Back to School

In Texas begon afgelopen maandag het nieuwe schooljaar opnieuw, na een 12 weken durende zomervakantie (van eind mei tot nu dus). Veel mamas zijn blij dat de rust & routine terug zijn, al maakt het voor ons weinig verschil want onze school/opvang was gewoon open deze zomer.

Maar toch. Sinds maandag zitten ze dus in een hogere klas.
Caitlin is nu een Peridot (vervroegde Pre-K, te vergelijken met een soort van 2de kleuterklas) en Jack een Emerald (instapklasje).

De traditionele 1ste schooldagfoto voor de voordeur is mislukt, want de kinderen zaten voor ik het goed en wel doorhad al in de fietskar.  Yep, we fietsen nog steeds. Maar wel alleen s ochtends, want 's middags is het daarvoor momenteel nog steeds te warm.

Caitlin & Jack lopen altijd hand in hand de school binnen, en iedere dag weer stopt er wel iemand om "awww how cute" te zeggen (getuige daarvan de blik van de mevrouw op de achtergrond). Iedere.Dag.Opnieuw.  Maar het is natuurlijk wel stinkin' cute.

Het lachen vergaat Jack al snel als hij doorheeft dat hij in zijn nieuwe klas wordt gedropt. Iedere ochtend hetzelfde drama...

Hij moet nog een beetje wennen aan zijn nieuwe juf, maar heeft er op die manier wel al voor gezorgd dat de juf hem het eerste uur op haar schoot laat zitten. ...Mission accomplished in Jacks' ogen.

Caitlin heeft minder moeite met drop off. Die loopt recht de klas in naar haar vriendjes…

De zomer is alweer voorbij gevlogen!

Zeg 'ns Aaaaaaaaaaaa!

Nu iedereen terug gezond lijkt te zijn - hout vasthouden en hopen dat ik hiermee niets gejinxt heb - leek het een goed idee om met de kids een bezoek te brengen aan de tandarts. Vooral om hen te laten wennen. Niet dat ik verwacht dat ze een hobby maken van naar de tandarts te gaan, maar het zou goed zijn als ze tenminste niet verstijfd van de schrik naar die 6 maandelijkse afspraken moeten.

Al van kleinsafaan ging ik graag naar de tandarts. Gelukkig maar, want bij mij moest er meestal meer gebeuren dan het occasioneel gaatje vullen. Op m'n 7de raakte ik in Walibi mijn 2 voortanden kwijt in de boomstam attractie en sindsdien heb ik "aangeplakte tanden"en kronen. Iedere keer ik als kind enthousiast in een appel beet of een caramelsnoepje at - dat laatste al iets vaker dan dat eerste - raakte ik mijn voortanden kwijt. Ieder jaar kreeg ik wel een nieuw paar tanden. Gelukkig ga ik graag naar de tandarts. Onlangs ging ik naar mijn 4-maandelijkse dental cleaning en terwijl de tandartsassitente vlijtig met haar krabbertje en flosdraden en waterpics in de weer was, maakte ik de opmerking dat dit precies de spa voor mijn tanden was. Ik voel me ook altijd heel vrolijk en blij na een bezoekje aan de tandarts. Behalve misschien na die laatste ontzenuwing… en dan nog...
Marc heeft niet zo'n leuke tandartservaringen. Die denkt nog altijd met een beetje schrik terug aan de stokoude tandarts met stokoude apparatuur en een beperkte voorraad aan verdoving, waar hij als kind naartoe ging. Voor het trekken van de wijsheidstanden onlangs koos hij dan ook zonder nadenken voor integrale verdoving bij de specialist, liever dat, dan de tandarts aan het werk te moeten zien onder lokale verdoving.

Afin, laten we zeggen dat we hopen dat de kinderen een liefde voor de tandarts ontwikkelen zoals de mama. Het spookje was op haar 1 jaar al eens bij de tandarts geweest, en dat was relatief goed verlopen. Op haar 2de was het echter een totale ramp. Ze weigerde haar mond open te doen en een voorliefde voor de tandenborstel had ze ook al niet. Dus gingen we deze keer naar een speciale kindertandarts. De website was veelbelovend: "All kids agree: Docter A is Amazing!" Ik dacht dat de tandarts als Mickey Mouse zou verkleed zijn, maar zover gaat het circus blijkbaar toch niet.

