donderdag 28 december 2017

Howdy Y'all - Christmas 2017 in Texas

En dan was het weer tijd voor onze jaarlijkse "Daddy's Surprise Trip if Everyone Has Done Well at School and at Work". Deze keer dan maar eens naar Big Bend National Park. Een van de mooiste, grootste maar ook minst bezochte nationale parken van de US. Waarom zo weinig bezocht ?  Omdat het gewoon heel ver weg van alles ligt. Geen airports dichtbij, negen uur rijden van Houston. Of tien uur als ge onderweg moet stoppen bij de Target om schoenen te kopen voor de kindjes. Inderdaad, we hadden aan alles gedacht, behalve schoenen voor de kindjes.
In "The Middle of Nowhere" dus, of als het niet helemaal dat is, kan je vanuit Big Bend National Park zeker de Middle of Nowhere wel zien.

Wat heeft Big Bend te bieden ? Heel veel. Woestijn (Chihuahuan desert), gebergte (Chisos mountain range) en rivier (Rio Grande, grens tussen US en Mexico).

Zo dadelijk foto's.

We logeerden juist buiten het park. In Terlingua. Daar heeft zeker nog niemand van gehoord. Terlingua was een klein mijnstadje in de negentiende eeuw. Er werd daar kwik ontgonnen. Niet zo een gezonde business lijkt ons. Eind jaren veertig ging de mijn failliet en was Terlingua volledig verlaten voor de volgende zeventig jaar. Vandaar de naam Ghosttown Terlingua. Sinds het jaat 2000 wonen er terug een paar mensen (58 om precies te zijn). En die mensen proberen om een beetje toeristen van Big Bend aan te trekken.

Dat vonden we wel interessant dus we gingen in Terlingua Ghosttown logeren.
In Villa Terlingua. Nou ja, "villa".... Villa Terlingua zijn eigenlijk drie huisjes die twee overjaarse hippies, Cynta en Baxter, Baxter is trouwens een hond, recent hebben gebouwd in GhosttownTerlingua. Er is de Blue House, de Red House en de Green House. Wij logeerden in de Blue House. Allemaal heel hippie inderdaad. Huisje volledig gemaakt van gerecycleerde telefoonboeken, water komt uit het regenvat, electriciteit van een batterij op zonnepanelen. Iets minder hippie, was de prijs. Die hippies zijn blijkbaar toch niet zo onnozel als ze eruit zien.  Anyway, het had wel iets. Logeren in de Blue House in een quasi verlaten Terlingua.

Hier een paar foto's van Terlingua. Het lijkt een filmdecor, maar het is allemaal authentiek.


 En hier in de Starlight Theatre hebben we ook kerstavond gevierd.
Aperitief bij zonsondergang. 
En street tacos voor kerstdiner.  
Maar overdag gingen we natuurlijk altijd naar Big Bend.  Elke dag twee of drie trektochten. De kindjes deden dat geweldig.

We hebben heel veel van deze gezien.
Cactussen !  Vooral Jack. Jack is er in geslaagd om twee keren in een cactus te vallen.  Een keer met zijn handen en een keer met zijn poep. En geloof ons .. om al die stekeltjes eruit te halen ... veel werk ! ... voor Siri ...

En beesten.
Dag 1 voormiddag. Santa Elena Canyon.  Inderdaad de andere kant van de rivier is Mexico.


En wat doet dan inderdaad iedereen daar ? Proberen om een steentje tot in Mexico te gooien he.
Dag 1 namiddag. Upper Mesa Pour Off.


Dag 2 voormiddag. Rio Grande met hot springs. De trektocht naar de Rio Grande hot springs was 6 miles. Maar de kindjes hebben het zonder problemen gedaan. En ze waren trots.





Dag 2 namiddag. Boquillas Canyon. Dieper dan de Grand Canyon. Everything's bigger in Texas !
Dag 3: Kerstmis !  Een perfecte dag om 's morgens eerst te gaan paardrijden. Eerste keer voor de kindjes. En voor ons ook trouwens. Als we die paar rondjes op een zieke oude pony op de kermis in Schilde niet mee rekenen.


Onze begeleider was ook authentiek.
En wat is het woord voor het tegenovergestelde van authentiek ?
Dag 3 voormiddag: Chisos Mountains. Een geweldige trektocht door de bergen om dan te eindigen aan een uitzicht over de hele Chichuahuan desert.

