Living in America: juni 2013

Eind mei begon hier in Texas de zomervakantie. De scholen zijn uit tot mid augustus, maar onze kindjes kunnen gelukkig gewoon verder naar hun schooltje, want die is de hele zomer gewoon open. Oef. Zomerkampen en opvang planning, is iets waar ik nog minstens 1 zomer van gespaard blijf… tot Caitlin naar het eerste leerjaar gaat.

Al vind ik het best wel zielig voor onze kindjes dat zij gewoon voltijds naar school gaan, terwijl hun klasje met 2/3 in bezetting is gedaald. De meeste kindjes blijven in de zomer gewoon thuis en ik stel mij dan voor dat die dan 3maanden lang de hele dag in het zwembad hangen, knutselen met mama, ijsjes eten en playdates hebben. De realiteit is wellicht iets minder rooskleurig, maar toch, als werkende mama heb ik een enorm schuldgevoel over het feit dat ik de kindjes hun "zomer" afpak.

De school heeft gelukkig heel wat leuke activiteiten gepland zoals rolschaatsen, dagelijks zwemmen (splashpad voor Jack), ijsjes en popcorn over de middag en uitstapjes met de schoolbus. Geen huiswerk, geen strikt curriculum, wel veel boekjes lezen (circle time) en knutselen. Eigenlijk is dat mama schuldgevoel dus helemaal niet nodig. Maar toch…

We proberen het in de zomer wel een beetje rustiger aan te doen. Af en toe iets vroeger dan anders ophalen van school, s avonds zwemmen, picknicken en spelletjes spelen (in plaats van eten-bad-tv-bed)...

En nu de auto weer eens kapot is, gaan we -ondanks buitentemperaturen van 40graden- ook gewoon terug met de fiets naar school. Op weg naar school ligt een mooie vijver en de kids doen niet liever dan de eendjes voederen (nog zo'n vakantie"activiteit", want tijdens 't schooljaar hebben we/maken we daar geen tijd).

Dus deze morgen was het ook weer van dat: boterhammetje in een zakje en mee op de fiets. Enthousiast brood in de vijver gooien. Super blij worden als de eendjes familie komt aanzwemmen. TOT PLOTS…. die 7 eenden het water uitkwamen en luid kwakend achter de kids begonnen aan te lopen. Caitlin in Jack helemaal in paniek, roepen en huilen. En daar stond ik dan: in mijn sporttenueke naast een fietskar met 2 hysterisch huilende kinderen in mijn armen en 7 hongerige eenden aan mijn blote benen (ik denk dat er 1 eend in de crocks van Jack heeft gebeten omdat daar nog een kruimel aanhing). En ik kreeg de slappe lach, het zag er ook zo komisch uit en dat vonden de voorbij rijdende autos en fietsers duidelijk ook. Al snap ik wel dat de kindjes bang waren, want stiekem was ik dat eigenlijk ook wel.

De kids hebben het nu volledig gehad met de "mean duckies". Dit vakantie ritueel mag ik alvast een tijdje van de agenda schrappen.

Nadat iedereen bekomen was en terug in de fietskar zat, vond Caitlin het wel leuk om de hele weg naar school kwakend af te leggen, terwijl Jack zijn typische fake pruillip bovenhaalde.

Op de foto waren we goed bezig. Met de blog zijn we niet zo goed bezig. Dat komt omdat we afgelopen maand verhuisd zijn. We zijn een volledige 3 mijl opgeschoven naar het noorden. Geen moeilijke verhuis (zoals van Belgie naar de US) maar toch een beetje werk. Siri zal binnenkort wel iets schrijven over heel die verhuis. Wij kunnen er zelf niets over schrijven want we hebben eigenlijk aan heel die verhuis niets dood gedaan.

Dus dan maar weer een een verhaal over sport. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het verhaal hieronder van vorig jaar december is, maar soit.

Na college football, zie blog "Met de broertjes op stap", is de NFL, de National Football League, de populairste sport in Amerika. De NFL, dat is American Football. American Football is die sport met teams zoals de Dallas Cowboys, de Green Bay Packers, de Washington Redskins en de Houston Texans.

Er zijn zo 32 teams. Alle teams spelen 16 matchen per jaar in de regulier competitie. Inderdaad, niet meer dan 16 matchen. Ze spelen die matchen van september tot december. Daarna spelen er nog 12 ploegen drie of vier play-off matchen in januari. En dan is het de Super Bowl. De Super Bowl is die ene wedstrijd waar ze het in de film altijd over hebben. Het is ook die ene wedstrijd die elk jaar nieuwe records haalt in kijkcijfers en dure reclamespotjes. En het is ook die ene wedstrijd waar Christina Aguileira in 2011 er niet in slaagde het Amerikaanse volkslied juist te zingen. Haha.

We zijn echter niet zo een grote fan van American Football. Oei – waarom niet ? Wel voor vier redenen. Ten eerste. Het spel ligt heel veel stil (zowat elke 20 seconden). Ideaal voor dure reclamespotjes natuurlijk. Maar een beetje te veel onderbrekingen naar onze goesting. Ten tweede. Alhoewel de basisregels heel simpel zijn, zijn er honderden kleine regels die een invloed kunnen hebben op het spel. Teveel voor eender wie, behalve de scheidsrechters, om dat allemaal te weten. Vandaar dat er ook zeven scheidsrechers zijn voor een NFL match. Een beetje te veel obscure regeltjes naar onze goesting. Ten derde wordt het spel ook constant van heel dichtbij gecoached. Elke speler heeft in zijn helm een radioverbinding met de ongeveer zevendertig coaches langs de zijlijn, die allemaal bij elke play zeggen waar de spelers op het veld moeten gaan staan en wat ze moeten doen. Een beetje te veel gecoach naar onze goesting. En ten vierde, het spel is echt wel hard. Het feit dat er maar 16 matchen zijn in de reguliere competitie, is gewoon omdat na 16 matchen de meeste ploegen alleen nog maar gekwetste spelers over hebben. Ondanks alle bescherming die de spelers dragen (epauletten, helm, etc...). Een beetje te veel geduw en getrek naar onze goesting.

