Boston Marathon 2019!

Op een doodgewone zaterdag in april gingen Marc en ik op citytrip naar Boston. Ver weg wonen van familie betekent meestal ook dat een tripje zonder kinderen zo goed als onmogelijk is. Gelukkig hebben we hier een paar heel goeie vrienden die de kinderen met veel plezier willen opvangen (heel erg bedankt Caroline en Svea!!)... dus wij konden een weekendje weg.

Maar we gingen natuurlijk niet zomaar weg. Boston betekent in april namelijk ook Boston Marathon, de meest legendarisch marathon. Boston is traditie en meteen ook de oudste marathon in de US én in de wereld (eerste editie in 1896). Om Boston te mogen lopen, moet je gekwalificeerd worden, met andere woorden, niet zomaar iedereen mag meedoen. Er zijn 30,000 deelnemers, en die plaatsjes zijn erg gegeerd.

Marc heeft al een aantal marathons achter de kiezen en doet dat blijkbaar ook erg graag, dus Boston was een beetje een bucketlist-race. Hij kon zich vorig jaar kwalificeren, schreef zich in, en werd toegelaten. Naar de oostkust gaan is voor mij nooit een straf, Boston is echt heel mooi, dus ik ging heel graag mee.

We arriveerden laat op zaterdag en hadden enkel nog tijd om een hapje te eten. Alle restaurants hadden speciale atleten-menus met veel pasta. Ik denk niet dat ik iemand heb gezien die geen speciaal sportuurwerk aanhad.

Op zondag bezochten we de stad nog eens. We waren er 9 jaar voordien nog geweest, toen Caitlin een klein babietje was, dus de grote trekpleisters hadden we al gezien (zie blog). We moesten natuurlijk Marc's racepakket ophalen - samen met tienduizend anderen - en het is ongeloofelijk hoe goed die zaken zijn georganiseerd. Het viel ons op dat bijna iedereen een blauw met geel marathon jasje droeg, zelfs mensen die overduidelijk geen atleten waren. Blijkt dat de officiele racejasjes gewoon op straat te koop zijn voor $120 ... wij hebben er geen gekocht.

De energie in de stad was ongeloofelijk. Amerikanen zijn altijd al vriendelijk en enthousiast, maar op zo'n evenement nog net ietsje meer. We wandelden op Boylston Street onder de finishline door, gingen dan verder naar Fenway Park (het baseball stadium waar de Red Sox spelen) en gingen daarna op zoek naar de Citgo Sign. In alle marathon boekjes die we lazen, stond immers dat iedereen uitkijkt naar het moment dat je het Citgo bord kan zien, want dan ben je er bijna, maar dat het ook gepaard gaat met een verradelijke beklimming.

We hadden toch niks beter te doen, dus besloten we om met de tram tot Heartbreak Hill te rijden, een iconische plaats in de race. Ik wist dat niet, maar Boston Marathon gaat blijkbaar gedurende 16 mijl (25km) bergaf. Dat lijkt fantastisch, maar dat is blijkbaar moordend voor de beenspieren. Daarna zijn er gedurende 5 mijl beklimmingen (4 bergen), waarvan 1 berg "hearbreak hill" wordt genoemd. Daarna gaat het voor de resterende 5 mijl redelijk plat.

Na zo'n 30,000 stappen op zondag, vonden we het welletjes geweest. Marc moest de volgende dag tenslotte nog eens 42 km lopen, en op een iets hoger tempo.


Op maandag begon de race om 11u. Lijkt laat, maar dat betekende voor Marc wel dat hij al om 7u aan de gearcheck moest zijn om de bus naar de start te nemen. Begon het om 6u toch niet ongeloofelijk te stortregenen, waardoor Marc (en alle andere lopers in zijn poule) doorweekt aan de race begonnen. Niet leuk voor de lopers, maar nog minder voor de supporters die daar uren in de regen zouden doorbrengen. Ik moest dus een alternatief bedenken om een maximaal gedeelte van de race te kunnen volgen.

Het beste wat ik kon bedenken was een fiets huren en dan een deel van de race mee te fietsen. Ik wou graag tot aan de Wellesley Scream Tunnel geraken, ongeveer halverwege de race. De Screamtunnel is een stuk van 500 meter van het traject waar de meisjes van Wellesley College al gillend (screaming) supporteren. Het is non-stop, ontzettend luid en ze houden ontzettend grappige borden vast waarme ze hopen op een kus van een loper (borden in het genre van "kiss me, I won't run", "Kiss me, I won't tell your wife", etc). Dit wou ik wel graag zien.

Maar het mocht niet zijn, het was onmogelijk om tot daar te fietsen (en vooral ook om daarna sneller dan Marc terug terug te keren. Door wegomleggingen, niet omdat ik trager fiets dan dat Marc loopt. Alhoewel...).

Ik heb mij dus gestationeerd aan de voet van hearbreak hill. Zo kon ik nog een gedeelte meefietsen met Marc en daarna terug het centrum infietsen (dacht ik toen nog optimistich).

Die athleten zijn ongeloofelijk. Ik heb de nummer 1 en 2 zien passeren, maar ook mensen die een marathon per rolstoel afleggen, 1 loper op blote voeten (wellicht waren zijn schoenen te nat geworden in de stortbui), er was 1 loper in maatpak (ja echt), er liep er 1 voorbij met een blikje bier in de hand. Maar wat vooral ongeloofelijk was, was de energie die je kon voelen. De lopers komen echt in horden aangelopen. Hier in The Woodlands (of op andere kleinere races) zie je op mijl 20 lopers meestal in hun eentje, er zijn bijna nooit groepjes. Hier was het echt in massa lopen. Ik had super veel schrik om Marc te missen - de tracking app werkte ook helemaal niet en mijn telefoon was al plat - maar kijk, plots liep hij voorbij met een super grote glimlach op zijn gezicht! Hij zag er echt super blij uit!

