Sullige skibot en Koreaanse krukken

Inderdaad. De meeste mensen weten dat al, maar op woensdag 30 december zijn we gecrasht met onze fiets. Normaal doen we elke dag een loopje. Maar af en toe is het goed om het loopje eens af te wisselen met iets anders. Het is een beetje te koud voor een zwemmeke. Dus dan maar een rondje met de fiets. Dat gingen we dus die woensdag doen.

Gewoonlijk doen we dan een rondje van ongeveer 25 km. En we waren supergoed bezig. Precies Tom Boonen ... tis te zeggen ... Tom Boonen van 5 jaar geleden. Op het vertrouwde parcours ging het echter mis rond km 5. Scherpe bocht naar links. Te snel genomen (we waren zoals gezegd goed bezig). Twee wielen verliezen grip en glijden weg. Boem op de grond op onze linkse kant. Reflectoren vliegen in het rond. Stuur kadul. Zadel op half zeven. Elleboog open. Knie open. Maar de enkel deed het nog meeste pijn. Dit was niet goed. Helemaal de Tom Boonen van nu dus. Dienen valt tegenwoordig ook elk jaar.

Omdat we al het gevoel hadden dat dit niet ok was, en we waarschijnlijk een hele tijd geen sport meer  zouden kunnen doen, hebben we dan maar eerst de rest van onze ronde (20 km) afgewerkt.  Maar die linkse enkel deed echt wel veel pijn. We gingen ook niet meer zo snel. Thuis gekomen was Siri eerst bezorgd (we zagen er echt niet meer uit, bloed overal), en dan ook een beetje boos (omdat we onze ronde nog hebben afgewerkt). Ja zeg.

Allee dan. Die namiddag naar de spoed voor x-rays. Volgende dag naar de orthopedist. Verdict:
* Enkel gebroken (technisch gesproken eigenlijk onderkant van kuitbeen)
* Vijf weken in een brace. Om het te immobiliseren
* Vijf weken op krukken. Om zeker niet op de voet te steunen

Eh voila.

Dit is de brace !

Allee ja, lijkt eerder op een sullige skibot.

En dit zijn de krukken ! 

Toen Eric de krukken zag, moest die vooral lachen en denken aan de Koreaanse oorlog in de fifties. Toen hadden ze ook nog zo'n krukken. Tegenwoordig zien krukken er zo uit naar het schijnt.

Spijtig genoeg niet weggelegd voor ons. Wij hebben de goeikope.  

Allemaal niet plezant natuurlijk. Maar alles heeft zijn voor-en nadelen.

De nadelen.
* Kunnen niet gaan lopen. Of tenminste naar de gym. Lopen en fietsen gaat natuurlijk niet, maar we zouden nog wat upperbody oefeningen kunnen doen. Maar eigenlijk toch niet. Het is al een kwartier om tot daar te pikkelen, dan duurt het nog een eeuwigheid om u om te kleden, en daarna douchen is al helemaal een onderneming.  Twee uur weg zijn voor een kwartier te prutsen met gewichten is niet echt efficient. Trouwens we doen die gewichten toch niet graag. Pfff ! Ik wil zo snel mogelijk terug gaan lopen !
* De verhalen. Iedereen (ook wildvreemde mensen op straat) wil nen babbel met u doen om te horen wat er is gebeurd. Dat gaat op zich nog. Alhoewel we het na de 200ste keer wel wat beu worden om het nog eens uit te leggen. Maar soit, de mensen zijn wel vriendelijk.  Het meest vervelende aan de hele zaak is wel dat na ons verhaal, die mensen (vooral de wildvreemden op straat), dan een heel verhaal gaan vertellen over wat zij al hebben gebroken ... Amerika ! Stop met mij uw zielige verhalen te vertellen !

De voordelen.
* Vrije doorgang. Iedereen (behalve Caitlin en Jack) haast zich om de deur open te houden. Dat is gemakkelijk. Trouwens, als ge op krukken in het rond gaat, kunt ge echt niets dragen. Rugzak nodig dus voor zowat alles (laptop, iPad, papieren, fleske water, etc, ....).  Sommige mensen willen niet alleen de deur openhouden, maar ook helpen met uwe rugzak te dragen. Dat gaat te ver. Daar word ik lastig van. Dat kan ik nog wel. Amerika ! Blijf van mijne rugzak af !
* Met de (Koreaanse) krukken zwaaien helpt op vele manieren. Voorrang in het restaurant. We gingen twee weken geleden met Caitlin en Jack pizza eten maar er was een lange wachtrij voor een tafel. Vanaf we even met onze krukken zwaaiden, hadden we direct een tafel. Voorrang in de supermarkt. Weer even met de krukken zwaaien en gelijk een nieuwe kassa open.  Amerika ! Dank u om zo behulpzaam te zijn !
* Vervoer in de Walmart. In de Walmart hebben we ze namelijk dit voertuig.

