Bonnie in America

Dit verhaal gaat over een tekort aan Mercedessen, de redding van de Amerikaanse economie, gratis eten dat we niet wilden en de slimste boer van Texas. 

Het is dan toch gebeurd. Geloof het of niet maar de bonnie is tot in Houston geraakt. 

Met dank aan nonkel Eric weliswaar. 

We hadden het al herhaaldelijk aan de bonnie voorgesteld “ kom toch eens naar Houston “, zeiden we dan. Of “ kom toch eens uw kleinkinderen bezoeken ”, probeerden we ook wel eens. Maar het kwam er maar niet van. Vorige week dus wel. Met nonkel Eric als begeleider. Het grote geheime (?) plan dat de broertjes hadden uitgedokterd ging als volgt. Als de bonnie nu een keer met nonkel Eric tot hier kan komen, en zien hoe alles een beetje werkt op de luchthaven in Amsterdam, op het vliegtuig en dan op de luchthaven hier in Houston – dan kan de bonnie de volgende keren misschien wel op haar eentje komen, dachten we zo. Het was tenslote voor de bonnie van de jaren stillekes geleden dat de ze nog eens had gevlogen en sindsdien zijn er toch wel een paar dingen veranderd in de luchtvaart.

Tijdens de heenreis hield Eric mij op de hoogte via text. Want met de bonnie weet ge maar nooit. 

Texten van nonkel Eric: “Bonnie en valies in auto naar Amsterdam “ ;  “Bonnie en valies ingecheckt “ ;  “Bonnie door de douane”  ;  “Bonnie op het vliegtuig”  ;  “Vliegtuig vertrekt uit Amsterdam” ; “Vliegtuig geland in Houston” ; " Bonnie zit er nog op " ... Want met de bonnie weet ge maar nooit.

Het ging allemaal perfect. Wij dan de bonnie en nonkel Eric opgepikt op de luchthaven en naar huis.  Bonnie was op Amerikaanse bodem. Voor de eerste keer.

De eerste indrukken van de bonnie waren meteen raak:

1) Dat lijkt hier op Zuid-Frankrijk

2) Ge ziet hier niet veel Mercedessen

3) Die vrachtwagens zien er hier allemaal heel ouderwets uit - met die grote kapoot

4) Die gele schoolbussen zien er nog ouder uit

5) Die straat (I-45) hier lijkt op de Boomse Steenweg

We waren thuis. Onze kindjes hadden de volkomen te verwachten reactie jegens de bonnie en nonkel Eric. Caitlin zei hallo en vroeg waar de cadeautjes waren. Jack haakte zichzelf vast aan ons links been en heeft niet losgelaten tot hij moest gaan slapen. Een volledig normaal welkom van onze kinderen dus weer. 

Verder werkten we het normale Day 1 Visitor Program af. Tour van het huis, iedereen opfrissen, kindjes eten, kindjes in bad, uitgebreide aperitief, kindjes in bed, meer aperitief, eten en iedereen gaan slapen.  We moeten het wel zeggen, de bonnie en nonkel Eric deden het bijzonder goed na zo een lange reis en het tijdsverschil.

Day 2 van het Visitor Program begint altijd met de kindjes per fiets naar school brengen. 

Daarna een bezoekje aan Market Street, lunch op het terras van Tommy Bahamas’ Restaurant en Grill, een bezoekje aan het visitor center. 

En even langs de mall voor de eerste aankopen. Toen we ’s avonds de aankopen van nonkel Eric monsterden, werd het doel van de reis van nonkel Eric ook duidelijk: op zijn eentje de Amerikaanse economie weer aanzwengelen. Hij was er goed aan begonnen. 

En op deze dag ook ere aan wie ere toekomt. Het was dan wel 30 graden, het water van het zwembad was al serieus afgekoeld sinds de zomer. Maar dat kon de twee dapperste mensen van de familie niet deren. Sjiek gedaan van Caitlin en nonkel Eric.

Nu maar hopen dat Caitlin dit weekend weer niet wil gaan zwemmen. 

Day 3. Overdag vanalles gedaan. En ’s avonds met de kindjes op restaurant. Dat doen ze graag. Ze moeten dat ook leren, vinden we. En, we moeten daar eerlijk in zijn, ze zijn ook altijd heel flink op restaurant.  Uitstekend restaurant trouwens met excellente service. Maar het ligt wel - zoals vele (goeie) restaurants hier in Houston – langs de I-45 (de autosnelweg). Gaan we naar een baanrestaurant vroegen nonkel Eric en de bonnie toch een beetje bezorgd ... nee hoor.  

