Mean Duckies

Eind mei begon hier in Texas de zomervakantie. De scholen zijn uit tot mid augustus, maar onze kindjes kunnen gelukkig gewoon verder naar hun schooltje, want die is de hele zomer gewoon open. Oef. Zomerkampen en opvang planning, is iets waar ik nog minstens 1 zomer van gespaard blijf… tot Caitlin naar het eerste leerjaar gaat.

Al vind ik het best wel zielig voor onze kindjes dat zij gewoon voltijds naar school gaan, terwijl hun klasje met 2/3 in bezetting is gedaald. De meeste kindjes blijven in de zomer gewoon thuis en ik stel mij dan voor dat die dan 3maanden lang de hele dag in het zwembad hangen, knutselen met mama, ijsjes eten en playdates hebben. De realiteit is wellicht iets minder rooskleurig, maar toch, als werkende mama heb ik een enorm schuldgevoel over het feit dat ik de kindjes hun "zomer" afpak.

De school heeft gelukkig heel wat leuke activiteiten gepland zoals rolschaatsen, dagelijks zwemmen (splashpad voor Jack), ijsjes en popcorn over de middag en uitstapjes met de schoolbus. Geen huiswerk, geen strikt curriculum, wel veel boekjes lezen (circle time) en knutselen. Eigenlijk is dat mama schuldgevoel dus helemaal niet nodig. Maar toch…

We proberen het in de zomer wel een beetje rustiger aan te doen. Af en toe iets vroeger dan anders ophalen van school, s avonds zwemmen, picknicken en spelletjes spelen (in plaats van eten-bad-tv-bed)...

En nu de auto weer eens kapot is, gaan we -ondanks buitentemperaturen van 40graden- ook gewoon terug met de fiets naar school.  Op weg naar school ligt een mooie vijver en de kids doen niet liever dan de eendjes voederen (nog zo'n vakantie"activiteit", want tijdens 't schooljaar hebben we/maken we daar geen tijd).

Dus deze morgen was het ook weer van dat: boterhammetje in een zakje en mee op de fiets. Enthousiast brood in de vijver gooien. Super blij worden als de eendjes familie komt aanzwemmen. TOT PLOTS….  die 7 eenden het water uitkwamen en luid kwakend achter de kids begonnen aan te lopen. Caitlin in Jack helemaal in paniek, roepen en huilen. En daar stond ik dan: in mijn sporttenueke naast een fietskar met 2 hysterisch huilende kinderen in mijn armen en 7 hongerige eenden aan mijn blote benen (ik denk dat er 1 eend in de crocks van Jack heeft gebeten omdat daar nog een kruimel aanhing). En ik kreeg de slappe lach, het zag er ook zo komisch uit en dat vonden de voorbij rijdende autos en fietsers duidelijk ook. Al snap ik wel dat de kindjes bang waren, want stiekem was ik dat eigenlijk ook wel.

De kids hebben het nu volledig gehad met de "mean duckies". Dit vakantie ritueel mag ik alvast een tijdje van de agenda schrappen.

Nadat iedereen bekomen was en terug in de fietskar zat, vond Caitlin het wel leuk om de hele weg naar school kwakend af te leggen, terwijl Jack zijn typische fake pruillip bovenhaalde.