Mile High / State 22 Christmas

We zijn voor Kerstmis een verlengd weekend naar Denver, Colorado geweest. Denver heet de 'Mile High City'. Colorado was staat nummer 22 die we in de afgelopen 3 jaar hebben bezocht. Staat 29 als we vroegere trips naar de US meetellen. 29 of 22, het is meer dan de meeste Amerikanen.

Denver, Colorado dus. Daar wonen grote vriend Nic, grote vriendin Stacy en kleine vriendin Ella. Het was tegelijk onze laatste en een van de leukste trips in de US.

We kennen onze grote vriend Nic al een tijdje. 18 jaar om precies te zijn. En die woont nu met vrouwlief Stacy en dochtertje Ella in Denver.

Hier zien we de gehele familie (plus ondertekende en Caitlin).





Op Kerstdag waren we naar Denver gevlogen. Met United Airlines. United is de slechtste luchtvaartmaatschappij van de US. Dat hebben we niet zelf uitgevonden. Dat wordt in elke enquete bevestigd. Dat is niet leuk voor United. Maar klopt die reputatie wel? Omdat we triestige bedrijven willen helpen (behalve domme banken) en ook wel een beetje omdat United een belangrijke hub / bijna-monopolie heeft in Washington DC, moesten we de afgelopen drie jaar vaak met United vliegen. We spreken dus met enige kennis van zaken.

United is de duurste maatschappij van de US. Eten en drinken is ook altijd betalen. Niets is gratis bij United. De prijs is dus een minpuntje. United is ook altijd vertraagd. Stiptheid is ook een minpuntje. En op een United-vlucht is er ook altijd iets aan de hand. Of er is een deur die niet goed sluit. Of de airconditioning werkt niet correct. Of de bemanning is niet komen opdagen. Of iedereen wordt gevraagd om stil te zijn want de bemanning moet slapen ?! Echt meegemaakt. Betrouwbaarheid is ook een minpuntje bij United.

Sommige dingen zijn wel standaard bij United. Het video-systeem moet standaard zeventien keer worden gereset voor het werkt. On-demand video bestaat niet, dus iedereen (ook business class) moet tegelijk naar dezelfde tekenfilm kijken. Behalve in first class. Daar komen ze rond met een soort van video-8 cassettes met films op. Wel alleen maar keuze uit films van voor 1992. Toen is de industrie gestopt met maken van dat soort dingen. Technologie in het algemeen is bij United ook een minpuntje.

De bemanning, als ze er al zijn en als ze niet liggen slapen, zijn standaard onvriendelijk (te weinig slaap ?) en wegen gemiddeld 120 kilo. Service is nog een bijkomend minpuntje voor United. Ook standaard is dat je bij United 20 dollar moet betalen per valies. En je valies mag maar 15 kilo wegen. Dat heeft volgens United allemaal te maken met de extra brandstof die het vliegtuig zal verbruiken per valies. Ons gratis(!) advies voor United: neem een nieuwe (lichte, wakkere) bemanning aan en je hoeft geen extra brandstof fees meer aan te rekenen voor mijn valiezen. Een win-win situatie als het ware.

Soit. We dwalen af. We waren dan op Kerstdag op onze heenvlucht … met United… heu … op tijd en zonder problemen in Denver.

Grote vriend Nic had voor de gelegenheid nog een aantal gasten en familie uitgenodigd en hij had een Kerstmaal bereid. Grote vriend Nic is alumnus van Spermalie (bekende kokschool in Brugge). Een fantastisch goeie kok dus. Het Kerstmaal was met kreeft, kippe-consome, konijn met pruimen, fazant, huisgemaakte kroketten, witloof, etc …. Het Kerstmaal was heerlijk. Het was een geweldige avond daar in Denver.

De dag erop moest er dus wel wat aan lichaamsbeweging in de buitenlucht worden gedaan.







En wat doe je dan in Colorado? Juist. Een sneeuwman maken. Maar dat is wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Colorado (en Utah) zijn namelijk wereldberoemd bij skiers voor hun ‘powder snow’. Dat is inderdaad fantastisch voor skiers (zie later). Dat is echter niet geweldig voor sneeuwmannen-makers (zie hieronder).



We hebben onze sneeuwman dan even achtergelaten bij Nic’s mooi en nieuwe huis en hebben een tripje naar Boulder gemaakt. Boulder is een universiteitsstad even buiten Denver. Letterlijk aan de voet van Rocky Mountains.





Het was een geweldige dag daar in Boulder.

