vrijdag 28 oktober 2011

Hello Cold Front!

De kids zijn super excited: het is koud!



Caitlin is ervan overtuigd dat ze deze middag in de SNEEUW zal mogen spelen...
Ze wou haar muts, haar wantjes, sjaal. En Jack moest ook een jasje aan van mevrouw, want "It's COLD,  mommy, brr, brr!"


Er is inderdaad een koudefront over Houston getrokken, waardoor we vandaag blijven steken rond de 14graden. In Pennsylvania en Virginia wordt zelfs sneeuw voorspeld (dat zal ik maar niet aan het spookje vertellen).  Dat is goed voor de muggenplaag.

De teleurstelling zal heel groot zijn als het maandag terug 25+ wordt... Terug naar zomerjurkjes.
Gelukkig maar, want haar halloween kostuum is nogal aan de frisse kant.

* * * 

Alletwee druk in de weer met hun valiesje - onmogelijk om die 2 sjareltjes samen op de foto te krijgen.


 En deze foto vind ik fantastisch: wat een attitude! Nu weet ik precies hoe ze er op haar 16 uit zal zien (wellicht inclusief de blote buik... al vermoed ik dat de liefde voor bunny tegen dan al een beetje zal bekoeld zijn)

zondag 23 oktober 2011

It's MY Mommy!*

*als Marc of ik de creche binnenkomen en Caitlin ziet ons, dan roept ze heel hard "That's MY mommy/daddy". Zo leuk om te horen iedere keer weer. En ik voelde mij een beetje als Caitlin toen mama hier op 30 september aankwam.





Een week geleden is mijn mama terug richting Belgie vertrokken, na 2 super plezante weken.

Thanks, Mommy, om onze diepvries te hebben volgepropt met homemade chili, pompoensoep en appelmoes en voor je hulp met de herdecoratie van Caitlin's kamer.

(Nota: Caitlin slaapt sinds 2 weken in big-girl-bed. Ze vindt het geweldig om zelf in haar bed ("tent") te gaan liggen en voorlopig is ze nog niet 's nachts door het huis gaan spoken. Ze roept nog steeds heel hard om mama of papa als ze iets nodig heeft ("my blanky!!" of "I want a napkin' (hoe ze daarop kwam om 11u30 is nog steeds niet duidelijk). 


Ik vond het super leuk om samen de Halloween "spookjes" te maken!


(Nota: 1 van de buren is met deze spookjes begonnen, mama is de hele zaak gaan onderzoeken (hoe kunnen we die namaken?)" en ondertussen hangt al bijna de hele straat vol met deze spookjes. In een straat met een hele hoop kleine kinderen, is de versiering meer schattig dan griezelig. Wel gezellig.)

En verder zijn we overgeschakeld op eentalig Nederlands thuis. Caitlin vond het in het begin een beetje raar om ons (en dan vooral mij) plots in die vreemde papa-taal te horen praten, maar ondertussen zijn we het al goed gewoon. Ze antwoordt wel nog steeds in het engels, maar verstaat toch alles wat we zeggen. 

Caroline is ondertussen aangekomen en we hebben er gisteren een super ontspannend spa-dagje opzitten. Zo leuk om lekker bij te kletsen. En de kindjes hebben zich ongeloofelijk goed geamuseerd met papa in de binnenspeeltuin (buiten zitten teveel muggen), waar alle Amerikaanse mama's en oma's heel veel bewondering hadden voor papa die alleen op 2 kleintjes aan het letten was. Punten gescoord! 

zaterdag 15 oktober 2011

Birthday Boy

Happy Birthday to our little man!


Gisteren werd baby Jack 1 jaar... precies 1 jaar geleden is dit ongeloofelijk schattig -en soms nors kijkend- ukje geboren.