Een meter achter ons een afgrond van 1,000 meter naar de desert.
Dag 3 namiddag. Grapevine Hills en Balanced Rock. Inderdaad die rots ligt daar inderdaad zo.


Big Bend en Terlingua.  Het was een hele mooie trip. En de kindjes vonden het fantastisch. Mooi zo. En welverdiend omdat iedereen het zo goed heeft de gedaan op school en op het werk.  Zalig Kerstmis iedereen. So long Big Bend ..

zondag 17 december 2017

Limos en slangen

Kijk. Er zijn dus dingen waar we van houden en dingen waar we niet van houden. Rijden met een limo, ik bedoel meerijden, daar houden we van. Slangen, daar moeten we niets van weten. Siri en de kindjes vinden beide leuk.

En zo hadden we een tijdje geleden een redelijke drukte. Na date night vrijdagavond, alle tennis en voetbal zaterdagmorgen, onze middagdut zaterdagmiddag, ... alsof dat al niet genoeg was, hadden we ook nog zaterdagavond verjaardagsfeestje van Jennifer en zondagmiddag bezoekje aan het Jesse H. Jones park.

Het verjaardagsfeestje van Jennifer was in elkaar gestoken door Jennifer's man, de Mark. Die had er wel zijn best voor gedaan. En een interessant concept uitgedacht. Feestje was voor vier families inclusief kindjes. Alle families werden netjes voor hun deur opgepikt door een grote limo.

Eh voila.


En het komt er dan natuurlijk op aan om heel lang te semmelen en te treuzelen om in te stappen. Kwestie van zeker te zijn dat alle buren u hebben gezien he.

Eerste ding dat je dan doet is de bar aan boord te checken. Dat leek ons in orde.


De kindjes hadden dit precies al eens gedaan ?!?



En nadat iedereen erin zit krijg dit soort van toestanden natuurlijk.


Na de rondrit door The Woodlands was onze eerste stop, een restaurant op Hughes Landing.



Den Jack en de Sawyer zijn nogal altijd de beste maten.


En dan ging het naar The Woodlands Resort. Een hotel. De Mark had daar drie kamers geregeld. Niet echt om te blijven, maar wel om van de infrastructuur te kunnen gebruik maken. Er is daar namelijk een heel waterpark, Lazy River, drie (!) pool bars en zaterdagavond ook nog "movienight in the pool". Wat inderdaad betekent, film kijken al liggend in het zwembad met drinken en eten.



Wij vonden persoonlijk de combinatie lazy river en Bud Light wel een success.


Anyway, dat was dus zaterdagavond.

Zondagmiddag gingen we het over een andere boeg gooien. Bezoekje aan Jesse H. Jones park, hier niet zo ver vandaan. Ze hadden daar namelijk een tentoonstelling over reptielen. Iets vooral voor de Caitlin.

En zo een nieuwsgierige hagedis of een kwade schildpad in een doos vinden we nog wel ok.



Maar toen ging de opzichter van het hele spel even achter de hoek en kwam dan terug met een ...


Huu ?


Huu ? Huu ?


Een gigantische slang. Een reuzepython met de naam Lucky.

Wij dan eerst buiten even gaan overgeven van de schrik en hebben ons dan helemaal in de andere hoek van de zaal opgesteld, vlakbij het toilet.

Mensen weten al dat we schrik hebben van verklede mannen en stoeten. Maar ook slangen zijn niet onze favoriete diertjes. Ooit moesten we eens met de lagere school van Schilde, Sint-Wijbrecht, naar de Zoo van Antwerpen, en moest iedereen een paar seconden een piepklein ongevaarlijk slangetje vasthouden. Weigeren mocht toen niet. Die Sint-Wijbrechtschool dulde in die tijd geen tegenspraak in niks. Doodsangsten hebben we toen die twee seconden doorstaan. Tot groot plezier van mijn vriendjes toen. Nog maar een jeugdtrauma erbij.

Soit. Daar gaan onze kindjes dan duidelijk geen probleem mee hebben.  Kijk maar eens.


En Caitlin deed er nog een schepje bovenop.


En Jack kon dan niet achterblijven natuurlijk.


En Siri dan ineens ook niet.


Wij zaten toen al veilig in de auto met de deur op slot. Spijtig dat onze auto geen bar heeft om even te bekomen van de schrik. Wat een druk weekend was me dat.