De dag erop hadden we nog grotere plannen. We gingen gaan skien. Uur en drie kwartier rijden en we waren in Vail. Voor de skiers onder ons. Vail !!! Voor de niet-skiers onder ons. Vail is na Whistler, Blackcomb (in Canada, bij Vancouver en host of Winter Olympics 2010) het grootste ski-gebied van Noord-Amerika. Vail is na Aspen, ook het meest mondaine ski-gebied in Noord-Amerika. En Vail is 14 keer in de laatste 17 jaar verkozen als beste ski-resort in Noord-Amerika. De prijs van onze ski-pas reflecteerde alle statements hierboven.

Anyway, dit is Vail.





We zullen Vail altijd blijven herinneren voor een aantal redenen:

* De eerste keer dat kleine vriendin Ella heeft geskiet. Ella is 2 jaar en negen maanden. Ze vond het fantastisch.



* De eerste keer voor Caitlin in ski-pak en glijden in de sneeuw. Ze vond het fantastisch.



* De eerste keer voor Siri in een volwassen ski-gebied. Misschien kunnen we haar toch nog ooit overtuigen om echt te gaan skien.







* En we hebben voor de eerste keer geskiet in een ski-resort in het Westen van de US. We schrijven erbij in het Westen want we waren vorig jaar al gaan skien in Snowshoe, West-Virginia. Alhoewel dat toch niet helemaal hetzelfde was. Snowshoe en Vail verhouden zich ongeveer zoals Antwerp tegen Manchester United. Het was ook de eerste keer in de ‘powder snow’ van Utah/Colorado. Inderdaad. Goeie sneeuw. En lange pistes met weinig volk. En minder Duitsers en Nederlanders dan in de Alpen.



Het was geweldig daar in Vail.

En nu zijn we terug thuis in Virginia. De terugvlucht was natuurlijk ook met United. En we hadden van United (wegens mijn frequent flyer miles ? of wegens mijn gratis advies ?) een upgrade gekregen naar Business Class. Caitlin vond het geweldig.

Siri en ik vonden vooral onze trip naar Denver geweldig met heel veel dank aan grote vriend Nic, grote vriendin Stacy en kleine vriendin Ella. Nic, Stacy en Ella – hele grote merci voor de geweldige ontvangst.

Blizzard '09

Het is in Virginia dan weer winter. Het is altijd een heel gedoe met de winter in de US. Deze keer was het een sneeuwstorm. Het sneeuwt hier wel vaker. Zie eerdere blogs: Winter Wonderland (Jan 2009),Snow Day (Jan 2009) en Let It Snow (Dec 2009). Iedereen is dan ook altijd goed voorbereid. Zelfs als er een halve meter valt op 24 uur. Alhoewel. Dat was toch een beetje bijzonder.



Dat ziet er op uw terras dan ongeveer zo uit.



En hier zit de barbecue onder.



Het was de meeste sneeuw in Virginia sinds lange tijd. Zo een belangrijke gebeurtenis moet natuurlijk ook een naam hebben. Daarvoor kan je altijd rekenen op de 24-uur nieuwschannels. Het werd "Blizzard '09". Dat vonden we wel ok. Vlotte naam. En klinkt beter dan ‘Het is slecht weer. Voor bruggen en wegen geldt vanavond wintertype C2’.

Zoals gezegd, het sneeuwt hier wel vaker in Virginia. En daarvan hebben we wel teen en tander geleerd. Tijdig sneeuw ruimen op uwen driveway bijvoorbeeld. Dat is belangrijk. Voor twee redenen. Ten eerste voor de veiligheid. Ten tweede voor het buurtcommittee. Vorige keer waren we er wat laatekes bij en was er toch enig gemor in de buurt "die luie Europeanen lagen naar het schijnt nog te slapen".

Dus we waren er deze keer goed en snel bij.





Het beloofde ook een zware dag te worden voor de dieren. Hier is ons hert.



We kregen ook gelijk hulptroepen van het Amerikaans leger erbij. Den Barry.



Den Barry is de overbuurman. Annex baasje van grote vriend de Stormy. Annex vader van Liz (19-jarige babysit van Caitlin en cheerleader) en belangrijke mens op het Pentagon.

We zijn dan ook bij den Barry gaan helpen.



En daarna ook bij de Gary. Jarenlang bewonderaar van Siri. Eigenlijk heet de Gary, Richard. Dat zijn we gisteren na 2.5 jaar te weten gekomen. Of hoe Blizzard 09 de mensen dichter bij elkaar heeft gebracht.



En hier kwam Caitlin helpen.



Na de shift van 11 uur 's morgens, moesten we om 4 uur in de namiddag weer aan de slag.



Ons hert hield de moed erin.



En om 7 uur ‘s avonds nog eens vantzelfde.



En zo bleven de driveways van den Barry, de Gary/Richard en ondertekende redelijk goed. Nu de straat nog. Anders geraken we nog steeds niet weg.

Daarvoor heeft het buurtcommittee een bedrijfje dat zou langskomen. Hetzelfde bedrijfje dat in de zomer de gemeenschappelijke grasperkjes onderhoudt. Die kennen we. Drie Mexicaanse kozijns. Als dat maar goed komt, dachten we nog.

