George P. Mitchell 1919 - 2013

George P. Mitchell is vrijdag 26 juli 2013 overleden.  George Mitchell, een van de rijkste mensen van Texas, was een pioneer, een visionair en een weldoender. Hij is rijk geworden dankzij zijn oliebedrijf en hij is de uitvinder van horizontal drilling en hydraulic fracturing (fracking).  Maar George Mitchell zal vooral herinnerd worden voor alles wat hij daarnaast heeft gedaan. Het bewaren en restaureren van Galveston's historische gebouwen en wijken,  het steunen van zijn Alma Mater Texas A&M University en het ontwikkeling van Amerika's meest succesvolle masterplanned community ooit: The Woodlands.

George Mitchell was geboren in 1919 in Galveston, zijn ouders waren Griekse immigranten.  In 1940, studeerde hij af als eerste van zijn  klas als Petroleum Engineer aan de Texas A&M University.  In 1955, stichtte hij zijn olie-en-gas-bedrijf, Mitchell Energy and Development, en dat bedrijf werd al snel een Fortune 500 bedrijf.

In 1974 ontwikkelde hij The Woodlands.

Het idee van een masterplanned community was toen al niet nieuw meer en al enkele keren geprobeerd. Maar Mitchell's visie voor The Woodlands was wel geheel nieuw en uniek: de ontwikkeling van een masterplanned community gefocused op het behouden en bewaren van de bomen, de natuur en de bescherming van het milieu.  Een community waar mensen kunnen leven en werken in harmonie met de natuur en behoud van alle groen.

Voor Mitchell was het ook belangrijk dat The Woodlands werd ontwikkeld buiten de jurisdictie van Houston en Harris County. Op die manier zorgde hij ervoor dat The Woodlands niet kan geannexeerd worden bij Houston. Voor Mitchell was het ook belangrijk dat The Woodlands niet gewoon een slaapstad van Houston zou worden, maar een gemeenschap op zichzelf voor werken en wonen met eigen financiele verantwoordelijkheid.

In de jaren 80, ging George Mitchell's aandacht naar zijn geboortestad, Galveston.

Hij zorgde voor het behoud en de restauratie van talloze historische bebouwen in de historische wijk van Galveston, The Strand.  Hij bracht de Mardi Gras terug naar Galveston en zorgde voor de restauratie van het Hotel Galvez.

In de jaren 90, vinden Mitchell en zijn bedrijf een nieuwe manier van olie- en gasontginning via horizontal drilling en hydraulic fracturing die het mogelijk haalde gas en olie uit shale te halen. George Mitchell gaat hierdoor de geschiedenis in als de vader van de shale oil-and-gas-ontginningsrevolutie.

In 2009, stierf, George Mitchell's vrouw, Cynthia Woods. Het prachtige openluchttheater in The Woodlands, het Cynthia Woods Mitchell Pavillion for the Performing Arts, geopend in 1990, draagt haar naam.

In 2009, schonk George Mitchell 100 miljoen dollar aan de Texas A&M voor de creatie van het George P. Mitchell and Cynthia Woods Institute for Fundamental Physics and Astronomy.

Zoals je hierboven al kan lezen, had Mitchell een passie voor kunst en wetenschap. Hij schonk (veel) geld aan de Houston Opera en De Houston Symphony, twee van de meest cultureel hoogstaande organisaties in de US.  Hij schonk (veel) geld aan het McDonald sterrenkundig instituut in Houston en de NASA Magellan telescoop. En hij richtte de Houston Advanced Research Center op in The Woodlands, een nationale leider in fundamenteel wetenschappelijk onderzoek.  Mitchell laat 10 kinderen, 23 kleinkinderen en 5 achterkleinkinderen achter.

George Mitchell was bijzonder succesvol in zijn leven. Forbes schat Mitchell's vermogen op 2 miljard dollar.  Met zoveel geld is een beetje goed werk links en rechts verrichten natuurlijk niet zo moeilijk maar hij is nooit zijn nederige afkomst vergeten. Tijdens zijn hele leven geloofde hij dat hij zo veel mogelijk moest terug doen voor de gemeenschap die zijn success had mogelijk gemaakt. Met dat principe zijn we het helemaal eens. George P. Mitchell was een man met de juiste mix van visie, optimisme, doorzettingsvermogen en naastenliefde.  Texas is een grote meneer kwijt.

19 juli 2013 - Getrouwd

Siri en ik zijn vandaag, 19 juli 2013, getrouwd. Twas van de moetens. Voor administratieve en tax redenen. Hier is ons verslag.

