'Tis the season

Zoek de 10 verschillen:

= toen


= nu

Inderdaad. "Den Eclipse" (boven) is weg. Toegegeven, het was niet moeders mooiste en ook niet de meest stijlvolle auto, maar het was toch met een heel klein beetje pijn in hart dat ik akkoord ging om mijn autootje in te ruilen. De bedoeling was dat Marc den Eclipse zou overnemen en dat Charlie en ik in zijn grotere (lees: veiligere) SUV zouden kunnen rondtoeteren. Maar Marc haatte de Eclipse. En toen mijn garagist me duidelijk maakte dat de vader van mijn kinderen deze auto wellicht niet zou overleven omdat de remmen en de assen helemaal kapot waren - nee, niet door mijn sportief rijgedrag - werd de beslissing plots een pak makkelijker. Datzelfde weekend zaten we nog bij Beun de Haas (zie vroegere post) en bij een paar serieuzere dealers. En die laatste hebben mijn vertrouwen gewonnen.

Dus vanaf nu is het "den Passat". En ik ben er helemaal verliefd op. Nooit gedacht dat ik voor gadgets zou vallen, zoals zetelverwarming met wel 5 verschillende warmtestanden! Afin, de veiligheid van Charlie en mij is nu dus gegarandeerd. Ons benzineverbruik ook, want met een 3.0 liter motor is dat niet echt om te lachen. Al een geluk dat de prijzen ondertussen zijn gezakt tot $1.85/gallon (je leest dat goed: dat is ong. $0.50/liter!).

Zoals ook op de fotos blijkt, is Charlie ondertussen ook flink aan het groeien. Volgend weekend gaan we trouwens de hele baby-uitzet in huis halen: wiegje, kast, pousset, kleertjes, flesjes...nooit gedacht dat er zoveel bij kwam kijken!

Maar zover zijn we nog niet, eerst is het nog Thanksgiving. Morgen en vrijdag heeft het hele land een dagje verlof, al lijkt het alsof het al deze hele week vakantie is. Het lijkt wel kerst... De winkels lopen overvol, recepten worden uitgewisseld, de radiostations organiseren "SOS Piet" achtige toestanden om kalkoendrama's te verhelpen en de helft van het land zit vandaag achter het stuur in ellenlange files op weg naar familieleden die ze sinds vorige November niet meer hebben gezien.

Wij zijn ook al helemaal in de voorbereidingsstemming. Wij vieren namelijk ook Thanksgiving, met onze Belgisch/Nederlandse vrienden. 4 koppels en de kids komen donderdag bij ons aanschuiven. De traditie, die sedert vorig jaar in voege is, wil dat Marc vandaag alle boodschappen gaat doen en donderdag komen de meisjes om 10u samen om de hele feestmaaltijd in elkaar te flansen. En tegen een uur of 5 gaan we dan aan tafel! Uit voorzorg is Marc gisteren toch de kalkoen maar al gaan kopen. Maar toen we vaststelden dat dat beest van 22pond niet in de ovenschaal paste, de oven zelf al een beetje te klein bleek en je blijkbaar maar 1 pond per persoon moet voorzien, zijn we de kalkoen maar snel terug gaan inwisselen voor een kleiner exemplaar. Lachen geblazen: gisteren zijn we om 10 u s avonds naar de klantendienst van de Safeway (de locale GB) gereden. En neen, ze doen daar niet moeilijk over. Met de glimlach kregen we een kleiner dier en ons geld terug. Van service gesproken.

Ik heb er al een beetje honger van gekregen... hopelijk krijgen we beestje ook gaar.

Dit is Belgisch. Over Westmalle Tripel, Koning Albert en het fregat De Wandelaar.

Vorige maand waren we nog ongerust, waar bleef de uitnodiging ? Vorige week waren we opgelucht, daar was de uitnodiging. Gisteren waren we blij, op naar de residentie van de Belgische ambassadeur. Op naar de receptie ter ere van King’s Day. Het feest van de dynastie in het Vlaams. We hadden hoge verwachtingen want er was dit jaar heel wat te vieren, Koning Albert 15 jaar op de troon en 6 % opslag voor de hele familie volgend jaar. Het is blijkbaar geen crisis voor iedereen.

Op weg naar de residentie gaf Caroline ons nog gauw het laatste nieuws uit Belgie mee. Miss België-kandidate Cassandra D'Ermilio weet niet in welk jaar de Expo 58 heeft plaatsgevonden. Wat is dat nu voor iets, Miss Belgie kandidates kunnen toch niet alles weten. De nationale feestdag weet Cassandra bijvoorbeeld wel: 21 september. Bijna juist. Ik vind Cassandra voor de rest trouwens een heel goeie kandidate.

En toen kwamen we aan bij de residentie van de Belgische ambassadeur. Stipt op tijd. 5 uur. Praatje gemaakt met Dominique, de ambassadeur, die verheugd is met de komst van Charlie. Dominique vertelde ons ook dat hij er deze keer persoonlijk had op toegezien dat er voldoende varieteit aan Belgische bieren was en Belgische frietjes. Het is een toffe peer, onze ambassadeur.

Frietjes dus voor Siri en Westmalle Tripel voor Marc. Wat een feest.

Zoals de vorige keren hebben we ook nu weer enkele interessante landgenoten leren kennen. Zo was er de Belgische student van de universiteit van Maryland die bleef volhouden dat Johnson & Johnson geen beurgenoteerd bedrijf is. We hopen dat onze Belgische student geen economie studeert. Indien wel, is de universiteit van Maryland geen aanrader voor toekomstige economiestudenten. Tweede Westmalle Tripel voor Marc.