Maar om 10 uur ’s avonds waren onze Mexicaanse amigos er dan.



En om 2 na 10 hadden ze zich volledig vastgereden in de sneeuw.




De ramptoerist die in ons allen schuilt, was niet te houden. Hier zitten die drie tacos volledig vast. Toch niet zo veel sneeuw gewoon in Mexico precies.



Het Amerikaanse leger (den Barry), de bewonderaar van Siri (de Gary/Richard) en ondertekende hebben de drie sombreros dan maar geholpen. En we hebben daarna dan nog maar eens sneeuw geruimd.



Ons hert heeft het hoofd niet boven de sneeuw kunnen houden.



De volgenden dag heeft Siri het resultaat van onze arbeid gecheckt.





En Caitlin zag dat het goed was.





En de foto hieronder had een mooie foto voor onze kerstkaarten kunnen zijn geweest. Dat is, indien we onszelf graag op onze eigen kerstkaarten zouden zien.

First / Last Christmas

HoHoHo! Wij zijn al helemaal in de kerstsfeer. Logisch ook als het eerste kerstfeestje van dit jaar al achter de rug is. Vorige zondag waren we uitgenodigd op het jaarlijkse kerstfeest van Marc's werk. Die feestjes zijn altijd goed georganiseerd: een mooi winterlandschap, gigantische boom, een aantal feeen en notenkrakers (verklede mensen dus) om iedereen te verwelkomen, een lekker buffet en veel rode truien/dassen/kleedjes/strikken. De (kerst)sfeer zat er goed in.

... en de Kerstman was natuurlijk ook van de partij!

Eerst was Caitlin nog een beetje weigerachtig om op zijn schoot te gaan zitten. Ze kent tenslotte niet zoveel mannen met baarden.

"Mama mama maamamamaammamaa!"


Maar de nieuwsgierigheid nam al snel de bovenhand. Heel interessant, die bril van Santa.


Toen we thuiskwamen hebben we ook snel onze (lelijke) kerstboom opgezet en Rudolph van onder het stof gehaald!



Het was nochtans niet de bedoeling dat we dit jaar zouden meedoen aan de kerstgekte. Voor zij die het nog niet via radio couloir hebben vernomen: wij verhuizen op 8 januari 2010 terug naar Belgie! We wisten natuurlijk dat onze tijd hier beperkt was, maar ik heb er toch eventjes over moeten doen om dat nieuws te verteren. We wonen hier ook zo graag. Maar we kijken er wel enorm naar uit om terug dichter bij familie en vrienden te zijn.

We zijn nu dus dringend op zoek naar een huis, een nieuwe job (voor mij), een auto - hopelijk kan ik die laatste 2 combineren - en een nieuwe routine. Een creche hebben we in Belgie al gevonden, dankzij een collega van mama. Dus tips voor huizen en autos en jobs zijn via deze weg ook steeds welkom!
Maar eerst moeten we hier onze verhuis organiseren, de auto's verkopen, afscheid nemen van onze vrienden en collegas, mijn opvolgster trainen, mijn baas overtuigen dat ik echt wel wegga en Caitlin's juffen in de creche troosten.

Wat ik enorm ga missen:
- online shoppen, free shipping, het gemak van het winkelen hier
- winkels die open zijn op zondag en 's nachts
- overal propere toiletten en ververstafels
- (outlet)malls
- Happy Hearts (Caitlin's creche)
- winkelkarretjes zonder muntstukken
- naar rechts mogen afslaan als het rood is
- een gegarandeerd lekker warme zomer
- hoe gek het ook klinkt: de geur van popcorn in mijn cubicle
- "how are you?" overal waar je komt
- de fantastische klantenservice en makkelijke omruil/terugbreng mogelijkheden
- de gym! mijn sportiviteit zal velen verwonderen, want ik ging hier iedere dag om 7u 's morgens - voor het werk - naar de gym. De gym zit hier altijd propvol, op ieder moment van de dag. En als het 's morgens niet lukt, dan ga ik over de middag. Net als Marc, die iedere middag 10km loopt. Meetings worden (bij ons) meestal niet op het middaguur georganiseerd om iedereen toe te laten te gaan sporten. Fantastisch, toch!

Anderzijds kijk ik dan weer enorm uit naar:
- familie en vrienden
- bloedworst
- babykleertjes voor meisjes in een andere kleur dan roze
- niet in elk nieuwsbulletin iets horen over de "healthcare overhaul"
- babysits voor een volledig weekend (aka grootouders)
- cuberdons
- tomaat/garnaal, garnaalkroketten en alle andere garnaalbereidingen
- wild (omdat Marc dat zo graag mag)
- 't zeetje en Marie Ciska
- Belgische fashion en shoppen in Antwerpen (van zodra ik een job heb gevonden, tenminste)

Als ik deze lijstjes zo nalees, zal ik er eerst en vooral voor moeten zorgen dat ik mij in Brussel inschrijf in de sportschool!

