Ik zal heel eerlijk zijn. Toen de week ervoor over Harvey werd gesproken, deed ik het nog af als een non-event. In de zeven jaar dat we hier wonen hebben we nog nooit een orkaan meegemaakt en ze durven hier al eens overdrijven over weerfenomenen...
Op donderdagavond, 24 augustus, zat ik met vriendinnen op restaurant, toen we plots om 21u een smsje van school kregen: alle scholen zouden op vrijdag gesloten zijn. Verbazing alom, want niemand zag in waarom. Het was nog steeds zonnig en de voorspelde regen zou pas zaterdag komen... De reden voor de schoolvrije dag was blijkbaar om mensen de mogelijkheid te geven om te evacueren mochten ze dat nodig vinden, hoewel er geen verplichte evacuaties waren aangekondigd. Het schooldistrict nam duidelijk geen risicos...
De kinderen waren natuurlijk wel super blij toen ze 's ochtends te horen kregen dat ze een lang weekend hadden.
Vrijdag 25 augustus:
De nieuwsberichten over dreigend weer begonnen langzaamhand de overhand te nemen op tv, Houston lag immers aan de oostkant van de storm, de zogenaamde "dirty side". We moesten ons dus voorbereiden op veel wind en regen. In principe wordt het aanbevolen om altijd een hurricane-kit in huis te hebben, wat inhoudt: voldoende water, eten en basisbenodigdheden om een aantal dagen te kunnen overleven zonder stroom en zonder het huis te moeten verlaten. Extra water in huis halen kan geen kwaad, dacht ik nog. Dat dachten blijkbaar alle inwoners van The Woodlands want brood en water was in alle winkels leeggehamsterd. Waarom iedereen voor voorverpakt brood kiest, is een raadsel (vers brood was er wel nog). Alcohol is nog zoiets wat massaal door Texanen in huis wordt gehaald... Geld afhalen en de auto voltanken is meestal de volgende stap. In sommige tankstations was er al na een aantal uren tijd geen benzine meer te krijgen.
Op vrijdagnacht bereikte Harvey Corpus Christy, TX, wat op een 4uur rijden van ons vandaan ligt. Bij ons was er dan nog geen druppel gevallen. Stilte voor de storm...
Zaterdag 26 augustus:
De eerste regenbuien begonnen in de vroege ochtend. In het begin leek het nog op een gewone stortbui, maar tegen de avond werd het duidelijk dat het zwembad zou overstromen. We hebben de hele dag binnen gezeten, gezellig gezelschapspelletjes spelend. Marc maakte nog wel een lange looptocht en Caitlin kon ik toch zo ver krijgen om samen in de regen een fietstocht te gaan maken. Marc zorgde er ook in de gietende regen voor dat afgewaaide takken en ander puin niet in het zwembad bleven liggen, kwestie om de pomp een beetje te sparen ingeval die zou uitvallen. Die dag viel er 15 cm water. Ter vergelijking: de gemiddelde neerslag in Belgie per maand is ongeveer 7cm. Nu viel het dubbele op een aantal uren tijd.
 |
| Zie hoe het waterpijl van het zwembad na slechts 2 uur regenen al bijna tot aan de rand staat (meestal staat het zo'n 12 cm lager...) |
De hele nacht was het water met bakken naar beneden gekomen. Bij het wakker worden zagen we op het nieuws voorspellingen dat het voor Houston deze keer erger zou worden dan bij storm Allison in 2001. Op enkele uren tijd was er 25cm neerslag gevallen en het bleef maar doorgaan. We verwachtten echt om ieder ogenblik stroom te verliezen, maar vreemd genoeg was er weinig wind. Die nacht bleken kennissen geevacueerd omdat het water in de straten te hoog werd en dat bij hen alle stroom was uitgevallen. Bij ons viel alles al bij al goed mee. Behalve een compleet ondergelopen tuin en overstromend zwembad was er verder niks aan de hand. Wij wonen in The Woodlands, op ongeveer een 45 minuten ten noorden van Houston, maar de overstromingskans is hier veel kleiner. The Woodlands is namelijk een masterplanned community en werd volledig ontworpen door ingenieurs. Het afwateringsnet is duidelijk erg goed uitgedacht. Behalve 1 wijk die dicht bij een rivier ligt, waren er geen woonwijken in onze directe omgeving die dreigden onder te lopen. Bij ons is stroom verliezen een groter risico, maar zelfs daarvan bleven wij gespaard. De kinderen begonnen het een beetje beu te worden om binnen te zitten, dus werd er heel veel in de regen gespeeld. Ook het golfterrein stond serieus onder water.
Niet veel later liet de school weten dat op maandag en dinsdag de school gesloten zou blijven en dat de locale high school werd ingericht als opvangplaats voor overstromingsslachtoffers.
Ondertussen zagen we op TV wel beelden van Houston, waar volledige autostrades in rivieren waren veranderd en de evacuaties op volle toeren draaiden.
Maandag 28 augustus:
Het bleef maar regenen. Ondertussen hadden we al 65 cm neerslag gemeten. Geloof me, dat is heel veel water. Iedereen werd aangemaand om thuis te blijven. De meeste winkels gingen maar een aantal uren open, maar waren over het algemeen toch leeg. Een heel vreemd zicht. Bij Walmart stonden de kayaks wel in reclame. Op het nieuws kregen we alle dramatische beelden te zien. Dat doet wel raar als je er ogenschijnlijk midden in zit, maar zelf geen ongemakken ervan hebt.
