De Mislukte Verrassing - Vervolg

We zaten dus officieel opgesloten in het tunnelsysteem van Houston.  Zie vorige post.

We probeerden alle uitgangen (Wells Fargo, Shell, etc) opnieuw maar .... allemaal op slot.  Dan nog eens de branddeur proberen.  Met veel wrikken, duwen en trekken, lukte het na 10 minuten om die open te krijgen.  We namen nu (redelijk snel) dezelfde weg via de tunnels terug naar de Chase building (langs waar we waren binnen gekomen).  Lift in.  Knopje naar + 1.  Security genegeerd.  En naar buiten gelopen weer alsof we wisten wat we deden.  Oef. 

We wisten toen nog niet dat dat niet het einde van de malheuren ging zijn.

De aandachtige lezer had waarschijnlijk al opgemerkt dat we er op de foto’s redelijk deftig bijliepen. Tenminste voor ons doen dan toch.  We hadden onze lange broek en hemd namelijk niet echt voor de tunnels aangedaan, maar wel voor de rest van de verrassing.  We gingen namelijk naar het Wortham Center. Dat ligt in het Houston Theater District. Houston Theater District ? Ja ja, Houston heeft een echt Theater District.  Althans dat is toch wat de mensen hier maar bleven zeggen. We geloofden dat eerst niet echt en antwoordden altijd terug dat je een lelijk cinema-complex langs de autosnelweg met nen Taco Bell ernaast, geen Theater District mag noemen.

Maar we waren verkeerd.  Houston heeft inderdaad een heus Theater District. Houston heeft trouwens ook een Museum District maar dat is een ander verhaal. Het Houston Theater District is gelegen over 17 city blocks in Downtown Houston. Er komen jaarlijks 2 miljoen bezoekers. En de vijf belangrijkste trekpleisters zijn:

1) Jesse H. Jones Hall – home of the Houston Symphony Orchestra

2) Verizon Wireless Theatre in het Bayou Place complex – voor popconcerten

3) Hobby Center for the Performing Arts – voor theater

4) Alley Theatre – ook voor theater

5) Wortham Center – home of the Houston Ballet, Houston Grand Opera

Allemaal samen bijna 13,000 plaatsen en daarmee de tweede grootste Downtown concentratie van theater seats in de US, na New York natuurlijk.  Jawadde.  In Houston verdorie.

Na een werkelijk uitstekend diner - Blue Fish restaurant was fantastisch ! - gingen wij dus naar het Wortham Center. Voor de musical “ Jesus Christ Superstar “. Alleen vrouwen en homo’s zien natuurlijk graag musicals, maar het was dan ook een verrassing voor Siri. En eerlijk gezegd, we moeten dat toegeven, zien we eigenlijk stiekem af en toe ook wel graag eens een musical.

We hadden hoge verwachtingen. Het Wortham Center is naar het schijnt de mooiste en beste locatie voor theater in Houston (het ballet en de opera zitten hier), en de musical werd uitgevoerd door het “ Musical Theater of Houston “.

En toen begon de voorstelling ...

Het ging niet helemaal goed vanaf het begin.  Er was blijkbaar een beetje een probleem met het geluid. Als de acteurs te dicht bij elkaar kwamen begon alles te fluiten. Zoals dat vroeger wel eens gebeurde bij rock-groepjes zonder fatsoenlijk materiaal op de middelbare school. Soms stonden de microfoons nog niet aan wanneer de acteurs begonnen te zingen en kon je de eerste vijf lijnen niet horen. Tenzij je kon liplezen. Soms vergaten ze microfoons weer af te zetten wanneer de acteurs al van het podium waren. Dan kon je ze nog horen in de coulissen.  

De choreografie was ook een beetje raar. Gedurende een liedje viel er een acteur over zijn eigen voeten. Dat was triest. Er was ook geen geld uitgegeven voor kostuums. Sommige acteurs hadden precies hun gewone kleren nog aan. Jeansbroek en sportsloefen. In de tijd van Jezus ? Er was ook niet echt een decor.  En elk liedje was precies verkeerd gezongen. We staan zelf niet bekend voor het hebben van enig muzikaal talent, dus als wij de valse noten al kunnen horen...

Toen wij als tien-jarige in de lagere school moesten repeteren voor een smurfen-verhaal waren onze repetities eigenlijk beter dan deze voorstelling. Het leek er ook een beetje op dat deze mensen eigenlijk nooit hadden gerepeteerd.  We staan positief in het leven maar dit was gewoon slecht. Echt slecht. Eigenlijk de slechtste show die we ooit op een podium hebben gezien. En wij hebben ooit Dana Winner live gezien.

Maar we hebben ons wel goed geamuseerd. Het was leuk om de volgende flater te proberen te spotten.  In het Houston Theater District ... 