Maar nu is hij duidelijk geen ukje meer.
Hij loopt al vlotjes rond, kan 1001 commando's uitvoeren (Jack, ga de tijger halen; doe de deur dicht; ga naar Caitlin's kamer...), heeft al 10 tanden en klapt in de handjes. Hij is ontzettend lief en schattig, maar krijgt nogal graag aandacht van mama en papa. In bad staat hij graag recht en valt dan ook de hele tijd om met als gevolg dat zijn hoofd meer onder dan boven water is.
Volgens de juffen op school is hij een echte boekenwurm, zit de hele tijd in boekjes te turen en krijgt dan geregeld de slappe lach. Heel schattig om te zien.

Op zijn verjaardag mocht hij iets vroeger naar huis van de creche, want zijn zuid-amerikaanse vriendjes zouden om 4u naar zijn feestje komen.


De temperaturen zijn een beetje gezakt naar een zachte 25graden, dus ideaal voor een feestje buiten.  Slingers, ballonnen, vrolijke bordjes, een kroon, een mooie cupcake-taart en zijn beste vriendjes, meer hadden we niet nodig.

Maar natuurlijk was de Latin Connection er nog niet om 4u....


Caitlin en Jack hebben zich in afwachting van de genodigden dan maar in de zandbak bezig gehouden. Grandma heeft aan spookje geleerd hoe ze zandtaartjes moet maken, dus die was heel blij dat ze een taart voor Jack kon maken. Ze waren zo geconcentreerd dat het onmogelijk was om een foto te nemen waar ze alletwee naar de camera kijken...


een uurtje later konden we dan eindelijk aan het feest beginnen. Hier zijn mijn goeie vriendinnen Jacky en Karla, met de kleinste kindjes. De grotere kids, Natty, Niko en Caitlin waren niet uit de zandbak weg te slaan. 


Jack was gefascineerd door de kaarsjes en de blauwe icing op de taart.


Happy Birthday zingen, gevolgd door feliz cumpleanos en dan kaarsjes uitblazen. 


Caitlin had natuurlijk de kroon en de troon al opgeeist. 


Caitlin vond de cupcakes (en dan vooral de icing), duidelijk ONGELOOFELIJK lekker.


Jack heeft het dan weer meer voor druiven.



De meisjes hebben zich opgeofferd om de cadeautjes open te doen. Zie Jack op de achtergrond in het deurgat beteuterd staan kijken naar dit tafereel.

Gelukkig mocht hij wel met zijn geschenkjes spelen.


Onze baby Jack wordt een echt mannetje. Happy Birthday darling, we love you so very much. 




zaterdag 8 oktober 2011

Galveston

We hadden dit stuk ook The Return of the Visitors - Part 5 kunnen noemen.  Maar zo blijven we bezig.  Maar er is wel een nieuwe Visitor: Grandma.  En ondertekende is met Grandma deze week op B-dagtrip gegaan. Naar Galveston. Als dat maar goed is afgelopen.






Galveston is een eiland voor de kust van Houston. Anderhalf uur rijden van The Woodlands.  Dat valt dus goed mee.  Ja Erwin, ondertekende rijdt als nen bompa dus voor de meeste mensen is het nog minder lang rijden.

Anyway, Galveston is dus een eiland. 43 kilometer breed en 5 kilometer breed (op zijn breedste punt). Galveston is vooral bekend omdat het elke keer volledig verwoest wordt als er weer eens een orkaan voorbijkomt. Op 8 september 1900, gebeurde er in Galveston de grootste natuurramp ooit in de US. The Great Hurricane is daar toen voorbijgekomen. Heel Galveston onder water en 6,000 tot 8,000 mensen dood.


In 1998 was het de laatste keer van dat. Toen kwam Hurricane Ike voorbij. U kan zich misschien nog wel herinneren dat toen al die reporters op de dijk in Galveston stonden en vertelden dat het daar toen inderdaad heel slecht weer was. En hard waaide. Er ontgaat die reporters van tegenwoordig toch echt niets meer. Soit, We hebben toch nog maar snel een foto gemaakt van een paar huizen die er na de volgende hurricane waarschijnlijk niet meer staan. 




Er wonen op Galveston zowat 58,000 mensen die delen zichzelf op in twee groepen: de BOI (Born On the Island) en de IBC (Islander By Choice).


