In Belgie sneeuwt het om de vier jaar. Begin dit jaar was het weer zover. Het sneeuwt dan 's nachts, de strooidiensten zijn verrast en het verkeer loopt 's morgens vast. 's Avonds op het nieuws zie je dan de woordvoerder van de strooidiensten voor een enorme berg zout staan (dat zout had natuurlijk op de weg moeten liggen) en met een beteuterd gezicht uitleggen dat ze het deze keer echt niet hadden zien aankomen. Over vier jaar krijgen ze weer een kans.
In Virginia sneeuwt het ieder jaar zes dagen. Gisteren was het dan zover. Voor de eerste keer deze winter. 's Morgens wordt er dan door de plaatselijke weerman uitgelegd dat er 10% kans is op sneeuw ergens in de late namiddag. En dan zie je het Amerikaans organizatietalent in volle actie:
1) Mensen die nog niet van huis waren vertrokken, bellen naar het kantoor dat ze thuis blijven
2) Kinderen worden niet meer naar school gestuurd
3) Strooidiensten rukken masaal uit en beginnen overal zout en zand te strooien
4) Bedrijven melden de werknemers die toch al op het werk waren dat ze terug naar huis mogen
5) Scholen sturen kinderen naar huis
6) Kantoren en scholen gaan vervroegd dicht
7) Strooidiensten leggen alvast een tweede laag zout en zand
8) Handige tips worden doorgegeven op de radio. Gisteren hoorde ik dat je je huisdieren niet te lang mag buiten laten omdat die het ook koud hebben en kunnen uitglijden
9) Bedrijven en scholen updaten hun 'Inclement Weather' bandje - dat is een telefoonnummer dat je kan bellen om te horen of school / kantoor wel open is
10) Reguliere TV-programma's worden om het kwartier onderbroken voor de weerman die een laatste stand van zaken doorgeeft - Eddy De Mey zou het eens moeten weten
Het heeft dan nog steeds niet gesneeuwd.
Als de langverwachte sneeuw dan toch komt, gaat het verhaal als volgt verder:
11) Mensen zitten 's avonds veilig thuis voor de TV en kijken naar hun programma’s...met weermannen
12) Strooidiensten werken de hele nacht door en leggen zoutlagen drie en vier
13) De plaatselijke ochtend-TV-programma's starten om vier uur (?!) in plaats van het gebruikelijke tijdstip (vijf uur) ...met verse weermannen
14) Mensen bellen het 'Inclement Weather' bandje en hopen dat school / kantoor gesloten is
15) Mensen kruipen weer lekker in bed, alle scholen in Virginia / Maryland and DC dicht vandaag, bedrijven openen at noon
16) Strooidiensten blijven bezig, alhoewel er eigenlijk bijna niet zo veel mensen op de baan zijn
En zo komt iedereen veilig door een 'Snow Day' in Virginia. Mooi zo.
PS Die zes 'Snow Days' zijn ingecalculeerd in de lessenroosters van de scholen, er wordt dus geen dag verloren. Dat is een geruststelling. Vorig jaar was er zelfs het probleem dat het maar twee dagen had gesneeuwd, toen hebben we ze de scholen maar voor niks paar dagen dicht gedaan. Interessant ...Winter Wonderland
woensdag 28 januari 2009
Snow Day
Gisteren (dinsdag) was ik om 14u al thuis van het werk, en vandaag zit ik om 9u ook nog steeds gewoon in de living, in plaats van achter mijn bureau. Wat is er aan de hand?
Het heeft gesneeuwd! Wel 2 cm. En daarom is het kantoor dus dicht vandaag...oftewel: snow day.
Tja, Virginia wordt technisch nog gerekend bij de "zuidelijke staten" van de US, en het moet gezegd, bij de minste regen of sneeuw komt het slechtste in elke chauffeur naar boven. Mensen worden wintergek, er gebeuren zelfs winterongelukken op de geruimde wegen. En het is hier niet zoals in Belgie waar ze "niet voorbereid zijn op de sneeuwval". Al dagen van tevoren wordt een "winter weather advisory" afgekondigd en begint men diligent te strooien.
