Home Alone (met de kiendjes)

Siri was voor een week op reis. We waren dus home alone met de kiendjes. Voor acht volledige dagen. Als dat maar goed ging gaan. 

Maar het ging allemaal goed. Hier waren ze de eerste ochtend helemaal klaar om naar school te gaan.

Voor de rest, een paar opmerkelijke gebeurtenissen van de afgelopen week.

Haleigh en de Poolse chocolade

De eerste avond zaten we samen te eten. De deurbel. Het was Haleigh. Het buurmeisje. Maar ook de babysit. De kindjes gelijk in paniek. Die dachten natuurlijk dat niet alleen mama weg was gegaan, maar papa nu ook ging weggaan. Dat was natuurlijk niet waar. Haleigh had van een vage nonkel die bij hun op bezoek was, twee grote pakken Poolse (?!) chocolade gekregen. Maar de hele familie vond de chocolade smerig, zo vertelde Haleigh. Dus of wij de chocolade niet wilden hebben, vroeg Haleigh. Tja, allee dan. We waren toch juist aan het eten dus de kindjes kregen op het einde van hun eten een Pools chocolaatje. Ze vonden het wel lekker.

Nadat de kindjes in bed waren, hadden we een beetje meer tijd om de pakken chocolade van wat dichter te bekijken. Het zag er allemaal toch nogal verdacht uit. We hebben alles maar gewoon weggegooid. Ja zeg.

De broer van Haleigh en de startkabels

De eerste morgen moesten de kindjes natuurlijk naar school. En wij naar het werk. Batterij van de auto plat. Verdorie toch. Dan maar met de andere auto. 's Avonds even langs Haleigh dan. De vader van Haleigh heeft namelijk een grote takelwagen dus we dachten waarschijnlijk ook wel startkabels. Maar we hadden pech. De broer van Haleigh deed de deur open. De broer van Haleigh is, heu…laten we zeggen … niet van de pientersten in de wereld, maar compenseert dat met een ongelooflijke sloomheid in al zijn dagelijkse activiteiten. Maar hij ging wel even gaan zoeken naar die startkabels. En was al na acht seconden terug aan de deur. Geen startkabels. Hij had overal in het huis, op zolder, in de kelder, in de garage en in de truck van zijn vader gezocht, maar kon helaas geen startkabels vinden. We hadden onze duidelijk vergist. De broer van Haleigh is helemaal niet sloom. Hij is een soort van superhero die in acht seconden op vijf plaatsen tegelijk iets kan gaan zoeken. Ja zeg.

Bezorgde mensen op school

Terug naar die eerste morgen. De kindjes moesten dus naar school. We proberen altijd zo onopvallend mogelijk de school binnen te gaan. En we moesten ook naar het werk daarna, dus we wilden het ook zo snel mogelijk doen. We waren echter al ontmaskerd bij het binnenwandelen van de school. De mevrouw aan de receptie: "Good morning sir" ; "Is everything ok ?" How are you holding up ?" "You must be looking forward for your wife to come back?"  - Hallo !  Siri was nog geen 24 uur weg.

Dat liedje bleef acht dagen duren. Elke dag vragen van de receptioniste, de leraressen, de chauffeur van de schoolbus, de jongen aan de valet, …   "Gaat het nog?", "Is het niet te zwaar?", "U heeft toch hulp ? " (neen waarom ?)  "Binnen een paar dagen is uw vrouw terug, nog even volhouden" "Het huis zal wel wel een rommeltje zijn zeker" (helemaal niet !).

Ja zeg. We weten niet precies welk imago onze kindjes bij het personeel op school hebben, maar als we dat allemaal horen ..

SOS Piet

We moesten natuurlijk ook lekker en gezond eten maken voor de kindjes en onszelf. Voor onszelf was dat niet moeilijk, wij hadden geen hoge verwachten. Voor de kindjes moesten we natuurlijk wel een beetje ons best doen.  Het stukje vlees met worteltjes, pasta en ketchup voor lunch, was een groot succes.  Ook de boterham met hesp en kaas, met groentjes en advocado's voor diner, was een groot succes. En we dachten ook dat de kindjes het wel niet zouden doorhebben als ze elke dag hetzelfde kregen. Caitlin zei echter al na twee dagen. "Daddy, you made the same lunch yesterday".  Ja zeg.

Vermits Siri terugkwam op Thanksgiving (afgelopen donderdag),  hadden we gelijk ook even een volledig traditioneel Amerikaanse Thanksgiving diner klaargemaakt voor de hele familie.

De hele bataklan: kalkoen, sweet potatoe-puree (met geheim ingredient), errellekens (met geheim ingredient), spruitjes en pumpkin pie voor dessert.  We hadden met dit exploot Siri (en onszelf) compleet verrast. Het was namelijk heel lekker.

Inderdaad, de Piet Huysentruyt was (even) in mij tevoorschijn gekomen. Hij is (gelukkig) alweer terug verdwenen.

Nog een paar opmerkingen van de kindjes. 