We gaan in ieder geval nog ten volle van onze laatste weken hier genieten. We vieren kerstavond bij Caroline en Sander en gaan voor het kerstweekend naar Nick en Stacy in Denver (Colorado). En op 8 januari mag Caitlin (met ons!) in business class naar Belgie vliegen. Niet slecht voor iemand van 11 maanden...

...en dan nog zo kwaad kijken...

Let it snow

Een week geleden zaten we nog in onze zwembroek in 't water...deze week kunnen we lekker ingeduffeld een sneeuwman maken! Gisteren is het beginnen sneeuwen en ondertussen ligt er al 5 inches.



Caitlin is in ieder geval zeer geinteresseerd in het fenomeen sneeuw.


Benieuwd hoe lang de sneeuw zal blijven liggen. Hopelijk een tijdje, want het oogt wel mooi met alle kerstlichtjes. Inderdaad - op 1 december hebben de meeste Amerikanen de kerstversiering uit de kast gehaald en iedere avond wordt het land helemaal rood/groen/wit/paars/blauw verlicht. Ik heb al veel originele versieringen gezien, van reuze kerstkikkers (?) tot versierde varkens. En het kerststalletje mag dan in Belgie misschien wel in onbruik zijn geraakt, hier is dat niet het geval. In heel veel tuinen staan levensgrote kerstfiguren in een stalletje. Ik zal toch nog eens proberen om daar een foto van te nemen.

Turkey Day!

Vorige week donderdag (26 november) was het nationale kalkoendag en dit jaar besloten we om Thanksgiving in uitgebreid familieverband te vieren. Dat is tenslotte toch de bedoeling van Turkey Day.

Op 20 november waren Papsy en Mamiyo overgevlogen vanuit Belgie, waardoor Marc en ik 's avonds naar een feestje in DC konden. Caitlin vond de extra aandacht natuurlijk geweldig, en voor ons was het een welgekomen afwisseling om eens te kunnen uitslapen!

Op zondag, 22 november, vertrokken we allemaal naar Clearwater, Florida voor een aantal daagjes zon en om Thanksgiving met mijn familie ter plaatse (Aunt Susan, Uncle Don en Grandpa Joe) te vieren.
We verbleven in het prachtige resort "the sandpearl" en hadden naar locale dagelijkse gewoonte afgesproken voor cocktail hour om 5u in de bar van ons hotel, om de zonsondergang vanop het strand te kunnen bewonderen. Jammer genoeg deed de Sunshine State zijn naam geen eer aan, want het regende pijpestelen. Maar dat kon de pret niet bederven.

Maandag was het een prachtige dag en meteen de eerste keer voor Caitlin in het zwembad. Eerst snapte ze niets van al dat water en het feit dat ze in bad moest met pamper en t-shirt aan... ze was dan ook een beetje sceptisch.




Maar na een paar minuten was ze helemaal in haar element







en probeerde ze zelfs uit onze armen te ontsnappen...



Gelukkig hadden we een bootje voor onze onafhankelijke meid voorzien



De volgende dag was een beetje moeilijker, Caitlin's eerste tandje kwam erdoor en dat ging gepaard met veel pijn en koorts. Ze was zo'n zielig hoopje ellende, gelukkig hadden we onze persoonlijke apothekers bij met goede raad en heel veel geduld.

Aangezien we op donderdag al terug naar Virginia vlogen, moesten we Thanksgiving 1 dag vroeger vieren. Aunt Susan zorgde voor een lekker traditionele Amerikaanse thanksgiving, met een grote kalkoen, veel sweet potatoes, boontjes en cranberry saus, pumkin/cheesecake pie, met overvloedige wijn en leuk gezelschap. Beide families waren vereerd om deze belangrijke Amerikaanse feestdag samen te kunnen vieren. Alleen Caitlin heeft er niet veel van meegemaakt, want die was al om 7u in dromenland.

Dit zijn Susan & Don, met Caitlin en Scrappy (de patchwork teddybeer die Caitlin van Aunt Susan had gekregen en die ze de hele avond overal mee naartoe heeft gezeuld)



En hier met papsy en papa



En dit is onze Frequent Flyer, die deze keer zelfs haar eigen stoeltje had (omdat het vliegtuig maar halfvol zat).


Het was een heel leuke week, alleen gaan we Caitlin opnieuw moeten afleren om constant op de arm te zitten. Het wordt een "zware" week voor ons meisje: terug naar de creche, afkikken van alle aandacht en daarbovenop papa missen, want die is deze week op zakenreis in London.