De veiligheidsvoorzieningen zijn hier enorm en als het sneeuwt gaan de scholen dicht (of later open) en bijgevolg ook de kantoren. Ik denk dat dat te maken heeft, maar dit is een pure gok, met het feit dat de meeste kinderen met de schoolbus naar school gaan en de scholen die verantwoordelijkheid niet willen nemen tijdens "gevaarlijk winterweer". Op zich kan ik daar wel inkomen. En ook de werkgevers willen hun werknemers niet door gevaarlijk weer naar het werk laten komen. Ieder bedrijf heeft dan ook een "inclement weather hotline". Als je op de radio hoort dat de scholen later opengaan, kan je via de hotline van je bedrijf te weten komen of jij wordt geacht om te gaan werken die dag. Ons kantoor gaat vandaag maar om 12u open, dus ik ga hiervan nog lekker gebruik maken om nog even in de zetel te gaan liggen. Heerlijk, zo'n snow day!
Het heeft gesneeuwd! Wel 2 cm. En daarom is het kantoor dus dicht vandaag...oftewel: snow day.
Tja, Virginia wordt technisch nog gerekend bij de "zuidelijke staten" van de US, en het moet gezegd, bij de minste regen of sneeuw komt het slechtste in elke chauffeur naar boven. Mensen worden wintergek, er gebeuren zelfs winterongelukken op de geruimde wegen. En het is hier niet zoals in Belgie waar ze "niet voorbereid zijn op de sneeuwval". Al dagen van tevoren wordt een "winter weather advisory" afgekondigd en begint men diligent te strooien.
De veiligheidsvoorzieningen zijn hier enorm en als het sneeuwt gaan de scholen dicht (of later open) en bijgevolg ook de kantoren. Ik denk dat dat te maken heeft, maar dit is een pure gok, met het feit dat de meeste kinderen met de schoolbus naar school gaan en de scholen die verantwoordelijkheid niet willen nemen tijdens "gevaarlijk winterweer". Op zich kan ik daar wel inkomen. En ook de werkgevers willen hun werknemers niet door gevaarlijk weer naar het werk laten komen. Ieder bedrijf heeft dan ook een "inclement weather hotline". Als je op de radio hoort dat de scholen later opengaan, kan je via de hotline van je bedrijf te weten komen of jij wordt geacht om te gaan werken die dag. Ons kantoor gaat vandaag maar om 12u open, dus ik ga hiervan nog lekker gebruik maken om nog even in de zetel te gaan liggen. Heerlijk, zo'n snow day!
maandag 26 januari 2009
Statische electriek
Droge lucht en statische electriciteit - hoe vaak krijg je daarmee te maken? Van wat ik me herinner in Vlaanderen: niet zo heel veel. Daar is het grootste probleem toch vooral vochtigheid, niet?
Ik was daarom niet voorbereid op de droge lucht hier. En ik ben nu niet bepaald een watje dat gaat klagen over een beetje droogte, maar je weet dat er iets mis is als je lippen al 2 maanden gesprongen zijn van de droogte, je de was niet uit de droogtrommel kan halen zonder dat je letterlijk de groene electrische vonken ziet knetteren, en je bij iedere aanraking van een lichtschakelaar een kleine voltlading door je vingers voelt gaan. Wanneer je nieuwe lakens hebt opgelegd en dan in het donker met je hand over de lakens wrijft, dan krijg je - zonder overdrijven - vonken! Ik heb soms bijna geen leeslampje meer nodig 's nachts...
Enfin, dit alles om te zeggen dat de lucht heel erg droog is.
En ik was het nu beu, mijn verkoudheid wil door die droge lucht maar niet genezen, dus ik heb nu een humidifier (luchtbevochtiger?) gekocht. We hadden eerst een klassiek, saai model geprobeerd, maar dat maakte teveel lawaai, dus zijn we overgeschakeld naar een model uit de kindercollectie van Crane: schattig he!
Ik was daarom niet voorbereid op de droge lucht hier. En ik ben nu niet bepaald een watje dat gaat klagen over een beetje droogte, maar je weet dat er iets mis is als je lippen al 2 maanden gesprongen zijn van de droogte, je de was niet uit de droogtrommel kan halen zonder dat je letterlijk de groene electrische vonken ziet knetteren, en je bij iedere aanraking van een lichtschakelaar een kleine voltlading door je vingers voelt gaan. Wanneer je nieuwe lakens hebt opgelegd en dan in het donker met je hand over de lakens wrijft, dan krijg je - zonder overdrijven - vonken! Ik heb soms bijna geen leeslampje meer nodig 's nachts...
Enfin, dit alles om te zeggen dat de lucht heel erg droog is.
