Riverdance

Het is hier volop aan het zomeren. Overdag wordt het gemakkelijk 30graden, maar de luchtvochtigheid zorgt ervoor dat het net iets warmer (en plakkender) aanvoelt. Heerlijk weer dus voor BBQ's en zomerfestivals. Dat eerste doen we dit jaar iets minder, ik word namelijk iedere keer verslonden door de muggen. Ik begin te begrijpen waarom de gemiddelde Amerikaan zo weinig buiten zit. Op hun terras, bedoel ik dan. Want zaterdag hebben wij voor de eerste keer gezien waar Amerikanen wel graag buiten zitten: in Wolftrap (oftewel: de festivalweide van Vienna, echt letterlijk achter onze hoek).




In die 2 jaar dat we nu al hier wonen, waren we nog nooit in Wolftrap geweest, dus daar moesten we dringend iets aan doen. Wolftrap is echt magnifiek. Het is gelegen in glooiend bosgebied en om het natuurlijk karakter te behouden is het theater opgetrokken in hout.



Het is een erg bijzondere constructie: het podium en de orchestra plaatsen zijn overdekt, maar de zijkanten van het gebouw zijn open, waardoor je zicht hebt op het idyllische landschap. Bovendien kunnen diegenen die niet een hele avond stijf op een stoel willen zitten, vanop de grashellingen rond het gebouw de show ook volgen: op een deken of een stoeltje en met een gevulde koelbox, want je mag een volledige picknick meebrengen, inclusief bier en wijn.

Wolftrap is een nationaal park, dus geen weide die voor de gelegenheid wordt omgetoverd tot festivalpark. Geen koeien dus, en dat is een goeie zaak, want ik had naaldhakken aan. Ter verduidelijking: aangezien het een verrassing was wist ik niet waar we naartoe gingen en ik had geen specifieke dresscode gekregen. Onder het motto: beter overdressed dan underdressed, zat ik voor de aperitief als enige tot in de puntjes opgemaakt in mijn zijden kleedje op een plastic zakje tussen de koelboxen en picknickdekens...


De show, Riverdance, was adembenemend. Zelfs Marc was helemaal onder de indruk van het tapdansen. Tijdens de show is het publiek wel 4 keer rechtgekomen om spontaan een staande ovatie te geven. Dat had ik nog nooit gezien.



Wolftrap was echt de moeite waard, we hebben er al een beetje spijt van dat we dat 2 jaar geleden nog niet hadden ontdekt. We gaan alvast de zomerplanning na en als er nog ticketten zijn gaan we in juli mogelijks naar the B52's. Maar dan wel in jeansbroek en dan gaan we ook gewoon op het gazon zitten. Ik ben er helemaal klaar voor. Mijn laatste concerten dateren van 1993 (Patrick Bruel) en 2004 (Robbie Williams). Ik voel me plots weer een beetje twintiger...

Snel even de beschikbaarheid van onze babysit checken!

Mmmm....melk

...maar dat geldt niet voor onze kleine meid. Het gevecht met de papfles, elke maaltijd weer opnieuw. We dachten dat het misschien iets genetisch is, want Marc en ikzelf zijn absolute melk-haters. Het idee dat er mensen zijn die met plezier een glas koude melk achterover slaan... oh gruwel, ik krijg er koude rillingen van.

We gingen er dus vanuit dat Caitlin opgelucht zou zijn wanneer er eindelijk vaste voeding aan te pas zou komen.

Niet dus...

De ambassadeur en de cheerleader

Deze zondag kondigde zich veelbelovend aan. Eerst brunch op de ambassade, dan graduation party van het cheerleader/buurmeisje.

Op de ambassade werden we uitgenodigd door de VIW – club. De ‘Vlamingen In De Wereld’ –club. Die club bestaat in meerdere plaatsen in de wereld. Zo ook in DC. In DC zouden ze die club ook de ‘Vlamingen in de Wereldbank’ kunnen noemen. De helft van de members werkt voor de Wereldbank of het IMF. We slaan hier voor de gemakkelijkheid even de Bretton-Woods instituties op een hoopje.

Trouwens, er bestaat hier in de DC ook nog een andere club: ‘Cercle belge francophone de Washington DC’. Dat is hier gescheiden. En voor zover ik weet zijn er geen monetaire transfers van VIW naar die andere club.

We waren al goed op tijd, op de ambassade – kwartier te vroeg. Maar niet de enige. De Vlaming kan over het algemeen slecht zijn roots verbergen dus de meeste mensen waren te vroeg. Dat is allemaal begrijpelijk. Er was gratis bier. En frieten.

