Easter Egg Hunt

Pasen komt eraan en dat hebben we geweten! Woensdag werd op school een "egg hunt" georganiseerd, en werden de 2jarigen losgelaten op de speelplaats die was bezaaid met (door de ouders gemaakte - hierover later meer) paaseitjes. Het was heel schattig met al die konijnenoortjes.

Caitlin in haar groen paasjurkje heeft -net zoals haar vriendinnetjes- nog geen flauw idee van wat van haar verwacht wordt...

 ...ze stond erbij en ze keek ernaar...  Het jongetje, derde op de foto, is overigens Ryan, een naam die hier heel vaak wordt vermeld. Ryan is Mr. Popular in de klas en ik heb het spookje al ooit een meisje -zachtjes- uit de zetel zien duwen zodat ze naast Ryan zou kunnen gaan zitten...

Mandje volgeladen en dan snel met de fiets ervandoor!

Het was leuk om Caitlin bezig te zien tussen haar vriendjes!

Een feestje op school zou geen feestje zijn als de ouders niet werden ingeschakeld. Zo ook voor deze Egghunt. Mijn huiswerk bestond erin om 36 eieren voor de egghunt te voorzien en 18 treat-zakjes in paasthema, die dan aan elk kindje werden meegegeven naar huis. Ik heb mijn knutselspullen dan maar bovengehaald:

 En dit was het resultaat:

Over naar Jack: Hij is het liggen en zitten nu stilletjesaan beu aan het worden, en stond woensdag plots recht in zijn park! Helemaal alleen gedaan. Zowel Caitlin als ik schrokken wel even toen hij daar zo stond.

Jack is ook helemaal gek van zijn zusje en mist haar enorm overdag wanneer ze naar school is. Het is echt vreemd om te zien: overdag klaagt hij, wil hij niet meer alleen spelen en begint te huilen wanneer ik uit zijn gezichtsveld verdwijn, maar wanneer hij Caitlin ziet, klaart hij helemaal op en kan hij uren naar haar zitten kijken. Om hem overdag bezig te houden, ben ik dan maar gezwicht voor een exersaucer (een soort speelding om in te staan en springen):

Maar het is duidelijk dat Caitlin voorlopig nog de baas is over ALLE speelgoed:

Verder is het oudercontact vorige week prima verlopen. Op de 100-punten lijst van dingen waarop de 2jarigen worden geevalueerd, zijn er maar een 3tal puntjes waarop Caitlin nog niet zo goed scoort (5 parels op een koord rijgen bijvoorbeeld...). Ze doet het prima in de klas en de juf merkte vooral op dat Caitlin een goed gevoel voor humor heeft.

En ook de klasfotos zijn ondertussen achter de rug. Een strik in het haar is niet gelukt, maar wel een speldje. Tenminste, toen we naar school vertrokken zat het speldje er nog...

Spookje en Jack mochten als eerste de "broer-zus" fotos laten maken, daarna kwam haar klasje aan de beurt (groepsfoto). Gelukkig maar, want een uur later kreeg ik telefoon van de school dat Caitlin een "ongelukje" had gehad toen ze in al haar enthousiasme tegen de houten afsluiting is gerend. Resultaat (4dagen later, nadat alle roodheid en zwelling al was weggetrokken):

En om af te sluiten nog een foto van een mijmerende Jack.

Over Astros en Cupcakes

Sportverslaggeving is Marc zijn domein, maar aangezien hij deze week op zakenreis is (in downtown Houston), neem ik even over. Yep, deze blog gaat - een beetje - over baseball. Afgelopen vrijdag was de openingsdag van het baseball-seizoen voor de lokale ploeg "de Astros" in ons plaatselijk ballpark "Minute Maid Park" (zoals de fruitsap). Wij zijn grote fans van baseball en de daaraan verbonden randanimatie, dus deze grote dag mochten we niet missen!

We vinden het belangrijk om te supporteren voor de lokale ploeg, ook al spelen die redelijk slecht, en Marc heeft in die sfeer dan ook meteen een petje gekocht in de fanshop. De naam Astros heeft trouwens te maken met het feit dat NASA's space center hier in Houston is gevestigd. Er is hier dan ook een erg grote community van ruimtereizigers en aanverwanten.

