(Ruimte)reizigers

Deze week is weer eens voorbij gevlogen, vandaag is de laatste halve dag van onze bezoekers. Het was een leuke week: we hebben geshopt, gebruncht, gekookt, gespeeld (met kindjes), veel gekocht, gebabbeld en een miljoen fotos getrokken. Mijn oma klaagt altijd dat ze nooit meer "echte fotos" heeft, nu dat iedereen met een digitaal toestel werkt. Zij niet, zij heeft nog een echt ouderwets toestel met … FILM. je moet door zo'n belachelijk klein gaatje turen en wachten tot je de film hoort terugspoelen na foto 36. Echt retro! Het was even zoeken naar een labo waar ze die film nog ontwikkelen. Maar zie, we sturen grandma terug naar Belgie met 180 vers ontwikkelde fotos. Materiaal genoeg om een album mee te maken. 

Jack heeft een speelkameraadje

papa leest een boekje voor, kwestie van de kindjes stil te houden op restaurant

cajun crawfish (Louisiana specialiteit)

jong en oud eet samen boterhammetjes

We zijn deze week voornamelijk in en rond The Woodlands gebleven, maar afgelopen donderdag deden we de grote uitstap: naar de NASA. Mama en grandma hebben beiden nog goeie herinneringen aan de maanlandingen, dus wat beter te bezoeken dan het epicentrum van de ruimtevaart? De controletoren was gesloten, maar we konden wel het oefencentrum voor astronauten bezoeken (waar 2 echte astronauten aan het werk waren), een volledige raket (die Apollo 18 zou zijn geworden maar toen werd het programma vroegtijdig gestopt) en een paar oudere raketmodellen. Zeer indrukwekkend allemaal.

2 astronauten op training

voor de Apollo "18".

Het viel mij op hoe dat ouderwets toestelletje van grandma eigenlijk wel mooiere kwaliteit fotos oplevert dan afgedrukte digitale fotos. Nu mijn digitaal toestel kapot is, ben ik op zoek naar een nieuw, liefst iets dat een snelle reactietijd heeft.  Heeft iemand goeie tips voor een goed compact fototoestel? Ik heb de comment sectie aangepast, het zou nu makkelijker moeten zijn om een comment te plaatsen.

4 Generaties in TX

Vandaag is het 21 april 2012. Wat we de afgelopen jaren op die dag deden weet ik niet meer, maar 21 april 2012 zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan als een prachtige dag die we met mijn mama en oma hebben doorgebracht, hier in Houston.

Grandma in Houston. Ik kan het nog altijd niet echt geloven. Hoedje af grandma, dat je het toch zag zitten om eens de grote oversteek te maken om je kleindochter en achterkleinkinderen te bezoeken. De heenvlucht op 18/4 was voorspoedig verlopen ("in zo nen grote jumbo, ge weet wel, nen 747, ge voelt dat bijna niet vliegen" dixit mijn grandma). De jetlag leek wel mee te vallen, en de volgende dag zaten we al gezellig te lunchen op een terrasje op Market Street. "Iedereen is hier zo vriendelijk": de legendarische Amerikaanse vriendelijkheid en customer service bleven niet onopgemerkt. Mijn mama is al volop begonnen met het maken van stoofpotjes en spaghettisaus, kwestie dat onze diepvriezer terug gevuld raakt. Grandma probeert het rustig aan te doen, maar heeft zich al gespecialiseerd in het bouwen van duplo torens, tot grote tevredenheid van Jack.

Wat we deden op deze legendarische 21ste april? Uitstapje naar de supermarkt, rusten, spelen met de kids rond het zwembad, smooties drinken, voor de allereerste keer cupcakes proeven (grandma dan toch) en fotos nemen van het viergeslacht. En deze avond ging de hele familie cajun seafood eten op restaurant.

Ik ga nog ontzettend hard genieten van de volgende 7 dagen dat mijn mama en oma hier zijn!

De kindjes moesten op dag 1 even wennen aan veel volk in huis, maar nadat ze een autootje en pony hadden gekregen (van beide "grandma's"), was het ijs meteen gebroken. En genieten dat ze doen van alle aandacht die ze krijgen!

