Papsy was here

Papsy was onze allereerste bezoeker dit jaar en deze keer bleef hij bijna 3 weken.

Extra veel papsytijd voor de kindjes dus...ze hebben er echt van genoten!

We deden niet zoveel uitstappen want papsy heeft het meeste nu wel al gezien in deze contreien, maar we hadden toch nog een vol programma. Marc was het grootste gedeelte van papsy's bezoek op zakenreis, dus voor mij was het wel super fijn om een extra paar handen te hebben. Zo kon ik 's morgens toch nog steeds voor dag en dauw naar de gym, werden de kindjes door papsy naar school gefietst, was er huiswerkhulp, taxidienst en prive tennisles! En doordat Marc er niet was, konden we ook zonder schroom hele avonden naar franse chansons luisteren (voor de degenen die dit nog niet wisten... 1 van Marc's motto's is "het leven is te kort voor franse muziek"). 

Het laatste weekend was Papsy zelfs bereid om 2 dagen te babysitten, zodat Marc mij kon verrassen met een weekendje Chicago (blogverslag volgt). Super gewoon!

Papsy heeft ook kennisgemaakt met de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de locals hier. Tijdens een fietstocht naar school was Jack's ketting van de fiets gevallen. Papsy en Jack hadden nog 2 mijl voor de boeg en stonden met de ketting te sukkelen. Opeens stopte een vriendelijke (oudere) man die insisteerde om ook eens te proberen. Dat lukte natuurlijk niet, dus de man vroeg of ze even konden wachten. 2 minuten later stond hij daar terug met zijn pickup truck. De fietsen vlogen de laadbak in, de goede samaritaan voerde Jack naar school en daarna papsy terug naar huis. Hij vertelde ondertussen zijn hele levensverhaal en bij het oprijden van onze oprit vertelde hij dat de zoon van zijn goede vriend vroeger de eigenaar van ons huis was! Toen ik de vreemde auto op onze oprit zag staan, liep ik naar buiten en herkende ik Keith meteen als de man die elke ochtend zijn hondje uitlaat op onze fietsroute. Nadien zijn we nog een paar flesjes belgisch bier gaan afgeven om te bedanken, en sindsdien maak ik elke ochtend een praatje met Keith. Dit maakt me altijd zo blij om hier te wonen: iedereen die vriendelijk zwaait, ook naar onbekenden, en tijd heeft om een korte babbel te slaan. Een super leuk begin van de dag, iedere dag opnieuw.

* * *

Ziehier wat we zoal deden:

Bein mei worden overal crawfish festivals georganiseerd. Maar naast crawfish (om te eten), waren er ook aligators (niet om te eten)... Voor een zacht prijsje mochten de kinderen in het alligatorbad staan en de diertjes vasthouden. Caitlin sprong gelijk het bad in en knuffelde elk diertje. Ze was helemaal in haar element. Jack was iets voorzichtiger en besloot bij papsy te blijven. Maar na een tijdje kon ze haar broer toch overtuigen om ook in het stinkende water te gaan staan. Alle beestjes kregen een naam en er vloeiden bijna tranen wanneer we naar huis gingen.

Crawfish zijn trouwens te vergelijken met rivierkreeftjes, en super lekker. Maar ik eet die liever thuis dan rechtstaand op een grote kermis... 4.5 kg... dat ging er zeer gemakkelijk in.

En naast crawfish, is ook sushi altijd een voltreffer. Wij dachten eerlijk gezegd dat Papsy niet zo'n sushi fan zou zijn, maar hij heeft het tegendeel bewezen. Vanaf nu zal er bij elk bezoek sushi op het menu staan.

Nog meer eten: vrijdagavond = tennis (Caitlin) en voetbaltraining (Jack). Hoe beter een sportieve avond afsluiten dan met pizza in de favorite pizzaplace? Met terras (op de parking)...

Papsy gaf Jack prive tennisles...

En nam de kinderen mee naar de voetbal seizoensafsluiting in het locale mexicaanse restaurant.

Maar het was niet altijd feest, natuurlijk... want zelfs als papsy komt, moet er huiswerk worden gemaakt. Hier was papsy spelling (dictee) aan het testen en Caitlin had toch wat opmerkingen over de uitspraak van de woorden "Papsy, je moet zeggen "than", met een tfffff. niet "den". Zo kan ik het toch nooit juist schrijven...?!". Dat is dan ook genoteerd voor volgend jaar.

 Bedankt voor je bezoek papsy. Wij vonden het geweldig en tellen nu af naar onze zomer in Belgie!

De Johan in Texas

Twee weken geleden was grooote vriend de Johan bij ons op bezoek in Texas. Het was een superleuk bezoek.  Grooote vriend de Johan kennen we al een jaartje of 27 - kameraad al sinds de tijd op het college. Grooote vriend de Johan is nu ne big shot bij een van de grootste Amerikaanse IT bedrijven in de wereld en moest in San Jose zijn voor een meeting. Op weg van Belgie naar San Jose, ging de Johan ons een bezoekje brengen in Houston, en daarna ook nog grooote vrienden Nic, Stacy, Ella en Noah in Denver.

