Kemah Boardwalk - Where The Fun Never Stops

Tijdens Thanskgiving zat Siri twee weken in Belgie. En Papsy twee weken in Texas. En in het weekend proberen we altijd een paar leuke dingen te doen. Zoals toen dat weekend voor Thanksgiving: naar de Kemah Boardwalk. Met Papsy erbij natuurlijk.

De website zei het nog.  Kemah Boardwalk:

" Just 20 miles south of Houston ''
" A spectacular boardwalk "
" Imagine a getaway for the entire family "
" Evolved from a waterfront dining-experience to a weekend destination "
" Where the fun never stops "

Dat wilden we dan wel eens gaan afletten (dialect uit Beveren, vraag ons niet hoe we dat nu weer weten).

Allee dan. Op een uurtje rijden van The Woodlands. Dat is hier in Texas niks natuurlijk. De kindjes, Papsy en wij in de auto. Naar Kemah.

Hier waren we er al.

En we hebben het alle feiten van de website daar dan eens niet zo grondig onderzocht.

" Just 20 miles south of Houston " ? Klopt inderdaad. 2 punten.

" A spectacular boardwalk " ? Er was inderdaad een mooie boardwalk.

In totaal zeker 250 meter lang denk ik. Oei ! Amerikanen wandelen niet graag. Gelukkig was er dit.

Een treintje dat van de ene naar de andere kant ging. Oef. Amerikanen hoefden dan toch geen 250m te wandelen. Er was dus inderdaad een boardwalk. Maar misschien niet "spectacular". 1 punt.

" Imagine a getaway for the entire family " ? Wel eerder voor een kermisfamilie dan. Bij ons in de familie lijkt het sommige dagen ook wel op een kermis, maar zo vaak of graag gaan we eigenlijk niet naar de kermis. Maar het is natuurlijk wel heel leuk voor de kindjes. Ze vonden het allemaal geweldig. Caitlin mocht overal in. Jack ongeveer de helft. 1 punt.

De coolste attractie was toch wel de "Boardwalk Bullet".

Een bijzonder snelle rollercoaster. Te snel voor ons. Te traag voor Caitlin. Caitlin vond het fantastisch en wilde direct nog eens. Wij staan nog altijd op onze benen te trillen. Qua kermis zijn we nooit van de dapperste geweest. In Walibi durven we ook in de helft van de dingen niet in.

Voordat we gingen vertrekken in de "Boardwalk Bullet" trokken nog even een selfie.

Die jongen daar zei nog: hela, niet filmen tijdens de ride he. Dacht die nu echt dat we dat gingen doen. Wij wilden ons vooral met twee handen goed vasthouden. Waarschijnlijk heeft die vervelende millenium generatie al wel heelder ritten gefilmd.

" Evolved from a waterfront dining-experience to a weekend destination " ?  Euh, neen dus.  Ne rollercoaster, een reuzerad, een treintje, en een paar draaidingen is niet genoeg voor een weekend door te brengen. Althans toch niet voor een niet-kermis-familie. 0 punten.

O ja, er was ook een aquarium. Elk dorp in Amerika dat zich een beetje respecteert, heeft tegenwoordig een aquarium. En elk acquarium is ook helemaal hetzelfde; bestaat uit drie delen:
1) Nen bak met wat uitgehongerde roggen erin die je dan mag eten geven. Aan 3 dollar per piepklein visje
2) Een paar visbakken met een paar Finding Nemo's en Dory's erin.
3) Een mislukt nagemaakt regenwoud met een opgezette gorilla wiens hoofd beweegt en constant een enerverend oerwoudgeluid maakt.
Om maar te zeggen, alle kinderen vinden het allemaal geweldig.  Ouders iets minder.

" Where the fun never stops ". Tja, er is natuurlijk altijd een groot probleem met onze kindjes. Hoe ervoor te zorgen dat ze na een bezoekje aan een aquarium of pretpark, weer niet met een extra pluchen beest naar huis gaan. Ze hebben er nog maar een stuk of 100 ...  Elk ! Deze keer ging het goed gaan. We hebben nauwkeurig alle giftshops en kramen met beesten vermeden tot ze op het einde nog een spelletje mochten spelen: kikkers vangen.  Lukte dat toch nog wel zeker.  De prijs: elk een pluchen hagedis. O jee. Weer een paar pluchen beesten erbij. De pret kon niet op natuurlijk. Allee dan 1 punt.