Zoals al eerder vermeld op de blog (‘Dit is Belgisch. Over Westmalle Tripel, Koning Albert en het fregat De Wandelaar’) is onze vorige ambassadeur vertrokken naar de Congo. Vandaag gingen we de nieuwe ambassadeur ontmoeten. We waren goeie maten met de vorige ambassadeur dus we waren toch een beetje op onze hoede. Maar de ontmoeting ging vlotjes. Er was een zekere gereserveerdheid langs beide kanten maar dat zal wel weggaan over tijd denken we.

Verder natuurlijk vele oude bekenden weer gezien. Zo ook onze contacten bij het Belgisch leger. Van die gesprekken hadden we vorige keer nog veel opgestoken. Over de aanvalsplannen van Belgie op de US bijvoorbeeld. Zie opnieuw: ‘Dit is Belgisch. Over Westmalle Tripel, Koning Albert en het fregat De Wandelaar’. Zover gingen we vandaag niet. Maar we weten nu bijvoorbeeld wel dat als er markt is in Zoersel, het verkeer wordt omgeleid. Dat weten we nu ook weeral. Met dank aan het Belgisch leger.

En er waren nog vele andere mensen. En als je Caitlin bij je hebt, is contact natuurlijk snel gemaakt. Vooral met vrouwen. Die vinden zo een baby fantastisch. Maar het blijft natuurlijk altijd wel uitkijken. Er waren er weer een paar die voor we het doorhadden aan Caitlin haar onderbroek zitten te trekken of hunne vinger in Caitlin haar mond hadden gestoken. Verdomme. Bericht aan alle dames. Laten we vanaf nu hier iets goed afspreken. Ge blijft met uw poten uit Caitlin hare mond. We willen dat niet. Are we clear ?

Het was weer een gezellige bedoening op de ambassade. En vermist het het eerste ambassadefeestje van Caitlin was, hebben we veel foto’s genomen.













De fascinatie voor meneer Obama is iets waar we nog aan werken bij Caitlin.



Maar we konden niet te lang blijven, we moesten nog naar een graduation party. Daar waren we dan een uurtje later.

Ter informatie, het buurmeisje /cheerleader is dus afgestudeerd van de high school en gaat vanaf oktober naar de universiteit. Ze heeft de richting ‘Event Planning’ gekozen. Dat is een goeie keuze. We wensen haar heel veel success natuurlijk.



Het was een gezellig feestje daar bij de buren. De vriendinnetjes waren er.



Stormy, onze grote vriend, was er ook natuurlijk.




En voor de rest allemaal heel gezellig. Caitlin heeft nog overgegeven op de gastvrouw. Maar ze komt nog steeds baby-sitten volgende week.



En we hebben nog lekker gegeten en gedronken. We danken onze buren ten zeerste voor het hele aangename feestje. Wanneer Caitlin afstudeert, doen we zeker ook zo'n feestje.

Plain & Fancy Pennsylvania

Het is alweer een tijd geleden dat we nog eens een citytrip maakten, dus ik was super blij toen Marc donderdag vertelde dat hij een weekendje had gepland (inderdaad, 1 van zijn vele legendarische verrassingen). Deze keer bleven we relatief dicht bij huis, we wisten tenslotte niet of Caitlin onze reisgenen heeft geerfd. Dit bleek gelukkig wel het geval: ze heeft zich voorbeeldig gedragen en mag dus nog met ons mee op weekendtrip ;o)

Na een rit van een tweetal uurtjes (noordelijk) kwamen we aan in het ongerepte Pennsylvania: het land van de Pennsylvania Dutch, ook wel de Amish genoemd. Je weet wel, die mensen die in tradinonele lange donkere jurken gekleed gaan, bonnet en rieten hoed dragen, geen electriciteit gebruiken, zich nog per paard en kar verplaatsen, niet met de fiets rijden (want dat zou te gemakkelijk zijn, maar de jongere generatie gebruikt wel trotinnettekes en zelfs in-line skates). Ze doen vooral aan landbouw. En hoewel ze een uiterst eenvoudige en pure levensstijl hebben zoals hun (Duitse) voorouders, zijn ze er niet vies van om een centje bij te verdienen met toerisme. Het mekka van de Amish maar teglijk ook de bekenste touristtraps vind je in de dorpjes "Bird In Hand" en "Intercourse". Serieus, dat dorp noemt Intercourse! En te bedenken dat daar een groep ultra godsdienstige mensen woont...