Het Musical Theater of Houston heeft op hun website trouwens een link waarmee je hen een e-mail kan sturen.  We zijn geen klagers en doen dat normaal nooit maar maandag hebben we toch maar even een kort mailtje gestuurd.  Gewoon om hen te bedanken voor een amusante avond.  Dinsdag kregen we al reactie. Ze vonden het zo erg dat ze ons gratis hebben uitgenodigd voor hun volgende voorstelling in Houston. De musical “ A Chorus Line “ . Aaaaaah ... we willen terug de tunnels in ....  

De Mislukte Verrassing

De mensen weten dat al.  Ondergetekende probeert af en toe een verrassing te organizeren voor Siri. Weekendjes naar Chicago, New York, Philadelphia, Kopenhagen of Manchester waren in het verleden altijd successvol verlopen. Avondjes uit naar het Kennedy Center, Verizon Center, Nationals Park of Old Trafford waren ook altijd geslaagd. En B-dagtrips naar Kinderdijk, Gent, Diest, Zoutleeuw,  Abbaye de Villers gingen ook altijd bijzonder goed.  Kortom, het was tijd voor een verrassing in Houston.

Dat kon nooit geen probleem zijn. Houston heeft veel te bieden. Autosnelwegen met gaten erin. Vervallen strip malls. Autoverkopers elke twee kilometer. Spaanssprekende reclameborden. En tunnels !

Een heel tunnelsystem voor voetgangers in Downtown. Dat hadden we al eens vermeld maar Siri was er nog nooit in geweest. In de tunnels. Dat gingen we dus eens doen afgelopen zaterdag.

Een beetje achtergrond bij het Houston tunnelsysteem. Tunnels liggen 6 meter onder de grond. Ze zijn air-conditioned, in totaal 10 km lang en connecteren de kantoorgebouwen boven de grond. In het tunnelsysteem zelf zijn er winkels, restaurants, gift shops, droogkuis, bloemenwinkels, copy centers,  food courts, etc. Dat allemaal over een oppervlakte van 95 city blocks. Alle in-en uitgangen van het tunnel-systeem zijn via trap, roltrap of lift in de verschillende kantoorgebouwen (Chase, Hyatt, Reliant, Houston Chronicle, etc ...) die geconnecteerd zijn met de tunnels.

Hier een kaartje met het tunnelsysteem.

En daar waren we dan. Naar Houston gereden. Auto geparkeerd.  In Downtown. 

Het is wel altijd een beetje moeilijk om een ingang tot de tunnels te vinden. Die staan nooit zo goed op straat aangegeven. Maar we hadden gelijk geluk in de Chase building. Door de draaideur het kantoorgebouw binnen. Security genegeerd. Naar de lift gelopen alsof we wisten wat we deden. Knopje naar -1 en ... we waren in de tunnels.

Siri vond de tunnels heel mooi en proper en was blij ook dat ze er eens was. 

Maar er was wel weinig volk, en alle winkels en restaurants waren ook gesloten. 

Maar we waren er nu en gingen dus een eindje lopen richting de “ tunnel-loop” – dat is een bekend stuk van het tunnelsysteem. 

En maar wandelen. Ene tunnel in, andere tunnel uit. Een branddeur moeten open doen. Die viel dan achter ons weer dicht. En maar wandelen.

Maar er was wel heel weinig volk. Eigenlijk was er niemand. En die branddeur die normaal moet openstaan ... waarom was die dicht ? Was eigenlijk dat hele tunnelsysteem niet dicht in het weekend ? Inderdaad.

Oei. Einde van het bezoek aan de tunnels dus. Terug naar buiten. Maar we konden niet terug. Branddeur had alleen maar een klink langs de andere kant. En elke andere uitgang in dit deel van de tunnels was gesloten.

Two Shell Plaza – dicht.

Wells Fargo Tower – dicht.

Pennzoil Place – dicht.

Bank of America – dicht. We zijn we daar nochtans goeie klant !

We zaten nu officieel opgesloten in het tunnelsysteem van Houston.

Wordt vervolgd ..... 

"What 'Appened?

...is een zin die we wel 50 keer per dag horen. Het spookje houdt haar handjes dan open zoals de paus, schoudertjes opgetrokken, hoofdje schuin. Mij vragend aankijkend. (en antwoordt dan altijd heel serieus: "I don't know, mommy")

Voor wie zich afvraagt wat er de afgelopen anderhalve maand in ons leven is gebeurd (met excuses voor de weinige posts), kan ik wel het antwoord geven:

Marc heeft kennisgemaakt met een nieuwe buurtbewoner, die om 10u s avonds op onze achterdeur kwam kloppen. Toen Marc ging kijken wie er was, stond hij plots oog in oog met een raccoon. Voor wie niet bekend is met dat soort, hier alvast een voorproefje.

Marc was nooit zo hard geschrokken in zijn leven als toen...

