Ter verduidelijking: we moeten voor de Belgische ambassade nog wat documenten in orde brengen om Caitlin te laten registreren en daarvoor heeft Brussel een aantal "gelegaliseerde" documenten nodig. Een heel gedoe. Het document in kwestie moet eerst worden "genotarizeerd" door een notaris. Het notarisambt in de US is minder prestigieus dan in Belgie. Iedereen kan hier notaris zijn, zelfs die charels in de FedEx winkel. De notaris moet bevestigen dat ik wel degelijk de persoon ben die een origineel document aan hem heeft voorgelegd en daar dan een stempeltje op plaatsen. Een makkie. Daarna moet het document echter worden gelegaliseerd en dat is een ander paar mouwen. Je moet daarvoor naar de legalisatiedienst in de hoofdstad van je staat, voor ons dus Richmond - op een 3 uur rijden hiervandaan. Die dienst moet bevestigen dat de notaris die het document heeft genotariseerd, wel degelijk een notaris is. Op zich niet onlogisch, aangezien die charels in de FedEx winkel zich ook uitgeven als notaris... En inderdaad, die dienst moet dan ook een stempeltje en gouden stikker plaatsen op het document. Eerlijk gezegd weet ik echt niet wat de toegevoegde waarde is van een legalisatie: de authenticiteit van het document zelf wordt immers niet onderzocht.
Ik had niet veel zin om met Caitlin die hele tocht naar Richmond te ondernemen, dus ik dacht: in DC kan je ook laten legaliseren, t is hier vlakbij en ik kan daarna gaan shoppen. 2 vliegen in 1 klap.
Niet dus. Aangekomen op de legalisatiedienst van DC, bleek dat het document eerst nog door iemand op de rechtbank moest worden afgestempeld...aparte regeltjes voor DC...typisch. Geen probleem, ik ga graag naar rechtbanken. Aangekomen in het gerechtsgebouw viel het verschil met het gerechtsgebouw in Brussel meteen op. Geen makkelijk toegankelijk gebouw met ornate inkomshal: hier moet je door een checkpoint zoals op de luchthaven: schoenen uit, jas uit, tas op de band...al een geluk dat ik Caitlin niet op de band moest leggen. De notarissen van de rechtbank had ik snel gevonden, maar er bleek een probleem: ze nemen enkel cash geld aan. GEPAST cash geld. Ik had nu toevallig geen 3.5 USD cash op zak, dus moest ik terug naar buiten, op zoek naar een geldautomaat. En dan nog iemand vinden die de briefjes van 20 kon wisselen in gepast kleingeld. En dan terug door die metaaldetector... Oef, na 1u was mijn document eindelijk genotarizeerd.
Dan dus terug naar de legalisatiedienst. Net op het moment dat het aan mijn beurt is, beslist miss Caitlin dat ze graag wil lunchen. Zit ik daar in dat kleine kantoortje met de bugaboo, de pamperzak, mijn handtas, mijn jas over de arm (die ik moest uitdoen voor de metaaldetector), een krijsende baby, een pampermoment en ijskoude melk. En geen microgolfoven in de buurt. Borstvoeding geven voor de ambtenaar van dienst zag ik net niet zitten ;o). Nog een geluk dat ik kan multitasken en dat Caitlin graag meewerkt. Afin, na veel vijven en zessen heb ik dan toch de nodige stempels en gouden zegels in ontvangt genomen. Terwijl ik jongeleerde met de papfles en tegelijkertijd een briefje van 20 over de toog schoof, vertelde de ambtenaar mij doodleuk dat ze geen cash aanvaarden. Enkel cheques of money orders... Ik wist niet wat ik hoorde! Wel een geluk dat ik altijd mijn chequeboek op zak heb. Wie kan dat tegenwoordig nog zeggen? Drie uur nadat we thuis vertrokken waren, hadden we de documenten op zak, was ik helemaal uitgeput en had ik super veel medelijden met ons klein meisje die er ellendig uitzag in de maxi cosi. Ik heb het shoppen dan maar overgeslagen en ben linea recta terug naar huis gereden - net op tijd voor de volgende voeding.
Maar wellicht zijn jullie meer geinteresseerd in fototjes van Caitlin. Dus hier komen er nog een paar. We werken nog aan de cameralach, daar is ze nog niet zo goed in. Verder stelt ze het heel goed: ze is terug op geboortegewicht en haar hobby is voorlopig nog lekker slapen. Ze heeft wel de "pak-mij" ziekte: niets zo leuk als dicht tegen mama aanliggen...