- Mama kan beter koken dan papa. Ja zeg.
- Een vriendje van Caitlin, de Carter, is op vakantie op de Bahamas. Caitlin wil nu ook heel graag op vakantie naar de Bahamas. Jack wil liever thuisblijven.
- Caitlin wil ook heel graag op vakantie naar de bergen en de sneeuw om te gaan skien. Jack wil liever thuisblijven.
- Dat belooft voor onze skivakantie met de hele familie met groote vriend Nic en zijn familie volgend jaar.

Slotopmerking

Nog een slotopmerking over de kindjes. De kindjes zijn de hele tijd ongelooflijk flink en lief geweest. Geen geween. Geen gezeur. Braaf gaan slapen. Hele nacht doorgeslapen. Vrolijk als ze opstonden.  Dankjewel kindjes. Om het zo gemakkelijk te maken voor papa.  Kijk eens hoe lief ze hier voor elkaar waren.

Natuurlijk hebben we Siri / mama wel ongelooflijk gemist.

Bonnie in America

Dit verhaal gaat over een tekort aan Mercedessen, de redding van de Amerikaanse economie, gratis eten dat we niet wilden en de slimste boer van Texas. 

Het is dan toch gebeurd. Geloof het of niet maar de bonnie is tot in Houston geraakt. 

Met dank aan nonkel Eric weliswaar. 

We hadden het al herhaaldelijk aan de bonnie voorgesteld “ kom toch eens naar Houston “, zeiden we dan. Of “ kom toch eens uw kleinkinderen bezoeken ”, probeerden we ook wel eens. Maar het kwam er maar niet van. Vorige week dus wel. Met nonkel Eric als begeleider. Het grote geheime (?) plan dat de broertjes hadden uitgedokterd ging als volgt. Als de bonnie nu een keer met nonkel Eric tot hier kan komen, en zien hoe alles een beetje werkt op de luchthaven in Amsterdam, op het vliegtuig en dan op de luchthaven hier in Houston – dan kan de bonnie de volgende keren misschien wel op haar eentje komen, dachten we zo. Het was tenslote voor de bonnie van de jaren stillekes geleden dat de ze nog eens had gevlogen en sindsdien zijn er toch wel een paar dingen veranderd in de luchtvaart.

Tijdens de heenreis hield Eric mij op de hoogte via text. Want met de bonnie weet ge maar nooit. 

Texten van nonkel Eric: “Bonnie en valies in auto naar Amsterdam “ ;  “Bonnie en valies ingecheckt “ ;  “Bonnie door de douane”  ;  “Bonnie op het vliegtuig”  ;  “Vliegtuig vertrekt uit Amsterdam” ; “Vliegtuig geland in Houston” ; " Bonnie zit er nog op " ... Want met de bonnie weet ge maar nooit.

Het ging allemaal perfect. Wij dan de bonnie en nonkel Eric opgepikt op de luchthaven en naar huis.  Bonnie was op Amerikaanse bodem. Voor de eerste keer.

De eerste indrukken van de bonnie waren meteen raak:

1) Dat lijkt hier op Zuid-Frankrijk

2) Ge ziet hier niet veel Mercedessen

3) Die vrachtwagens zien er hier allemaal heel ouderwets uit - met die grote kapoot

4) Die gele schoolbussen zien er nog ouder uit

5) Die straat (I-45) hier lijkt op de Boomse Steenweg

We waren thuis. Onze kindjes hadden de volkomen te verwachten reactie jegens de bonnie en nonkel Eric. Caitlin zei hallo en vroeg waar de cadeautjes waren. Jack haakte zichzelf vast aan ons links been en heeft niet losgelaten tot hij moest gaan slapen. Een volledig normaal welkom van onze kinderen dus weer. 

Verder werkten we het normale Day 1 Visitor Program af. Tour van het huis, iedereen opfrissen, kindjes eten, kindjes in bad, uitgebreide aperitief, kindjes in bed, meer aperitief, eten en iedereen gaan slapen.  We moeten het wel zeggen, de bonnie en nonkel Eric deden het bijzonder goed na zo een lange reis en het tijdsverschil.

Day 2 van het Visitor Program begint altijd met de kindjes per fiets naar school brengen. 

Daarna een bezoekje aan Market Street, lunch op het terras van Tommy Bahamas’ Restaurant en Grill, een bezoekje aan het visitor center. 

En even langs de mall voor de eerste aankopen. Toen we ’s avonds de aankopen van nonkel Eric monsterden, werd het doel van de reis van nonkel Eric ook duidelijk: op zijn eentje de Amerikaanse economie weer aanzwengelen. Hij was er goed aan begonnen. 

En op deze dag ook ere aan wie ere toekomt. Het was dan wel 30 graden, het water van het zwembad was al serieus afgekoeld sinds de zomer. Maar dat kon de twee dapperste mensen van de familie niet deren. Sjiek gedaan van Caitlin en nonkel Eric.

Nu maar hopen dat Caitlin dit weekend weer niet wil gaan zwemmen. 