En ik was het nu beu, mijn verkoudheid wil door die droge lucht maar niet genezen, dus ik heb nu een humidifier (luchtbevochtiger?) gekocht. We hadden eerst een klassiek, saai model geprobeerd, maar dat maakte teveel lawaai, dus zijn we overgeschakeld naar een model uit de kindercollectie van Crane: schattig he!
zondag 25 januari 2009
We love the US
Soms klinken we een beetje cynisch als we schrijven over het leven in de US en over Amerikanen in t algemeen. Maar dat is zeker niet zo bedoeld, wel integendeel. We vinden het fantastisch hier. Het leven is hier ook zo makkelijk en practisch en ik besef maar al te goed hoe moeilijk ik het ongetwijfeld zou hebben om terug te wennen aan Belgie.
1 van de dingen die ik absoluut geweldig vind, is de hele shopping experience.
Boodschappen doen is hier pure luxe:
- extra brede rayons : je moet niet steeds de karren van andere mensen verplaatsen om door te kunnen;
- karretjes zonder muntjes: geen gezoek naar die ene Euro die je natuurlijk niet op zak hebt om de kar te kunnen ontlenen, waardoor je dan maar mandje verder moet...terwijl je net een hele voorraad water ging inslaan;
- geen gestress aan de kassa om alles op tijd in de zakjes te laden voordat alles van de band afrolt omdat de cassiere zo verdomd snel is: hier wordt alles gewoon voor jou ingeladen in zakjes - en in de kar geplaatst! (je mag wel niet moeilijk doen over wat samen in een zakje gaat: ze maken er hier geen probleem van om shampoo en vlees gewoon samen te gooien);
- geen uren aanschuiven aan de kassa: meestal zijn er wel 10 kassas tegelijkertijd open;
- je moet nog naar de bank: geen probleem: er is in iedere supermarkt wel een bankfiliaal aanwezig. En een Starbucks. Lekker makkelijk;
- nog iets nodig om 11u 's avonds? No problemo: de winkel is 24/7 open! Nachtwinkels (met de daarmee verbonden gure types) zie je hier dan ook niet.
- ooit al eens een WC gezocht in de GB? Ook dat is hier geen probleem.
- en last but not least: de auto is ingeladen...en wat nu met het karretje...? Gewoon op de parking achterlaten. Hier worden jobs gecreerd door mensen op de parking in te zetten en karretjes op te halen.
Ik hoor van expats die in belgie wonen hoe stresserend zij winkelen vinden. Vroeger snapte ik dat niet, maar nu... Het is trouwens opvallend dat je de pas ingeweken europeanen er zo uithaalt in de winkel: die doen nog heel erg hun best om de cassieres te helpen met het inladen van de spulletjes. En geloof me, de kassajuffen weten op dat moment echt niet wat er gebeurt en zijn dan helemaal de kluts kwijt . Na een aantal weken leer je dat vanzelf wel af. Ik sta nu zelf ook al helemaal passief te wachten tot ik mag betalen.
En dan is er nog de terugbreng policy: alles wat je hier koopt kan je terugbrengen - zonder enig probleem. Of het nu gaat om kleren, decoratiespullen of etenswaren (ongeopend, weliswaar)...daar wordt niet moeilijk over gedaan. Ik heb al talloze dingen teruggebracht naar de winkel, omdat de kleur uiteindelijk niet helemaal goed was, omdat ik het toch niet nodig had of zelfs de kalkoen die te groot bleek (zie de post over thanksgiving). En deze week was er nog de humidifier. Ik had een luchtbevochtiger gekocht maar na een week vond ik echt dat die teveel lawaai maakte. Ik heb het ding afgewassen, terug ingepakt en naar de winkel teruggebracht (en erbij verteld dat ik het wel degelijk gebruikt had - de filter was helemaal nat). Wat dacht je: geen enkel probleem - mijn credit kaart werd met een glimlach gecrediteerd. Wat een service.
1 van de dingen die ik absoluut geweldig vind, is de hele shopping experience.
Boodschappen doen is hier pure luxe:
- extra brede rayons : je moet niet steeds de karren van andere mensen verplaatsen om door te kunnen;
- karretjes zonder muntjes: geen gezoek naar die ene Euro die je natuurlijk niet op zak hebt om de kar te kunnen ontlenen, waardoor je dan maar mandje verder moet...terwijl je net een hele voorraad water ging inslaan;
- geen gestress aan de kassa om alles op tijd in de zakjes te laden voordat alles van de band afrolt omdat de cassiere zo verdomd snel is: hier wordt alles gewoon voor jou ingeladen in zakjes - en in de kar geplaatst! (je mag wel niet moeilijk doen over wat samen in een zakje gaat: ze maken er hier geen probleem van om shampoo en vlees gewoon samen te gooien);
- geen uren aanschuiven aan de kassa: meestal zijn er wel 10 kassas tegelijkertijd open;
- je moet nog naar de bank: geen probleem: er is in iedere supermarkt wel een bankfiliaal aanwezig. En een Starbucks. Lekker makkelijk;
- nog iets nodig om 11u 's avonds? No problemo: de winkel is 24/7 open! Nachtwinkels (met de daarmee verbonden gure types) zie je hier dan ook niet.