En ook onze overburen zijn in aanraking gekomen met twijfelachtige figuren. Op een ochtend merkte ik op dat hun huis zeer opvallend versierd was. Leuk! Een feestje, of net getrouwd, dacht ik eerst. Tot ik van dichterbij ging kijken... Het huis bleek geTP'ed te zijn. Toilet Papered. Rollen WC tot in de bomen, in de dakgoot, over de auto, ketchup tegen de garage poort en de zeer onsmakelijke boodschap "Poop U!". We waren nog nooit met vandalen in aanraking gekomen hier in de buurt - iedereen sprak erover. Het fijne weet ik er nog niet van, en ik vrees het ook nooit te zullen weten, want 2 weken later waren de buren al verhuisd. We wonen nochtans in een nette buurt.

Er is iets meer activiteit in onze eetkamer tegenwoordig. Wat heeft dat te betekenen?

Kwaliteit printer, 3 telefoons, 1 laptop, 25 cola lights en veel te veel papier... dat kan maar 1 ding betekenen: ik ben terug aan het werk! Deze keer (voorlopig) vanuit onze living dus. Ik ben terug in dienst genomen door mijn vorig bedrijf, maar aangezien pendelen van Texas naar Virginia teveel tijd in beslag zou nemen, werk ik van thuis uit. Het lokale saleskantoor in Houston is een plaatsje voor mij aan het zoeken, en voorlopig kan ik dus de hele dag in mijn pijama deelnemen aan belangrijke conference calls en zo. Het nadeel is een beetje dat ik nu nog geen rechtstreekse collegas heb, maar ik begin de voordelen van geen file, geen constante controle, en geen stress om de kids van de creche op te halen, enorm te apprecieren.  Begin augustus heb ik mijn eerste zakenreis naar VA gemaakt, contract getekend, en voila, Jack gaat nu ook voltijds naar de creche, en ik heb terug een beetje mijn oude zelf teruggevonden. Na 10 maanden professionele inactiviteit, kan ik iedereen verzekeren dat dat een serieuze aanpassing was.

En dat nu ik net een beetje was ingeburgerd in het leven van de SAHM's (Stay At Home Moms). Ik heb ondertussen een leuke groep meisjes ontmoet, allemaal met kindjes tussen 0 en 4 jaar. Elke vrijdag was er een playdate en een aantal keren per week spraken we af in de plaatselijke waterparkjes. Ze vonden het wel een beeje raar dat ik altijd alleen maar Jack meebracht, konden echt niet begrijpen waarom Caitlin naar school gaat. En die mamas begrijpen al helemaal niet waarom ik terug ben gaan werken. "You already have a job, you're a mom now", lijkt hier het motto te zijn. (ik heb ergens gelezen dat 90% van de vrouwen in The Woodlands SAHM zijn....dat verklaart natuurlijk veel). In ieder geval zijn de playdates voor Jack en mij voorlopig even verleden tijd.

Maar we hebben nu een nieuw initiatief opgestart: "girls night out" en om de 2 weken spreken we af in een leuk restaurant, leuk gezelschap, met een goed glas wijn. Beter kan het eigenlijk niet.

Verder hebben we klachten van de buren gehad over het feit dat ons gazon er een beetje dor uitziet. Serieus? Het is hier de droogste en warmste zomer ooit. Elke dag lees je in de lokale, en zelfs de nationale pers, over "the drought" in Texas. Dan verwacht je toch dat alles er dor en zielig uitziet, niet? Toch lijkt onze tuin niet aan de verwachtingen van het buurtcomite te voldoen...

Ik heb het buurtcomite toen toch ook even (op z'n spookjes) vragend aangekeken...


En zoals altijd, nog een paar fotos voor de liefhebbers (van de kids, dus):

Het belangrijkste feit van de afgelopen maand: Jack kan lopen. Op 12 augustus heeft hij 2 meter afgelegd! Net geen 10 maand oud, we zijn heel erg trots op jou, baby Jack!

Caitlin en Jack zijn dol op pluche beesten. Ze hebben allemaal een naam en onze kinderen vinden het blijkbaar belangrijk dat ze allemaal op de juiste plaats in het rijtje liggen.

Caitlin's eerste pizza! Caitlin was uitgenodigd voor haar allereerste verjaardagsfeestje... Caiden, een vriendje van Jack van de playdate, die Caitlin dus eigenlijk nog nooit ontmoet had, werd 3 en gaf een enorm feest.  Eerst wou ze liever naar school gaan, maar nadat de pizza en de cupcakes tevoorschijn werden getoverd, was ze helemaal enthousiast. Wel een vreemd fenomeen dat de cadeautjes hier niet worden opengedaan op het feest zelf.

Nog een voordeel van in de US te wonen: winkelkarretjes waar 2 kids in passen:

We zijn deze zomer vaak naar waterparks geweest: voor Caitlin steeds een ongeloofelijk feest, vooral als ze nadien ook nog een ijsje krijgt.

Jack uitgeteld na een middag in het water...

En tot slot, een super schattige foto van Caitlin en Jack met hun nonkel Robin die hier vorige week op bezoek was. Hij heeft Caitlin cereals met melk leren eten (elke ochtend zegt ze " I want milk, just like Robin") en heeft veel met Jack op het lopen geoefend.  Happy Birthday, Robin!