Onze score voor Kemah Boardwalk 5/10. De kindjes hun score voor Kemah Boardwalk: 10/10.

Dat is goed genoeg voor ons. Het was een heel leuke dag. En merci aan Papsy voor de sponsoring van de hele gelegenheid.

Paper Rosie by the wereldberoemde Gene Watson

Wie ? Gene Watson ! 

Gene Watson is die aan de linkse kant. Die aan de rechtste kant is Papsy.

Siri zat twee weken in Belgie.  Papsy zat twee weken in Texas. We gingen toen met Papsy naar Dosey Doe.

Dosey Doe is een oude tabakschuur uit Kentucky uit 1856.  Honderdzestig jaar oud. En in 2006 stukje per stukje uit elkaar gehaald, en verhuisd naar de The Woodlands. Staat nu langs de I-45. De autosnelweg tussen Houston en Dallas. Tussen een naftstation en een pandjeshuis.  Daar doet de schuur nu dienst als concerthal. Vooral voor country-artisten.

Papsy houdt bijzonder veel van country-music. Niemand weet waarom. Dienen mens komt uit Deurne-Noord. Laatste keer dat ik heb gecheckt, weinig country-invloeden daar.

Anyway. Als Papsy op bezoek komt, checken we altijd even de concertagenda van Dosey Doe.  En ons oog viel toen op: Gene Watson.  Snelle Google liet al direct zien dat dit iets voor Papsy ging zijn.  Old school Willie Nelson type of country. Generatiegenoot van Papsy ook. Geboren op 11 oktober 1943. Dat is twaalf dagen verschil met Papsy.  Kon dus niet verkeerd gaan.  Een uitstekend plan, vonden we zelf.

Papsy en wij dus naar Dosey Doe. Uberke gedaan. Konden wij ondertussen bier drinken terwijl de Papsy naar Gene Watson kon luisteren. Ons uitstekend plan was net zo mogelijk nog beter geworden.

Toen we Dosey Doe binnenkwamen, wisten we helemaal zeker dat het plan meer dan uitstekend was. Alleen maar grijs en purper haar in het publiek.  Wij waren met twintig jaar voorsprong de jongste daarbinnen. Papsy (op zijn 73) was zeker ook nog bij de jongeren.  Veel cowboy-hoeden ook. En jeans-salopetten. Er waren daar een paar mensen bij die recht van de farm uit de 19e eeuw naar hier waren gekomen. Pasten dan ook uitstekend in het interieur van de zaal.  We denken dat er nog een paar bijwaren die de originele schuur in 1856 nog mee hebben helpen bouwen.

Eerst nog het voorprogramma. De lokale artist die nog wacht op de grote doorbraak. Naam ben ik al vergeten, maar hij zag er wel grappig uit in zijn fifties-kostuum en dito kapsel.

En als die ooit even beroemd wordt als pakweg U2, dan kunnen wij zeggen dat wij die nog hebben gezien in een kleine concerthal, Dosey Doe.  Dan gaan we misschien wel zijne naam weer moeten herinneren. 

Soit. Op naar het hoofdprogramma. Gene Watson.  Papsy wist dat tot dan nog niet dat we naar Gene Watson gingen kijken, maar hij kende hem wel. Heel goed zelfs. Kon direkt vijf of zes nummers van hem opnoemen.  Indrukwekkend Papsy.

 Papsy's favoriete nummer: "Paper Rosie". Hier een kort stukje.

Ja, ja sorry, een paar problemen met dat filmke.  
1) Het is maar een kort stukje. Ik had namelijk maar op het einde van het nummer door dat dit nummer Paper Rosie was ...
2) En we hebben precies onze telefoon gedraaid in het midden ...  of we waren omver gevallen ... ik weet het niet meer ... toch maar wat geminderd met het bier vanaf dan ...