Alle buurtkinderen begonnen onrustig te worden van al dat binnenzitten, een fenomeen dat ze hier Cabin Fever noemen. Een vriendin en ik namen de kids mee voor een fietstocht en stonden versteld hoe hoog het water stond, zelfs in The Woodlands (foto is genomen op Flintridge, achter HEB).
 |
| beide fotos zijn op dezelfde plaats getrokken. |
Regen, regen en meer regen. Ondertussen werd besloten om Lake Conroe, een meer ten noorden van ons, gecontroleerd te laten leeglopen. Ook werden 2 reservoirs rond Houston gedeeltelijk afgewaterd, om de druk op de dam te verlichten. Nadien hebben we gezien wat een schade deze operaties tot gevolg heeft gehad in de lager gelegen gebieden.
En plots...stopte het met regenen en kwam de zon zelfs tevoorschijn. Harvey schoof op richting Louisiana. De scholen zouden de rest van de week gesloten blijven, net als vele kantoren. Marc's bedrijf was dicht want was onbereikbaar geworden.
Woensdag 30 augustus:
Caroline is jarig! De afgelopen dagen stond de brug die onze gemeente (Sterling Ridge) met die van Caroline en Sander (Creekside) verbindt, onder water, en was elk verkeer naar Creekside onmogelijk. Woensdag was het water voldoende gezakt en konden we de brug over voor een verjaardagsbezoek.
Het leek wel alsof er de afgelopen dagen niks was gebeurd, terwijl een paar kilometers verderop niks meer hetzelfde was...
Donderdag 31augustus:
Persoonlijk kennen we niemand die overstroomd is, maar de beelden van ondergelopen wijken en huizen bereikten ons via sociale media. Als je je in een veilige bubbel bevindt en de miserie ziet die zich maar een paar kilometer verop afspeelt, dan doet dat toch wat. Je bent veilig maar machteloos, want waar kan je beginnen met helpen, zonder in de weg te lopen? De kracht van sociale media is iets ongeloofelijk. In een mum van tijd werden allerlei inzamelacties opgestart bij locale kerken en scholen. Kleren, eten, poetsgerief en bleekwater werd massaal door de gemeenschap aangedragen. Onwaarschijnlijk hoe snel iedereen gemobiliseerd was. Zo startte bv. een groepje mama's een initiatief op om rugzakken te vullen met schoolspullen en speelgoed voor kinderen die alles waren verloren. Op minder dan 3 uur hadden ze 100 (nieuwe) rugzakken ingezameld en gevuld!
Vrijdag 1 september:
Marc ging op het werk helpen om hulppakketten samen te stellen. De kindjes en ik vertrokken om 8u richting Forest Hills, een wijk op slechts een paar kilometer van ons, die achter de San Jacinto river ligt. Een kennis had in een facebook bericht laten weten dat zijn wijk helemaal ondergelopen was en vroeg of iemand kon komen helpen. Dat moest hij geen 2 keer vragen. Toen we daar aankwamen wisten we niet wat we zagen. Meer dan 100 huizen waren tot 3 meter diep overstroomd, de San Jacinto rivier was door alle livings gestroomd. Dit waren allemaal kleinere huizen, sommigen slechts een gelijkvloerse verdieping, met als gevolg dat erg weinig in veiligheid kon worden gebracht. Letterlijk alles had in de rivier gestaan. Die mensen waren alles kwijt. Velen waren ook niet verzekerd voor waterschade, waardoor ze er nu helemaal alleen voor stonden.
 |
| De boodschap is duidelijk, dieven worden niet geduld. |
 |
| Dit paviljoen - dat nu diende als commandcenter - had tot het dak onder water gestaan... |
Wij werden naar nummer 611 gestuurd.
Daar troffen we de eigenaars aan, die helemaal verweesd tussen hun natte spullen rondliepen. Een legertje van vrijwilligers, we waren met een stuk of 10, kwam aan met materiaal en begon massaal dingen weg te gooien of in te pakken als het nog kon gered worden. Een buurvrouw kwam alle natte kledij ophalen in loodzware vuilniszakken, en zou alles wassen/drogen/strijken. Het bleek een musikale familie te zijn, de 2 vleugelpianos waren verloren, maar partituren en cd's probeerden we wel te redden. De kinderen hebben zo'n 400 cd's gewassen en in verhuisdozen gestoken. Ondertussen bleek dat de man des huizes uit Parijs afkomstig was en zeer blij was nog eens Frans te kunnen spreken. De dankbaarheid was zo groot.
 |
| Het CD wasstation en sorteer centrum |
De mensen uit deze wijk zullen nog heel lang hulp nodig hebben, en het is een beetje mijn vrees dat die hulp na verloop van tijd zal wegvallen. Maar toch zie ik nu, meer dan 10 dagen later, dat nog steeds nieuwe acties worden opgestart, ook al is iedereen ondertussen terug aan het werk en naar school. Ik ben alvast van plan om, eens de huizen herbouwd zijn, te gaan helpen met verven, opknappen en hulp te bieden bij het terugverhuizen. Het is het minste dat we kunnen doen.
TexasStrong, het is geen loze boodschap. De solidariteit hier is sterker dan een orkaan.