Caitlin gaat super graag met mijn mama op stap en kleine broer heeft al serieus geprofiteerd van het feit dat er veel bereidwilligen zijn om hem op de schoot te houden, vooral nu dat hij weer eens ziek is:

Vandaag, op 21 april, zou het ook de verjaardag van mijn grandpa zijn geweest. 86 zou hij vandaag geworden zijn. Voor zover ik mij herinner was hij niet bepaald een fan van vliegtuigreizen. Hoe graag hij mij ook zag, ik denk niet dat hij die 10 uur durende vlucht zou hebben gemaakt. Maar ongetwijfeld is hij super trots op grandma. Gelukkig verjaardag grandpa, we hebben veel aan jou gedacht!

Opening Day

Allee dan. Nog een verhaaltje over sport. Over baseball deze keer. Dat is onze favoriete Amerikaanse sport. Het reguliere baseball-seizoen is vorige week weer van start gegaan. En binnen 162 wedstrijden (elke ploeg speelt 162 wedstrijden) is het dan in oktober weer tijd voor de play-offs.  Ploegen die meer dan 90 van die 162 wedstrijden kunnen winnen halen gewoonlijk de play-offs.

De lokale ploeg hier in Houston heet de Houston Astros. En die begonnen er vorige week vrijdag ook aan. De eerste wedstrijd van het seizoen heet hier 'Opening Day' en daar zijn we altijd als de kippen bij.

In Washington waren er twee keer bij op Opening Day en nu in Houston waren we er ook weer voor de tweede keer bij. Minute Maid Park was uitverkocht en alle mensen waren blij.  Het baseball-seizoen was weer begonnen.

Zo een Opening Day / Night is altijd leuk.

We hadden super-goeie plaatsen.

Over die paarden zo dadelijk meer.

Het was fantastisch weer dus het dak was open.

Voor de wedstrijd begint het hele Opening Day circus dan met de individuele aankondiging van alle spelers die de Opening Day lijst hebben gehaald van beide ploegen. Die spelers mogen dan allemaal van de bank naar voren wandelen en in een rijtje gaan staan.

Pas op dat zijn er 25 per ploeg.  Dus dat duurt wel even om al die 50 kerels aan te kondigen. En baseball-spelers zijn gewoonlijk al niet van de rapsten.

En na een tijdje beginnen die spelers zich al wel wat te vervelen en blijven ze niet meer zo mooi in de rij staan. Niet waar nummer 34 ?

Verder is er op Opening Day ook altijd een stunt. Dit keer hadden ze, dat zei de omroeper toch,  de enige echte officiele (?) Budweiser paarden (die van de reclame)

en de enige echte, weer volgens die omroeper, officiele (?) Budweiser koets (die van de reclame).

in het stadion. Dat vond het publiek fantastisch.

Bij elke officiele sportwedstrijd wordt ook altijd het nationale volkslied ten berde gebracht en op zo'n Opening Day wordt dat dan natuurlijk gezongen door een beroemdheid. In Houston is dat dan Clay Walker.  De heu … wereldberoemde country-zanger.

We moeten nu wel eerlijk toegeven, de Clay deed dat fantastisch.  Vermits dat Amerikaanse volkslied inderdaad bij elke officiele sportwedstrijd wordt gezongen, is het liedje waarschijnlijk ook het meest verkrachte liedje ooit. Te snel, te traag, vals, de woorden niet juist …vraag maar eens aan  Christina Aguileira.  

En op Opening Day zijn er ook vaak bekende mensen. In Los Angeles of New York kan je dan wel eens Justin Timberlake of Eva Longoria of Alec Baldwin verwachten.  In Houston is dat dan altijd George H. en Barbara Bush.  George H. Bush was de 41e President van de USA tussen 1989 en 1993.  Op de foto kan je Barbara redelijk goed zien zitten (op de eerste rij daar, achter het hekje).  George H. was juist even weg om een pintje te gaan halen.

En hoe goed zijn de Astros dan ?  Eigenlijk superslecht. We hadden al eerder gezegd dat teams die de playoffs halen ongeveer negentig wedstrijden  moeten winnen, wel de Houston Astros gaan er waarschijnlijk meer dan honderd verliezen.  De kenners zeggen dat de Houston Astros zonder twijfel het slechtste team van alle dertig teams gaat zijn. Toen we in Washington DC woonden, zeiden diezelfde kenners dat ook van de Washington Nationals. En ze hadden toen gelijk ook.  We beginnen ons zo stilaan een beetje schuldig te voelen …. De regel lijkt te zijn, waar wij komen wonen, wordt het lokale baseball ploegje op slag het slechtste team van heel Amerika. Sorry Nationals en Astros.  Maar we blijven supporteren.

Paaskuikentjes

Pasen is alweer gepasseerd, en zo ook de klokken en de easter bunny.