Er is trouwens tegenwoordig veel te doen over kwetsuren bij footballspelers. En dan vooral over hersenschuddingen. In het bijzonder hersenschuddingen bij kinderen. Jongetjes worden hier al op jonge leeftijd (zes or zeven jaar) door de school gepushed om football te spelen. Veel dokters zeggen echter dat dat toch wel echt te vroeg is en die jongetjes permanente hersenbeschadiging kunnen oplopen door football te spelen. Vanaf een jaar of 14 is het al wat veiliger volgens diezelfde dokters. Soit, ik hoop dat den Jack geen zin heeft om American Football te spelen, maar indien hij toch heel graag wilt, mag hij vanaf oktober 2024.

Al die hersenschuddingen verklaren mijn inziens wel waarom het spel van zo dichtbij wordt gecoached. En waarom alle spelers radioverbindingen in hun helm hebben. Die NFL spelers zouden anders echt niet weten waar ze moeten gaan staan of wat ze moeten doen. Diezelfde NFL spelers worden natuurlijk in hun vrije tijd niet gecoached door zevendertig coaches. En veel vrije tijd hebben die spelers natuurlijk wel. Van februari tot augustus. Geen verrassing dus dat die spelers regelmatig al eens iets tegenkomen.

- Elke maand is er wel een verhaal over een gearresteerde NFL speler wegens huiselijk geweld of zat rijden of drugsbezit.

- Er is natuurlijk ook het verhaal van den Plaxido Burress. Ook een NFL speler. De Plaxido moest namelijk naar de gevangenis nadat hij een pistool in zijn broek had binnengesmokkeld in een night club in Manhattan, en dan per ongeluk in zijn eigen voet had geschoten omdat het pistool per ongeluk was afgegaan in zijn eigen broek. Haha.

- En er is ook verhaal van den Michael Vick. Ook een NFL speler. De Mike was diegene die een hele hondengevechten en gokbusiness had opgezet in Pennsylvania. Dat is uitgekomen en die mocht daar ook voor naar de gevangenis. Voor twee jaar.

- En onlangs het verhaal van den Manti Te'o. Dat is die mens zijne naam. De Manti speelde vorig jaar de pannen van het dak uit eerbetoon voor zijn overleden vriendinnetje, Lennay Kekua. Wat voor namen hebben die mensen hier in Amerika tegenwoordig toch ? De Manti had Lennay leren kennen op het internet. En hij was er helemaal zot van. En deed er alles voor. En hij was er constant mee in contact. Maar hij had haar nooit ontmoet. En dan bleek dat ze plots overleden was … Maar niet echt. Lennay bleek gewoon de Ronaiah Tuiasosopo (wat is dat hier toch met die namen) te zijn. En oudere meneer uit Ohio.

Anyway. We zijn toch al wel een paar keren naar een NFL match gaan kijken. Twee keer naar de Redskins in Washington DC in 2008. En in December naar de Houston Texans. Uitgenodigd met Siri in een suite. Gratis drank en eten. En geen kinderen ! Dat wilden we nu wel niet laten passeren.

De Houston Texans spelen in het Reliant Stadium. Een iets mooier stadion dan Robertson Stadium – zei blog "Met de broertjes op stap". Reliant is gebouwd in 2002 en heeft een capaciteit van 71,000 mensen. De Houston Texeans spelen hier hun thuiswedstrijden en het hele rodeo-gebeuren gaat daar ook elk jaar door. Het is echt wel een mooi stadion.

Reliant Stadium heeft ook, zoals het baseball stadium een verschuifbaar dak. Voor baseball doen ze het dak altijd dicht wanneer het te warm wordt. Baseball wordt namelijk in de zomer gespeeld en dan kan het wel eens warm worden in Houston. Voor de Houston Texans, alhoewel die in de herfst / winter spelen, doen ze echter ook altijd het dak dicht. Voor het lawaai. De Houston Texans fans kunnen namelijk zoveel lawaai maken dat de spelers van de andere ploeg niets meer van hun coaches kunnen horen; en bijgevolg niet meer weten waar te gaan staan of waar te lopen. Allee, zo heeft men het mij toch uitgelegd. Soit.

Hier waren we dus. We waren goed op tijd want er was gratis eten en drinken. En geen kinderen !

Voor de wedstrijd, zoals met alle Amerikaanse sporten, is er natuurlijk nog een heel gedoe.

Alle ingredienten waren weer aanwezig.

Er was iets met een hele grote vlag van Texas.

Er was ook iets met een hele grote vlag van de US.

Er was een koor om de volksliederen (Texas en US) ten berde te brengen.

Er was een meneer die voor onduidelijke redenen via een koord van het dak naar beneden kwam.

Er was een andere meneer die stond te wachten op zijn arend die was gaan vliegen.

Hier is de arend weer terug.

Een oud-president wordt ook altijd opgetrommeld. In Houston is dat bijna altijd de 41e president. De George H. Bush. Dat is gemakkelijk, die woont namelijk in Houston.