Het begon dus allemaal in de morgen van vrijdag 19 juli 2013. Alles was zoals een gewone morgen. Opgestaan. 10k gaan lopen. Gedouched. Ontbeten. Beetje gewerkt.

En toen moesten we vertrekken naar het Ed Chance The Woodlands Courthouse. Het Ed Chance The Woodlands Courthouse is geen historisch monument. Het gebouw was vroeger een Pennzoil-kantoor en is in 2007 omgevormd tot een courthouse. Het lijkt nog het meest op het dienstencentrum in  Schilde maar met meer parking.

In het gebouw zijn de volgende diensten gevestigd:  de Precinct 3 constable's office (in het Vlaams: kantoor van de plaatselijke champetter), justice of the peace office (het vredegerecht), tax collector's office (de belastingen) en de county clerk's office (de administratie).

Mevrouw de rechter the honourable Judge Edie Connelly heeft er ook haar kantoor. Deze mevrouw "by the authority vested in me by the State of Texas" ging ons trouwen. We hadden een paar weken geleden even gebeld en een afspraak gemaakt voor vandaag, 19 juli 2013. Om kwart na tien. Dan konden we daarna uitgebreid gaan lunchen.

We waren niet zeker of het daar een overrompeling of bandwerk ging zijn.  Het was geen van de twee. We waren daar schoon helemaal alleen. In de rechtzaal van de edelachtbare Judge Edie Connelly.

De kindjes hadden beloofd om goed voor de ringen te zorgen.

Allee. Min of meer toch.

En dan maar wachten op edelachtbare Judge Edie Connelly. Tijd genoeg voor een paar foto's.

Van de kindjes.

 Van de kindjes en de vlaggen van de staat Texas en de US.

De hamer van onze edelachtbare. 

Embleem van de State of Texas.

Jack vind foto's nemen wel leuk.

Caitlin was bezig met andere zaken.

We vinden het ook beter dat onze kinderen onder de beklaagdenbank/tafel zitten dan erop.

En daar was dan onze edelachtbare. Judge Edie Connelly.

Beetje ceremonie erbij. Bla bla, I do. Bla bla, I do. En klaar. En we waren getrouwd !

Tijd voor de trouwfoto's.

De meeste mensen hebben op hun trouwfeest een fotograaf. Wij hadden er meerdere. Allemaal willekeurige voorbijgangers. 

Hier voor het Ed Chance The Woodlands Courthouse. 

Op de brug over The Woodlands Waterway.

De ober van het restaurant Americas was ook fotograaf van dienst.

En wie kan er zeggen dat ze een SMS-ende kalende man op hun trouwfoto's hebben staan.

 Het was een fijne dag - onze trouwdag. 19 juli 2013 zal voor altijd in ons geheugen staan.

" I, Marc, take you, Siri, to be my wife, in sickness and health, for richer and for poorer, to protect and to cherish, from this day forward, I promise my love and respect. "

Of in het Vlaams: "Schatteke, ik zie je graag en ik zal je altijd graag zien"

Auwie auwie

Vannacht hebben we bijna niet geslapen omdat Jack ieder uur in een balletje opgekruld in zijn bed lag te huilen. "My teeth hurt", zei hij heel zielig. "I want medicine". Na ietske teveel nurofen hebben we alletwee dan toch nog een uurtje geslapen.

Maar om 6u begon het mannetje weer te jammeren"I want to go to the tandarts". Uhhhhh….OK, dan…Om 7u50 heb ik de kindertandarts gebeld en om 8u00 - 10 minuten later dus- mochten we komen. Super service! Caitlin was blij dat ze mee mocht naar de tandarts (???), want we hadden geen tijd om nog langs school te rijden om haar af te zetten. Maar dan begon ze te wenen omdat ze door had dat de tandarts niet naar haar tanden zou kijken. … Slaaptekort en 2 huilende kinderen. Das niet goed voor mijn humeur.

Na een eerste inspectie vond de tandarts niks. Ze keek een beetje verdacht naar Jack die op dat ogenblik - high op nurofen - vrolijk met zijn zus aan het spelen was. Ze keek nog veel verdachter naar mij, maar stemde dan toch toe om fotos van de tandjes te laten nemen. Jack was super flink, zo helemaal alleen bij de X-ray madam.

Om 8u30 kregen we het verdict: Jack heeft een heel groot gat in zijn tand. En blijkbaar zit het al op de zenuw, dus het zal wel veel pijn doen. Ocharme. Ik voelde me onmiddellijk wel een beetje schuldig, want tenslotte zijn wij verantwoordelijk voor de mondhygiene van de kids. Maar ze poetsen+flossen hun tanden2 keer per dag (of toch minstens 1 keer, soms slaan we s morgens over), dus zoveel meer kan ik toch niet doen? Toch?