We hebben (samen met een handvol omaatjes - die helemaal weg waren van Caitlin) de Jam & Relish kitchen bezocht, waar je de Amish in actie kan zien bij het maken van confituur met zelf geteelde vruchten... En uiteraard kan je in die keuken ook ambachtelijke confituur proeven ...en kopen.








Na al dat geproef krijg je wel honger en dan kan je bij de Amish op de boerderij aan tafel aanschuiven. Een beetje zoals in de Club Med, allemaal samen aan 1 lange tafel. En dan krijg je a volonte de traditionele keuken voorgeschoteld: aardappelpuree, worst, boontjes, saus en appeltaart. Heel erg lekker "Dutch" eten: Good en Plenty - en dat was dan meteen ook de naam van de boerderij waar we zaten. Naar onze smaak was het wel nogal gewoontjes, maar voor onze (Amerikaanse) disgenoten was dit super exotisch. Tja, een Amerikaan is natuurlijk een volledig andere keuken gewoon...



Nadien hebben we nog een ritje gemaakt door de farmlands in een buggy (paard en kar). Caitlin was super actief voor we aan de tocht begonnen, maar na 5 minuutjes op de hobbelige kar viel ze als een blok in slaap.

Daarna was het tijd om het "plaine" platteland in te ruilen voor het fancy Phillie. Philadelphia is een belangrijke historische stad. Hier werd in 1776 immers de Declaration of Independence en later ook de grondwet ondertekend. En ook de Liberty Bell is hier te bewonderen. Heel fancy allemaal. Maar dat is dan ook het enige glamoureuze aan deze stad. Het oogt allemaal een beetje vervallen en er lopen toch heel veel rare snuiters rond op straat. Maar wij vonden het allemaal geweldig.

Caitlin is dan meteen ook voor de eerste keer op hotel gegaan en heeft het prima gedaan! Ze is klaar voor onze volgende citytrip. Deze zomer staan nog Florida en Boston op het programma, joepie!

Willy en de Wizards

Laat een ding duidelijk zijn. Willy Steveniers, alias 'De Keizer', is de meest begaafde en fantasierijke basketbalspeler die Vlaanderen ooit voortbracht. Hij werd geboren in de Seefhoek en leerde basketten op het Sint-Jansplein. Hij was een drinker, een vrouwenloper, een vechter en vooral een straffe basketter. Zijn faam is legendarisch. Volgens kenners mag hij ook vergeleken worden met Michael Jordan, want net zoals de beste basketballer aller tijden beschikte Steveniers over de gave van de 'hangtime'.

We gaan het dus over basketbal hebben. Sommige mensen weten dat misschien niet, maar basketbal is een sport die ons zeer nauw aan het hart ligt. In de lagere school in Schilde zaten we zelfs in het school-basketbal team. Volgende meneer directeur speelden we in een competitie van Antwerpse lagere scholen. Waarom we dan altijd alleen maar tegen die ene school uit Hoevenen speelden, heb ik nooit begrepen … Mijn ‘hang-time’ daar in Hoevenen was trouwens ook niet je dat.

De Washington Wizards is de lokale NBA basketbal-club alhier. En de Wizards waren dit jaar de slechtste NBA-ploeg van allemaal. Net zoals de Nationals bij het baseball. Dat is dan allemaal mooi consistent.

De Wizards heetten vroeger de Washington Bullets. Ze hebben die naam een paar jaar geleden veranderd. DC was toen de stad met de meeste moorden per inwoner in de US dus die naam van de lokale basketbalploeg was toch een beetje vervelend. De vorige jaren waren de Wizards top. Elk jaar de play-offs en elk jaar uigeschakeld door de Cleveland Cavaliers, de ploeg van, jawel, meneer Lebron James. Hij is naar onze bescheiden mening de beste speler die er op dit ogenblik rondloopt. Hij vindt dat trouwens zelf ook. We waren er vorig jaar zelfs bij voor de beslissende play-off wedstrijd tussen de Wizards en meneer James. En voor beslissende play-off wedstrijden, wordt het show-gehalte altijd een beetje opgevoerd. Iedereen moest in het wit gekleed zijn. Leuk. En best wel indrukwekkend.