Maar het moet gezegd zijn. Die Gene Watson was een bijzonder goeie zanger. Goeie entertainer ook. Heel goeie band bij.  Het publiek (incl Papsy) kon het wel smaken. Beste avond voor velen in de laatste 30 jaar denken we.

Nadien nog tijd om CD te kopen, Gene Watson handtekening en foto erbij.

Het was een meer dan uitstekend plan.  En nu maar wachten tot Emmylou Harris naar Dosey Doe komt he.   Wie ?  Emmylou Harris !

En merci aan Papsy voor de sponsoring van de gelegenheid.

Happy Thanksgiving (2016 editie)

Happy Thanksgiving ! 

 

Onze 2016 Thanksgiving ging een beetje speciaal zijn want Siri was er niet. Dat is spijtig. Maar Papsy was er wel. Dat is leuk. Verder hadden we grooooote vrienden Sander, Brent en Max ook uitgenodigd voor een traditionele Thanksgiving. Dat is heel leuk.

De drie componten van een traditionele Thanksgiving: beetje sport kijken (American Football), beetje zelf sporten (dienen American Football twee keer naar uwe kleine gooien) en traditioneel Thanksgiving dinner (te grote kalkoen in de oven met veel te zoete sweetpotatoe-puree, gigantische  pumpkin-pie, etc ... ).

We hebben het allemaal wel een beetje veranderd. American Football al snel vervangen door voetbal bijvoorbeeld. Dat was gemakkelijk. Maar geen Siri in huis, en toch een traditioneel Thanksgiving dinner organizeren. Wat moest dat worden ?

Meeste mensen (wijzelf incluis) zouden zeggen, dat gaat een fiasco worden. We zijn namelijk geen Piet Huysentruyt. Of Svea. Verre van. Ons moeilijkste gerecht hebben we ooit eens gemaakt twintig jaar geleden met grooote vriend Geert aan de zee in Koksijde voor al onze vrienden. Pannekoeken. Na een halve pannekoek had iedereen genoeg. En hoefde de volgende drie dagen ook niet meer te eten. Bijzondere voedzame pannekoeken waren dat.

Een heel Thanksgiving dinner ging dus moeilijk worden. Hoe gingen we dat oplossen ? Vier oplossingen gevonden:

1) Delegation. Grooote vriend Sander gevraagd om het voorgerecht te maken.  Sander is wel een uitstekende kok.
2) Outsourcing.  Het dessert (de pumpkin-pie) in HEB gaan kopen.
3) Teambuilding. Papsy en de kindjes inschakelen om te helpen.
4) Cutting Corners. De kantjes eraflopen. In plaats van zo een grote vogel in de oven te steken, gingen we de hele kalkoen vervangen door kalkoenfilets op de BBQ.  En de suiker hebben we ook weggelaten uit de sweetpotatoe-puree.

Hoe is het uitgedraaid ? Het is uitgedraaid op een groot success.

De voorbereiding ging helemaal goed.

De kindjes hebben alle (!) boontjes gesneden.

Verder was onze beschikbare hulp weliswaar beperkt.

Alle klassieke ingredienten van het Thankgiving menu kwamen in orde: errellen, sweetpotatoe-puree, boontjes met spek.

Tafel ook.

Alles was klaar tegen 10 uur 's morgens. Dat was belangrijk want United speelde ook nog in de namiddag en dat wilden we graag zien natuurlijk.  

Tegen een uur of vier waren Sander, Brent en Max daar.

Voetballen, zwemmen en aperitief ging helemaal goed.

En dan kwam er het voorgerecht van Sander dat regelrecht spectaculair was ... zo lekker !

Sander is inderdaad een uitstekende kok.  Ondanks het feit dat we zelf nog bijna het hele gerecht om zeep hadden geholpen. Lang verhaal. Sorry Sander.

Van ons eigen middengerecht is ook niemand ziek geworden.

En dessert was een slam dunk natuurlijk.

Het was een heel fijne Thanksgiving.  We zijn thankful voor onze gezondheid, job, familie, vrienden en United die eindelijk nog eens kon winnen gisteren.

En we zijn speciaal thankful voor Sander, Brent, Max en Papsy om samen Thanksgiving 2016 te vieren met ons.

