Living in America: augustus 2017

Bij Caitlin's geboorte kreeg ik van mijn toenmalige baas Thierry - de meest fantastische mannelijke baas ooit!- een kistje wijn. Hij vertelde erbij dat de wijn perfect zou zijn op Caitlin's eerste communie. De wijn verhuisde in 2011 mee naar Texas en vond een plekje in de wijnkelder van Svea en Christophe. Die communie leek nog zo ver in de toekomst. Maar opeens was het zover...

Net als in Belgie vindt de eerste communie in Amerika gewoonlijk plaats ergens in de lente. Zo ook in Caitlin's geval, op 22 april 2017. Dat is dan meteen ook het enige punt van gelijkenis, want op elk ander vlak is de communie in Amerika helemaal anders dan in Belgie.

Een communie hier is minder "gebruikelijk" dan in Belgie. Van alle belgische kindjes die ik ken, doet toch 95% hun eerste communie. Hier ligt dat helemaal anders. Ondanks het feit dat mensen hier over het algemeen religieuzer zijn, zijn katholieken eerder in de minderheid, althans, toch waar wij wonen. Er waren wel zeker 300 communiekantjes, maar daarvan waren er maar een stuk of 5 uit Caitlin's school, waarvan wel toevallig 2 meisjes uit haar klas.

Op school wordt geen godsdienst gegeven, dus om de communie te mogen doen, moeten de kinderen 2 jaar lang in de kerk catechese volgen. Tijdens het 2de jaar moesten de ouders ook thuis nog iedere week bijkomende leerstof geven, wat Marc helemaal op zich heeft genomen. Na afloop van de lessen moesten de kinderen een soort mondeling examen doen, om te testen of ze helemaal klaar waren. Caitlin slaagde gelukkig, allemaal dankzij de goede lesmethodes van Marc! Goed gedaan, schatteke! Eigenlijk was dit dus ook een beetje Marc's feest.

De viering is ook helemaal anders. Waar in Belgie de groep kindjes vooraan in de kerk zit, met alle trotse ouders -met videorecorder in de aanslag- erachter, krijgt hier iedere communiekant met zijn/haar gezin een voorbehouden rij in de kerk. Ze zitten dus achter elkaar, naast mama en papa. En cameras zijn verboden. Voor de hostie (de eerste communie, dus), moet het gezin rond het communiekantje staan en gezamenlijk de hostie krijgen. Meer een gezinsgebeuren dan een groepsgebeuren, dus. Maar daardoor werden er ook geen teksten of liedjes gebracht door de kinderen, wat het gebeuren wat mij betreft veel minder "schattig" maakte.

Het grootste verschilpunt is wellicht de dresscode. We kregen letterlijk een brief van het bisdom, waarin stond wat mocht en wat niet. Meisjes waren verplicht om wit te dragen, schouders bedekt, en liefst met een sluier of tiara. Jongens moesten een lange broek en hemd aan, indien mogelijk met blazer. Geen sportschoenen toegelaten. Het resultaat was dat de meeste kinderen eruitzagen als communiekantjes uit de jaren 50: meisjes waren precies mini-bruidjes, met kleden tot op de grond en sluiers, en de jongens zagen er veel te serieus uit voor hun 7 jaar. Caitlin weigert nog steeds kleedjes te dragen, al zeker een trouwjurk, dus het compromis was dat ik zelf een kantoenen jurkje naaide, zonder veel frullen. Het was erg sober, en ondanks het feit dat het wit was, voelde het toch een beetje Belgisch aan. (voor de geinteresseerden: het patroon was de first-day dress door Dana, in een witte eyelet stof). Ze weigerde ook een sluier, dus vlocht Svea vakkundig haar haar in. Ze was het enige meisje met een kleedje tot aan de knie...

De gebruikelijke klederdracht voor communiekantjes anno 2017 in Amerika...

Tenslotte is een communiefeest ook erg ongebruikelijk hier. Wat in Belgie toch over het algemeen het belangrijkste deel van het hele gebeuren is, is hier onbestaand. De meeste gezinnen gaan na de misviering in gezinsverband wel iets eten op restaurant, maar daar houdt het ook op. Gelukkig hadden wij niet alleen Caitlin die een feestje vierde, maar ook goede vriend Max, de zoon van Caroline en Sander die vorig jaar ook naar hier zijn verhuisd, waardoor we samen een feestje konden organiseren. Na de misviering trokken we met onze Texas familie (Svea, Christophe, Caroline en Sander) naar hun huis voor een lekker Belgisch/Nederlands feestje. Lekkere champagne, voorgerechtjes, een ingehuurde grill-chefkok, en een taart met vuurwerk als dessert, beter kon niet. En de wijn Van Thierry was inderdaad helemaal op punt!

De kinderen zaten na 5 minuten al in het zwembad, dus die mooie kleren hebben ze welgeteld 2 uur aangehad...

Binnen 2 jaar is het Jack's beurt en kan Marc de godsdienstboeken nog eens bovenhalen. Alleen hebben we voor die gelegenheid geen wijn meer liggen.