Dit voertuig wordt hoofdzakelijk gebruikt door halve gare Walmart klanten die 200 kilo wegen en beter wat meer zouden bewegen maar wel acht zakken pretzels komen kopen. Inderdaad het voertuig wordt dus inderdaad door zowat 90 % van Walmart klanten gebruikt. Siri suggereerde dat wij hier ook mee zouden kunnen gaan rondrijden. We hebben geweigerd. Dat vonden we echt te marginaal. Siri kan nog altijd niet stoppen met lachen met het idee alleen al ... Siri is gemeen. Schatteke ! Stop met te lachen, ik ga daar niet inzitten !
* Nieuwe verantwoordelijkheden voor Caitlin en Jack.  Omdat we de eerste week na de crash ook alleen thuis waren gelaten door Siri, moesten Caitlin en Jack veel meer taken doen. En als we geen krukken meer hebben, gaan we dat niet meer terug veranderen. Vanaf nu moeten Caitlin en Jack:
   - zelf de tafel dekken
   - zelf de tafel afruimen
   - zelf hun kleren wegleggen na de was
   - zelf in bad gaan en hen afdrogen
Caitlin ! Jack ! Komaan, uw taken doen !

Deze week donderdag is opnieuw afspraak bij de orthopedist.  Hopelijk is alles nu ok en kunnen we de rehabilitatie beginnen.

Dan kan Amerika stoppen met zo bezorgd en behulpzaam te te zijn. Caitlin en Jack houden echter wel hun nieuwe verantwoordelijkheden. Maar Siri dan wel stoppen met lachen.

Kan je bier krijgen in Tent City ?

Kan je bier krijgen Tent City ? Dat is een belangrijke vraag, en we hebben het antwoord gevonden.

Het voetbalseizoen voor Caitlin en Jack zit in de winterstop. Niet helemaal duidelijk waarom als het hier een paar dagen geleden 28 graden was. Soit.

Het voetbal was echter niet helemaal gedaan. Er was begin December namelijk nog het grote Rush voetbaltoernooi. Rush is waar Jack en Caitlin allebei voetbal spelen.

We hadden op voorhand de regels van het toernooi nog even gelezen. We lazen dingen die we niet echt hadden verwacht op een voetbaltoernooi, maar ja, dit is Amerika.

1) Ploegen mochten zich verkleden (?!) en een originele naam kiezen.
2) Ouders mochten hun tenten (?!) de avond voordien plaatsen maar enkel binnen de grenzen van tent-city (?!).
3) Enkel parkeren op de toegelaten plaatsen.
4) Alcohol is niet toegelaten op het toernooi. Geen bier ??!!

Die zaterdagmorgen waren er helemaal niet klaar voor: we hadden geen tent bij, wel bier. Zowel de ploeg van Caitlin als van Jack hadden zich ingeschreven. Caitlin's ploegnaam voor het toernooi was "The Christmas Texas Tornadoes" ipv "The Texas Tornados" tijdens het normale seizoen.Geweldige vondst van de coach van Caitlin. Jack's ploegnaam voor het toernooi was "The Avengers" ipv van " The Ninja Turtles" tijdens het normal seizoen.  Die naam hadden Jack en zijne maat de Sawyer uitgevonden.

Sommige andere ploegen waren nog wel leuk: "Jingle Balls" bijvoorbeeld , "Silent Knights" en onze persoonlijke favoriet "Messi Christmas".

En daar waren we dan. Op de parking.

En dan tent-city.

De coach van Caitlin had een tent voor Caitlin's ploeg.  De papa van Sawyer had een tent voor Jack's ploeg.

Ik kan tent-city daar niet anders beschrijven dan een interessante Amerikaanse subcultuur waar een socioloog een hele kluif zou aan hebben. Onze observaties:

Uwen helen barbeque meesleuren naar het voetbalterrein van uw zoon of dochter is normaal gedrag.

Ge kunt niet te veel eten bijhebben voor zo een hele dag voetbal.

We wisten niet dat er zo een grote verpakkingen van Cheez-Its bestonden in de wereld (alhoewel waarschijnlijk alleen maar in Texas).

Kom nooit met een koelbox naar de voetbal, vijf is het minimum.

En hoe hebben Caitlin en Jack gespeeld ?

Caitlin's ploeg was even hard gefocust als altijd.

De Christmas Texas Tornadoes hebben dan ook al hun wedstrijden verloren met meer dan 5 goalen verschil. We hebben de uitslagen niet bijgehouden. Hier waren ze in actie.

Teamfoto van Caitlin op het einde van de dag. Met de geweldige coach van Caitlin op de achtergrond.

Den Jack en zijn maten waren er wel klaar voor. Zoals gewoonlijk.

Het probleem voor "The Avengers" was wel dat zij de enige ploeg "U5" (vijfjarigen) waren. Ze moesten dus al hun wedstrijden tegen U6 (zesjarigen) spelen. Een jaar verschil op die leeftijd is nogal veel. Kijk maar eens.

Ze hebben dus ook elke wedstrijd verloren: 2-1, 4-2 en 5-1. Eigenlijk nog heel goed van die mannetjes en we zijn zeker dat ze echt heel veel hebben bijgeleerd.

Hier waren ze in actie.

Teamfoto van Jack op het einde van de dag.

Maar zowel Caitlin als Jack hebben een superleuke dag gehad. Wij trouwens ook.  En we waren niet de enigen die wel bier bijhadden.  Er is nog hoop voor de Amerikaanse subcultuur in tent city. Kan je bier krijgen in Tent City ? Yes, if you know the right people ....