In de auto van de luchthaven naar huis, vertelde de Johan ons nog even snel dat hij een trouwe volger was van deze blog (mooi zo), dat hij vond dat we voor onze bezoekers altijd een leuk programma samenstelden (ok, dank je wel, dat is leuk om te horen) en .... dat hij dus voor zijn eigen bezoek ook heel benieuwd was naar het hele programma (oei, we hadden hoge verwachtingen in te lossen dus).

Allee vooruit, we hebben er dan maar een Texas bezoek van gemaakt. Te beginnen met superlekkere T-bone steaks (inclusief Amerikaanse hormonenmix) op de BBQ op donderdagavond.

En wat doe je dan op een normale vrijdagmorgen in Texas ? Naar de shooting range natuurlijk.

Geschoten met een Glock 17, simpel en betrouwbaar revolvertje. De Johan was er bijzonder goed in. Beter dan ons.

En tijdje geleden waren Siri en wij ook eens samen naar de shooting range gegaan. Voor ons allebei was het de eerste keer.

Wij deden het als volgt.

Vonden we niet slecht.

Maar niet zo goed als Siri.

Jawadde !

Die man van de shooting range zei ons nog "Meneer, als u 's nachts inbrekers in uw huis hoort, stuur uw vrouw dan maar en kruip zelf onder uw bed".  Met zo een advies kunnen we leven.

We hebben Siri haar shooting target van hierboven dan ook ingekaderd en aan de voordeur gehangen met de tekst :  "I live here"

Maar goed, terug naar Johan's bezoek aan Texas.

Na de shooting range, tijd voor lunch en bezoek aan Downtown Houston.

En 's avonds aperitief aan de Waterway in The Woodlands.

Later op de avond, gingen we nog naar een verjaardagsfeestje van een vriendin van Siri.  Die mevrouw werd 45 jaar. Maar wat voor een verjaardagsfeest moet je nu eigenlijk doen voor je (meestal) redelijk saaie vrienden en vriendinnen ?

Naar The Game Preserve Pinball and Video Arcade natuurlijk.

Een soort van lunapark met allemaal flipperkasten en video-games uit de jaren tachtig en negentig. Voeg daar eighties en nineties muziek, en bier en wijn aan toe, en je hebt het perfecte entertainment voor de (meestal) saaie 40 - 45 jarige.

Voor Johan, Siri en ons was het een totaal onverwacht weerzien met de "Adams Family" - flipperkast uit cafe Den Tsjaplin in Deurne,  Donkey Kong, Mortal Combat enzovoort.

Siri, ben jij nu alweer aan het schieten ?

Het was in ieder geval duidelijk dat de Johan beter was in zowat elk spelletje dan onszelf. Geen probleem, het was superleuk entertainment.

De volgende dag was er geen tijd om uit te slapen. We gingen weer op pad. Naar NASA, Johnson Space Center, voor een dubbele ingenieur die werkt bij groot IT bedrijf, was dat wel een veilig plan. We hadden gelijk, het werd een aangenaam bezoekje aan NASA.

Na NASA, was het spijtig genoeg tijd om afscheid te nemen. Johan ging zijn Amerika-reis verder zetten in Denver bij Nic, Stacy, Ella en Noah. Johan dus zaterdagnamiddag afgezet aan de luchthaven.

Wij gingen dan nog even onze groote vriend Nico aanmoedigen tijdens zijn Texas Ironman. Die Texas Ironman ging door hier in The Woodlands.  Een Ironman is even snel 3.8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen. Dat kunnen wij niet.  Nico wel. We hebben daar enorme bewondering voor.  "What a hell of a way to celebrate your mid life crisis, Nico !".  Anyway, de kindjes, Siri en wij, samen met andere vrienden en vriendinnen gingen Nico gaan aanmoedigen aan de Waterway in The Woodlands.  En dan was er dit.

Een geweldig onweer. Een zondvloed. Iedereen proberen te schuilen zo goed als iemand kon. En af en toe eens creatief zijn natuurlijk. Wat staat er tegenwoordig op elke plastic verpakking ?  Gevaar voor verstikking ! Uit de buurt van kinderen houden !  Yep, de Amerikaanse ouders zullen ons wel weer onverantwoordelijk vinden, maar onze kindjes waren warm.

En hadden superveel plezier.

Nadat Nico binnen was, en iederen koud en nat was, tijd om naar huis te gaan.

's Avonds rond 8 uur kregen we nog een berichtje van Johan . Of wij ook in het onweer hadden gezeten ? Yep, zeker en vast. En we vroegen nog hoe het weer was in Denver ?  Ik weet het niet, texte Johan, hij zat nog in Houston !?! Wegens het onweer, vlucht delayed, problemen met het vliegtuig,  sorry Johan !!  Soit, hij is er nog geraakt.

Het was een superleuk bezoek Johan. Dank je wel om langs te komen. Wij, Siri, Caitlin en Jack vonden het geweldig dat je bent langsgekomen. En dank je wel voor de cadeautjes ook natuurlijk.