Wij dus naar Galveston. Zoals gewoonlijk was er een volledig gepland programma dat strict moest gevolgd worden. Het meeste (80% ongeveer) van wat de gids vertelt is waar. De gids wordt ook niet graag tegengesproken door wijsneuzen.


Eerste stop. Het Galveston Island State Park. 




Het Galveston Island State Park ligt ongeveer in het midden van het eiland en is 800 hectare groot. Het doel van het State Park ?  Het herstellen en bewaren van de originele flora en fauna van het eiland zoals de bayous (creeken), de vissen, de vogels, ... allee ja ... Het Zwin aan de Golf van Mexico dus.

En er was een observatietoren zeiden ze nog in het informatiecentrum.  Het informatiecentrum van het Galveston Island State Park was een mevrouw met een fax machine in een container die blij was om eens iemand te zien. 

Op weg naar de observatietoren dus, nou ja .....

de LAAGSTE oberservatietoren ooit, denken we,








Verder dan maar, naar de vissen en de vogels, ...









En toen waren we wel klaar met het Galveston Island State Park. Genoeg vissen en vogels.

Tweede stop. Het strand.




Dit was de kans om eens iets te doen wat we al heel ons leven graag wilden doen, maar nog nooit hadden kunnen doen.  




Inderdaad. Met den auto op het strand gaan rijden. Eh voila. Achtendertig jaar naar uitgekeken en nu gelukt. En niet vastgereden in het zand van de duinen. Alhoewel onzen auto toch eerder ne 4x4 is voor huisvrouwen in de suburbs die elke dag gaan shoppen, heeft hij het toch goed gedaan.

Derde stop.  Fisherman's Wharf.  Lunch ! 




Dit restaurant, gelegen in oude loods, heeft een gezellig terras in de haven van Galveston naast de cruiseterminal.  En de tweede beste crab-cakes die we al ooit hebben gegeten. 


En er was ook ne cruiseboot.  Die inderdaad ook juist toen vertrok.  Met veel herrie !  Mensen gaan dat niet geloven maar ze geven dienen DJ, animator en fitness-instructor een microfoon van zodra de boot vertrekt.  Dat konden we gemakkelijk vanop ons terras horen.  





Zo ne cruiseboot is eigenlijk hetzelfde als golf. Voorlopig zijn we er nog veel te jong voor, maar binnen veertig jaar, als we wat minder te been zijn (en hopelijk minder goed horen), is het misschien nog wel leuk.

Vierde stop. Het Ocean Star Offshorre Drilling Rig Museum and Education Center. 





Volgens ons een unieke ervaring in de hele wereld ! Een voormalig boorplatform !  Terug naar de kust gehaald en ingericht als museum ! Dat wilden we niet missen !  Grandma moest maar meegaan.





De Ocean Star is gebouwd in 1969 in Beaumont, Texas en was een Exploration Drilling Rig. Dat betekent dat het werd gebruikt om bronnen te boren om te checken of er olie was. Het kon verplaatst worden en heeft in haar leven 200 bronnen geboord. In 1995 was Ocean Star klaar en hebben ze haar in de haven van Galveston gelegd en omgevormd tot museum. Het was allemaal superinteressant. Althans toch voor ons.




Vijfde stop. The Strand Historic District in downtown Galveston City.





US National Historic Landmark sinds 1976. De buurt bestaat uit oude Victoriaanse gebouwen waar nu vooral restaurants, antiekshops en winkels met frullen zijn gevestigd. De buurt is inderdaad genoemd naar de bekende Strand in London. Er was eigenlijk niet zo veel te zien, maar er was wel een park, nou ja ...

het KLEINSTE park ooit, denken we




Ja, ja het was een echt park volgens het plakaatje. 




Zesde en laatste stop. Happy Hour at The Spot. De gids was daar toen wel aan toe.  The Spot is the place-to-be in Galveston. Het was daar zo gezellig dat we er geen foto’s van hebben.

Met was een mooie B-dagtrip. En we denken dat Grandma dat ook wel vond. In ieder geval hebben we veel punten gescoord ...