- ooit al eens een WC gezocht in de GB? Ook dat is hier geen probleem.
- en last but not least: de auto is ingeladen...en wat nu met het karretje...? Gewoon op de parking achterlaten. Hier worden jobs gecreerd door mensen op de parking in te zetten en karretjes op te halen.
Ik hoor van expats die in belgie wonen hoe stresserend zij winkelen vinden. Vroeger snapte ik dat niet, maar nu... Het is trouwens opvallend dat je de pas ingeweken europeanen er zo uithaalt in de winkel: die doen nog heel erg hun best om de cassieres te helpen met het inladen van de spulletjes. En geloof me, de kassajuffen weten op dat moment echt niet wat er gebeurt en zijn dan helemaal de kluts kwijt . Na een aantal weken leer je dat vanzelf wel af. Ik sta nu zelf ook al helemaal passief te wachten tot ik mag betalen.
En dan is er nog de terugbreng policy: alles wat je hier koopt kan je terugbrengen - zonder enig probleem. Of het nu gaat om kleren, decoratiespullen of etenswaren (ongeopend, weliswaar)...daar wordt niet moeilijk over gedaan. Ik heb al talloze dingen teruggebracht naar de winkel, omdat de kleur uiteindelijk niet helemaal goed was, omdat ik het toch niet nodig had of zelfs de kalkoen die te groot bleek (zie de post over thanksgiving). En deze week was er nog de humidifier. Ik had een luchtbevochtiger gekocht maar na een week vond ik echt dat die teveel lawaai maakte. Ik heb het ding afgewassen, terug ingepakt en naar de winkel teruggebracht (en erbij verteld dat ik het wel degelijk gebruikt had - de filter was helemaal nat). Wat dacht je: geen enkel probleem - mijn credit kaart werd met een glimlach gecrediteerd. Wat een service.
donderdag 22 januari 2009
Babyshower
Afgelopen zondag hebben mijn collegas een heuse babyshower voor mij (of eigenlijk, voor Charlie) georganiseerd.
Voor wie het typisch Amerikaanse concept niet kent: een babyshower wordt een aantal weken voor de geboortedatum georganiseerd door vriendinnen van de aanstaande mama. Op zo’n shower worden vaak babyspelletjes gespeeld, taart gegeten, champagne gedronken en vooral, veel geschenkjes opengedaan, met alle daarmee gepaard gaande “Ohhhs” en “Ahhhs”.
Ik had helemaal niet verwacht om een shower te krijgen, vooral omdat mijn vriendinnen hier overwegend (of zelfs uitsluitend) Belgisch/Nederlands zijn. Maar mijn collegas Heidi en Tammy dachten daar dus anders over, en vonden het het een hele eer om voor Charlie iets te mogen organiseren.
Dus zondag om 1 u was het zover. Ik kwam aangereden bij het huis van Heidi waar een hele tros pastelkleurige ballonnen aan de brievenbus waren vastgemaakt. Heel feestelijk. Binnengekomen werd onmiddellijk een kroontje met “New Mom to be” op mijn hoofd gezet: ik was duidelijk de prinses van de namiddag. Hier op de foto vlnr: Heidi, ikzelf (met kroontje en nieuwe bruine haarkleur) en Tammy.
Het was echt hartverwarmend om de hele groep collegas en belgische vriendinnen samen te zien en vooral het feit dat iedereen de namiddag had vrijgemaakt om samen de komst van Charlie te vieren… ik besef echt wel hoeveel geluk ik heb om zoveel vriendinnen rondom mij te hebben.
Na een lichte lunch (jaja, Heidi had overal aan gedacht – en zoals Marc altijd zegt: er is altijd eten in overvloed op Amerikaanse feestjes) werd iedereen verzocht om plaats te nemen in de living rond een enorme berg cadeautjes. En dan begon het opendoen: pakje na pakje werd opengedaan, goedkeurend door iedereen bekeken (“ohhhhh, that is sooooooo cute!!!!”) en alles werd genoteerd in een schriftje, zodat ik nadien gemakkelijk een handgeschreven “thank you” note aan iedereen kan opsturen. Charlie is al ongeloofelijk verwend – dat is wel zeker. Maar blijf ik het nog steeds raar vinden om nu al geschenkjes te openen voor een babietje dat nog moet geboren worden.
