We hadden weer eens niet genoeg te doen. Dat is altijd gevaarlijk want dan vinden we altijd een onnozele activiteit om te doen. Deze keer was het weer vaneir.
De onnozelheid deze keer. We gingen de Great Texas Pumpkin Pie Tasting Contest doen. Niet alleen was het onnozel, het is dan ook nog eens half mislukt. Onnozel, half mislukt, klinkt als iets helemaal voor ons.
Eerste even de details.
- Waarom Pumpkin Pie ? Wel eigenlijk sinds dat we hier in de US wonen, is dat onze favoriete taart. Niet dat we pumpkins zo lekker maar het voordeel is dat zo een Pumpkin Pie nooit een pumpkin van dichtbij heeft gezien. Smaakt vooral als een speculaas-taart. Speculaas .. dat vinden we altijd lekker.
- We haalden bijna altijd onze Pumpkin Pie van bij de Walmart - die vonden we lekker. Maar recentelijk vonden we die van HEB ook wel lekker.
- En zo ontstond dus het idee. Tijd voor The Great Texas Pumpkin Pie Tasting Contest.
- We gingen taarten halen van Walmart, Kroger, HEB, Trader Joe en Whole Foods. Een wedstrijd van 5 taarten. Dat is dan al mislukt. Trader Joe had geen taarten meer en Whole Foods vonden we te ver rijden. Een wedstrijd van drie taarten dan maar.
Het verslag van de eerste Great Texas Pumpkin Pie Tasting Contest.
Conclusie. Een gelijkspel. Na al die moeite weten het dus nog altijd niet. We gaan het ooit nog eens helemaal opnieuw moeten doen.
Inderdaad, we zijn dit jaar naar Memphis geweest. Een stad met een rijke muziekgeschiedenis, en voor de rest, een krotstad. Alles verlaten, vervallen, lelijk, armzalig, vuil, ....
Om bij het begin te beginnen. Waarom zijn we eigenlijk naar Memphis gegaan ? Wel, omdat we met Kerstmis al een mooie reis gaan doen, gingen we voor Thanksgiving maar iets dichtbij doen. En het moest ook goedkoop zijn. Dat beperkte de keuze wel. Dallas, San Antonio, Austin kennen we al. New Orleans ook. Florida was al een beetje te ver. In Arkansas is er niks. Memphis dan maar. Birthplace van de Rock & Roll. Graceland is er ook. Allee dan.
We hadden natuurlijk wel kunnen weten dat het op niks ging trekken. Twee redenen.
Ten eerste. Memphis ligt in Tenessee. Tenessee is een van de meest achterlijke staten van Amerika. In Tenessee waren we al in Knoxville, Chattanooga en Gatlinburg geweest. Allemaal hetzelfde. Dikke mensen met lelijk zuiders accent die in armzalige dorpen wonen. En elk huis met 5 auto’s / trucks in de voortuin. De regel in Tenessee is dezelfde als overal. Hoe armzaliger, hoe meer auto’s in de voortuin. Overigens wel allemaal heel vriendelijke mensen.
Ten tweede. De twee grootste bedrijven in Memphis zijn Terminix (ongedierte-bestrijding) en Bass Pro Shops (visgerief). Zo hadden we het ook weer kunnen weten. Als uw twee grootste bedrijven kakkerlakken bestrijden of wormen verkopen, dan weet ne mens al genoeg over een stad.
Memphis dus. Alles verlaten, vervallen, lelijk, armzalig en vuil. Een krotstad. Maar ook daar weer heel vriendelijke mensen. En een rijke muziekgeschiedenis. En de wereldberoemde Peabody Hotel Ducks. En een mooi State Park. En Graceland.
Eerst de muziekgeschiedenis. In het kort. Zo heel erg zijn we nu ook weer niet geinteresseerd in muziek. Dus na de tweede wereldoorlog kwam de muziek van de zwarte medemens op de katoenplantage (blues, gospel) meer en meer in aanraking met de muziek van de witte medemens op de katoenplantage (country, hillbilly). Zwarte en witte muzikanten kwamen samen in Memphis, vooral in de bars op Beale Street en een creatieve music-scene ontstond in Memphis.
Op 3 januari 1950, richtte ene Sam Phillips, de Memphis Recording Service op, in een huis op 706, Union Avenue, Memphis. Daar konden artisten zoals BB King en Howling Wolf hun acts laten opnemen. De Memphis Recording Studio diende ook als de studio voor Philips’s record label, Sun Records. En Sun Records begon platen uit te brengen van Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Johnny Cash en Carl Perkins. Het begin van Rock n Roll, daar op 706 Union Avenue. Trouwens, die BB King noemde eigenlijk Riley King. BB staat voor Beale (Street) Blues Boy.