Voor de geinteresseerden, de starting line-up van de Wizards was de afgelopen jaren :
Gilbert Arenas - Guard, grote vedette en overroepen
Caron Butler - Forward, beste speler en Marc’s favorite Wizard
Antwan Jamison - Forward, captain, topscoorder en Siri’s favorite Wizard
Brendan Haywood - Center, meeste rebounds en onderschat
Deshawn Stevenson – Guard, doet mee omdat basketbal met 5 wordt gespeeld





En toen kwam er dit jaar. Arenas en Haywood heel het jaar gekwetst. Butler uit vorm. Die worden dan vervangen door mensen zoals:
Darius Songaila – Rus, schiet beter met Kalasnikov dan met basketbal
Ethan Thomas – schrijft betere poezie dan hij kan basketballen
JaValee McGee – enige verdienste: nog een kop groter dan al de rest
plus nog een hoop middelmatige spelers .... het probleem is, je mag maar met vijf tegelijk op het veld. Dus 2 super-goeie spelers vervangen door een tros van 10 middelmatige spelers helpt je niet verder.

Het was dus huilen met de pet op bij de Wizards dit seizoen. We zijn nog wel een paar keren gaan kijken maar de ploeg speelde steeds voor minder en minder volk. Je voelde je op den duur zelf een beetje een loser als je nog ging kijken.

Maar het entertainment bij de time-outs blijft heel leuk. Zoals de cheerleaders. Die eigenlijk het Wizards Dance Team heten. Maar het zijn gewone cheerleaders hoor. We zijn al jaren grote fan van cheerleaders. Cheerleaders zijn altijd leuk om te zien. Dachten we. Tot twee maand geleden. Toen is er iets gebeurd. Tijdens een wedstrijd van de Wizards. Iemand in de organizatie van het entertainmant had namelijk een idee gehad.

Aankondiging: hier komt het Wizards Dance Team ! .... van de seventies. Huu ? Inderdaad seventies muziek door de zaal. Van Abba of zoiets. En opeens vier kranige oma’s geperst in zo’n pakje ... aaaaargghh .... het terrein op. Als dat maar goed gaat dachten we nog. Die stonden daar dan een beetje te zwaaien naar het publiek. Springen deden ze niet meer. Gelukkig. Maar wel respect hoor dames.

Toen die na 10 seconden uitgeput waren, weer een aankondiging. Hier komt het Wizards Dance Team ! .... van de eighties. Hallo ? Muziek van Prince en een dozijn rijpere dames het terrein op. Weer in zo’n pakje. O jee. Als ze maar voorzichtig zijn, dachten we weer. Die konden dan nog wel eens ronddraaien en ne keer gaan zitten en weer rechtstaan. Het was allemaal safe. Goed gedaan dames.

Halve minuut later, aankondiging voor die van de nineties. Muziek van Snap en een twintigtal dertigers het terrein op. In zo’n pakje. Je kon in deze groep duidelijk het onderscheid maken tussen diegenen die al van het straat waren en diegenen nog niet. Die laatste deden nog geweldig hun best. Alsof het hun laatste kans was. Hup hup dames.

Anyway. We zijn volledig voorstander van iedereen op latere leeftijd zolang mogelijk aan het werk te houden. Dat is goed voor de economie. Maar we zouden het liever niet zien op zaterdagavond. Diegene die dit entertainment had bedacht moet toch eens nadenken over dit soort van buitensporigheden.

Maar er zijn nog andere vormen van entertainment. Zoals de kiss-cam. Breng twee mensen die naast elkaar zitten in beeld op het grote scherm en die moeten dan kussen. Dat is altijd lachen.



Vooral dan wanneer ze mensen in beeld brengen die elkaar niet kennen maar toevallig naast elkaar zitten. Je ziet dan die man wel eens denken ‘och ja waarom niet’ en die vrouw denkt natuurlijk ‘help, ik moet hier weg’. Lol. Of twee spelers van de tegenploeg in beeld brengen is ook altijd een topmoment.





Ook leuk is de dance-cam. Speel dansmuziek en laat op het grote scherm de mensen uit de zaal zien die de interessantste dance-stijl hebben. Nee Erwin, we zijn nog niet in beeld geweest. De dance-cam is iets wat ze ook hebben bij baseball en hockey. En we hebben iets ontdekt. Bij elke wedstrijd, van elke ploeg, vinden ze steeds dezelfde oudere man die steeds dezelfde .... heu redelijk interessante dance moves maakt. Die man is een instituut in en rond DC. En te vinden op klik hier.


Maar het leukste voor de Amerikaan is wel de burrito-dash. Dan gaat iedereen door het lint. Er worden dan burrito’s in het publiek geschoten. En dat vinden ze hier natuurlijk fantastisch. Gratis fast food gelanceerd met wapens. Kan het nog Amerikaanser ?

En er zijn altijd nog een boel andere dingen zoals t-shirts aan parachutes, petjes aan zeppelins en ga zo maar door. Het is altijd een heel gedoe maar het helpt wel om te vergeten hoe slecht de Wizards spelen ...