franklin. Caitlin is nog niet in Parijs geweest. Geen foto's.

Er gebeurt dan weer van alles. Tot 1787.

17 september 1787. Op de Constitutional Convention in Philadelphia wordt de Constitution getekend. Onze buurman George Washington was de voorzitter van de Convention. Onze andere buurman Thomas Jefferson kon er niet zijn. Die was ambassadeur in Frankrijk. Caitlin was er hier weer wel bij. Zie foto hieronder of blog Philadelphia.



De ‘Constitution’ begint trouwens als volgt:

" We the People of the United States, in Order to form a more perfect Union, establish Justice, ensure domestic Tranquility, provide for the common defence, promote the general Welfare, and secure the Blessings of Liberty to ourselves and our Posterity, do ordain and establish this Constitution for the United States of America'

30 april 1789. Dan wordt George Washington de eerste president wordt van de US. Dat gebeurde trouwens in New York City. Niet veel mensen weten dat. Caitlin is nog niet in NYC geweest. Weer geen foto's.

Daarna volgt John Adams, tweede president. Dan Thomas Jefferson, derde president. En dat gaat zo een beetje door tot Ronald Reagan vanaf 20 januari 1981 en dus nu den Obama natuurlijk.

Eh voila, zo hebben de hele Amerikaanse geschiedenis, met Caitlin, even snel uitgelegd. Graag gedaan.

Terug naar Boston. De hele Freedom Trail was heel interessant. Een aanrader. Na de wandeling hadden we dorst. Naar Cheers dus.



En 's avonds dan natuurlijk de kreeften.



Het was een fijne Day 1 in Boston. Binnenkort Day 2. Harvard. Met Caitlin.

woensdag 22 juli 2009

Happy Hearts...where all hearts are happy



Aangezien ik terug aan het werk ben, gaat Caitlin naar de crèche. De beslissing om haar naar de kribbe te sturen was voor ons niet zo moeilijk, maar blijkt hier niet zo evident. Mijn collegas stonden versteld dat ik het kind zonder problemen “in groepsverband” drop bij “vreemden”. Dat laatste is meteen ook letterlijk te nemen: de kribbe is gehuisvest in de Koreaanse kerk en wordt uitgebaat door Indische en Pakistaanse vrouwen. We weten niet of het daar iets mee te maken heeft, maar soms ruikt Caitlin een beetje pikant op het einde van de dag.


De meesten hier hebben een nanny…of een stay-at-home-wife. Ik word dus al een beetje scheef bekeken op kantoor. En daar bovenop komt nog dat ik de baby maar 3 maanden borstvoeding heb gegeven, terwijl de norm hier toch wel 12 maanden is. De tweede dag terug op kantoor, dreven 3 andere kersverse mama's mij een hoekje en vroegen –op redelijk beschuldigende toon- waarom ze me nog niet in de lactatie ruimte van ons bedrijf hadden gezien… Shock en horror toen ik blij vertelde dat Caitlin aan de melkpoeder was.

Maar we dwalen af. Dit stukje gaat dus over de Indische crèche waar Caitlin dolgraag naartoe gaat. Het is een soort “Pre-K” (pre-kindergarten) waar kindjes van 6 weken tot 3 jaar worden opgevangen. In Caitlin’s klasje (0-1jaar) – the Caterpillar room - zijn ze nu met 8: 6 jongentjes (Dax, Jon, Cruz, Jared, Shaurya en Maxwell ) en 2 meisjes. En 3 juffen om voor die 8 spookjes te zorgen. En zoals op de foto hieronder duidelijk wordt, is de klas ook helemaal politiek correct samengesteld.

Taylor en Caitlin zijn als enige meisjes de divas van de klas en worden doodgeknuffeld door de juffen. Iedere morgen als ik haar afzet zegt juf Hina verrukt “oh my beautiful daughter” en “you’re my little favorite”. Hina is ook de enige die erin slaagt om Caitlin te doen eten.


Op vraag van de juffen zijn we ook met vaste voeding (groenten) begonnen en Caitlin is dol op verse sweet potatoes (dat zijn oranje aardappeltjes). Ik keek alleen even vreemd op toen de juf me vroeg waarom ik de groentepap zelf maakte en niet gewoon een potje in de winkel ging kopen. Veel makkelijker. ... Heel vreemd allemaal. Tja, in de creche eten de grotere kindjes op vrijdag ook allemaal pizza en op maandag Mac&Cheese. We gaan toch nog eens over de voedingsgewoonten moeten spreken als ze naar het volgende klasje gaat.