Day 3. Overdag vanalles gedaan. En ’s avonds met de kindjes op restaurant. Dat doen ze graag. Ze moeten dat ook leren, vinden we. En, we moeten daar eerlijk in zijn, ze zijn ook altijd heel flink op restaurant.  Uitstekend restaurant trouwens met excellente service. Maar het ligt wel - zoals vele (goeie) restaurants hier in Houston – langs de I-45 (de autosnelweg). Gaan we naar een baanrestaurant vroegen nonkel Eric en de bonnie toch een beetje bezorgd ... nee hoor.  

Voor de kindjes hadden we twee kindermenu’s besteld. Kindermenu 1 was er ook heel snel. Dat was goed. Onze kinderen wachten niet zo graag op hun eten. Kindermenu 2 hebben we nooit gezien. Ons derde pintje trouwens ook niet.  Allemaal geen erg. Kindjes hadden genoeg gegeten en wij hadden genoeg gedronken. Maar we vermeldden het toch even terloops toen de rekening kwam. Die dingen stonden namelijk wel op de rekening. 

Onmiddellijk grote paniek bij onze ober, de restaurant manager erbij, de customer service manager erbij, allemaal met hun business cards, honderd excuses en sorry’s. Ze gingen het ook allemaal samen onmiddellijk oplossen. En hoe. In plaats van die ene kindermenu en dat ene pintje van de rekening te halen, vonden ze het nodig om al ons eten te crediteren. Bleef over op de rekening: ons drinken. Dat was echt niet nodig. Maar ze wilden van geen wijken weten. We moesten en zouden niet betalen voor ons eten. Na nog veel si en la  was het dan wel goed.  Allee voooruit dan, het hoefde echt niet voor ons, maar als ze blijven aandringen …

Day 4 voormiddag. Naar de supermarkt geweest.  De kindjes moesten naar een verjaardagsfeestje. Bonnie, nonkel Eric en wijzelf gingen wandelen langs de Waterway.  Het was toen aan nonkel Eric om een aantal indrukken te ventileren.

1) Al die gigantische verjaardagstaarten in de supermarkt zien er te kleurrijk en onsmakelijk uit; het brood ook

2) Alle vier zalen in het Pump-It-Up, een van de vijf plaatselijke kinderverjaardagscentra, waren allemaal elk uur tussen 8 am en 5 pm bezet

3) Die verjaardagstaarten op het verjaardagsfeestje lijken op die van de supermarkt

4) De Waterway is heel leuk om te gaan wandelen en foto's te nemen 

Day 4 namiddag. Tijd voor een beetje broertjes quality time.  Bonnie, Siri en kindjes naar het Children’s Museum in Houston. Nonkel Eric en wij naar een college football-game van de University of Houston. De Cougars. Daar schrijven we nog wel eens een andere blog over.

Hier een paar foto’s van het Children’s Museum. Trouwens, voor de mensen die dat niet weten: het Children's Museum is gewoon een dure naam voor een dure speeltuin, maar met educatieve waarde (zeggen ze). 

Day 5 voormiddag. Belangrijke dag. Chelsea – United. Niet te missen. De broertjes nog eens samen naar een match van United kijken. Hoe lang was dat geleden ? Voor de match nog eerst even samen gaan lopen. Het was mooi weer en voor we het goed en wel doorhadden hadden we per ongeluk een halve marathon gelopen. Niet slecht. Match was ook niet slecht. United gewonnen.

Day 5 namiddag. De Pumkin Patch. Het was tenslotte bijna Halloween.  De Pumpin Patch ging door bij de slimste boer van Texas. Deze boer heeft net hetzelfde als andere boeren hier: een boerderij met een erf. Het verschil is: de slimste boer gooit het weekend voor Halloween zijn erf vol met pompoenen, huurt een springkasteel, zet een tafel en een tent om frisdrank en snacks te verkopen, hangt zijn hooikar achter zijn tractor voor rondritjes en zet een omheining rond het hele gedoe.  En dan gewoon iedereen 10 dollar inkom vragen. Een pompoen meenemen is bijbetalen. Een ritje op de  hooikar of 10 minuten op het springkasteel is ook bijbetalen. Maar wel leuk voor de kindjes, de bonnie en nonkel Eric.  En ideaal voor leuke foto's.  Voor gevoelige kijkers, pas op voor het vele oranje op de volgende foto's. 

Let ook hier op het gele bordje.

Zoals al gezegd, de slimste boer van Texas. 

Maar iedereen heeft natuurlijk den dag van vandaag een camera op zijne iPhone. Maar dat garandeert natuurlijk nog geen mooie foto's. Zeker niet met onze kinderen in de buurt. Onze kinderen vonden niets leuker dan voor, over en onder andere poserende kinderen te kruipen.Tja. 

Ondertussen was Caitlin  al begonnen haar pompoen gewoon mee te nemen. 

Jack vond dat geen slecht idee, maar hij had misschien een iets te grote pompoen uitgekozen. 

Day 6. De laatste dag. Nonkel Eric heeft de Amerikaanse economie nog een laatste duw gegeven en dan was het tijd om afscheid te nemen. We waren heel blij dat nonkel Eric en de bonnie hier zijn geweest en we hopen dat ze het hier heel leuk vonden. Wij vonden het in ieder geval fantastisch dat jullie er waren.