PS – de meeste fotos zijn mislukt, dus ik kan er jammer genoeg niet meer posten.
Spelletjes hebben we niet gespeeld, want mijn collegas hadden schrik dat de Europese in mij dat niet leuk zou vinden. Een van de typische spelletjes is dat iedereen een stuk touw moet afknippen waarvan je denkt dat het net rond de buik van de mama past … toch blij dat ik daaraan ontsnapt ben ;o)
Na de geschenkjesronde was er nog koffie en taart (heerlijke cupcakes in de vorm van een baby t-shirtje) en bij het naar huis gaan kregen alle gasten een mini favorbag om hen te danken voor de komst.
Marc en ik zijn nog wel een uur zoet geweest om alle geschenkjes in de kamer van Charlie een plaatsje te geven…zeeeeer leuk!
En omdat Amerikanen heel gul zijn en graag babyspulletjes kopen, heeft mijn baas besloten dat er ook nog een shower op het werk zal worden georganiseerd, waar de mannelijke collegas ook welkom op zijn. Volgende week donderdag mag ik nog eens mijn kroontje opzetten, taart eten en geschenkjes opendoen. Als mijn water tegen dan nog niet is gebroken, natuurlijk.
Voor wie het typisch Amerikaanse concept niet kent: een babyshower wordt een aantal weken voor de geboortedatum georganiseerd door vriendinnen van de aanstaande mama. Op zo’n shower worden vaak babyspelletjes gespeeld, taart gegeten, champagne gedronken en vooral, veel geschenkjes opengedaan, met alle daarmee gepaard gaande “Ohhhs” en “Ahhhs”.
Ik had helemaal niet verwacht om een shower te krijgen, vooral omdat mijn vriendinnen hier overwegend (of zelfs uitsluitend) Belgisch/Nederlands zijn. Maar mijn collegas Heidi en Tammy dachten daar dus anders over, en vonden het het een hele eer om voor Charlie iets te mogen organiseren.
Dus zondag om 1 u was het zover. Ik kwam aangereden bij het huis van Heidi waar een hele tros pastelkleurige ballonnen aan de brievenbus waren vastgemaakt. Heel feestelijk. Binnengekomen werd onmiddellijk een kroontje met “New Mom to be” op mijn hoofd gezet: ik was duidelijk de prinses van de namiddag. Hier op de foto vlnr: Heidi, ikzelf (met kroontje en nieuwe bruine haarkleur) en Tammy.
Het was echt hartverwarmend om de hele groep collegas en belgische vriendinnen samen te zien en vooral het feit dat iedereen de namiddag had vrijgemaakt om samen de komst van Charlie te vieren… ik besef echt wel hoeveel geluk ik heb om zoveel vriendinnen rondom mij te hebben.
Na een lichte lunch (jaja, Heidi had overal aan gedacht – en zoals Marc altijd zegt: er is altijd eten in overvloed op Amerikaanse feestjes) werd iedereen verzocht om plaats te nemen in de living rond een enorme berg cadeautjes. En dan begon het opendoen: pakje na pakje werd opengedaan, goedkeurend door iedereen bekeken (“ohhhhh, that is sooooooo cute!!!!”) en alles werd genoteerd in een schriftje, zodat ik nadien gemakkelijk een handgeschreven “thank you” note aan iedereen kan opsturen. Charlie is al ongeloofelijk verwend – dat is wel zeker. Maar blijf ik het nog steeds raar vinden om nu al geschenkjes te openen voor een babietje dat nog moet geboren worden.
PS – de meeste fotos zijn mislukt, dus ik kan er jammer genoeg niet meer posten.
Spelletjes hebben we niet gespeeld, want mijn collegas hadden schrik dat de Europese in mij dat niet leuk zou vinden. Een van de typische spelletjes is dat iedereen een stuk touw moet afknippen waarvan je denkt dat het net rond de buik van de mama past … toch blij dat ik daaraan ontsnapt ben ;o)
Na de geschenkjesronde was er nog koffie en taart (heerlijke cupcakes in de vorm van een baby t-shirtje) en bij het naar huis gaan kregen alle gasten een mini favorbag om hen te danken voor de komst.