We leerden ook weer iemand van het Belgische leger kennen. Dat is een goeie zaak want ons beeld van het Belgische leger wordt te veel gedomineerd door personages als Xavier Waterslaghers en Andre Flahaut. Vermits we niet geloven dat die twee een nauwkeurig beeld van het Belgische leger geven, laten we geen kans voorbij gaan om dat beeld aan te passen. De persoon die we gisteren leerden kennen is verantwoordelijk voor de bescherming van de ambassadeur in het geval Belgie de US aanvalt. Een belangrijke functie, zoveel is duidelijk. Derde Westmalle Tripel voor Marc. Hoe die aanval dan wel precies zou plaatsvinden? Staatsgeheim. Timing? Onduidelijk. De rol die het fregat De Wandelaar in de aanval zou spelen? Ook niet duidelijk. Wie verzint trouwens toch die namen van die boten? En waarom heet een Belgische boot De Wandelaar en een Amerikaanse boot de USS Warrior? Dat maakt de strijd toch al van het begin ongelijk. Vierde of vijde Westmalle Tripel voor Marc. Ook niet meer helemaal duidelijk.

Het was weer heerlijke avond. De foto-kadertjes op tafeltjes her en der van alle leden van de koninklijke familie storen ons ook niet meer zo erg. Alhoewel het er weer een paar meer waren dan devorige keer. Mathilde en Astrid moeten het misschien toch wat kalmer aan gaan doen. De tafeltjes hier in de residentie geraken stilaan vol, dames!

Anyway, onze ambassadeur wordt trouwens binnenkort ambassadeur voor Belgie in Congo. We danken hem voor het uitstekende werk dat hij hier in de US heeft gedaan en wensen hem veel success in de nieuwe functie. Het ga u goed Dominique.

To vote or not to vote…

Voor heel Amerika en dus ook een beetje voor mij, is vandaag een speciale dag. Gisteren haalde ik alvast mijn voters registration card boven om te kijken waar ik precies naartoe moest om te stemmen. Het blijkt letterlijk achter onze hoek te zijn, in het piepkleine Hunters House – een soort community center in Nottoway Park, waar ik meestal ga (of beter: ging) joggen.

Al mijn collegas spraken over urenlange wachtrijen en zouden om 6u beginnen aanschuiven. Ik hield mijn hart al een beetje vast toen ik om 7u30 vertrok naar mijn polling station. En terecht. Nog nooit had ik zoveel mensen in het park gezien. Anderhalf uur heb ik buiten aangeschoven, al een geluk dat het niet regende. Maar de stemming was opperbest.

Na 3 keren voorzitter van een stembureau te zijn geweest in Belgie, vond ik het heel leuk om de verschillen tussen de Belgische en Amerikaanse stembusgang te kunnen waarnemen. En die zijn er!

- Er worden in de wachtrij door vrijwilligers van beide partijen “sample ballots” (voorbeeld stembrieven) uitgedeeld. Zo vermijd je dat mensen een uur lang in het stemhokje het formulier trachten te ontcijferen. Dat zou vooral in Brussel een oplossing zijn, want ik herinner me voor de laatste verkiezingen dat de stembrief de grootte had van een opvouwbaar stratenplan. Hier niet. Voor een land dat alles in ‘t groot doet, is de ballot opvallend klein: een A4tje. Alleen het concept van de geheime stemming is nog niet zo goed doorgedrongen: de sample ballots die werden uitgedeeld waren gecopieerd op een groen papier voor de democraten en op een blauw papier voor de republikeinen. Je kon dus al heel goed zien in de rij wie voor welke partij zou stemmen… Mijn stem bleef (en blijft) geheim: ik heb een sample ballot gevraagd in beide kleurtjes!

- Stemmen gebeurt gewoon door de week – zondag blijft voorbehouden voor de kerkgang, ook heel populair hier.

- Stemmen kan van 6 tot 19u – wat volgens mij de reden is waarom er zo’n ontspannen sfeertje is bij het aanschuiven: tijd genoeg om te gaan stemmen dus geen gemor, geklaag en gezeur.

- Geen verplichting voor leerkrachten en advocaten om in het stembureau te zetelen: dit wordt door vrijwilligers en door stadsambtenaren gedaan. Die vrees om als eerste te gaan stemmen omdat je misschien bij de opening van het stembureau wordt gekozen om een onvolledig stembureau uit de nood te helpen…helemaal onbekend hier!

- Hond meegebracht? Geen probleem: er zijn vrijwilligers aanwezig om met je hond te gaan wandelen terwijl jij gaat stemmen (honden mogen niet binnen).

-In kiesdistricten waar het stemmen electronisch gebeurt, kunnen kiezers nog steeds vragen om op papier te stemmen. Ik heb dat maar gedaan, want ik kleur graag bolletjes. En wat valt op: hier geen rode potloden (met afgebroken punt) aan die te korte kettingen. Gewoon een normale blauwe stylo. En het vertrouwen in de kiezers dat ze die gewoon zullen laten liggen na afloop.

- Die kleedcabines waar in belgie in gestemd wordt, zijn hier nergens te bespeuren. Hier zijn het gewoon lange tafels met kleine tussenschotje (waar je trouwens redelijk makkelijk kan overkijken, maar niemand doet dat). Waar je in Belgie 4 stemhokjes hebt, heb je hier in dezelfde ruimte wel 10 stemplaatsen. … En toch nog anderhalf uur aanschuiven…

- En last but not least: eens je je stem hebt uitgebracht, krijg je een mooie “I voted” sticker. Daarmee kan je dan een gratis donut bij Krispy Kreme en een gratis koffie bij Starbucks gaan halen… In tijden van economische crisis begrijp ik plots waarom in een land met stemrecht versus stemplicht, de aanschuiftijden toch nog anderhalf uur bedragen…

Benieuwd wie zal winnen vanavond!