Life in the Digital Age

Plons!

Als het aan Caitlin lag, droeg ze vanaf nu enkel nog een badpak. Echte waterratten, zijn het, alle twee.

Op deze foto lijkt ze al zoveel groter dan ze in t echt is…en valt het me op hoe lang haar benen zijn (nog iets dat ze van de papa heeft ;o)!

Vorig jaar had Caitlin een haatverhouding met haar zwembandjes, nu staat ze s morgens vroeg al te popelen om ze aan te trekken. Zelfs Jack heeft door dat die bandjes hem net dat ietsje meer vrijheid geven…

En dit doen ze dan een heel weekend lang, uren aan een stuk:

PS: gezien hoe Caitlin Jack gewoon erin duwt?! En dan dat lachje erna…
PPS: typisch dat net als ik wil filmen, Jack in zijn zwempamper rondloopt, in plaats van in zijn stoere zwembroek…
PPPS: en goed dat die twee slapen in t weekend! Ja, zelfs Jack.

Muiterij op Lake Conroe

We kennen onze wereld. Aldus organizeren we graag regelmatig eens een verrassing. Dat zijn dan city trips met Siri of Galveston met Grandma of een sportwedstrijd met Papsy. Maar we organizeren natuurlijk ook graag dingen voor en met de kindjes. 

Deze keer gingen we bootje varen. Op Lake Conroe. Dit is Lake Conroe.

Over Lake Conroe valt overigens niet zo heel veel te zeggen. Het is 85 km2 groot. Het is in 1973 gebouwd (toen hebben ze het ook laten vollopen) als extra water-reservoir voor Houston. Er wonen hele rijke mensen langs de kant. Het is 20 minuten rijden van ons huis. En het belangrijkste: je kan er alle watersporten doen.  

Bootje varen dus. Veiligheid is het belangrijkste dus we hadden al maanden geleden vier US Costal Guard Approved Type III zwemvesten, een touw en een emmer gekocht. De zwemvesten zijn natuurlijk voor de veiligheid. Het touw en de emmer zijn omdat je nooit op een boot moet gaan zonder een touw en een emmer. Die zaken komen altijd van pas.  Hoe we dat weten ? Omdat we een redelijk ervaren bootbestuurder zijn. We keken vroeger als kleine pagadder altijd naar De Bereboot en we hadden ook al 1 keer in de Oosterschelde met een boot gevaren op een grote-vrienden-visdag.  Ervaring genoeg dus. 

Dankzij onze ervaring was er dus geen probleem om de boot te huren. De mensen van het bootverhuurbedrijf in de Waterpoint Marina (het lokale haventje aan Lake Conroe) waren er gerust in. 

Hier zien we de Marina. 

En hier is de familie Zwemvest.  Voor de veiligheid is dat. 

En we waren ook klaar om onze zoon te leren vissen. Hij is ondertussen al anderhalf dus hoog tijd om te leren hoe hij voor zijn eigen eten kan zorgen. 

Allemaal de boot in. De mensen van het verhuurbedrijf zeiden gewoon: "hier nog even tekenen, uitleg hebt u zeker niet nodig met al uw ervaring, daag". Toegeven gingen we natuurlijk nooit doen. Dus het was, ondanks al onze ervaring, toch even zoeken om de startknop van de boot te vinden, en nog iets langer zoeken om zijnen achteruit te vinden, … 

Na een beetje si en la met de mannen op de kant, waren we uiteindelijk toch weg. 

Van de gezonde buitenlucht krijgt iedereen wel honger, dus na vijf minuten waren de kindjes al de mondvoorraad aan het opeten. 

Verder alles onder controle.

We hadden zeebonk Jack van voor op de uitkijk gezet.

Scheepsmaatje Caitlin stond van achter op de uitkijk.

Vroeger gingen we met de grote vrienden altijd op reis naar Zuid-Frankrijk of Spanje. Met enkele auto's. En je had in die tijd altijd een aantal grote vrienden die nooit hun stuur wilden afgeven.

Onder geen enkel beding. 

Niet dus. 

En toen begon de muiterij.  Caitlin en Jack wilden ook bootje varen. Het zou natuurlijk onverantwoordelijk zijn om dat zo maar toe te laten. Het zou ook niet goed zijn voor de veiligheid.  Ze kregen dus eerst lessen van een ervaren leraar.  