Marc was echt super goed aan het lopen en helemaal op schema. De bedoeling was dat ik hem 5 mijl later in de familie reunion ruimte na de finish zou zien en zijn eerste Boston overwinning met hem zou vieren. Dat is dan net iets anders uitgedraaid: mijn fiets is stuk gegaan, daarna kon ik geen fietsdock vinden om de fiets in achter te laten, mijn telefoon was plat en we moesten binnen het uur op de luchthaven staan om terug te vliegen. Ik kon Marc niet bereiken, dus heb de fiets maar gewoon op straat achtergelaten, ben de metro ingesprongen naar het hotel en kwam Marc gelukkig tegen in de receptie van het hotel. Pfiew. We hebben onze vlucht gehaald, samen met honderden andere lopers, sommigen nog in hun sportkleren en in een alumiumdeken gewikkeld...

Wat een dag! Echt zo hard de moeite.
Ik heb geprobeerd om te filmen, maar op de fiets was dat moeilijk. Al een geluk dat de sponsors daar werk van maken. Dit filmpje (Marc kan je zien op 3 momenten) geeft perfect de sfeer weer... al vind ik het wel super jammer dat ik het finish moment heb gemist...

Je hebt dat ongeloofelijk goed gedaan, schatteke! Dit wil ik absoluut nog een keertje meemaken!

En de prijzen blijven maar binnenrollen

MSCJ blijft de prijzen maar binnenrijven. Dat de kindjes het goed doen wisten we al. Vorig jaar Citizenship Awards voor Caitlin en Jack. Zie blog.

Maar we kunnen nog veel meer. Kerstversieringen ophangen. Tuinmannen betalen. Voetballen. Schilderen. MSCJ kan echt alles. En het wordt ook allemaal officieel erkend door de autoriteiten hier.

Als je in alles zo goed bent, waar te beginnen dan ?  Allee hier dan.

Prijs nummer 1. Vorig jaar waren we ineens "Home of the Month". Eh voila.

Geen idee waarom we hadden gewonnen. Omdat onze tuinmannen goed het gras kunnen afrijden ? Omdat er gene kapotte auto met platte banden in de voortuin staat ? Iets wat in West Virginia trouwens wettelijk verplicht is. We weten het niet. Ook geen idee wie dit organiseert en waarom, maar allee, mooi meegenomen. Alhoewel we er niets voor kregen. Dat was een beetje spijtig.

Prijs nummer 2. Nog vorig jaar in December stond op een avond de hele straat op stelten. De straat had de "The Woodlands Best Christmas Decorations Neighbourhood" prijs gewonnen.

Opnieuw geen idee wie dit organiseert en waarom, maar allee, mooi meegenomen.  En deze keer wel een prijs ! De brandweer kwam die avond op bezoek. Leuk voor de kinderen in de straat.

Prijs nummer 3. Voetballen kunnen we ook als de beste. Allee Jack en zijn vriendjes toch.

Dat was twee weken geleden op paaszaterdag. Het was de Houston Turf Cup 2019. Een 3v3 toernooi. Er waren ploegjes uit Houston, Kingwood, Sugarland, Tomball, The Woodlands en Conroe. Iedereen moest zelf zijn ploegje samenstellen en coach aanstellen. Voor ons werd dat:
- Jack
- Sawyer, speelt in de Dynamo ploeg van Jack en die twee kennen elkaar al sinds de eerste papklas
- Jacob, speelt ook in de Dynamo ploeg van Jack en heeft een mooie mama
- Caleb, vriendje van Jacob, speelt ook bij Dynamo maar in andere ploeg

Coach waren wijzelf. Allee ja, eigenlijk niet, eigenlijk was de echte coach, weliswaer virtueel, nonkel Eric. Bijna officieel gediplomeerd KBVB jeugdcoach.

En guess wat ? Jack en zijn maten hebben hun U9 poule van het toernooi gewonnen. Een keer gelijk,  vier keren gewonnen. Goed genoeg voor de U9 beker.

Wij zelf natuurlijk alle krediet genomen voor de overwinning alhoewel eigenlijk alle krediet zou moeten gaan naar nonkel Eric. Het is allemaal dankzij Eric's Pep Guardiolaanse raadgevingen dat we hebben gewonnen. De jongens waren superblij en trots !

Prijs nummer 4. Het is bijna niet te geloven maar Caitlin is voor een tweede keer uitgekozen voor haar art work. De eerste keer was twee jaar gelden. Zie blog.

En nu dus weer prijs. Hoe zat dat nu weer in elkaar. CISD, oftewel Conroe Indepedant School District, is de overkoepelende organizatie en toezichthouder van de meeste scholen in The Woodlands en Conroe.  Er zijn 61,000 leerlingen in CISD verspreid over 60 lagere en middelbare scholen, over 12 jaren. En van elk jaar worden er 5 kunstwerken geselecteerd, zestig dus in totaal, die dan een heel jaar worden tentoongesteld. En voor 4rd grade dit jaar, net zoals voor 2nd grade twee jaar geleden, is het weer Caitlin.

We zijn al benieuwd wat onze volgende prijs wordt.