Squirmy en Squigly

Siri zit twee weken in Belgie.  Papsy zit twee weken in Texas. Papsy was hier vorige week (school- en werkweek) en deze week (Thanksgivingvakantieweek). En in het weekend proberen we altijd een paar leuke dingen te doen.  Zoals vorig weekend: gaan vissen.

Het was de eerste keer vissen voor de kindjes.  En het was zelfs de eerste keer vissen voor Papsy. Na 73 jaar.  Allee vooruit. Nooit te oud voor iets nieuws te leren zeker ?   Alhoewel ...

Wijzelf kennen eigenlijk niks van vissen, maar het is af en toe wel eens leuk om te doen. We hadden zelfs nog een hengel en een visgeriefdoos. Met dobbers, haakjes en een heleboel andere dingen waarvan we geen idee waarvoor ze dienen.

Soit, de kindjes, wij en Papsy, dat zijn vier mensen, dus we zijn eerst de zaterdag nog een drie hengels gaan bijkopen. Plus extra visgerief, haakjes en weeral een heleboel dingen waarvan we geen idee hebben waarvoor ze dienen. Allemaal gaan kopen in de Walmart. Dat hebben ze daar allemaal. Het visgerief is de rayon naast de wapens.  De rayon van de wapens is naast die van het speelgoed.  Allemaal goed te vinden daar in de Walmart hoor.

Zaterdagavond al die hengels, haakjes, etc nog in elkaar gezet. Plus de emmer en het touw klaargelegd. Vermits we niks van vissen kennen, hebben we dan maar zelf onze visregels uitgevonden. Allee, twee regels dan. Dit zijn onze twee visregels.

1) "Ge kunt niet gaan vissen zonder nen emmer en een koord."  Check.

2) "Ge moet uw materiaal op voorhand goed testen."  Check.

Dat het er een beetje belachelijk uitziet dat ge in uw zwembad staat te vissen, hoor ik u zeggen.

Mmm. Misschien wel. Hopelijk hebben er niet te veel mensen dat gezien ...

Onze twee visregels. Meer moet dat niet zijn he. Maar we waren helemaal klaar.

Zondagmorgen.  Op naar Lake Conroe.  Eerste stop. Aas gaan kopen he. Wormen.  Kindjes vonden die geweldig.

Tweede stop. Boot huren. En wij weg.  Caitlin en Jack aan het stuur.

En dan maar vissen.  Wormen aan de haak.  Vislijnen het water in, en klaar ....

En niks ...

En .......  niks ...

En ............  niks ...

Lunch dan maar. Pasta. Gene vis.

Maar we begonnen wel een paar dingen te leren nu.

1) De kindjes vonden het spelen met de wormen geweldig. Op den duur hadden al die wormen al namen ook. Squirmy en Squigly. En broertjes en zusjes: Wiggly en ben ik vergeten.  En dan ineens hadden die ze zelfs half-broertjes en zusjes, als we die in twee sneden om aan de haak te hangen (haha zelf opgekomen).

2) Papsy is gene goeie visser. We hebben zijn lijn meer keren ontward dan de kindjes te samen.  Hij heeft ook nog een paar keren het anker gevangen.  En na de lunch is hij erin geslaagd om de lijn te breken, weg gewicht, dobber, haakjes, aas, enzovoort. Hij mocht dan het dek gaan schrobben.

En verder nog steeds ...........   niks ...

En toen hadden we toch wel beet zeker.

Een catfish gevangen.  Woehoe !   Iedereen enthousiast.   Toch wel heel leuk dat we uiteindelijk iets hadden gevangen. Na al die voorbereidingen in ons zwembad.  De emmer en het touw kwamen goed van pas. De twee visregels hadden gewerkt.  En een catfish hoort bij de "haai-achtigen". We hadden dus eigenlijk een haai gevangen. Jawsome ! (niet zelf opgekomen).

Het was een bijzonder leuke dag.

Oh ja,  de catfish hebben we teruggezet. Squirmy, Squigly en hun half-broertjes en zusjes, hebben we mee naar huis genomen.  Ik denk dat de meeste vissers het omgekeerde doen. Maar allee wij het zo gedaan.

