Klucht met Clutch

Het is hoog tijd om het nog eens over sport te hebben. Amerikanen vinden sport fantastisch. Wij ook. Dat zit dus wel snor. In Belgie zijn de nationale sporten koers, veldrijden en voetbal. Belgische sport volgen we niet allemaal meer op voet maar we werden de afgelopen tijd twee keren toch wel heel erg blij.  Tom Boonen wint de Ronde van Vlaanderen !  Goe gedaan Tommeke ! (en het werd tijd ook).  En Lokeren wint de Beker van Belgie !  Goe gedaan Benji en de rest ! (en we gunnen het de Roger Lambrecht van harte).

In Amerika zijn de nationale sporten: American football, hockey, basketbal en baseball.  We hebben het daar al eerder over gehad: in het algemeen, over den baseball, over den basket en over den hockey.  We hadden in die tijd vooral over de teams in Washington DC: de Red Skins (football), de Capitals (hockey), de Wizards (basketball) en de Nationals (baseball).  Die heten dan in Houston: de Texans (football), geen hockey-ploeg, de Rockets (basketball) en de Astros (baseball).

Van American football zijn we niet zo een grote fan. Dat spelletje wordt te veel gecoacht vinden we. Elke play wordt vooraf bepaald door de defensive coordinator.  Of door de offensive coordinator.  Of door de head coach.  Of door een van de andere 32 hulp coaches. We begrijpen wel dat de coaches telkens het spel moeten bepalen. American football spelers zijn namelijk gewoonlijk niet van de slimsten.  We zeggen niet dat ze allemaal een volledige nutcase zijn zoals Balotelli maar al die bonken tegen hun hoofd helpt toch ook niet echt denken we wel eens…

Basketbal en baseball zien we wel heel graag.  Zeker baseball, onze favoriete sport in Amerika.  Deze vrijdag, eergisteren dus,  was het begin van het nieuwe baseball seizoen. We vertellen er volgende week alles over. Eerst een verhaaltje over basketbal.

Basketbal zien we dus graag. Vooral Siri dan. En we zijn dan ook al een paar keren gaan kijken naar het lokale ploegje. De Houston Rockets. We hebben er wel lang moeten op wachten. Normaal start het NBA seizoen hier begin oktober. Deze keer begonnen de heren er maar aan met Kerstmis. Er was namelijk een "lock-out". Allemaal heel ingewikkeld maar het kwam er op neer dat de billionaires (de eigenaars van de teams) en de millionaires (de spelers) het maar niet eens konden worden over de verdeling van de inkomsten. De inkomsten van basketbal komen zoals in elke sport van tickets, tv en merchandising maar hier in Amerika ook van alle concessies. Dat zijn alle kraampjes, bars, restaurants, etc in het stadion. Eten en drinken dus. TV, tickets en merchandising brengt natuurlijk het meeste geld op, maar laten we ook de inkomsten van de concessies niet onderschatten. Een grote cola kost zeven dollar, een vettige hamburger kost negen dollar, een pak frieten is zes dollar en een schaal nachos met kaas en chili is zeven dollar. Dat vermenigvuldigd met het aantal toeschouwers en het aantal wedstrijden en dat nog eens vermenigvuldigd met drie - de gemiddelde Amerikaan eet namelijk drie van die menu's op tijdens een wedstrijd (vier indien verlengingen) - dat levert toch al snel een aardige cent op. Soit.  De billionaires en millionaires zijn dan na zes maanden onderhandelen geeindigd met een akkoord voor de inkomsten-verdeling. Ze hebben besloten om het fifty-fifty te doen.  Ja zeg.

En met kerstdag waren ze er dan aan begonnen en we waren er gelijk bij om de Houston Rockets een beetje aan te moedigen.

Daarna waren er weer bij twee weken geleden de zaterdag.  Tegen de Dallas Mavericks. Dallas is namelijk de kampioen van vorig jaar.  Dankzij den Duits.

De maandag daarop waren we uitgenodigd voor het werk.

En de vrijdag daarop waren we er alweer bij.  Tegen de Memphis Grizzlies.

Die wedstrijd tegen de Grizzlies heeft nog redelijk veel voeten in de aarde gehad.  Het begon al toen we onze plaatsen hadden gevonden. We zaten achter een rij van een stuk of twaalf jongens van tien jaar. Op onze rij en op de rij voor ons (die van de jongens) lag er ook op elk zeteltje een coupon. Voor een cadeau. Af te halen bij een of ander kraam. Met de felicitaties van de Rockets. We hadden dus een prijs gewonnen. De jongens gelijk allemaal weg en allemaal gelijk weer terug. Met allemaal een grote zak popcorn. Dat was de prijs die we allemaal hadden gekregen van de Rockets. Een grote zak popcorn.  We hebben toen iets geleerd in ons leven.