We hebben het dan allemaal eens bezocht he.
Beale Street
Sun Studios
Goed kijken naar deze foto hieronder. Ziet ge wat we hier wat we doen...
Dat was woensdag. Donderdag was Thanksgiving. Alles dicht in Amerika natuurlijk. In Memphis maakt dat wel geen verschil. Wij zijn dan maar naar het Meenam-Shelby State Park gegaan. Een hike gaan doen. 10 km. Mooie en leuke hike. En een perfecte activiteit voor het Thanksgiving diner.
We zijn niet opgegroeid in Amerika dus we hebben niet veel met Thanksgiving. Tradities zoals een familie-diner met kalkoen en ambras doen wij dus niet. Memphis is muziek, dus wij naar de Lafayette Music Room voor Thanksgiving. Dat bleek een ongelooflijke meevaller. Zaal zat helemaal vol (blijkbaar zijn er nog mensen die liever hun familie niet zien met Thanksgiving), lekker eten en goeie live muziek. Eh voila.
Plezant hoor.
Dat was donderdag.
En dan .... natuurlijk ... wat ligt er ook dicht bij Memphis ? Graceland. The home of Elvis Presley. Daar wilden we natuurlijk ook naar toe.
Een paar dingen over Graceland.
1) Graceland ligt juist buiten Memphis. Elvis had de villa en grond in 1957 gekocht voor 102,000 usd. Hij was toen 22 jaar. Het huis was 1000 m2 en de grond was 5.5 hectare. Hij had altijd beloofd aan zijn ouders dat als hij genoeg geld zou verdienen, hij voor hen een villa zou kopen. Elvis heeft 20 jaar in Graceland gewoond, tot zijn dood in 1977. De villa staat op de National Register of Historic Places en is ook een National Historic Landmark.
2) De naam Graceland komt van de vorige eigenaars, de Toof Family. Die hadden de grond voor generaties en wanneer in 1939 Ruth Toof Brown Moore en haar man Thomas Brown Moore, de villa bouwden, gaven ze het de naam Graceland, genaamd naar de tante van Ruth, Grace Toof Ward.
3) Het was Priscilla Presley’s idee om van Graceland een publieke plaats te maken. Graceland is open gegaan voor het publiek in 1982. 600,000 bezoekers per jaar. Tweede meest bezochte huis in Amerika, na ... het Witte Huis. Eigenaar van Graceland na Elvis’ dood, zijn dochter Lisa Marie, en sinds haar dood dit jaar, haar dochter Riley Keough.
We hebben allemaal eens goed bekeken hoor. Onze eerste conclusie: helemaal de moeite om Graceland te bezoeken. Tenminste toch de villa zelf. De hele kermis aan de overkant van de straat (met alle auto’s motors, kostuums en vliegtuigen) was nogal veel. En leek eerder op een Walmart. Maar het is allemaal wel ongelooflijk goed gedocumenteerd. Onze tweede conclusie, er hebben veel mensen veel geld verdiend aan onze vriend den Elvis.
Hier waren we er dan.
En dat was vrijdag.
En wat vonden we dan van onze Thanksgiving trip ?Sun Studios, Lafayette Music Room, Meenam-Shelby State Park, Graceland, de supervriendelijke mensen van Memphis, allemaal prima. Memphis, de stad, een krot.
En dan hebben we het nog niet gehad over die eenden. De wereldberoemde Peabody Hotel Ducks. Een volgende blog dan maar.
Mensen denken wel eens dat wij ne verstandinge mens zijn. Zeker niet het geval. Het bewijs. Eh voila.
Zijn naam is Joey.
Inderdaad we hebben weer een huisdier. Deze keer hopelijk voor de komende 10 jaar of zo. Na 5 dode hamsters (Taco, Nacho, Questo, Burrito en Churro), een mislukte poes (Artemis), wekelijkse konijnenoorlogen (Fern en Thumper), twee stinkende en piepende cavia's, twee konijnenexporten (Caitlin en Siri die even slim waren als tv-covid-experten), zouden de mensen toch denken dat we onze les hebben geleerd. Niet dus.
Wat is er gebeurd ? Wel Caitlin, Jack en Siri bleven maar vragen voor een nieuw huisdier. "Voor hun mentale gezondheid", heet dat tegenwoordig. Allemaal Gen Z flauwe zever natuurlijk, maar we hadden er wel (een beetje) oren naar.
Dus dan maar beslist. Als beste 50e verjaardagscadeau van ons aan Caitlin, Jack en Siri, stelde ik dat ze weer eens beginnen nadenken over een huisdier. Maar het had geen haast, hadden we er nog bij gezegd. Dat was 20 september. Op 26 oktober was het al zover, hier is Joey.
Een poes.