Voor de kindjes hadden we twee kindermenu’s besteld. Kindermenu 1 was er ook heel snel. Dat was goed. Onze kinderen wachten niet zo graag op hun eten. Kindermenu 2 hebben we nooit gezien. Ons derde pintje trouwens ook niet.  Allemaal geen erg. Kindjes hadden genoeg gegeten en wij hadden genoeg gedronken. Maar we vermeldden het toch even terloops toen de rekening kwam. Die dingen stonden namelijk wel op de rekening. 

Onmiddellijk grote paniek bij onze ober, de restaurant manager erbij, de customer service manager erbij, allemaal met hun business cards, honderd excuses en sorry’s. Ze gingen het ook allemaal samen onmiddellijk oplossen. En hoe. In plaats van die ene kindermenu en dat ene pintje van de rekening te halen, vonden ze het nodig om al ons eten te crediteren. Bleef over op de rekening: ons drinken. Dat was echt niet nodig. Maar ze wilden van geen wijken weten. We moesten en zouden niet betalen voor ons eten. Na nog veel si en la  was het dan wel goed.  Allee voooruit dan, het hoefde echt niet voor ons, maar als ze blijven aandringen …

Day 4 voormiddag. Naar de supermarkt geweest.  De kindjes moesten naar een verjaardagsfeestje. Bonnie, nonkel Eric en wijzelf gingen wandelen langs de Waterway.  Het was toen aan nonkel Eric om een aantal indrukken te ventileren.

1) Al die gigantische verjaardagstaarten in de supermarkt zien er te kleurrijk en onsmakelijk uit; het brood ook

2) Alle vier zalen in het Pump-It-Up, een van de vijf plaatselijke kinderverjaardagscentra, waren allemaal elk uur tussen 8 am en 5 pm bezet

3) Die verjaardagstaarten op het verjaardagsfeestje lijken op die van de supermarkt

4) De Waterway is heel leuk om te gaan wandelen en foto's te nemen 

Day 4 namiddag. Tijd voor een beetje broertjes quality time.  Bonnie, Siri en kindjes naar het Children’s Museum in Houston. Nonkel Eric en wij naar een college football-game van de University of Houston. De Cougars. Daar schrijven we nog wel eens een andere blog over.

Hier een paar foto’s van het Children’s Museum. Trouwens, voor de mensen die dat niet weten: het Children's Museum is gewoon een dure naam voor een dure speeltuin, maar met educatieve waarde (zeggen ze). 

Day 5 voormiddag. Belangrijke dag. Chelsea – United. Niet te missen. De broertjes nog eens samen naar een match van United kijken. Hoe lang was dat geleden ? Voor de match nog eerst even samen gaan lopen. Het was mooi weer en voor we het goed en wel doorhadden hadden we per ongeluk een halve marathon gelopen. Niet slecht. Match was ook niet slecht. United gewonnen.

Day 5 namiddag. De Pumkin Patch. Het was tenslotte bijna Halloween.  De Pumpin Patch ging door bij de slimste boer van Texas. Deze boer heeft net hetzelfde als andere boeren hier: een boerderij met een erf. Het verschil is: de slimste boer gooit het weekend voor Halloween zijn erf vol met pompoenen, huurt een springkasteel, zet een tafel en een tent om frisdrank en snacks te verkopen, hangt zijn hooikar achter zijn tractor voor rondritjes en zet een omheining rond het hele gedoe.  En dan gewoon iedereen 10 dollar inkom vragen. Een pompoen meenemen is bijbetalen. Een ritje op de  hooikar of 10 minuten op het springkasteel is ook bijbetalen. Maar wel leuk voor de kindjes, de bonnie en nonkel Eric.  En ideaal voor leuke foto's.  Voor gevoelige kijkers, pas op voor het vele oranje op de volgende foto's. 

Let ook hier op het gele bordje.

Zoals al gezegd, de slimste boer van Texas. 

Maar iedereen heeft natuurlijk den dag van vandaag een camera op zijne iPhone. Maar dat garandeert natuurlijk nog geen mooie foto's. Zeker niet met onze kinderen in de buurt. Onze kinderen vonden niets leuker dan voor, over en onder andere poserende kinderen te kruipen.Tja. 

Ondertussen was Caitlin  al begonnen haar pompoen gewoon mee te nemen. 

Jack vond dat geen slecht idee, maar hij had misschien een iets te grote pompoen uitgekozen. 

Day 6. De laatste dag. Nonkel Eric heeft de Amerikaanse economie nog een laatste duw gegeven en dan was het tijd om afscheid te nemen. We waren heel blij dat nonkel Eric en de bonnie hier zijn geweest en we hopen dat ze het hier heel leuk vonden. Wij vonden het in ieder geval fantastisch dat jullie er waren.