In assortie outfit en met paasmandjes (en assortie uki) onder de arm, gingen deze 2 kapoenen gretig op zoek naar eitjes in de tuin.

Ze liepen gelijk naar hun speelhuis, net alsof ze wel doorhadden dat de paashaas moeite zou hebben om meer originele plekjes te bedenken…

Yep, buit binnengehaald door Jack!

Door de warmte hebben echte chocolade eieren hier geen overlevingskans buiten (zelfs 's morgens vroeg is het al te warm/vochtig daarvoor - maar mij hoor je niet klagen over dit heerlijk weer!). De paashaas was in ieder geval zo slim om plastieken eitjes te brengen, met in ieder eitje een speelgoedje.

Caitlin piepte opvallend-stiekem in de eitjes om te zien of ze niet beter met Jack kon ruilen...

En zo geschiedde… deze auto's bijvoorbeeld… Jack helemaal blij!

 De rest van de buit werd binnen open gedaan.

Maar het zou geen pasen zijn zonder een echt chocolade figuur, iets wat de paashaas gelukkig in de ijskast had achtergelaten. Ze zijn al een hele week zoet met hun paasmand (elke avond mogen ze een klein eitje eten na de obligatoire boterham met kaas). Mijn voorliefde voor zoetigheid is duidelijk doorgegeven aan de kiddos…Jack heeft een echte chocolade verslaving, het spookje kunnen we nog afleiden met een stikker met een bunny erop.

Daarna gingen we met onze kleurrijke kroost naar de Paasmis. Ondanks het feit dat we er een half uur op voorhand waren, zat de kerk afgeladen vol. We wisten dit al langer, kerk en geloof in Amerika zijn - ook bij jonge mensen -  heel sterk aanwezig in het dagelijks leven. En het feit dat we in het conservatieve zuiden wonen (de zgn "bible belt"), maakt dat alleen maar duidelijker. In ons gebied (bevolking 100,000) zijn maar liefst 53 kerken, met voor elk wat wils: Presbytarian, Katholiek, Lutheran, Baptist, Mormoons, Episcopalian, etc…
Wij mochten weer eens plaats nemen op de tribune in de sportzaal van de school die aan de kerk is verbonden. Op zich is dat wel goed, want onze kindjes hebben moeite om anderhalf uur stil te zitten… Dat valt minder op in de sportzaal, al was de Indische priester wellicht toch een beetje afgeleid door die 2 op-en-neer springende gele vlekken op de tribune …

Tot slot gingen we naar de Franse bakker voor de bruch (echte dunne pannekoeken "crepes"…hmmmmm)

En sprongen we voor de eerste keer dit jaar in het zwembad (behalve ikzelf dan - voor mij mag het water iets warmer zijn!). 

Klucht met Clutch

Het is hoog tijd om het nog eens over sport te hebben. Amerikanen vinden sport fantastisch. Wij ook. Dat zit dus wel snor. In Belgie zijn de nationale sporten koers, veldrijden en voetbal. Belgische sport volgen we niet allemaal meer op voet maar we werden de afgelopen tijd twee keren toch wel heel erg blij.  Tom Boonen wint de Ronde van Vlaanderen !  Goe gedaan Tommeke ! (en het werd tijd ook).  En Lokeren wint de Beker van Belgie !  Goe gedaan Benji en de rest ! (en we gunnen het de Roger Lambrecht van harte).

In Amerika zijn de nationale sporten: American football, hockey, basketbal en baseball.  We hebben het daar al eerder over gehad: in het algemeen, over den baseball, over den basket en over den hockey.  We hadden in die tijd vooral over de teams in Washington DC: de Red Skins (football), de Capitals (hockey), de Wizards (basketball) en de Nationals (baseball).  Die heten dan in Houston: de Texans (football), geen hockey-ploeg, de Rockets (basketball) en de Astros (baseball).

Van American football zijn we niet zo een grote fan. Dat spelletje wordt te veel gecoacht vinden we. Elke play wordt vooraf bepaald door de defensive coordinator.  Of door de offensive coordinator.  Of door de head coach.  Of door een van de andere 32 hulp coaches. We begrijpen wel dat de coaches telkens het spel moeten bepalen. American football spelers zijn namelijk gewoonlijk niet van de slimsten.  We zeggen niet dat ze allemaal een volledige nutcase zijn zoals Balotelli maar al die bonken tegen hun hoofd helpt toch ook niet echt denken we wel eens…

Basketbal en baseball zien we wel heel graag.  Zeker baseball, onze favoriete sport in Amerika.  Deze vrijdag, eergisteren dus,  was het begin van het nieuwe baseball seizoen. We vertellen er volgende week alles over. Eerst een verhaaltje over basketbal.

