Christmas 2015 Moab, UT - Part 2

En toen begon dag 3. Voor vandaag, een bezoek aan Arches National Park. We hebben daar vier geweldige trektochten met de kindjes gedaan.  Eerst naar "Balancing Rock".  

Het is duidelijk dat die rots daar een van de dagen gaat afvallen als ge het ons vraagt ...

Dan naar de "North and South Window".  De hele tocht daar naartoe was geweldig. De kindjes vonden het geweldig en deden het supergoed.

En Caitlin was de fotograaf van dienst.

We hadden zelfs gezien dat er een pad was langs de achterkant van de Windows dat ons zou terug leiden. Dat gingen we dan ook eens proberen.  En dat bleek uiteindelijk nog een heel avontuur te worden.  Alles was allemaal ondergesneeuwd.

Door alle sneeuw en ijs was het pad moeilijk te vinden. Maar de voetsporen en de steentjes die het pad markeren volgen, hielp wel. We vonden uiteindelijk onze weg dankzij onze scoutservaring. Reden #3 dat papa niet zo een grote onnozelaar is. Soms moest er echter ook wel echt geklommen worden. Kijk maar eens hier naar Siri.

Wij waren er met kindjes al op geraakt. Het meest zorgwekkend was wel dat er een groepje Japanse mensen dachten dat wij wisten waar we mee bezig waren ... en die volgden ons dus op de hele tocht, in hun moccassins en all-stars  ... zie achter Siri.  Deze tocht bleek uiteindelijk echt wel een avontuur maar onze kindjes hebben het geweldig gedaan.

Daarna volgde de tocht naar de "Delicate Arch".

Hier was Jack fotograaf van dienst.

En daarna de tocht naar de "Landscape Arch".  Allemaal heel indrukwekkend.

Maar niet zeker hoe lang die "Landscape Arch" het nog gaat houden als ge het ons vraagt ...

Tijd voor dinner dan. In plaats van de micro-brewery (sorry Siri) hadden we iets anders gepland. Lunch bij "Susie's Branding Iron" - old fashioned American comfort food, was de slogan. Een familie-restaurant met de Susie, de vrouw, in de keuken, man achter de bar en dochter als dienster.

Inderdaad ... het menu was interessant. De groenten van de dag ? Mais !  Brood ? Alleen Fry Bread (gefrituurt brood dus).  Het was natuurlijk allemaal wel superlekker.

En wat kwam er dan nog bij voor de kindjes: ze mochten een cadeautje kiezen uit de grote kist.  Kindjes helemaal blij. Wat een goeie keuze van restaurant. Reden #4 dat papa niet zo een grote onnozelaar is. En na dinner bij Susie ?  Einde van dag 3. Tijd om te gaan slapen.

En toen begon dag 4. Voor vandaag, de terugrit van Moab naar Denver om nog een bezoekje te brengen aan groooote vrienden Nic, Stacy, Ella en Noah en dan woensdagmorgen terugvliegen naar Houston. Wel een klein probleem. Het Amerikaanse weerbericht had een sneeuwstorm voorspeld voor East Utah en West Colorado met 3-4 feet (een meterke) sneeuw en een advies dat "het verkeer heel gevaarlijk of onmogelijk zou zijn".  We zijn dus maar op tijd vertrokken die morgen. Na een uurtje rijden, Caitlin reisziek, overgeven, en daar reden we weer met ons lekkend zakje langs de buitenkant van de raam.

Alnaargelang we hoger en hoger geraakten in Colorado begon het inderdaad wel heel hard te sneeuwen.  Ter hoogte van Vail, moesten alle vrachtwagens aan de kant om hun kettingen erop te leggen. We zagen al drie gewone auto's (met twee-wiel aandrijving) in de gracht liggen ...  Met de 4x4 konden we echter redelijk gemakkelijk verder. Duidelijk de juiste auto gehuurd. En niet ne lompe Dodge minivan, met zeven plaatsen ... pfff.  Inderdaad reden #5 waarom papa niet zo een grote onnozelaar is.