Scheepsmaatje Caitlin eerst: 

En die kon het daarna perfect alleen.

Dan zeebonk Jack.

En die kon het daarna ook perfect alleen

Met de muiterij compleet was het voor ons dan tijd om te vissen.  We zijn namelijk ook een ervaren visser.  Zowel al gevist op de Oosterschelde, op de grote-vrienden-visdag, als op de Ierse zee met grote vrienden Jochen en Greg.

We hebben het vissen wel vrij snel opgegeven. Ondanks alle ervaring, waren toch een kleinigheid vergeten.   Aas.

Dan maar mooie foto's van iedereen maken.

Hier is zeebonk Jack.

 Scheepsmaatje Caitlin

En toen was het hoog tijd om terug te keren naar Waterpoint Marina. De macht terug in handen genomen en de muiters op de uitkijk gezet.

Maar waar was die Marina nu weer ?  De kant lijkt redelijk hetzelfde vanop het midden van meer. En van die kaart worden we ook niet veel wijzer.

Naar welke kant moeten we nu eigenlijk ?

Misschien weet Caitlin het wel ? 

En ja hoor, we hebben de Marina teruggevonden.

Het was een prachtige dag.  De muiters en Siri vonden het fantastisch. Misschien straks eens zoeken of we geen afleveringen van De Bereboot online kunnen vinden. Voor de kindjes natuurlijk … 

Caitlin zingt

We doen al maanden ons best om de kindjes nederlands te leren. Ze verstaan alles, maar antwoorden steevast in het Engels. In het beste geval mixen ze de 2 talen: "Mommy, I put my schoenen in the kast". We weten dat dat wel goed komt, en gelukkig is er ook een Nederlandse school waar ze vanaf ze 4 wordt, 2 uur per week nederlandse les kan volgen.

Caitlin heeft een zeer schattig amerikaans accent als ze nederlands praat, een rollende "rrrrrrr" lukt nog niet zo goed, en werkwoorden worden nog niet vervoegd. Maar wat ze geweldig vindt, is nederlandstalige kinderliedjes zingen. Momenteel zijn de beren (en soms hondjes) die broodjes smeren een grote hit:

 Om filmpje groter te zien, klik op youtube in de rechter onderhoek.

Oh Boy: update

We hebben net nacht 9 in het "grote jongensbed" achter de rug en er is al wat vooruitgang geboekt.
Normaal gezien duurt onze avondroutine (bad, 1 aflevering bekijken van de Berenstein Bears, melk drinken, boekje lezen, nachtliedje zingen, kus slaapwel, licht uit) ongeveer anderhalf uur. Vorige week duurde dat dan plots 4u en nu zijn we terug naar 1.5 tot 2u. Niet slecht. De nachten gaan ook al iets beter. Jack loopt nog steeds rond in zijn kamer, soms begint hij te huilen, maar hij vindt steeds de weg naar zijn bedje terug. Ik vermoed dat hij een beetje verlatingsangst heeft, want als we in de kamer blijven is hij heel rustig, als hij merkt dat we er niet meer zijn, wordt hij een beetje panisch.

Ik heb wel een beetje medelijden met het ventje, want vorige week had hij blijkbaar ook de menselijke variant van mond- en klauwzeer, ook in de keel. Niet leuk.

We hebben hem ook een nieuw nachtlampje cadeau gedaan (goeie tip - dankuwel!). De bunny-klok is al een paar maanden een grote hit bij Caitlin. Zij had altijd de gewoonte om voor dag en dauw op te staan.

We hadden eerst geprobeerd met een gewone digitale wekker en de magische woorden; "je mag pas uit bed als er een 7 op de klok staat". Met als gevolg dat ze iedere ochtend om 5:07 naast ons bed stond.
De bunny heeft meer succes. Tijdens de nacht is het gedeelte met de slapende bunny verlicht, en als het tijd is om op te staan (staat bij ons ingesteld op 6:15), dan is de bunny met de rugzak opgelicht. Elke morgen hoor ik Caitlin al voor 6u zingen en babbelen in haar kamertje, maar ze komt haar bed pas uit als de bunny wakker is.

Ze zijn wel schattig, want elke avond bij het slapengaan krijgt de bunny ook een nachtzoen van de kindjes.