Na genoeg boekjes te hebben gelezen over naar de tandarts gaan, was het dan zo ver. Ze hadden goed geoefend thuis met het opendoen van de mond en "zeg 'ns aaaaaaaaaaaaaaaaaaa". Zelfs Jack deed dapper mee met het oefenen.

En het ging super super super goed!

Het begon natuurlijk in de wachtzaal

…braafjes met een boek

En dan was Jack aan de beurt.

De praktijkruimte was groot, met 6 stoeltjes, zodat de kindjes elkaar kunnen zien zitten. Broertjes en zusjes kunnen naast elkaar liggen, wat de ervaring blijkbaar toch iets makkelijker maakt. Jack was niet zo dapper, die heeft de hele tijd geweend, maar ik denk dat hij meer schrik had van de monddoekjes en alle lichten, dan van de tandarts zelf. Het voordeel van al dat geween was wel dat hij zijn mond wagenwijd open had, en de tandarts gewoon haar werk kon doen.

Het spookje daarentegen was een echte trooper.

Tandsteen (minimaal) wordt verwijderd

Met de waterpic en een grappige zonnebril

Daarna werden X-rays van al haar tandjes genomen en moest ze in een speciale kamer waar Jack en ik niet binnen mochten. De tandarts assistente legt het allemaal goed uit:

En hoewel ze toch een beetje bang uit haar ogen keek, heeft ze toch heel flink meegewerkt.

Het verdict:

- 7/10 voor jack : geen gaatjes, hij heeft al zijn tanden, maar hij verliest punten door het wenen. Hij moet zijn tuutje overdag opgeven wanneer hij 2 wordt en 's nachts op z'n 3de verjaardag;

-11/10 voor Caitlin: geen gaatjes, heeft al haar tandjes, heeft maar een heel lichte vervorming aan de tandjes door haar verslaving aan haar tuutje tot haar 3de. Doctor A heeft de binkyfairy gevraagd om haar nachttuutje uiterlijk op haar 4de verjaardag te komen weghalen…(dat worden nog een paar heel zware nachten)… en dan zou die vervorming ook natuurlijk weg moeten trekken.

- 2 keer per dag tanden poetsen+ 's avonds flossen. Dat laatste was nieuw voor mij, ik wistecht niet dat kindjes moesten flossen. Ik ben daar zelf maar op mijn 20ste mee begonnnen. Maar nu ze weten hoe het moet, zijn ze verslaafd aan flossdraad, dus dat zit wel goed.

O ja, en gewoon voor de grap mogen jullie raden wat zo'n bezoekje zou kosten zonder verzekering … hou u vast: 585 USD. Voor Caitlin alleen, want kinderen onder de 2, Jack dus, zijn gratis. Jawadde. Een geluk dat we goed verzekerd zijn.

The end van het tandartsverhaal.

The Nats were in Town

Een blog over sport deze keer. Het werd tijd ook. De guerilla (zie ook Sports-Illustrated-met-99c-hamburger-van-Obama) heeft tegenwoordig weer het overwicht. Dus … als u alleen maar de blog leest om schattige foto's van onze bloeikes te zien, kan u eigenlijk beter stoppen met lezen en terug naar uwe facebook gaan. Deze blog heeft alleen maar een paar (vrij slechte) foto's van een baseball wedstrijd.

We hebben het al (te) veel gezegd: onze favoriete 'Amerikaanse' sport is baseball. En het baseball seizoen is in volle gang. Toen we van Europa naar de US kwamen in 2007 kenden we helemaal niks van baseball. Echter, dankzij hard werk en veel inzet, zoals elke zaterdag- en zondagnamiddag in de zetel liggen (met een goeie fles cola) en naar baseball kijken maar ook naar het baseball stadion gaan op vrijdag- en zaterdagavond (en dan zo veel mogelijk bier drinken als we kunnen), dankzij al dat hard werk en veel inzet dus, weten we nu wel een en ander van baseball.

Zoals bijvoorbeeld de volgende regel: de dag dat de familie Klepkens naar een Amerikaanse stad verhuist, wordt op slag de lokale baseball ploeg de slechtste ploeg van Amerika. Toen we in 2007 naar DC verhuisden, waren de Washington Nationals (de Nats) de slechtste ploeg van Amerika, en ze zijn dat ook gebleven tot we weggingen in 2010.  Toen we in 2011 naar Houston verhuisden, werden de Houston Astros de slechtste ploeg van Amerika, en ze zijn dat nog steeds.