In de namiddag waren we al bij de Nic.  Nog een frisse neus gehaald en de kindjes laten spelen in het ballenbad en op de dansvloer. Inderdaad, allemaal aanwezig in hun nieuwe huis.  's Avonds heeft Nic dan nog een geweldig feestmaal gemaakt. Die heeft duidelijk zijn kookkunsten nog niet verleerd. De Nic is nog altijd ne fantastische kok.

Kijk maar eens.

Maar vrijdag zijn we voor Kerstmis gaan eten bij Svea. Daar was het ook een geweldig feestmaal. Svea (en Rosita) is ook een fantastische kok. We kunnen voorlopig echt niet zeggen wie nu de beste kok is, Svea of de Nic. Ik denk dat we zeker nog een hondertal extra testen zullen nodig hebben om dat uit te maken ...

Anyway, onze jaarlijkse trip was een geweldig success. Caitlin en Jack vonden het fantastisch en ze hebben het ook supergoed gedaan. Zoveel gelopen en geklommen ... heel knap van de kindjes. En Siri ...

We zijn nu terug thuis, maar we zijn er even helemaal uit geweest en zijn vele leuke ervaringen en herinneringen rijker. Dat is de bedoeling van de trip.

En nu hebben we nog een hele week vakantie ... heerlijk ... Vrolijk kerstmis iedereen !

Christmas 2015 Moab, UT - Part 1

In dit verhaal: 

1) Vijf redenen waarom papa niet zo een grote onnozelaar is als iedereen wel denkt.
2) Op de autostrade rijden met lekkende zakjes overgeefsel aan de ramen is geen probleem voor ons.
3) Grand Junction, CO heeft slecht aangelegde kruispunten.
4) Volgens Jack en Caitlin: "Daddy, you are a terrible driver"
5) Siri haar favoriete restaurants zijn micro breweries.
6) Een T-Rex heeft driehoekige tanden.
7) Het Amerikaans weerbericht overdrijft.
8) Mais is een groente.
9) Het is gezellig in het ballenbad bij groooooote vrienden Nic, Stacy, Ella en Noah.
10) De "Komen Eten" - competitie tussen Colorado en Texas is ongemeen spannend.

Inderdaad, het was weer tijd voor de jaarlijkse "Marc verrast de familie met een tripje voor Kerstmis".

Leuk, maar de trip komt wel met voorwaarden: iedereen moet goed zijn best gedaan hebben op school en op het werk en de bestemming is US - only. We zijn zoal naar San Antonio, Austin, Dallas en Grand Canyon geweest. Wat zou het dit jaar worden ?

Siri en kindjes wisten niets tot de United hostess vroeg bij het inchecken: "What is your destination ? " Mijn antwoord: "Denver". Daar vlogen we inderdaad naartoe, maar het was niet onze eindbestemming. Eindbestemming was wel: Moab, UT.

Wij dus weg zaterdagmorgen heel vroeg naar George Bush International. Vlucht naar Denver was geen probleem. Auto gehuurd. Een grote 4x4 SUV wel te verstaan.  Die stond niet klaar en of we dan misschien geen Dodge minivan wilden hebben. Tweewielaandrijving maar wel plaats voor zeven mensen. Zo een lompe Dodge minivan, dat wilden we niet hebben.We wilden een grote 4x4 SUV. Eh voila. Reden #1 dat papa niet zo een grote onnozelaar is. Zo zal later nog wel blijken. En toen waren we weg.  Vijf uur rijden van Denver, CO naar Moab, UT. Na vijf minuten rijden, Siri last van reisziekte. Na vijftig minuten, Siri overgeven. En daar reden we dan op de autosnelweg, met een lekkend zakje overgeefsel langs de buitenkant van de raam. En dienen achter mij maar zijn ruitenwissers opzetten. Toch maar even gestopt dan, omdat dat zakje weg te doen en pilletjes te kopen.

Na een uur of vier was het dan wel tijd voor lunch.  We waren toen in Grand Junction, CO.