Caitlin krijgt iedere avond een rapport mee –dat streng door de papa wordt geevalueerd- waarop staat hoeveel ze heeft gegeten, hoeveel pipis en kakas, hoeveel dutjes en dan wordt ook nog aangevinkt of ze “happy” “fine” “fussy” of “very fussy” was. Caitlin is bijna altijd “fine” en af en toe "fussy". Maar vrijdag kregen we voor de eerste keer een “HappyGram” mee naar huis: ze was de hele dag zo blij geweest dat “happy” niet volstond als score! Goed gedaan bolletje!


Aangezien Amerika een redelijk competitief land is en hoge opleidingseisen stelt, is er een heus curriculum verbonden aan de babyklas: (voor)lezen (volgens Marc uit de Koran), zingen, kleuren (ze weet nog niet waarvoor een potlood dient, laat staan dat ze het kan vasthouden, maar goed), tummy time (op de buik liggen) en circle time. Dat laatste is nogal een gezicht: 8 drummeltjes die in een kring zitten/liggen/wriemelen en dan samen moeten spelen. Picture this: Dax die vrolijk zit te lachen, Jon die speelgoed uit de handjes van Cruz trekt, Maxwell die probeert te slapen maar geen rust krijgt omdat Taylor steeds op hem valt in een poging om haar evenwicht te vinden. En Caitlin, die steelt de show (zit graag in de armen van haar juf) en doet haar goesting. Ze hebben deze week ook hun eerste tekening gemaakt: verfhandjes op een blad papier. Ik wil niet weten hoe de klas eruit zag na een rondje verven met babietjes die met hun (beverfde) handjes overal naartoe graaien.


Caitlin is in ieder geval happy in Happy Hearts!

maandag 20 juli 2009

De gustibus non est disputandum

We hebben het al een aantal keren over de fantastische shopping experience in de US gehad. "Klant is koning" wordt hier heel letterijk genomen: mooie grote winkels, veel (gratis) parking, een behulpzame customer service (al spreken ze niet altijd engels en zijn ze vaak extreem traag), no nonsense return policy. Heerlijk. En het beste van al: de openingsuren. De nachtmerrie van de belgische vakbonden wordt hier niet in vraag gesteld: alle winkels zijn 7 dagen per week open, tot 9 u 's avonds en in het weekend tot 11u. En supermarkten 24/7! Het shoppen wordt heel gemakkelijk gemaakt, het is dan ook een beetje een nationale sport en verklaart waarom zoveel amerikanen tot wel 10 kredietkaarten hebben die vaak elk tot meer dan 10.000 USD schuld hebben. Maar dat is een ander verhaal.

Dit weekend ging ik nog eens naar de Ikea. Je hebt geen idee hoe blij ik ben dat het geel-blauwe concept hier ook bestaat, want geloof me, in de typische Amerikaanse meubelwinkels zal je mij nooit zien. Om 1 of andere reden is Amerika qua design niet mee-geevolueerd met Europa. Heb je ooit al van "Amerikaans design" gehoord? Precies, niet dus. Hier vind je (in de mainstraim meubelzaken) vooral zware eiken meubels, duffe kleuren, lomp design, gigantische zitbanken in bruin/groen velours met extra plaats op de armleuning om hapje(s) en je drankje op te zetten en de bedden zijn zo hoog dat je er bijna een trapje moet naastzetten. Ieder huis, zonder uitzondering, heeft dezelfde gouden krullende deurklinken, nepgouden luster en muur-tot-muur vasttapijt in iedere kamer. De tijd is precies een beetje blijven stilstaan. Ze zijn hier duidelijk nog niet toe aan Flamant of modernere/luchtigere stijlen. Het is ook een beetje vervelend dat het metric systeem nog niet is doorgedrongen, ik raak nog steeds in de war met al die feet, inchen en yards. Afin, Ikea is voor mij dus een verademing.

In Brussel plande ik mijn uitstapjes naar de Ikea zorgvuldig: oftewel bij het opengaan van de deuren ofwel tijdens de week: alles om de monsterfiles aan de kassa en op de parking te vermijden.

Maar ondanks het feit dat de meeste amerikanen koopziek zijn, is file een ongekend fenomeen in de Amerikaanse vestigingen van Ikea. Hier komt letterlijk geen kat! Je loopt hier enkel Mexicanen en expats tegen het lijf. De gewone amerikaan vindt het immers maar niks om alles zelf in elkaar moeten vijzen.

Deze fotos zijn genomen op zaterdagmiddag op het middaguur... Onvoorstelbaar, toch?


maandag 6 juli 2009

4th of July 2009

We zijn ter gelegenheid van Independence Day de familie in Clearwater, Florida gaan bezoeken. Het is daar een leuke bedoening geweest in Florida. En warm.

