Kemah Boardwalk - Where The Fun Never Stops

Tijdens Thanskgiving zat Siri twee weken in Belgie. En Papsy twee weken in Texas. En in het weekend proberen we altijd een paar leuke dingen te doen. Zoals toen dat weekend voor Thanksgiving: naar de Kemah Boardwalk. Met Papsy erbij natuurlijk.

De website zei het nog.  Kemah Boardwalk:

" Just 20 miles south of Houston ''
" A spectacular boardwalk "
" Imagine a getaway for the entire family "
" Evolved from a waterfront dining-experience to a weekend destination "
" Where the fun never stops "

Dat wilden we dan wel eens gaan afletten (dialect uit Beveren, vraag ons niet hoe we dat nu weer weten).

Allee dan. Op een uurtje rijden van The Woodlands. Dat is hier in Texas niks natuurlijk. De kindjes, Papsy en wij in de auto. Naar Kemah.

Hier waren we er al.

En we hebben het alle feiten van de website daar dan eens niet zo grondig onderzocht.

" Just 20 miles south of Houston " ? Klopt inderdaad. 2 punten.

" A spectacular boardwalk " ? Er was inderdaad een mooie boardwalk.

In totaal zeker 250 meter lang denk ik. Oei ! Amerikanen wandelen niet graag. Gelukkig was er dit.

Een treintje dat van de ene naar de andere kant ging. Oef. Amerikanen hoefden dan toch geen 250m te wandelen. Er was dus inderdaad een boardwalk. Maar misschien niet "spectacular". 1 punt.

" Imagine a getaway for the entire family " ? Wel eerder voor een kermisfamilie dan. Bij ons in de familie lijkt het sommige dagen ook wel op een kermis, maar zo vaak of graag gaan we eigenlijk niet naar de kermis. Maar het is natuurlijk wel heel leuk voor de kindjes. Ze vonden het allemaal geweldig. Caitlin mocht overal in. Jack ongeveer de helft. 1 punt.

De coolste attractie was toch wel de "Boardwalk Bullet".

Een bijzonder snelle rollercoaster. Te snel voor ons. Te traag voor Caitlin. Caitlin vond het fantastisch en wilde direct nog eens. Wij staan nog altijd op onze benen te trillen. Qua kermis zijn we nooit van de dapperste geweest. In Walibi durven we ook in de helft van de dingen niet in.

Voordat we gingen vertrekken in de "Boardwalk Bullet" trokken nog even een selfie.

Die jongen daar zei nog: hela, niet filmen tijdens de ride he. Dacht die nu echt dat we dat gingen doen. Wij wilden ons vooral met twee handen goed vasthouden. Waarschijnlijk heeft die vervelende millenium generatie al wel heelder ritten gefilmd.

" Evolved from a waterfront dining-experience to a weekend destination " ?  Euh, neen dus.  Ne rollercoaster, een reuzerad, een treintje, en een paar draaidingen is niet genoeg voor een weekend door te brengen. Althans toch niet voor een niet-kermis-familie. 0 punten.

O ja, er was ook een aquarium. Elk dorp in Amerika dat zich een beetje respecteert, heeft tegenwoordig een aquarium. En elk acquarium is ook helemaal hetzelfde; bestaat uit drie delen:
1) Nen bak met wat uitgehongerde roggen erin die je dan mag eten geven. Aan 3 dollar per piepklein visje
2) Een paar visbakken met een paar Finding Nemo's en Dory's erin.
3) Een mislukt nagemaakt regenwoud met een opgezette gorilla wiens hoofd beweegt en constant een enerverend oerwoudgeluid maakt.
Om maar te zeggen, alle kinderen vinden het allemaal geweldig.  Ouders iets minder.

" Where the fun never stops ". Tja, er is natuurlijk altijd een groot probleem met onze kindjes. Hoe ervoor te zorgen dat ze na een bezoekje aan een aquarium of pretpark, weer niet met een extra pluchen beest naar huis gaan. Ze hebben er nog maar een stuk of 100 ...  Elk ! Deze keer ging het goed gaan. We hebben nauwkeurig alle giftshops en kramen met beesten vermeden tot ze op het einde nog een spelletje mochten spelen: kikkers vangen.  Lukte dat toch nog wel zeker.  De prijs: elk een pluchen hagedis. O jee. Weer een paar pluchen beesten erbij. De pret kon niet op natuurlijk. Allee dan 1 punt.