Grand Junction ligt helemaal in het Westen van Colorado, vlakbij de grens met Utah. En daarmee is werkelijk alles gezegd over Grand Junction. Maar we zijn wel in het centrum gaan eten, in de Rockslide Micro Brewery and Restaurant.

Helemaal niet slecht, en sindsdien gaat Siri het liefst eten in een micro brewery. Je zal ons niet horen klagen.

Na de lunch, op weg naar Moab, UT. Trouwens, om van het centrum van Grand Junction terug op de autostrade geraken, moesten we nog voorbij een bijzonder verwarrend kruispunt .. Grand Junction ... mijn voeten ...

En toen kwamen we aan bij de Red Cliffs Lodge. Ons hotel voor de komende drie nachten. Zicht vanuit de kamer.

De Red Cliffs Lodge is fantastisch gelegen aan de oever van de Colorado River in een indrukwekkende canyon.

De lodge ligt redelijk afgelegen dus electriciteit komt van een eigen centrale en water komt uit de grond.  De Red Cliffs Lodge is niet alleen een hotel, maar ook een manege en een wijngaard. Jawadde, we zaten daar goed. Einde van dag 1. Tijd om te gaan slapen.

En toen begon dag 2. Voor vandaag, een bezoek aan Canyonlands National Park. We hebben daar twee fantastische trektochten met de kindjes gedaan. Eerste wandeling ging naar de Mesa Arch.

Tweede trektocht langs de canyon van Island-in-the-sky. De kindjes deden het supergoed en vonden het fantastich.

Na zo twee trektochten, tijd voor lunch. Waar gaan we naartoe Siri ?  Naar de Moab Micro Brewery and Restaurant.

Zoals al gezegd, je hoort ons niet klagen.

Na de lunch tijd voor een trektocht lands de de Mills Canyon Dinosaur Trail. Een pad dat je alleen kan bereiken via een grindweg, weg van alle beschaving of National Park Services,  maar wel een pad met een schat aan dinosaurus- en andere fossielen.

Terwijl we daar door zand, modder en rivieren aan het rijden waren met de 4x4, vonden de kindjes dat het allemaal wel heel hard schokte daar vanachter. De kindjes: "Daddy, you are a terrible driver".

Terug naar de trektocht. Het was echt wel avontuur.

Van fossielen kennen we nu eens helemaal niks, dus we hebben de kindjes dan maar verteld dat dit een tand van een dinosaurus was.

Meer bepaald van een Tyrannosaurus Rex (de enige dino die we kennen). Dat was buiten Jack gerekend ... Jack zei onmiddellijk dat deze tand niet van een T-Rex kon zijn. Die hebben namelijk driehoekige tanden).  Maar het kan wel van een Stegosaurus of zoiets zijn ... allee dan.

Tegen dat we moesten teruggaan, begon het al een beetje donker te worden en gingen we weg nog wel terugvinden ... we waren echt wel ver weg ?  Geen probleem echter, reden #2 waarom papa niet zo een grote onozelaar is. We hadden namelijk allemaal tekens achtergelaten om onze weg terug te vinden. Eh voila. Einde van dag 2. Tijd om te gaan slapen.

Sinterklaas 2015

Nu ik toch wat achterstand aan het inhalen ben, is het nu de beurt aan Sinterklaas.

Sinterklaas bestaat uiteraard niet in de US, en in principe zou ik dat ook een beetje overslaan, want het is nu niet dat de kinderen zoveel kennen van de sinterklaas traditie, en zo vlak voor Kerst zie ik daar ook niet echt het nut van in... Maar ze gaan natuurlijk naar de Nederlandse school, en daar zijn ze natuurlijk wel serieus met de Sint bezig. En voor hun Nederlands is het ook wel erg goed, want elke avond 10 minuten naar het sinterklaasjournaal kijken op Nederland (met Diewertje Blok), helpt echt wel.