We hebben wel altijd een boontje gehad voor de Nats natuurlijk. Al die zaterdag-en zondagnamiddagen in de zetel, om baseball te leren, waren met de Nats natuurlijk. We waren er ook bij voor de allereerste wedstrijd van de Nats in hun nieuw stadion in 2008. Maar in die tijd waren de Nats heel slecht. Al hun spelers waren ook slecht, behalve de Ryan Zimmerman.

De Ryan is third base man voor de Washington Nationals. En de face-of-the-franchise voor de Nats. In het Vlaams: hij is het gezicht van de ploeg. Beetje zoals Eddy Voordeckers vroeger voor Waterschei of Luc Millecamps in den tijd voor Waregem.

De visie van het management was toen: we gaan een volledig nieuwe ploeg bouwen rond de Ryan, en binnen 5 jaar gaan we een hele goeie ploeg zijn.  We herinneren ons nog zeer goed onze reactie in die tijd toen we dat vijf-jaar-master-plan-verhaal elke dag hoorden: pfffff …

Baseball spelers eten over het algemeen redelijk veel. Zowel voor, tijdens als na de match. Nootjes en zonnebloempitten zijn bij baseball spelers altijd heel populair terwijl ze in de dug-out zitten te wachten op hun beurt. Maar de Nats waren toen heel slecht en hadden dus ook niet zo goeie spelers. Ze hadden zelfs ene speler, de Ronnie Belliard, en wanneer die een keer de bases geraakte (dat was niet zo vaak), had die altijd wel een pakje nootjes in zijne achterzak om de honger te stillen tussen de tweede en derde base. Dit is de Ronnie Belliard.

Anyway, de Ronnie is weg bij de Nats. De Ryan is er nog. En ondertussen zijn er ook alleen maar geweldig goeie jonge spelers bijgekomen. De Nats zijn daardoor, op dit ogenblik, geloof het of niet, de beste ploeg van Amerika. Van 2007 tot 2012, dat is inderdaad vijf jaar … pfffff ...

Afgelopen week waren de Nats in Houston. Dat moesten we natuurlijk zien. Dus wij (ik alleen zonder Siri) gaan kijken naar de Astros (de slechtste ploeg van Amerika) tegen de Nats (vroeger de slechtste ploeg van Amerika). De match was afgelopen woensdag.  We waren al een paar dagen een beetje zenuwachtig voor de match. Daarmee waren we de enigen want er was bijna geen volk: wie wil er nu (behalve wij dan) dit allemaal zien.

We hadden goeie plaatsen. Dat was niet zo moeilijk.

We hadden eigenlijk zelfs vier plaatsen. Van het werk gekregen. Maar er wou niemand meegaan.  We hadden dus niet alleen goeie plaatsen, we hadden ook plaats genoeg.  Totdat deze meneer naast ons kwam zitten.

De Spencer. Een student van Texas AM University. Die mocht daar natuurlijk niet zitten. Gingen we hem vragen om weg te gaan ? Gingen we de stewards verwittigen ? Neen natuurlijk, we zijn zelf nog student geweest. En we waren blij dat we iemand hadden om mee te babbelen.  De student was een fan van de Astros en zei ons dat hij volledig geloofde in de visie van het team management: een nieuwe ploeg bouwen rond een face-of the-franchise en binnen 5 jaar een heel goeie ploeg zijn.  We antwoorden: pfffff...

Als we met Siri naar de baseball gaan, is dat altijd heel leuk. Wij kunnen de match volgen en Siri gaat de hele tijd bier en hot dogs gaan halen. We hebben de Spencer dat ook gevraagd maar geen success. Hot dogs wou hem niet gaan halen en bier mocht hij nog niet kopen … pfffff...

Er was dus niet zo veel volk, maar het entertainment is altijd hetzelfde.  Gratis t-shirts, petjes en burritos werden met dezelfde aantallen en enthousiasme in het publiek geschoten. Het was redelijk moeilijk om al dat gratis spul te ontwijken. We hebben het dan allemaal maar aan de Spencer gegeven. Hij was heel content.

Soit, de Nats hebben natuurlijk de match gewonnen. Zelfs de pitcher van de Nats kon een home run kloppen.  De pitcher is normaal diegene die het slechtste kan kloppen.  Hier trouwens de Ryan (nummer 11), voor onze neus, aan het wachten op zijn beurt.

En hier den Bryce Harper (nummer 34), 19 jaar en beste jonge talent ooit in baseball, aan het wachten op zijn beurt. 