NOOIT grote zakken popcorn geven aan jongens van tien jaar. Na een paar minuten lag er popcorn tien rijen lager, tien rijen hoger, in de secties rechts en links van ons. Er zat popcorn in vrouwen hun haar, in mannen hunne (tweede) grote cola en in kinderen hun kleren.  We zijn zelf ook jong geweest dus we konden er nog wel mee lachen.

Geloof of niet maar Siri had dan bij de rust ook zin gekregen in popcorn ?! en ging dan maar onze coupon ook inwisselen. Maar onze coupon was niet voor een grote zak popcorn. Siri teleurgesteld. Onze coupon was voor betere plaatsen. Helemaal in het midden en bijna beneden in de zaal. Wij blij.

Volgens de vriendelijke mevrouw hadden we dit allemaal te danken aan onze fantastische steun voor de Rockets.  Omdat we twee keren na elkaar waren komen kijken. Awel, dat vonden we een mooi gebaar van de Rockets.  Nog een snel zak popcorn gekocht en hup naar onze nieuwe plaatsen.

Goeie plaatsen trouwens.  Wel een minpuntje.  Die vriendelijke mevrouw zat nu ook bij ons en bleef maar zeuren of we geen abonnement wilden kopen. Eerste keer.  Nee dank u mevrouw. Tweede keer. Nee dank u. Derde keer. Nee mevrouw, we zijn niet geinteresseerd. Vierde keer.  Nee mevrouw, we zijn echt niet geinteresseerd. Tiende keer.  Nee mevrouw, echt niet ! Twintigste keer. Neen mevrouw ! En ik wil terug naar mijn oude plaatsen - please ! Hiermee had de mevrouw het dan toch begrepen.  Oef.

Met al dat gezeur hadden we al bijna een deel van de wedstrijd gemist, of nog erger, een deel van het entertainment tijdens de time outs.  Over dat entertainment hebben we al eens verteld: cheerleaders, mascottes, petjes voor het pubiek, hot dogs die worden gelanceerd in het publiek, parachutes met t-shirts, acrobaten, iets met grote teerlingen, trivia quiz, iets met pizzas, dance cam, kiss cam, …. er mag geen halve seconde niets te doen zijn …

Maar de Rockets-entertainment mensen vonden het allemaal nog niet goed genoeg. Ze hadden voor de wedstrijd tegen de Grizzlies de hele entertainment-zaak nog naar een niveautje hoger getild. Er was een heuse soap aan de hand nu.  De mascotte van de Grizzlies, een beer natuurlijk, had de mascotte van de Rockets, Clutch… dit is Clutch ...

vastgebonden en opgesloten. Ja, ja. Dat was dan een heel gedoe en na veel si en la kon Clutch dan toch ontsnappen en de beer wegjagen en was alles weer goed.  Allee dit is dan alles in het kort verteld.  De hele klucht duurde bijna de hele wedstrijd en het publiek zat tijdens de echte wedstrijd eigenlijk meer te wachten op de volgende time-out om te zien hoe het met Clutch en de Grizzly beer ging aflopen.

Nu ja, zo erg is dat nu ook weer niet. Mensen die al veel NBA hebben gezien weten ook dat tijdens het gewone seizoen de meeste spelers de hele wedstrijd maar een beetje aanmodderen om dan de laatste vier minuten van de wedstrijd geweldig hun best te doen om de wedstrijd te kunnen winnen.  Dat is weliswaar alleen maar zo in het gewone seizoen. De play-offs is andere koek. Volgens ons is NBA toch een van de enige sporten waar je inderdaad 90% van de tijd er uw voeten aan kunt vegen en op het einde toch kunt winnen.  Ik denk dat je er daar in het voetbal of in de koers toch niet mee zou wegkomen.

En hoe goed zijn de Rockets dan ?  Eigenlijk helemaal niet slecht. Ze doen nog altijd mee om de play-offs te halen. Dat zou een geweldige prestatie zijn en dan gaan we zeker weer kijken.  We gaan dan mogelijk wel onder een schuilnaam tickets kopen, kwestie om die vriendelijke mevrouw te vermijden.