Ik zei het ook aan de tandarts:  "I feel like I failed as his mom, knowing that my 2 year old has a cavity".
"Don't worry", zei ze, "It happens all the time. Especially if they drink chocolate milk or juice (fruitsap)".
En toen kwam Caitlin zich moeien: "My brother drinkes juice ALL. THE. TIME". "I don't, I drink water and milk".
En zei ze streng tegen Jack "See Jack, no more juice for you. Now you have to drink milk".

Waarop Jack begon te huilen. Hij drinkt zo graag zijn appelsiensapje.

'k Heb ze dan maar meegenomen naar de speelgoedwinkel om de pijn en smart af te kopen. En ook mijn schuldgevoel. Om ze daarna te droppen op school, gewapend met antibiotica en nurofen. Het zullen laaaaaange nachten zijn deze week, want pas maandag kan hij binnen voor een "mini-ontzenuwing" onder locale verdoving. En aangezien het op zijn laatste kies zit, zetten ze er blijkbaar een zilveren kroon op, want die zijn sterker dan de witte.

Serieus, hoeveel mensen hebben hun eerste gaatje voor hun 3de verjaardag + een zilveren kies? En dat allemaal door appelsiensap?

*** UPDATE ***


We hebben de volgende week niet gehaald. Twee dagen later was Jack's kaak, ondanks zware antibiotica, helemaal opgezwollen en besloot de tandarts dat de kies onmiddellijk moest worden getrokken. Onder lokale verdoving. En ik kan u verzekeren dat dat geen lachertje was. We moesten hem met 4 vasthouden en er waren 3 pogingen nodig om de kies er effectief uit te krijgen. Als je je kindje zo hoort krijsen, dat gaat door merg en been.

Ellendig ventje met gezwollen kaak

Na een week was het nog steeds een beetje opgezwollen en Jack vroeg alweer om naar de tandarts te mogen. Op de parking begon hij stilletjes te huilen.Toen ik vroeg wat er scheelde, fluisterde hij: "I'm scared, mama, because it is going to hurt…". Klein mannetje toch!

Nu, 3 weken later, is alles gelukkig helemaal genezen. Oef!

De Vijf Conclusies van de Handelsmissie

U hebt het misschien wel op het nieuws gehoord.  Mr Mark Rutte, minister-president van Nederland en Mr Kris Peeters, minister-president van Vlaanderen, waren deze week samen op vakantie ... heu ik bedoel ... op handelsmissie. Er waren ook een honderdtal Nederlandse en Vlaamse bedrijfsleiders bij. Het was de eerste keer dat Nederland en Vlaanderen samen een handelsmissie deden. Heel goed.  En er was ook geen overbodige adel meegereisd. Ook heel goed. En waar ging hun allereerste handelsmissie dan wel naartoe ? 

Naar de vierde grootste stad van de US.

Naar de stad met de meeste nieuwe jobs gecreerd in de US sinds 2008. 

Naar de stad met de grootste concentratie van petrochemische bedrijven in de wereld. 

Inderdaad, u raadt het al, Mark Rutte en Kris Peeters hadden Houston gekozen als hun eerste bestemming.

Een uitstekend keuze vinden we zelf. Logisch ook. Welk gebied heeft, na Houston, de tweede grootste concentratie van petrochemische bedrijven ter wereld ? Inderdaad: Antwerpen / Rotterdam. Of zoals de heren Rutte en Peeters het hier kwamen verkopen: de Flemish – Dutch Delta, the Gateway to Europe.   De havens van Rotterdam en Antwerpen zijn natuurlijk van groot belang voor Nederland en Vlaanderen. Maar ook voor Texas. Een paar cijfers:

- Antwerpen is goed voor 19 miljard euro of 5% van het Belgische BNP

- Rotterdam is goed voor 21 miljard euro of 4 % van het Nederlandse BNP

- Nederlandse investeringen vorig jaar in Texas waren 13 miljard dollar en Nederlandse handel en industrie zorgt voor 100,000 jobs in Texas

- Vlaamse investeringen vorige jaar in Texas waren 9 miljard dollar en Vlaamse handel en industrie zorgt voor 55,000 jobs in Texas

Voor de mensen die nu nog altijd aan het lezen zijn, hieronder het verhaal van de receptie.

Op zondag rond vier uur waren de heren met hun gevolg geland in Houston en om zes uur begon de receptie voor de hele groep.  De lokale Nederlandse en Vlaamse business gemeenschap was daarvoor ook uitgenodigd. Dat zijn wij dus. Altijd leuk: gratis eten en drinken. Dat laten we niet voorbij gaan.   Het werd een gezellige bedoening.