Geschiedenis van Joey. Geboren op 1 september 2020 in een trailer park ergens in Texas. Bij de marginalen dus. Niemand zorgde voor hem dus hij dwaalde rond als buitenkat. Kan dus in theorie wel muizen vangen. Dan opgepikt door een poesen-madam (zo zijn er hier wel veel) in juni 2023 toen de trailerpark werd ontruimd door de politie. Vier maanden bij de poesen-madam gebleven die zeer streng is op het vinden van een nieuwe familie voor haar katten. Het is een hele business op zijn eigen. Anyway, na veel bezoeken over en weer, kinderen en Siri bij Joey en madam op bezoek (3 keren), Joey en madam bij ons op bezoek (3 keren), was er dan een akkoord tussen beide partijen. Joey mocht naar ons komen. Kostprijs: 80 usd. Dat viel nog wel mee.
En hoe dat is dat allemaal tot hier toe gegaan ? Prima eigenlijk.
- Joey is volledig in orde met al zijn papierwerk. Hij heeft een chip ingeplant. Heeft al zijn vaccinaties. Vorige week nog bij de dierenarts geweest, Joey is kerngezond.
- Caitlin, Jack en Siri zorgen voor de poes: eten, borstelen, kattenbak, etc ...
- Er is niet veel extra rommel: alleen maar mandje, kattenbak en bordje om de eten.
- Wij zien de poes eigenlijk de meeste dagen niet. Ligt dan ergens boven onder een bed te slapen.
- Het is inderdaad wel een braaf diertje. Voorlopig toch.
- Als het zo verder gaat, is het wel ok voor ons want Caitlin, Jack en Siri zijn echt wel blij.
Jaarlijkse tradities. Jaarlijkse tradities zijn vervelend. Dat betekent elke keer weer iets hetzelfde doen en er dan nog elk jaar moeten aan denken ook. Wij hebben in ieder geval ook al te veel tradities.
Jaarlijkse traditie nummer #4: Halloweenfoto's.
Hier is 2023.
En dit is Halloween doorheen de jaren door.
2009 - Caitlin als lady bug
2009 - wij Bernie Madoff (niet echt een link toen met Caitlin)
2010 - MSCJ was in Belgie. Geen Halloween dat jaar.
2011 - Caitlin bijtje, Jack lady bug (dat kostuum hadden we mooi bijgehouden)
2011 - wij op business trip
2012 - Meet Froggie en Doggie.
2012 - wij op business trip
2013 - tijd voor de flamingo en een ander hondje
2013 - wij Cat In The Hat, die boekjes lazen de kindjes dat jaar supergraag.
2014 - Pinguin en Lightning Mc Queen (van Cars)
2014 - wij Rufus, de pelikaan. We waren dat jaar Winter de dolfijn gaan bezoeken in Clearwater Beach en we hebben dat jaar ook de film over diezelfde dolfijn gezien "Dolphin Tale". Rufus de pelikaan woont ook in Clearwater Beach en is ook een personage in de film.
2015 - een pinguin en Froggie (dat kostuum hadden we ook weer mooi bewaard)
2015 - wij Wild Kratts, de kindjes waren dat jaar helemaal gek van die serie op tv.
2016 - twee vleermuizen, plus grooooote vrienden Brent en Max
2016 - wij op business trip
2017 - meet Cheetah and Tiger
2017 - wij Willy Wonka, baas van de Chocolate Factory. Het boek Charlie and the Chocolate Factory hebben de kindjes dat jaar helemaal gelezen met Siri.
2018 - een heks en een Kevin De Bruyne (Jack had er dat jaar niet veel zin in)
2018 - wij een hamster, 2018 was het jaar van Taco, Nacho en Queso
2019 - een Camp Halfbood Warrior (iets van Percy Jackson) en een weerwolf.
2019 - wij Lord Voldemort, Caitlin en Jack hebben dit jaar met Siri alle Harry Potter boeken gelezen en films gezien.
2020. Inclusief social distance, hand sanitizer en mondmasker. Hier zijn Caitlin en Jack: een Sea Wing (soort van zeedraak denken we) en Pietje De Dood.
We hebben hier ondertussen een beetje een reputatie hoog te houden. Namelijk onnozel doen met Halloween. Met den onnozelen uit te hangen, hebben we nooit geen problemen gehad.
Ook dit jaar waren we weer geweldig.
En ook op de jaarlijkse Halloween-party bij Jim and Kate waren we er weer bij ...
Deze zat nog in onze draft folder. Jaarlijkse tradities. Jaarlijkse tradities zijn vervelend. Dat betekent elke keer weer iets hetzelfde doen en er dan nog elk jaar moeten aan denken ook. Wij hebben in ieder geval ook al te veel tradities.