Bij Jack heeft de slapende bunny voorlopig nog niet het verhoopte effect, maar hij heeft nu tenminste een degelijk (en schattig) nachtlampje.

Oh Boy!

Jack zit midden in "een fazeke". Ik had dat niet zien aankomen, maar van dag op dag ging hij van een lief klein jongetje dat vrolijk gaat slapen om 19u30, naar een krijsende, peuter-puberende terror die om 23u nog lang niet klaar is voor bed. Hij begint hysterisch te huilen als je nog maar durft zeggen dat het tijd is om te gaan slapen, klampt zich als een koala beer aan je vast en weigert te gaan liggen. Geen probleem, dachten we, hij mag lekker uitrazen in zijn bed. Marc herinnerde mij eraan dat Caitlin dat ook tijdje heeft gehad. Ik had toen blijkbaar eens gezegd dat ze "krijste alsof ze bezeten was" en dat is bij Marc blijven hangen...  Bij Caitlin was dat fazeke na 3 nachten urenlang laten uithuilen in haar bed ook weer voorbij.
Dat gaan we ook toepassen bij Jack, dachten we. Verkeerd gedacht, want meneer sprong met slaapzak en al uit zijn babybedje. 3 keer na elkaar. 3 keer boenk op zijn hoofd.

De tijd was dus gekomen om het babybedje in te wisselen voor het grote-jongen bed…

En ik weet niet of ik daar zo blij mee ben.

Caitlin was bijna 3jaar toen ze naar een groter bed ging, ze snapt het concept van hoofdeind en voeteneind, en is s nachts nog nooit uit haar bed gekomen. Ze is ook nooit uit haar babybed gesprongen, en was waarschijnlijk met veel plezier tot haar 5 in de wieg blijven liggen.

Jack niet. Jack is een rondloper. Die gaat later gegarandeerd spoken 's nachts. Die zit meer uit dan in zijn bed...

Hem in bed leggen is een karwei op zich: je moet hem eerst 10 keer tegen wil en dank terugleggen, waarna hij gaat rechtzitten in bed en 45 minuten lang koppig naar papa staart, die op de grond voor zijn bed zit. Precies alsof hij (Jack) probeert te testen wie het het langst kan volhouden. Voorlopig wint papa die machtsstrijd nog.
s Nachts is het dan mijn beurt: ik lig nu al 3 nachten op het matje voor zijn bed (want ik vertik het om hem in ons bed te laten slapen want dan krijgen we hem daar gegarandeerd nooit meer uit). Elk kwartier wordt hij wakker -omdat hij uit zijn bed kruipt/valt/springt- begint hysterisch te huilen -waarvan Caitlin wakker wordt- en dan in paniek om hem heen voelt of ik nog in de buurt ben. Soms valt hij dan terug in slaap. Meestal niet. Een heel vermoeiend fazeke!

Hij heeft precies een aversie van zijn bed. Tenzij wanneer zijn zusje in de buurt is, dan gaat hij lachend neerliggen. De kapoen.

En dan vraag ik mij af: is het een fazeke, of is dit gewoon typisch jongetjesgedrag?

PS: om te vermijden dat hij uit zijn bed zou vallen ben ik aan het knutselen geslagen en heb ik een bedrail getimmerd:

Maar voorlopig heeft dat nog geen verschil gemaakt.

Tips welkom...

Face Painting

Regelmatig komt Caitlin met een tekening op haar wang naar huis. Haar juf is daar heel goed in: de kindjes wachten geduldig in de rij tot het hun beurt is om een kleur en design te kiezen (Caitlin kiest meestal voor een kikker - het assortiment is nogal beperkt): een slimme manier om een klas kleuters stil te houden.

Een paar weken geleden waren Caitlin en Jack heel braaf aan het spelen in de speelkamer. Ik hoorde Caitlin zeggen "come on Jack, sit down, it's your turn". Ik ging niksvermoedend door met courgettes snijden. Maar toen ik een paar minuten later in de speelkamer binnenkwam, was dit het resultaat:

 "Look mommy, I paint Jacks face!".

We hebben uit voorzorg de stiften buiten handbereik van kleine vingertjes gelegd. En de scharen meteen ook. Gelukkig maar, want de avond erop waren ze kappertje aan het spelen…