Basketbal zien we dus graag. Vooral Siri dan. En we zijn dan ook al een paar keren gaan kijken naar het lokale ploegje. De Houston Rockets. We hebben er wel lang moeten op wachten. Normaal start het NBA seizoen hier begin oktober. Deze keer begonnen de heren er maar aan met Kerstmis. Er was namelijk een "lock-out". Allemaal heel ingewikkeld maar het kwam er op neer dat de billionaires (de eigenaars van de teams) en de millionaires (de spelers) het maar niet eens konden worden over de verdeling van de inkomsten. De inkomsten van basketbal komen zoals in elke sport van tickets, tv en merchandising maar hier in Amerika ook van alle concessies. Dat zijn alle kraampjes, bars, restaurants, etc in het stadion. Eten en drinken dus. TV, tickets en merchandising brengt natuurlijk het meeste geld op, maar laten we ook de inkomsten van de concessies niet onderschatten. Een grote cola kost zeven dollar, een vettige hamburger kost negen dollar, een pak frieten is zes dollar en een schaal nachos met kaas en chili is zeven dollar. Dat vermenigvuldigd met het aantal toeschouwers en het aantal wedstrijden en dat nog eens vermenigvuldigd met drie - de gemiddelde Amerikaan eet namelijk drie van die menu's op tijdens een wedstrijd (vier indien verlengingen) - dat levert toch al snel een aardige cent op. Soit.  De billionaires en millionaires zijn dan na zes maanden onderhandelen geeindigd met een akkoord voor de inkomsten-verdeling. Ze hebben besloten om het fifty-fifty te doen.  Ja zeg.

En met kerstdag waren ze er dan aan begonnen en we waren er gelijk bij om de Houston Rockets een beetje aan te moedigen.

Daarna waren er weer bij twee weken geleden de zaterdag.  Tegen de Dallas Mavericks. Dallas is namelijk de kampioen van vorig jaar.  Dankzij den Duits.

De maandag daarop waren we uitgenodigd voor het werk.

En de vrijdag daarop waren we er alweer bij.  Tegen de Memphis Grizzlies.

Die wedstrijd tegen de Grizzlies heeft nog redelijk veel voeten in de aarde gehad.  Het begon al toen we onze plaatsen hadden gevonden. We zaten achter een rij van een stuk of twaalf jongens van tien jaar. Op onze rij en op de rij voor ons (die van de jongens) lag er ook op elk zeteltje een coupon. Voor een cadeau. Af te halen bij een of ander kraam. Met de felicitaties van de Rockets. We hadden dus een prijs gewonnen. De jongens gelijk allemaal weg en allemaal gelijk weer terug. Met allemaal een grote zak popcorn. Dat was de prijs die we allemaal hadden gekregen van de Rockets. Een grote zak popcorn.  We hebben toen iets geleerd in ons leven.

NOOIT grote zakken popcorn geven aan jongens van tien jaar. Na een paar minuten lag er popcorn tien rijen lager, tien rijen hoger, in de secties rechts en links van ons. Er zat popcorn in vrouwen hun haar, in mannen hunne (tweede) grote cola en in kinderen hun kleren.  We zijn zelf ook jong geweest dus we konden er nog wel mee lachen.

Geloof of niet maar Siri had dan bij de rust ook zin gekregen in popcorn ?! en ging dan maar onze coupon ook inwisselen. Maar onze coupon was niet voor een grote zak popcorn. Siri teleurgesteld. Onze coupon was voor betere plaatsen. Helemaal in het midden en bijna beneden in de zaal. Wij blij.

Volgens de vriendelijke mevrouw hadden we dit allemaal te danken aan onze fantastische steun voor de Rockets.  Omdat we twee keren na elkaar waren komen kijken. Awel, dat vonden we een mooi gebaar van de Rockets.  Nog een snel zak popcorn gekocht en hup naar onze nieuwe plaatsen.

Goeie plaatsen trouwens.  Wel een minpuntje.  Die vriendelijke mevrouw zat nu ook bij ons en bleef maar zeuren of we geen abonnement wilden kopen. Eerste keer.  Nee dank u mevrouw. Tweede keer. Nee dank u. Derde keer. Nee mevrouw, we zijn niet geinteresseerd. Vierde keer.  Nee mevrouw, we zijn echt niet geinteresseerd. Tiende keer.  Nee mevrouw, echt niet ! Twintigste keer. Neen mevrouw ! En ik wil terug naar mijn oude plaatsen - please ! Hiermee had de mevrouw het dan toch begrepen.  Oef.