We kwamen ook tot vijf conclusies over de handelsmissie:

1) De wereld is klein. 

2) Vlaamse bedrijfsleiders giechelen veel.

3) Siri kent overal wel iemand.

4) Kris Peeters had grote honger.

5) Vietnam-veteranen kopen hun petjes allemaal in dezelfde winkel.

We waren goed op tijd. Het eerste wat we deden toen we binnenkwamen ?

Pintje gedronken.

Naar de speech van Kris Peeters geluisterd.
Pintje.

Naar de speech van Mark Rutte geluisterd.

Nog een pintje.

En daar was al snel de eerste bedrijfsleider om met ons te praten. Hij noemde Bedrijfsleider 1.  Voor de mensen die dat niet weten, zo een gesprek gaat dan ongeveer als volgt.

Bedrijfsleider 1: Hallo, ik ben bedrijfsleider 1. Ik werk bij Bedrijf 1. We zullen maar eens kennismaken zeker he ?  Giechel.

Wij: Hallo, wij zijn Marc. Dit is Siri. Wij werken bij … bla bla bla … En wat doet uw bedrijf precies ?

Bedrijfsleider 1: Wij doen ..... bla bla bla ...

En zo ging het gesprek voort.  Bedrijfsleider 1 bleek al snel niet zo heel interessant te zijn. Maar hij kende wel twee goeie vrienden van ons. Onze vrienden bleken concurrenten van Bedrijfsleider 1. Dat brengt ons tot conclusie 1 van de avond: De wereld is klein.

Maar belangrijker voor ons was: hoe geraken we weg van Bedrijfsleider 1  ? Inderdaad.  Nog een pintje. 

We waren nog niet goed en wel bediend of daar was al direct Bedrijfsleider 2. Hetzelfde gesprek.

Bedrijfsleider 2: Hallo, ik ben Bedrijfsleider 2. Ik werk bij Bedrijf 2. We zullen maar eens kennismaken zeker he. Giechel.

Wat is dat toch met dat gegiechel van die bedrijfsleiders. Het brengt ons tot conclusie 2 van de avond: Vlaamse bedrijfsleiders giechelen veel.

Wij: Hallo, wij zijn Marc. Dit is Siri. Wij werken bij … bla bla bla … En wat doet uw bedrijf precies ?

Bedrijfleider 2: Wij doen ..... bla bla bla ...

Hetzelfde gesprek dus. Bedrijfsleider 2 bleek ook al snel niet zo heel interessant te zijn. Hoe geraken we weg van Bedrijfsleider 2 ? Door te zeggen dat we dringend iemand moesten gaan spreken. 

De persoon die we wilden spreken was het hoofd van het Flanders House in New York. Bijzonder aangename en interessante persoon. De Kris. En Siri kent hem goed. Dat brengt ons tot conclusie 3 van de avond: Siri kent overal mensen.   Kris stelde onmiddellijk voor om ook even met Kris Peeters te gaan spreken. Ok dan maar.  Dat gesprek ging als volgt.

Kris Peeters: Hallo, ik ben Kris Peeters.

Wij: Aangenaam. Wij zijn Marc. Dit is Siri.

Kris Peeters: En jullie wonen en werken hier ?

Wij: Dat klopt. Twee en half jaar in Houston nu, daarvoor in Virginia.

Kris Peeters: Dan zullen jullie al wel gewend zijn aan het leven hier in de US ?

Wij: Zeker en vast. We zijn hier heel graag. 

Wij: Trouwens een uitstekend idee om een gezamelijk handelsmissie Vlaanderen en Nederland te doen. Jullie moeten dat meer doen.  En een uitstekende keuze om naar Houston, Texas te komen. Veel succes nog Mr Peeters.

We wilden inderdaad snel het gesprek afronden. Waarom ? Omdat we onze wereld kennen. Kris Peeters had namelijk juist zijn bord volgeschept met Texas BBQ en was duidelijk klaar om daaraan te beginnen. We geven hem geen ongelijk. We hopen dat het gesmaakt heeft Mr Peeters. Conclusie 4 van de avond: Kris Peeters had grote honger.

Nog een pintje voor ons.

En daar waren al bedrijfsleider 3, 4 en 5.

Dan gingen we zelf ook maar ons bord Texas BBQ halen. Het was bijzonder lekker.  Bij het eten leerden we ook nog een Amerikaanse Vietnam – veteraan kennen die geweldig deed denken aan Joe Beno. Zelfde uiterlijk, zelfde manier van doen.  Hij had zelfs hetzelfde petje op. 