Die wormen wonen nu hier op het terras. In een amazon-doos.

Waarschijnlijk nog een week. Tot Siri thuiskomt. Dan gaan ze weg moeten denken we.  Tenzij we ze ergens verstoppen, misschien best binnen het huis dan, want het begint ook wat koud te worden voor Squirmy en Squigly.

En met dank aan Papsy voor de sponsoring van de hele onderneming.

Fabulous Fourty - The Party

Dat ik 40 werd dit jaar, heb ik al eens vermeld. Maar waarover ik nog niet geschreven had...is het fantastische verrassingsverjaardagsfeest waarop ik werd getrakteerd. Door Svea en Marc, want zij hebben echt wel voor de verrassing van mijn leven gezorgd.

De voorbereidingen waren blijkbaar al op skivakantie begonnen (in maart 2016). Svea had voorgesteld om een surprise feest bij haar thuis te organiseren, en Marc moest ervoor zorgen dat mijn vrienden werden uitgenodigd. Hij had duidelijk de makkelijkere job van de twee. Blijkbaar laat ik mijn telefoon nogal vaak slingeren en was hij er in geslaagd om de meeste van mijn vrienden te identifieren. Het was mij wel al opgevallen hoe hij af en toe vragen stelde over vriendinnen waarnaar hij anders nooit echt vraagt, en dat hij toch wel heel vaak aan het sms-en was. Maar dat was in maart, dus ik had nooit de link gelegd.

Op mijn verjaardag zouden we uit gaan eten, en Marc had gevraagd om mijn mooiste kleedje aan te trekken, want we gingen naar een nieuw restaurant. Hij reed ook niet langs de gebruikelijke hoofdweg en zei plots dat hij even moest stoppen bij Svea, omdat zij ook zouden meerijden.

Er hingen wel ballonnen aan de deur, maar ik dacht dat Amber - het dochtertje van Svea - misschien een feestje had.  Echt, ik was helemaal verrast toen ik de deur opentrok en een muur van vrienden zag staan, die allemaal "surprise" riepen... Dat gevoel en die emotie vergeet ik nooit meer. Het was echt een magische avond.

Het was echt zo onwaarschijnlijk fijn om zoveel vrienden samen te zien op dezelfde plaats.

Amber hield een gastenboek bij, waarin alle gasten een poloraid foto hadden gestoken en een tekstje hadden geschreven.

Het huis en de tuin waren helemaal versierd in grijze/witte/turqoise kleuren. Het was allemaal zo elegant en sprookjesachtig. Echt magisch. Overal waren er ballonnen en bloemen, mini vaasjes, zwart-witfotos van mezelf van de afgelopen 40 jaar (sommige vrienden herkenden Marc niet op fotos van 10 jaar terug - van een periode waarnaar wij nog grappend verwijzen als "dikke Marc" - en vonden het toch wel vreemd om fotos te zien staan van mij met een andere man ;o).  Er waren lekkere (belgische) hapjes, drankjes, coctails, champagne en een buffet waarvan zelfs SOS Piet en Sergio op zouden kijken.

Liesbeth zorgt voor extra aperitiefhapjes

Svea legt de laatste hand aan de voorgerechtjes

Er werd getoast, er werd gespeeched (niemand kan beter speechen dan Marc), er werd veel gelachen...en er werden nog meer cadeautjes uitgedeeld.

bord ontworpen door Marc

En natuurlijk was er ook taart. Een authentieke Europese Zwarte Woud taart, met eetbare goudschilfers erop, gebakken door Chef Fred. Svea had grootse plannen voor het dessert, maar dit is iets waar Marc op stond om zelf te organiseren. 

Het was een pracht avond. Het was echt helemaal af. Ik mis mijn familie en vrienden in Belgie heel vaak, maar het is ook wel hartverwarmend te weten dat ik hier ook vriendschappen heb gesmeed die voor het leven zijn. Svea, Liesbeth en Schatteke, dank je wel...het was echt een onvergetelijke avond!

Svea en Liesbeth: wat een team, maar vooral, wat een onschatbare waarde aan vriendschap