Van DC naar Tampa Bay (Clearwater ligt vlakbij Tampa Bay) vlieg je met Southwest Airlines. Southwest is lekker goedkoop. Dat hebben we graag. Het meest opvallende aspect van Southwest Airlines is dat er geen genummerde plaatsen op het vliegtuig zijn. Je mag gaan zitten maar je wil. Maar er is wel een regeling met letters en nummers wanneer je het vliegtuig op mag. Allemaal een beetje zijn haar getrokken vinden we maar soit. Het maakt ook niet zo veel uit als je met een kindje van onder de 4 vliegt, dan mag je toch voor de anderen boarden. Toch handig zo’n baby.

Er zijn zo nog een aantal voordelen met zo’n baby die we aan het leren kennen zijn. Je kan nu overal rustig te laat komen. Je zegt dan ‘baby was nog aan het slapen’ of ‘baby moest nog in bad'. Je hoeft ook niet meer om te kleden als je een vlek hebt op je t-shirt. Je zegt dan ‘baby heeft een beetje gekwijld’ of ‘juist baby eten gegeven’. Allemaal handige zinnen tegenwoordig. En als je dan toch ergens bent en het is allemaal niet zo interesant, kan je je altijd met de baby bezighouden. Dat is dan een win-win situatie. Je spendeert quality-time met je baby en je hoeft niet naar het gezeur van die andere mensen te luisteren.

Anyway, terug naar Florida. 4th of July, 2009 zal dan de geschiedenis ingaan als de eerste dag van Caitlin op het strand en in de zee. ‘Honeymoon Island' noemde het strand. De zee is voor de gelegenheid de Gulf of Mexico. En het resultaat zie je hieronder. Trouwens, voor we hier de naam krijgen van ontverantwoordelijke ouders, Caitlin is in totaal en volledig beschermd met hoedje, zwempamper, surf-shirt, en factor 100, voor deze foto’s exact 1 minuut en 20 seconden half in de zon geweest. Zo dat is dan ook weeral op gehelderd. Ze vond het in ieder geval allemaal fantastisch. Ze heeft ook niet te klagen, papa zijn eerste keer op het strand/zee was waarschijnlijk in Blankenberge. Naast de pier. En het regende dienen dag.

Hier is dan de Surf-babe



Met daddy



Met mommy



Met uncle Robin and daddy



Met grandpa, uncle Robin and daddy



Er gebeurde trouwens allerlei zaken die dag op het strand

Er was iemand vlinders aan het inventariseren



Iemand met grote plannen die avond



Er was ook iemand aan het verhuizen



De dag was nog niet gedaan natuurlijk. De feestelijkheden voor de 4th of July moesten nog beginnen. De 4th of July is hier in de US nogal een belangrijke gebeurtenis. Amerikanen begroeten elkaar die dag dan ook met 'Happy 4th'. We hoorden dat de eerste keer een paar jaar geleden en dachten in eerste instantie aan een vrolijke auto.

Zonder gekheid. De 4th of July is een heel belangrijke gebeurtenis voor de Amerikanen. Ze eten die dag dan ook hamburgers klaargemaakt op de BBQ. Dat is een traditie. Daar werken we uiteraard graag aan mee. Het waren dus hamburgers bij aunt Susan en uncle Don. Daar gingen we naartoe. In stijl weliswaar.

Caitlin helemaal juist uitgedost met de juiste kleuren en Stars And Stripes



Met de juiste auto



Aangekomen bij de vlag



Foto met great grandpa, former US Marine Corps colonel en 3-time war veteran Joe Beno



Foto met aunt Susan



En Caitlin is Amerikaans staatsburger dus ze wou voor de speciale dag even laten zien dat ze nu haar voeten in haar mond kan steken



En dat ze haar tong al kan uitsteken



Wie is er toch verantwoordelijk voor de opvoeding van dat kindje ?

Het was dus een zeer fijne avond.

De volgende dag zijn we nog samen met Joe naar de kerk geweest. Heel mooi kerkje trouwens. Op een eiland bij Clearwater beach. In Amerika zitten de kerken altijd vol. En zit de sfeer er ook altijd goed in. Flink meezingen met alle performers. Altijd een paar keren gelach en applaus. Na de communie, stelde de pastoor nog voor dat alle kindjes die graag een zegen zouden krijgen ook nog naar voor mochten komen. Siri en Caitlin dus naar voor. En applaus van alle banken !? Jawadde. Dat hadden we nog niet meegemaakt.

En nog een paar andere fotos voor de liefhebbers.







Ja, het was een fijne 4th of July. Met dank aan Aunt Susan, Dominique, great grandpa Joe, grandpa, uncle Don en uncle Robin.