Marc en ik zijn nog wel een uur zoet geweest om alle geschenkjes in de kamer van Charlie een plaatsje te geven…zeeeeer leuk!
En omdat Amerikanen heel gul zijn en graag babyspulletjes kopen, heeft mijn baas besloten dat er ook nog een shower op het werk zal worden georganiseerd, waar de mannelijke collegas ook welkom op zijn. Volgende week donderdag mag ik nog eens mijn kroontje opzetten, taart eten en geschenkjes opendoen. Als mijn water tegen dan nog niet is gebroken, natuurlijk.
zondag 18 januari 2009
Inauguration day
Deze week is een speciale week: inauguration day komt eraan. De hele wereld kijkt er met heel veel verwachtingen naar uit. En wij zitten er met onze neus op. Al weken worden we gebombardeerd met waarschuwingen over welke straten afgesloten zullen zijn, welke diensten sluiten, maak aub een emergency plan op voor als je die dag toch naar buiten zou willen gaan (bv, als je naar het werk zou willen rijden en zeker - als je zo gek bent - als je van plan bent om naar DC zelf te gaan). Ik heb besloten om er niet aan mee te doen. Ik weet dat het een "historische" dag is, maar ik heb de moed niet om al om 5u s ochtends de metro te nemem, uren aan te schuiven aan de checkpoints en in die hele mensenmassa verdwaald te raken...want ik ben er zeker van, op dat ogenblik zou Charlie beslissen om ook van zich te laten horen. En bovendien, ik heb het niet graag koud, en voor de lol op 20 januari in de vrieskou buiten gaan staan...nee. Ik ga dus gewoon werken, maar ik denk dat ik de enige daar zal zijn - als ik er al geraak, tenminste.
Het valt me op hoe gemotiveerd iedereen is om toch naar de festiviteiten te gaan. Mijn baas, bijvoorbeeld, heeft besloten om met vrouw en kinderen de nacht door te brengen op het kantoor van zijn echtgenote (gelegen in het centrum van DC), omdat ze op die manier s morgens al onmiddellijk de beste plaats kunnen uitkiezen om de parade op te wachten. Vrienden van ons gaan met de fiets van Virginia naar de hoofdstad (alle bruggen die Virginia met DC verbinden zijn afgesloten voor het verkeer, alleen fietsers mogen erover). 90% van mijn collegas offeren 1 van hun luttele 10 vakantiedagen op om de feestelijkheden hetzij van thuis, hetzij ter plaatse te volgen. ... maar het is allemaal ook live op CNN te volgen dus ik kijk wel van op mijn bureau. Ook de commerce doet mee: overal kan je inauguration specials en deals vinden. Cupcakes met de presidentiele zegel op (in marsepein), taarten met de afbeelding van de nieuwe first family, nieuwe smaken ijs ("Yes PeCan" van Ben & Jerry's), ik heb zelfs een blok Gouda gevonden in het vak van de inauguration specials... ik wist niet dat Nederland er ook voor iets tussenzat.
Ik weet zeker dat er heel veel lezers in Belgie niet snappen dat ik niet meer moeite doe om erbij te zijn, zeker nu we op een boogscheut van alles verwijderd zijn. Maar serieus, zou je zelf nog gaan als je onderstaande lijst van verboden items leest?
- firearms (either real or simulated)
- ammunition
- explosives of any kind (including fireworks)
- knives, blades, or sharp objects (of any length)
- mace and/or pepper spray
- sticks or poles
- pocket or hand tools, such as "leatherman"
- packages
- backpacks
- large bags
- duffle bags
- suitcases
- weapons of any kind
- aerosols
- supports for signs and placards
- packages
- coolers
- thermoses, thermal or glass containers
- strollers
- umbrellas
- bags exceeding size restrictions (8"x6"x4") (das echt niet zo groot)
- laser pointers
- animals other than helper/guide dogs
- structures (???)
- bicycles
- signs and posters
- animals (other than service animals)
- alcoholic beverages
- other items that may pose a threat to the security of the event as determined by and at the discretion of the security screeners
Ik denk dat er echt heel veel mensen niet door de checkpoints gaan geraken...
Maar DC is er klaar voor. De hele week zijn er overal toilethokjes geplaatst (1 toiletcabine per geschatte 300 bezoekers...geloof me, het lijkt alsof de stad enkel nog uit "porterpotty's" bestaat), alle straten zijn autovrij gemaakt en het grote concert op de mall was gisteren een gigantisch succes. Het wordt ongetwijfeld een onvergetelijke dag voor velen, maar ons zal je dus niet zien op het journaal.
