Mobility

Na 3 weken op de buik te zijn vooruitgeschuifeld zoals een klein zeehondje, heeft Caitlin begrepen dat er zoiets bestaat als hand-knie coordinatie. Ze kruipt nu dus heel vrolijk (bijna) het hele huis rond, blij met haar nieuw gevonden onafhankelijkheid. Ze gaat nu vlotjes van zitten, naar liggen, naar kruipen. Ze doet ook nog vaak de bearcrawl, op handjes en voetjes (in plaats van op de knieen), met de billetjes hoog in de lucht.








Ze maakt er een sport van om de afstandsbediening te pakken te krijgen.



Ze doet nu ook iets nieuw: ze probeert constant kusjes te geven door met open mond naar je kaak, neus of kin te mikken. Heel lief!

En er waren onlangs ook nog twee incidenten in de creche.
Ik had lunch meegegeven: een papje van boontjes, aardappelen en varkensvlees. Op het middaguur werd ik gebeld met de vraag of ik haar kon komen eten geven...totaal niet bij stilgestaan dat de juffen in de klas niet in aanraking mogen komen met onrein vlees.
De dag erna werd ik opnieuw gebeld. Ze was uit een stoeltje gekropen en was met haar gezicht pardoes in een emmertje gevallen. Gevolg: heel veel traantjes en 2 blauwe plekken op haar kaken. Juf Hina was helemaal van slag (meer dan Caitlin) en moest een incidentreport opstellen voor de inspectie. Alle emmertjes zijn nu ook geband uit de peuterklas. Thanks to Caitlin...

Zzzzzzzzzzzzzzz...

Yay! Caitlin heeft nu 3 nachten op rij doorgeslapen. Van 7pm tot 6.15am.

...11 heerlijke, ononderbroken uren... Wat hebben we dat gemist!

Ik moet haar om 6:15 wakker maken omdat we anders niet op tijd het huis uit zijn. Maar toen ik haar wekte zag ze eruit alsof ze makkelijk nog een paar uur langer in bed had kunnen blijven liggen.

Ik hoop dat ze dat onthoudt voor dit weekend. Maar dit berichtje heeft het wellicht gejinxt....wedden dat ze zaterdag terug om 5u begint te zingen in haar bed?


Caitlin op 14 februari. Een klein bolletje in een veel te groot bed. Toen gingen we nog iedere 5 minuten kijken of ze nog wel ademde.



Caitlin op 19 augustus. Ze heeft na 3 keer rond haar as te zijn gerold en het hele bed te zijn rondgeschuifeld, eindelijk haar favoriete knuffel gevonden. Nu zetten we de babyfoon op minimaal geluid en vinden we haar 's morgens terug aan het voeteneind.

Datenight

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens iets op de blog heb geschreven. We hebben voorlopig geen reisjes meer op de planning staan en zijn dus gewoon thuis. En laat ons eerlijk zijn, niemand zit te wachten op verslaggeving over wat we klaarmaken voor het avondeten of hoeveel wassen we in ‘t weekend doen (ter info: 1 witte, 2 bonte en 1 roze was). Komkommertijd dus.

Wel gaan we nog steeds iedere vrijdagavond op restaurant, Marc, ik en Caitlin. Hier noemen ze dat “datenight”. We hebben datenight geintroduceerd toen we naar hier zijn verhuisd en 2 jaar later doen we dat dus nog steeds.

Toen Caitlin nog een plat babietje was, sliep ze meestal door het hele gebeuren, wat wij natuurlijk prima vonden. Toen ze bijvoorbeeld 2 weken oud was, lag ze heel gelukkig te slapen in haar Maxi Cosi op een barkruk van ons favoriet crabcakes-restaurant “Sweetwater”. Sommige mensen keken een beetje vreemd (en soms afkeurend), maar meestal kregen we een heel positieve respons. Ze is uiteraard ultra schattig en meestal ook heel stil, dus dat hielp wel. Maar ze wordt nu natuurlijk groter en de laatste maanden hebben we besloten dat het voor de nachtrust van onze dochter (en voor de romantiek van de avond) beter is als ze niet teveel in en uit de auto moet want dan is het risico op wakker worden te groot. Dus nu gaan we enkel nog naar restaurants waar we te voet naartoe kunnen. Zo kan zij gewoon lekker doorslapen in haar bugaboo en moeten wij geen iene-miene-mutte doen om te beslissen wie Bob zal zijn. Gelukkig wonen we in het centrum van Vienna en hebben we de keuze uit tientallen restaurantjes op wandelafstand.

Onze all time favorite is Sushi Yama, waar we tegenwoordig bijna iedere vrijdagavond te vinden zijn. Het voordeel is dat de eigenaar, een japanner genaamd Bob, ons al goed kent en dus de juiste tafel voor “Mr. Marc” vrijhoudt met voldoende ruimte voor de voiture. Onze vaste garcon, Joe, ook een Japanner, weet al dat Marc graag een extra large Asahi biertje drinkt en ik een glas Pinot Grigio. En toen Caitlin onlangs wakker was geworden tijdens het diner is ze op de arm van Joe het hele restaurant rondgegaan. Dat heeft ons toen gratis dessert opgeleverd.