Conclusie 5 van de avond: Vietman-veteranen kopen hun petjes allemaal in dezelfde winkel. Hoe deze meneer op de receptie van de handelsmissie was binnengeraakt is niet duidelijk.

Nog een pintje. Daarna geraakten we ook nog in gesprek met Vlaamse bedrijfsleider 6 met wiens vriendin het juist gedaan was. Blij dat we dat weten.  En we spraken nog met bedrijfsleiders 7, 8, 9, enzovoort  maar we moeten daar eerlijk in zijn, we weten daar niet veel meer van. 

Soit. Het was in ieder geval een hele gezellige avond. Merci voor de uitnodiging Mr Rutte en Mr Peeters.  Die gemeenschappelijke handelsmissies van Nederland en Vlaanderen ... ze moesten dat meer doen – we zijn daar grote fan van. 

Troublemakers

Jack heeft straf gekregen van zijn juf. Mijn schattige, lieve babyjongen, die thuis zo flink met zijn zus  "mamatje en papatje" speelt. Mijn lief mannetje dat thuis (bijna) nooit vecht. Dat mannetje dat zijn (pluche) hondje zo hard knuffelt - de hele dag door - dat je je afvraagt hoe lang dat hondje dat nog gaat overleven.  Dat jongetje dat dagelijks met kapoenenstem zegt "mama, I have to tell you a secret" en dan in mijn oor fluistert "I love you too"!

Jack en hondje…en de (lieve) kapoenigheid druipt er gewoon af.

Dat lieve jongetje heeft blijkbaar "slechte vrienden" op school.
De gangmaker is Max, Jack's beste vriendje. Ze mogen al een jaar lang niet meer samen aan tafel zitten om te eten, omdat ze het anders te bont maken. Maar nu neemt Jack ook Max' stoute gedrag over in de klas. Vechten, slaan, schoppen, roepen… En als je hem vraagt waarom hij dat doet, zegt hij laconiek: "because I like to".

De juf heeft ingegrepen: een hele week mag hondje niet mee naar school. Als je Jack een beetje kent, dan weet je dat dat een HEEL zware straf is. Zelfs ik vind het een beetje zielig. Ik zit hier aan mijn bureau en zie uit mijn ooghoek hondje naar mij staren, en ik kan alleen maar denken aan mijn klein mannetje dat vandaag heel droevig zal zijn zonder zijn hondje. Maar hij moet het natuurlijk wel leren... De juf is nog altijd baas in haar klas - al ben ik er zeker van dat Amerikaanse moeders dit niet zouden aanvaarden en naar de directie zouden zijn gestapt.

De juf had het er duidelijk moeilijk mee gisteren toen ze me dit briefje overhandigde, want zij vindt Jack over het algemeen ook gewoon een lieve knuffelaar.

"Jack had a rough day today. He had a hard time using his nice hands and listening ears. At nap he didn't want to stay on his napper and was throwing his socks and shoes so I took his dog. So he decided to hit and kick and spit at me. He screamed as loud as he could for 45 minutes to try and wake his friends up because he was upset. He eventually fell asleep. So maybe we should go the rest of the week with no dog or toys".

Enfin, hopelijk leert hij er iets van.

Zomer

Wetende dat de afgelopen maanden in Belgie zo koud waren, durf ik niet goed schrijven over de warmte hier… Maar ja, het hoort erbij, we wonen nu eenmaal in "het zuiden", zoals dat hier in de VS wordt genoemd. De warmste temperatuur ooit gemeten in Houston was 109 graden (fahrenheit = 42.7 C) en dat was op 27 augustus 2011. Ik denk dat mijn zusje hier toen op bezoek was en dat ze die warmte nooit meer zal vergeten. Alle airco's draaiden toen op volle toeren en het electriciteitsnetwerk kon de constante vraag niet aan, met als gevolg dat we soms uren zonder stroom (en dus ook airco) zaten. Afgelopen zaterdag was de 2de warmste record dag ooit: 107 (41.6 C). Doe daar 100% luchtvochtigheid bij, en dan voelt dat aan als 50 (naar mijn gevoel toch).

Ideaal weer dus om vriendjes uit te nodigen en de hele middag te zwemmen. En daar horen natuurlijk ook een vieruurtje in de schommel met Cheetos (die yummie yummie oranje kaaschips, de nieuwste rage hier ten huize MSCJ) bij.

Cheetos = oranje tandjes. SMILE!

Wij wensen iedereen een super mooie zomer en hopen dat het ook in Belgie lekker warm wordt deze zomer! Ik zend alvast een virtuele portie zonneschijn richting Europa.