Het was een super leuke dag, heerlijk om weer die sfeer van een homegame mee te maken. De Astros hebben overigens wel verloren... Marc heeft al meteen onze volgende match vastgelegd: die tegen de legandarisch Boston Red Sox. Ook daar maken de Astros geen schijn van kans. Maar dat geeft niet, het gaat tenslotte om de sfeer.

Poseren voor de ingang.

Een stukje van de voorgevel van het park. Als je goed kijkt zie je ook het treintje van Minute Maid met de appelsienen erin. Het hele stadium kan overdekt worden, wat vooral in de zomer wordt gedaan omdat het dan te warm wordt. Op deze foto staat het open.

De 2 teams worden aan het publiek voorgesteld. Het meisje voor ons was erg enthousiast.

De kids hebben zich de hele dag vermaakt met Meg, onze 2de babysitter (altijd een goede zaak om mintens 2 contacten te hebben). Die babysitters hier maken er trouwens wel echt hun werk van: Meg was van plan om samen met het spookje cupcakes te maken en had alle ingredienten, tot een bakplaat toe, meegebracht. Daarna had ze ook nog een knutselproject voorzien waar ze ook alle benodigdheden - voornamelijk glitterstikkers- was gaan kopen. Caitlin vond cupcakes maken blijkbaar heel leuk, maar nog leuker bleek het opeten ervan te zijn. Iedere keer als Meg haar rug draaide schoof het spookje er blijkbaar 1 in haar mond. Gelukkig heeft ze niet geprobeerd om Jack's mond vol te proppen. Ze heeft een super leuke middag gehad en is van pure uitputting s avonds op Meg's schoot in slaap gevallen. Dat heeft ze zelfs bij mij nog niet gedaan.


Verder nog wat trivia:
- morgen zijn er klasfotos bij Caitlin op school. Het thema is pasen en mij werd gevraagd om een strik in haar haar te doen. (Paasei?). Caitlin's juf vertelde mij dat de meeste mamas de haartjes van hun 2jarige dochters iedere andere dag fohnen (brushen) en met een straightener (soort strijkijzer) platmaken. Hint hint. Wellicht hebben ze -terecht- schrik dat Caitlin met weerbarstige krulletjes op de foto zal staan tussen alle blonde kindjes met sluik engeltjeshaar. Morgen staan we dus iets vroeger op en ga ik ook eens proberen om kapsalon te spelen... ben beniewd.

- overmorgen is het oudercontact voor Caitlin. Serieus! Begint dat al op leeftijd 2?? Maar laat ons eerlijk zijn, Marc kijkt hier al enorm naar uit.

- dit weekend heeft mijn 40dagen oude iPhone een duik in het zwembad genomen. Kapot dus... Ik verwachte mij al met een heel klein hartje aan een gepeperde rekening voor mijn nieuw toestel, maar nee hoor, dit was helemaal gratis. Apple begrijpt "that things happen". Amazing. Geen gedoe, geen gezeur. Nog een staaltje van customer service!

- Caitlin durft het zwembad niet meer in. En iedere keer als Marc gaat zwemmen begint ze hysterisch te huilen en roept ze keihard "Papa E-UIT!!!" "OUT!". Dat belooft voor deze zomer...

Life in the Drive Thru Lane

Als je dat zou willen, dan kan je hier perfect overleven zonder ooit je auto uit te komen. Allemaal dankzij die heerlijke uitvinding: the drive thru. Dinsdag heb ik het zelf geprobeerd, met succes. En eerlijk gezegd, het maakt het wel een pak makkelijker, vooral als de baby in de auto in slaap is gevallen net op het ogenblik dat je weer moet uitstappen.

Relaas van mijn "morning run" op dinsdag.

Eerste stop: Caitlin's school. Normaal gezien parkeer ik de auto, haal Jack eruit. Dan met mijn andere vrije arm Caitlin uit haar autostoel wurmen (erop letten dat ze niet met haar hoofd tegen het dak botst). De 2 kinderen dragend - Caitlin wil alles doen zoals Jack - proberen om de cijfercode in te tikken om de schooldeur open te krijgen. Dan naar de klas, afscheid nemen, een ruzie tussen broer en zus afwendend omdat hij haar teddybeer of haar oor niet wil loslaten. Terug naar de auto. Pfff, tegen dan ben ik al een beetje moe.
Maar niet afgelopen dinsdag. Want op school hebben ze "Valet": een juf staat vanaf 6u30 aan de inrit van de school klaar - rain or shine - om de kinderen vanuit de auto naar de klas te begeleiden. Je hoeft niet meer te parkeren. Je hoeft zelfs de auto niet uit. Snel een afscheidskus tussen de zetels door, de juf doet de rest. En idem om s avonds af te halen. Dat scheelt al snel 15 minuten iedere dag.
(nota: ik vind het nog steeds leuk om spookje zelf naar de klas te brengen, dus na dinsdag denk ik niet dat ik nog snel van Valet gebruik zal maken).