Het valt me op hoe gemotiveerd iedereen is om toch naar de festiviteiten te gaan. Mijn baas, bijvoorbeeld, heeft besloten om met vrouw en kinderen de nacht door te brengen op het kantoor van zijn echtgenote (gelegen in het centrum van DC), omdat ze op die manier s morgens al onmiddellijk de beste plaats kunnen uitkiezen om de parade op te wachten. Vrienden van ons gaan met de fiets van Virginia naar de hoofdstad (alle bruggen die Virginia met DC verbinden zijn afgesloten voor het verkeer, alleen fietsers mogen erover). 90% van mijn collegas offeren 1 van hun luttele 10 vakantiedagen op om de feestelijkheden hetzij van thuis, hetzij ter plaatse te volgen. ... maar het is allemaal ook live op CNN te volgen dus ik kijk wel van op mijn bureau. Ook de commerce doet mee: overal kan je inauguration specials en deals vinden. Cupcakes met de presidentiele zegel op (in marsepein), taarten met de afbeelding van de nieuwe first family, nieuwe smaken ijs ("Yes PeCan" van Ben & Jerry's), ik heb zelfs een blok Gouda gevonden in het vak van de inauguration specials... ik wist niet dat Nederland er ook voor iets tussenzat.
Ik weet zeker dat er heel veel lezers in Belgie niet snappen dat ik niet meer moeite doe om erbij te zijn, zeker nu we op een boogscheut van alles verwijderd zijn. Maar serieus, zou je zelf nog gaan als je onderstaande lijst van verboden items leest?
- firearms (either real or simulated)
- ammunition
- explosives of any kind (including fireworks)
- knives, blades, or sharp objects (of any length)
- mace and/or pepper spray
- sticks or poles
- pocket or hand tools, such as "leatherman"
- packages
- backpacks
- large bags
- duffle bags
- suitcases
- weapons of any kind
- aerosols
- supports for signs and placards
- packages
- coolers
- thermoses, thermal or glass containers
- strollers
- umbrellas
- bags exceeding size restrictions (8"x6"x4") (das echt niet zo groot)
- laser pointers
- animals other than helper/guide dogs
- structures (???)
- bicycles
- signs and posters
- animals (other than service animals)
- alcoholic beverages
- other items that may pose a threat to the security of the event as determined by and at the discretion of the security screeners
Ik denk dat er echt heel veel mensen niet door de checkpoints gaan geraken...
Maar DC is er klaar voor. De hele week zijn er overal toilethokjes geplaatst (1 toiletcabine per geschatte 300 bezoekers...geloof me, het lijkt alsof de stad enkel nog uit "porterpotty's" bestaat), alle straten zijn autovrij gemaakt en het grote concert op de mall was gisteren een gigantisch succes. Het wordt ongetwijfeld een onvergetelijke dag voor velen, maar ons zal je dus niet zien op het journaal.
donderdag 8 januari 2009
Naar het moederhuis
Het Fairfax Inova Hospital organiseert voor aanstaande moeders en vaders een rondleiding van de maternity-afdeling. De rondleiding was gisteravond. Aangekomen in de lobby hoefden we niet lang te zoeken naar de groep. Die was redelijk makkelijk te herkennen. Dikke buiken bij de aanstaande moeders, stoere blikken bij aanstaande vaders (zoiets van, "ik vind dit allemaal een beetje eng maar ik ga mij hier niet laten kennen"). De groep telde 17 mensen. Vreemde zaak. Acht koppels en een man alleen. Wat was zijn verhaal? Gevraagd, maar hij sprak geen Engels. Vreemde vogel. Voor de rest was de groep redelijk politiek correct. Evenveel vrouwen als mannen en alle ethische groepen netjes vertegenwoordigd (Afro-American, Latin-American, Asian-Amercian, Arab-American en wij). Mooi zo.
De nurse van dienst begon vol enthousiasme aan haar verhaal. Wanneer je hier binnen een aantal weken aan zal komen moet je je beneden in de lobby registreren. Duidelijk. Daarna ga je met de speciale lift naar de derde verdieping. Naar de Bunny Desk. De wat? De Bunny Desk. Daar moet je je nog eens registeren. Ok, ook helder. Groep vond het allemaal fantastisch. Wat een duidelijke rondleiding. By the way, als iemand je probeert wijs te maken dat in "Het Land Van De Onbeperkte Mogelijkheden En De American Dream" administratief alles veel eenvoudiger is dan in Europa...onjuist. Op dat gebied is de US de natte droom van een Belgische ambtenaar uit de jaren 70. Je vult hier dubbel zo veel formulieren in voor alles en nog wat. Anyway. De Bunny Desk klinkt aanlokkelijker dan het werkelijk is. Het is dus gewoon een registratie-desk.