Er was na een paar innings ook al een beetje meer volk.

Het was een leuke avond. De Nats terug gezien ! De Nats gewonnnen ! Alleen was het natuurlijk spijtig dat Siri er niet bij was …

Gotta love...

…online shopping!

Ik winkel niet graag, niet voor kleren en ook niet voor eten. En zeker niet voor grote dozen pampers die de hele kar in beslag nemen. Ik heb dat van mijn mama, die gaat ook niet graag shoppen, tenzij misschien naar de Gamma (bestaat dat trouwens nog?).  Een groot geluk voor mij en voor de amerikaanse economy, dat er zoiets als online shopping bestaat. Je kan het zo gek niet bedenken of je kan het online bestellen. Eigenlijk moet je al bijna je huis niet meer uit. Alle kinderschoenen en -kleren, pampers, vochtige doekskes, zepen (waspoeders, douche- etc), speelgoed, boeken, etc, wordt bij ons online gekocht. OK, het is nogal kindgericht in ons huishouden, maar dat zijn nu eenmaal de dingen die we het meest nodig hebben.

2 jaar geleden viel het me op dat online shopping in Belgie nog een beetje moeilijk ligt:
- de meeste winkels hebben geen webwinkel;
- als er dan wel een webwinkel is, is de website zo verschrikkelijk moeilijk om te navigeren dat je er na 5 minuten simpel van wordt;
- de goeie online winkels zijn meestal beperkt tot heel specifieke nicheproducten (schattige dure t-shirtjes; exclusief speelgoed; etc)
- leveringskosten belachelijk hoog zijn: ik ben daar eerlijk in, ik betaal niet graag nog 15 EUR bovenop een bestelling van 20 EUR;
- leveringstijden laaaaaaang duren: zelden of nooit een betaalbare levering onder 4 dagen gezien. En eerlijk is eerlijk, als ik iets koop wil ik dat eigenlijk onmiddellijk in mijn handen hebben.
- de levering tout-court een ongeloofelijk probleem is als het pakket niet in de brievenbusgleuf past. Want als je niet thuis bent als ze komen afleveren, dan mag je nog naar het postkantoor lopen of een volmacht invullen, liefst nog met kopie van identiteitskaart, alsof dat iedereen dat standaard in de schuif heeft liggen. Dat is niet de schuld van de webwinkel natuurlijk, wel van de post/koerierdiensten. Afin… ik vond dat toch altijd een frustrerende zaak.

Niet hier. Alles is hier ingesteld om het de online shopper zo makkelijk mogelijk te maken. Behalve misschien die exclusieve haute-couture boutique, die je hier in Texas toch al niet vindt, heeft iedere winkel een overzichtelijke webwinkel. Leveringskosten zijn meestal aan een laag vast bedrag. Sommige winkels (mijn favoriete webwinkel diapers.com bijvoorbeeld) geven zelfs gratis levering binnen de 2 dagen. Dat is service. En ik heb niet de indruk dat de producten zoveel duurder zijn dan gewoon in de supermarkt. Oh, en mocht de maat of de kleur of de kwaliteit u niet aanstaan, dan stuur je het gewoon gratis terug naar de winkel. Je print een verzendbon via de website van de winkel, je houdt een fedEx of UPS-camionette tegen die juist door de straat passeert, en klaar is kees. Geen 3 uur aanschuiven in het plaatselijke postkantoor.

Maar het aller-aller-vrolijkst word ik van de levering zelf. Want behalve voor Apple producten (daar moet je voor aftekenen bij levering), wordt alles gewoon aan de voordeur achtergelaten.

Als je 's avonds na een lange werkdag thuiskomt, dan word je heel blij om dit voor de deur te zien staan:

En de kids ook...

Win-win voor iedereen.

Boys will be boys

Wat doe je als de school je op donderdag om 10u belt dat je de jongste moet gaan ophalen omdat hij koorts heeft? En je die dag nog een 3uur durende conference call op het programma hebt staan? En je weet dat de zieke de dag erna ook nog thuis zal moeten blijven (omwille van de "24uur koortsvrij" regel)?….

Antwoord: iets met autos en treinen. En veel M&M's als beloning voor stil zijn.

En ondertussen duimen dat je baas het ge"vroemvroemvroem" in de achtergrond niet heeft opgemerkt. En wat een geluk dat de mute knop bestaat. Dat ook.