2de stop: de droogkuis. Je weet wel: met een wasmand vol vuile hemden jongeleren over de parking om dan terug te lopen met een hoop kapstokken met hemden en vers geperste kostuums. O ja, en een baby op de arm. Nu niet meer. Onze droogkuis heeft drive thru. Raampje naar beneden en hup, daar staat al een dame op de stoep te wachten om de vuile was aan te nemen (indien nodig haalt ze die zelfs uit de koffer!) en de gestreken hemden ergens in de auto op te hangen. Jack slaapt heerlijk door op de achterbank, ik kan gewoon verder naar mijn favoriet programma op de radio luisteren. Betalen kan met bankkaart, vanuit de auto. Heel klantvriendelijk allemaal.

Volgende stop: de bank. Meestal staat er een rij om u tegen te zeggen. Zuchtend wacht je dan tot die mevrouw in het begin van de rij eindelijk! haar bankkaart heeft gevonden en net als het jouw beurt is, moet de loketbediende meestal even iets checken met haar manager, maar als ze terugkomt is het net lunchtijd en of je na de lunch kan terugkomen? Arghhh. Ook dat is verleden tijd. Alles kan via de drive thru worden geregeld. Geld storten, check innen, een nieuwe kaart aanvragen, rekening openen. Ze hebben een postbuis systeem, je hoeft de auto zelfs niet uit om die 15 formulieren te ondertekenen. Alles komt recht naar je auto. En er is meestal geen wachtrij, want om 1 of andere reden worden de drive thru klanten sneller geholpen dan de mensen die in het kantoor staan aan te schuiven. Waarom er uberhaupt binnen nog mensen staan aan te schuiven is mij een raadsel...

Nog geen 15 minuten later ben ik al op stop nummer 4: de apotheek. Hier in Amerika is de apotheek een vreemd fenomeen. Je kan niet gewoon met je voorschrift binnenstappen om dan onmiddellijk met je pillen terug te gaan. Hier moet je je voorschrift afgeven en dan een half uur wachten. Zelfs al gaat het om voorverpakte aspirines. Alles duurt een half uur. Dat komt vooral omdat de apotheker alles met de verzekering moet checken (zelfs als je geen verzekering hebt... inderdaad, vreemd) alvorens hij het kan verkopen. En een half uur wachten om een perdolan te kopen, nee, dat doe ik niet meer.  Dus nu rij ik naar de Drive Thru, geef mijn voorschrift af, rij naar de volgende stop, en kom later terug om het medicijn op te halen, ook via Drive Thru. Lekker makkelijk. 

  

 Next stop: een koffie en donut bij Starbucks (of in mijn geval, een milkshake van de McDonalds). Goed geraden, via de Drive Thru.

En een half uur later ben ik terug thuis. Alle taken afgewerkt voor vandaag. Behalve boodschappen - die worden later deze ochtend door de winkel aan huis geleverd. ,Dit is wat ze noemen Customer Service. Neem het van mij aan, hier wen je heel snel aan.

Ter info: ik ben die dag wel nog uit de auto gestapt: met Jack een taartje gaan eten bij Pie Town, een authentiek amerikaanse dessert shop and diner. Heel erg retro jaren '60, versierd met alle soorten Stars and Stripes (de nationale kleuren). Hier hebben ze - gelukkig maar - geen Drive Thru.

Het was een geslaagd experiment, maar het was van korte duur. Want mijn auto is sinds gisteren in de garage en de afgelopen 2 dagen heb ik nu alles te voet gedaan. Met mijn dubbele buggy om 22 kg aan kinderen in voor te duwen. Die milkshake en 2 taartjes heb ik er al helemaal afgewerkt.