De nurse was er redelijk trots op dat ze wel dertig delivery rooms hebben. Dat was het meeste in de hele streek. En het bezoek van de delivery room is het hoogtepunt van de rondleiding vertelde ze er nog bij. Groep heel benieuwd. Maar we konden er geen van bezoeken - allemaal vol. De nurse heeft alles dan maar in gang staan uitleggen. Toch niet hetzelfde. Er volgden talloze gedetailleerde uiteenzettingen (sommige met tekeningen - aarrggh) over alles wat maar te maken had met aanstaande moeders, weeen, bevallingen, babies, complicaties, medicaties, voeding, dokters, verpleegsters,... het bleef maar komen. Drie uur lang. We bezochten ook nog de private rooms en de nursery. Groep heeft het allemaal uitgebreid geinspecteerd. En omdat alles tegenwoordig interactief moet zijn, besliste de nurse om een aantal verhalen te vertellen aan de hand van individuen in de groep. Oei. Beter een beetje naar achter gaan staan...te laat...plots ging het verhaal over de kledij van de man in de delivery room. Is dat dan van enig belang? Nee natuurlijk, maar je moet drie uur vullen he. In ieder geval, zo vertelde de nurse, is de manier waarop ik daar gekleed stond (in kostuum en das, was recht van het werk gekomen), een voorbeeld van hoe het niet moest. Groep lachen. Wat een leuke rondleiding is het toch. En wij hebben weer iets bijgeleerd. We hadden al een valiesje gemaakt met kleren voor Siri en Charlie. We gaan er nu maar een voor Marc maken ook.
De nurse van dienst begon vol enthousiasme aan haar verhaal. Wanneer je hier binnen een aantal weken aan zal komen moet je je beneden in de lobby registreren. Duidelijk. Daarna ga je met de speciale lift naar de derde verdieping. Naar de Bunny Desk. De wat? De Bunny Desk. Daar moet je je nog eens registeren. Ok, ook helder. Groep vond het allemaal fantastisch. Wat een duidelijke rondleiding. By the way, als iemand je probeert wijs te maken dat in "Het Land Van De Onbeperkte Mogelijkheden En De American Dream" administratief alles veel eenvoudiger is dan in Europa...onjuist. Op dat gebied is de US de natte droom van een Belgische ambtenaar uit de jaren 70. Je vult hier dubbel zo veel formulieren in voor alles en nog wat. Anyway. De Bunny Desk klinkt aanlokkelijker dan het werkelijk is. Het is dus gewoon een registratie-desk.
De nurse was er redelijk trots op dat ze wel dertig delivery rooms hebben. Dat was het meeste in de hele streek. En het bezoek van de delivery room is het hoogtepunt van de rondleiding vertelde ze er nog bij. Groep heel benieuwd. Maar we konden er geen van bezoeken - allemaal vol. De nurse heeft alles dan maar in gang staan uitleggen. Toch niet hetzelfde. Er volgden talloze gedetailleerde uiteenzettingen (sommige met tekeningen - aarrggh) over alles wat maar te maken had met aanstaande moeders, weeen, bevallingen, babies, complicaties, medicaties, voeding, dokters, verpleegsters,... het bleef maar komen. Drie uur lang. We bezochten ook nog de private rooms en de nursery. Groep heeft het allemaal uitgebreid geinspecteerd. En omdat alles tegenwoordig interactief moet zijn, besliste de nurse om een aantal verhalen te vertellen aan de hand van individuen in de groep. Oei. Beter een beetje naar achter gaan staan...te laat...plots ging het verhaal over de kledij van de man in de delivery room. Is dat dan van enig belang? Nee natuurlijk, maar je moet drie uur vullen he. In ieder geval, zo vertelde de nurse, is de manier waarop ik daar gekleed stond (in kostuum en das, was recht van het werk gekomen), een voorbeeld van hoe het niet moest. Groep lachen. Wat een leuke rondleiding is het toch. En wij hebben weer iets bijgeleerd. We hadden al een valiesje gemaakt met kleren voor Siri en Charlie. We gaan er nu maar een voor Marc maken ook.
Abonneren op:
Posts (Atom)