Er is ook een vegetarisch restaurant achter de hoek, maar dat hebben we nog niet durven uitproberen. En er is ook nog een American Bistro waar de kelners een heel hoog loveboat gehalte hebben en allemaal een witte veston dragen. En een Mexicaans restaurant waar je niet voor de gezelligheid, maar wel voor heerlijke margaritas en fajitas terecht kan. En dan is er nog het favoriete restaurant van Marc, een steakhouse, waar we in principe enkel op zijn verjaardag naartoe gaan. Maar omdat ik vorige week ontzettend veel zin had in pikante chickenwings hebben we eens een uitzondering op die regel gemaakt.

Het is wel een beetje een vreemd zicht om ons het restaurant te zien binnenkomen met een buggy met daarover de parasol open (om het licht een beetje tegen te houden) en een sjaal erover gedrapeerd. Mensen vragen zich echt soms af of er wel een babietje in ligt…. En het oogt wellicht nog vreemder om ons met die construcie ‘s nachts terug naar huis te zien lopen. Vooral omdat er hier bijna niemand, op mexicanen na, gewoon op straat wandelt. Soms denk ik dat we er in het donker een beetje uitzien als 2 vagebonden die een overvolle boodschappenkar voorduwen.

En over boodschappenkarren gesproken – dit weekend zijn we met het hele gezin boodschappen gaan doen and guess what: dat kleine meisje van ons past al in de kar. Ze lijkt als zo groot!



Ze kan nu zelfstandig rechtopzitten, en kan al bijna kruipen. Ze zit op handjes en knietjes en moet nu alleen nog zien te begrijpen dat ze op die manier ook vooruit kan. De dag dat ze dat doorheeft is het gedaan met onze rust…

Boston Day 2: Harvard met Caitlin

We waren dus in Boston voor twee dagen. Het verslag van Day 1 kon je eerder al lezen. Nu het vervolg: Day 2.

Day 2 stond in het teken van de toekomst van Caitlin. Caitlin is ondertussen al bijna 6 maanden oud. Als verantwoordelijke ouders moeten we dus stilaan beginnen nadenken over de toekomst van onze dochter.

Veel hangt natuurlijk van Caitlin zelf af. Voorlopig zijn we gematigd tevreden. Caitlin’s dagelijkse rapporten van de creche zijn al bij al redelijk goed. Alhoewel we Caitlin al wel een paar keren hebben gezegd dat ze beter kunnen. Wat meer melk drinken bijvoorbeeld zou goed zijn. Caitlin krijgt ook wel eens Happy Gram – zie blog over Happy Hearts. Maar twee Happy Gram’s over drie maanden is toch te weinig vinden we. Vorige week hebben we echter Caitlin haar kwartaal-rapport gekregen. Soort van peilproeven in de creche. Dat was wel heel goed. Caitlin kan al omrollen, rechtop zitten en bijna kruipen. Er was dus geen tijd te verliezen. Het was tijd om Caitlin Harvard te laten zien.

Harvard is een van de acht ‘Yvy League’ universiteiten in de US. De anderen zijn Brown (Providence, RI), Pennsylvania (Philadelphia, PA), Yale (New Haven, CT), Princeton (Princeton, NJ), Cornell (Ithaca, NY), Columbia (New York City, NY) en Dartmouth (Hanover, NH).

Voor diegenen die dat graag weten, die Ivy League is trouwens gewoon een van de vele sportleagues waarin universiteiten competities hebben tegen elkaar voor football, basketball, baseball, atletiek en andere sporten. Andere leagues noemen bijvoorbeeld de Big 10, Sunbelt, Mountain West, Pacific 10, enzovoort.

Terug naar Harvard. We hebben twee mooie wandelingen gemaakt. Eentje in de Old Harvard Yard.





Hier zien we Caitlin voor een freshman’s dorm (soort van peda voor de eerstejaars-studenten).



En voor de Harvard Memorial Church.





En hier is Caitlin bij het standbeeld van John Harvard. John Harvard was een Engelsman die al zijn boeken en 779 GDP in 1639 cadeau gaf aan de New College. Ze hebben dan de naam van de New College maar veranderd naar Harvard College.



En hier is Caitlin bij de Harvard Law School. We wilden ook nog langs de Harvard Business School gaan, maar dat zal voor een andere keer zijn.



Na de wandeling in Harvard zijn we nog gaan wandelen langs de Charles-river.



En hier is nog een onnozele foto die werkelijk nergens op slaat.



Er was spijtig genoeg niemand aanwezig die zondag om Caitlin alvast in te schrijven voor het klasje van 2027. Maar ze heeft alles in ieder geval al eens goed kunnen bekijken. En we hebben ook al even gecheckt hoe Caitlin zou staan in het Harvard Crimson. Crimson is de soort van rode kleur van Harvard.