Onze score voor Kemah Boardwalk 5/10. De kindjes hun score voor Kemah Boardwalk: 10/10.

Dat is goed genoeg voor ons. Het was een heel leuke dag. En merci aan Papsy voor de sponsoring van de hele gelegenheid.

Paper Rosie by the wereldberoemde Gene Watson

Wie ? Gene Watson ! 

Gene Watson is die aan de linkse kant. Die aan de rechtste kant is Papsy.

Siri zat twee weken in Belgie.  Papsy zat twee weken in Texas. We gingen toen met Papsy naar Dosey Doe.

Dosey Doe is een oude tabakschuur uit Kentucky uit 1856.  Honderdzestig jaar oud. En in 2006 stukje per stukje uit elkaar gehaald, en verhuisd naar de The Woodlands. Staat nu langs de I-45. De autosnelweg tussen Houston en Dallas. Tussen een naftstation en een pandjeshuis.  Daar doet de schuur nu dienst als concerthal. Vooral voor country-artisten.

Papsy houdt bijzonder veel van country-music. Niemand weet waarom. Dienen mens komt uit Deurne-Noord. Laatste keer dat ik heb gecheckt, weinig country-invloeden daar.

Anyway. Als Papsy op bezoek komt, checken we altijd even de concertagenda van Dosey Doe.  En ons oog viel toen op: Gene Watson.  Snelle Google liet al direct zien dat dit iets voor Papsy ging zijn.  Old school Willie Nelson type of country. Generatiegenoot van Papsy ook. Geboren op 11 oktober 1943. Dat is twaalf dagen verschil met Papsy.  Kon dus niet verkeerd gaan.  Een uitstekend plan, vonden we zelf.

Papsy en wij dus naar Dosey Doe. Uberke gedaan. Konden wij ondertussen bier drinken terwijl de Papsy naar Gene Watson kon luisteren. Ons uitstekend plan was net zo mogelijk nog beter geworden.

Toen we Dosey Doe binnenkwamen, wisten we helemaal zeker dat het plan meer dan uitstekend was. Alleen maar grijs en purper haar in het publiek.  Wij waren met twintig jaar voorsprong de jongste daarbinnen. Papsy (op zijn 73) was zeker ook nog bij de jongeren.  Veel cowboy-hoeden ook. En jeans-salopetten. Er waren daar een paar mensen bij die recht van de farm uit de 19e eeuw naar hier waren gekomen. Pasten dan ook uitstekend in het interieur van de zaal.  We denken dat er nog een paar bijwaren die de originele schuur in 1856 nog mee hebben helpen bouwen.

Eerst nog het voorprogramma. De lokale artist die nog wacht op de grote doorbraak. Naam ben ik al vergeten, maar hij zag er wel grappig uit in zijn fifties-kostuum en dito kapsel.

En als die ooit even beroemd wordt als pakweg U2, dan kunnen wij zeggen dat wij die nog hebben gezien in een kleine concerthal, Dosey Doe.  Dan gaan we misschien wel zijne naam weer moeten herinneren. 

Soit. Op naar het hoofdprogramma. Gene Watson.  Papsy wist dat tot dan nog niet dat we naar Gene Watson gingen kijken, maar hij kende hem wel. Heel goed zelfs. Kon direkt vijf of zes nummers van hem opnoemen.  Indrukwekkend Papsy.

 Papsy's favoriete nummer: "Paper Rosie". Hier een kort stukje.

Ja, ja sorry, een paar problemen met dat filmke.  
1) Het is maar een kort stukje. Ik had namelijk maar op het einde van het nummer door dat dit nummer Paper Rosie was ...
2) En we hebben precies onze telefoon gedraaid in het midden ...  of we waren omver gevallen ... ik weet het niet meer ... toch maar wat geminderd met het bier vanaf dan ...

Maar het moet gezegd zijn. Die Gene Watson was een bijzonder goeie zanger. Goeie entertainer ook. Heel goeie band bij.  Het publiek (incl Papsy) kon het wel smaken. Beste avond voor velen in de laatste 30 jaar denken we.

Nadien nog tijd om CD te kopen, Gene Watson handtekening en foto erbij.

Het was een meer dan uitstekend plan.  En nu maar wachten tot Emmylou Harris naar Dosey Doe komt he.   Wie ?  Emmylou Harris !

En merci aan Papsy voor de sponsoring van de gelegenheid.