De schrik voor de pieten is nu officieel verleden tijd. Vorig jaar waren zowel Caitlin als Jack doodsbang voor zwarte piet, maar dankzij het sinterklaasjournaal is dat nu helemaal rechtgezet. Caitlin's favoriete piet was Zielige Piet (rommelpiet) en Jack was helemaal weg van Piet Paniek. Sinterklaas in Nederland is echt wel helemaal anders dan in Belgie!!!

De Sint bracht dit jaar een aantal (heel bescheiden) geschenkjes: voor elk een boek van Octonauts en van Wild Kratts, een paar prullen en wat chocolade. De chocolade vonden ze vies, want blijkbaar smaakte die toch niet naar "Belgische chocolade"... Caitlin weet heel goed, en verkondigt aan iedereen die het wil horen, dat Hershey's (=amerikaanse chocolade) smerig is.

De sinterklaasliedjes hebben we niet genoeg geoefend, maar toch hebben ze op 5 december voor de schoorsteen 2 liedjes gezongen. Luister vooral naar Caitlin's wel heel Hollands accent voor sommige woorden. En Jack met zijn gemompel lijkt precies een voetballer die het volkslied aan het lipsyncen is... Ze hebben allebei duidelijk evenveel zangtalent als hun ouders....

Thanksgiving 2015

Thanksgiving was op donderdag 26 november, al een tijdje geleden alweer. De week van Thanksgiving hebben de kindjes vakantie en op Thanksgiving Day deden we een feestje bij ons thuis.
Omdat we dit jaar ons gebruikelijke 4th of July feestje hadden overgeslagen omdat we toen in Punta Cana zaten, besloten we deze keer een groot Thanksgiving feest te doen.  We hebben immers veel om dankbaar over te zijn.  We vierden met 12 volwassenen en 15 kinderen ... meteen ook de maximum capaciteit qua zitplaatsen in ons huis.

Om de dag te starten, deden we eerst een boswandeling. Er is niks zo goed als de gezonde, frisse buitenlucht en actieve inspanning om een hongertje op te wekken. Alleen was het 25 graden en vochtig, dus een echte herfstwandeling kun je dat toch niet noemen. En na 2 km stappen stonden we plots terug aan het vertrekpunt, omdat we blijkbaar de verkeerde loop hadden genomen. Die extra portie chocomousse hadden we dus ook nog niet verdiend...

Eenmaal thuisgekomen, sprong het kleine volkje in het (ijskoude) zwembad en begonnen de mamas alvast met het eten te prepareren.

Nu ja, veel werk was daar niet aan, want iedereen had een schotel meegebracht. Dat vind ik nu zo plezant aan een etentje organiseren in de US. Iedereen zorgt voor iets, en met een minimale inspanning wordt een diner op tafel getoverd.

Onze Belgische vrienden brachten aperitiefhapjes mee (gevulde champignons, dip en groentjes), de Noorse gasten hadden het voorgerecht voorzien (wortelsoep), de Amerikanen brachten alle sides mee (worteltjes, spruitjes, cranberries, puree, etc), Christophe bakte het varkenshaasje, terwijl Svea de sausjes (champignon saus en boursinsaus) maakte, en ook al het opwarmen/opdienen etc coordineerde. En daarna was er nog een heel dessertenbuffet (chocomousse, pecan taart, pumpkin pie, pavlova.... - teveel om op te noemen)...

De kindjes aten eerst, die kregen een pasta buffet, want spruitjes en witloof en zo, daar doe je hier niemand een plezier mee. Nadien vertrokken de kindjes met hun zaklampen naar buiten en die hebben we van de hele avond niet meer gehoord. Of toch, om 7.30u kwam Caitlin vragen of ze prettyplease mocht gaan slapen...terwijl de rest om 10u nog aan het feesten was.

Ik had voor de gelegenheid de tafel in onze "formal diningroom" gedekt. We eten daar eigenlijk nooit, maar is toch wel handig voor een grote groep.

En zo vierden we onze vijfde Thanksgiving in Texas... Het was een erg leuke dag, met heel veel dingen om dankbaar voor te zijn!