Met al dat gezeur hadden we al bijna een deel van de wedstrijd gemist, of nog erger, een deel van het entertainment tijdens de time outs.  Over dat entertainment hebben we al eens verteld: cheerleaders, mascottes, petjes voor het pubiek, hot dogs die worden gelanceerd in het publiek, parachutes met t-shirts, acrobaten, iets met grote teerlingen, trivia quiz, iets met pizzas, dance cam, kiss cam, …. er mag geen halve seconde niets te doen zijn …

Maar de Rockets-entertainment mensen vonden het allemaal nog niet goed genoeg. Ze hadden voor de wedstrijd tegen de Grizzlies de hele entertainment-zaak nog naar een niveautje hoger getild. Er was een heuse soap aan de hand nu.  De mascotte van de Grizzlies, een beer natuurlijk, had de mascotte van de Rockets, Clutch… dit is Clutch ...

vastgebonden en opgesloten. Ja, ja. Dat was dan een heel gedoe en na veel si en la kon Clutch dan toch ontsnappen en de beer wegjagen en was alles weer goed.  Allee dit is dan alles in het kort verteld.  De hele klucht duurde bijna de hele wedstrijd en het publiek zat tijdens de echte wedstrijd eigenlijk meer te wachten op de volgende time-out om te zien hoe het met Clutch en de Grizzly beer ging aflopen.

Nu ja, zo erg is dat nu ook weer niet. Mensen die al veel NBA hebben gezien weten ook dat tijdens het gewone seizoen de meeste spelers de hele wedstrijd maar een beetje aanmodderen om dan de laatste vier minuten van de wedstrijd geweldig hun best te doen om de wedstrijd te kunnen winnen.  Dat is weliswaar alleen maar zo in het gewone seizoen. De play-offs is andere koek. Volgens ons is NBA toch een van de enige sporten waar je inderdaad 90% van de tijd er uw voeten aan kunt vegen en op het einde toch kunt winnen.  Ik denk dat je er daar in het voetbal of in de koers toch niet mee zou wegkomen.

En hoe goed zijn de Rockets dan ?  Eigenlijk helemaal niet slecht. Ze doen nog altijd mee om de play-offs te halen. Dat zou een geweldige prestatie zijn en dan gaan we zeker weer kijken.  We gaan dan mogelijk wel onder een schuilnaam tickets kopen, kwestie om die vriendelijke mevrouw te vermijden.

His Pink Cadillac

Autos zijn momenteel een grote hit bij Jack. Vooral die matchbox autootjes. Hij klemt ze in z'n vuistje en weigert naar school te vertrekken zonder minstens 5 ervan in z'n rugzak te hebben verstopt. En dan nog 1 in elk handje. Autos gaan mee in bad, in bed en rijden over zijn boterham bij het avondeten.
Geen wonder, dus, dat hij helemaal wild werd toen hij in de winkel een auto op zijn formaat had gevonden. De kleur en de prinsessen nam hij er met veel plezier bij.

Wat een drama toen we de winkel verlieten...zonder de pimped out princess wagon…

Ik weet niet of dit in Belgie ook zo'n rage is, maar de meeste kids (5 en jonger) in onze buurt hebben er wel zo eentje: Jeep, BMW, Audi,…. met een pedaalmotortje zoals die automatische go-carts vroeger. Wat is er toch met de goede oude driewieler/fiets gebeurd?

Crea Bea - de Caitlin editie

Een paar weken geleden ging de klas van Caitlin op fieldtrip naar een pottenbakkerij. Ik had daar erg mijn bedenkingen over, maar zie, de hele klas EN de juf hebben het overleefd. En wat blijkt, spookje heeft een pak meer talent dan mama:

Caitlin heeft de instructies van de juf nauwkeurig opgevolgd (de juf heeft enkel de lijn getekend tussen lucht en gras, de steeltje van de bloemen en de vlinder/vogel, de rest moesten de kids zelf doen)… zo goed luistert ze naar mij nooit.

Hopelijk gaan ze binnenkort nog een paar keer, en Jack straks ook, dan heb ik binnen de kortste keren een volledig servies. Van nuttige knutselprojecten gesproken ;o)