The Pledge of Allegiance

Het spookje gaat volgend jaar naar Kindergarten, te vergelijken met de derde kleuterklas in Belgie, en in haar Pre-K klasje worden ze nu al goed voorbereid op Kindergarten (ook wel gewoon "K" genoemd). K is eigenlijk de eerste officiele start van de schoolgaande jeugd. Heel veel kindjes gaan niet, of slechts halftijds, naar een pre-K klasje. Kindjes jonger dan 5 zijn immers niet verplicht om naar school te gaan en zelfs eens ze vijf zijn, zijn er redelijk veel mensen die van thuisonderwijs doen.

Wij dus niet, en vanaf 26 augustus begint Caitlin dan ook op de grote school "Deretchin". In die school wordt les gegeven vanaf K tot 6th grade, dus gelijk aan de lagere school (+ 3de kleuterklas) in Belgie. En het is meteen een heel grote school, want er gaan 2000 kindjes. De mascotte is een draak (the Deretchin Dragon)

Ze heeft een heel klein beetje schrik om te gaan, want slechts 1 vriendje -Riri- uit haar huidige klas gaat ook naar die school gaan. Alle andere kinderen wonen in een ander schooldistrict.  Bovendien heeft iemand in haar klas heeft haar wijs gemaakt dat ze geen knuffeldiertje mag meenemen naar K, en daar zit ze nog het meeste mee in. Ze mag ook met de fiets naar school, dus we zijn druk aan het oefenen om vlotjes te fietsen met een rugzak op de rug.

Hier kies je trouwens je school niet zelf, je moet gaan naar de (publieke) school die is verbonden aan je adres. Geen gekampeer voor een plaatsje dus, want de locale overheid weet precies hoeveel gezinnen er binnen een schooldistrict wonen. Het is dus uiterst belangrijk om een huis te kopen of te huren binnen een "excellent" schooldistrict. Bij het kopen van een huis is de eerste vraag niet wat de prijs is, of hoeveel slaapkamers het heeft, maar wel aan welke school is het huis verbonden. Al de rest is van minder belang. Tenzij je natuurlijk voor een prive school zou kiezen, en dan ga je gewoon waar je wil (en daar begint dan het circus van wachtlijsten en ingangsexamens en aanbevelingsbrieven van de locale pastoor etc, etc…).

Soit, het spookje is nu in haar pre-K klasje al druk bezig met zich voor te bereiden op de grote overstap. Ze kent haar alfabet, kan grote en kleine letters schrijven, kan de meest courante woordjes lezen (sitewords noemt dat hier: ze leest die in het engels en vertaalt ze dan naar het Nederlands voor mij, want ze denkt nog steeds dat mama niet zo goed engels kan. Als bv het woord "yellow" op het blad staat , zegt ze "geel")...

…en ze kan sinds kort ook vlotjes de Pledge of Allegiance opzeggen/zingen (en het Texaans accent komt er al eens doorpiepen) (nota aan Grandma, als je op het werk kijkt, zet dan je geluid een beetje stiller, want het spookje heeft een luide stem !)

I pledge allegiance to the Flag of the United States of America, and to the Republic for which it stands, one Nation under God, indivisible, with liberty and justice for all.

We love our Flag, our beautiful Flag, the red and white and blue.

We love our Flag, our beautiful Flag, the red and white and blue.

O beautiful for spacious skies, 

For amber waves of grain, 

For purple mountain majesties 

Above the fruited plain! 

America! America! 

God shed his grace on thee 

And crown thy good with brotherhood 

From sea to shining sea

Ze heeft wellicht geen idee wat ze allemaal heeft gezongen, maar ik denk wel dat ze volledig klaar is voor K!  

Het trieste verhaal van Layla (niet voor gevoelige lezers)

De verjaardag van Caitlin was heel leuk. Zie een van de vorige blogs. Maar er is daar op die verjaardag ook nog iets heel erg gebeurd.

Namelijk dit.

Inderdaad. Een vis. Meer bepaald een Siamese Fighting Fish. Oftewel een Betta Fish. Kostprijs: 3 usd bij de Petco - de huisdierensupermarkt hier in de US.

De vis was een cadeau van Kaison, een vriendje van Caitlin haar klas. We hebben de naam goed onthouden: "Kaison".  Want die Kaison, en vooral zijn ouders, die zullen we nog wel eens terug liggen hebben.

Toen we de cadeau van Kaison zagen, hebben we nog geprobeerd om het weg te moffelen. Te laat. Caitlin had de vis ontdekt. Ze was er heel blij mee. 

Het onheil was geschied …

Onze grootste schrik was werkelijkheid geworden …

Wat we nooit wilden laten gebeuren, is toch gebeurd …

Ons leven zou nooit meer hetzelfde zijn …

We hadden ons eerste huisdier. Oh gruwel …

En de kindjes hadden de Betta Fish ook gelijk een naam gegeven: "Layla".

Dat was het moment om een beetje research te gaan doen op het internet. Hoe lang leeft zo een Betta Fish eigenlijk ? Antwoord: dat hangt ervan af. Kan gaan van twee maanden tot tien jaar. Ja zeg. Dat internet is toch ook niet altijd nuttig hoor.

Soit, we dachten nog: als Layla in zo een klein bakje blijft zwemmen …

gaat het arme visje misschien niet heel lang meegaan. Dat was onze enigzins geruststellende gedachte nog die zondagavond.  

Maar toen kwamen we maandagavond terug van het werk en zagen we dit in onze living. 

Huuu ?

Siri was even met de kindjes naar de plaatselijk Petco gegaan voor … "een groter bakje voor Layla".  Een groter bakje ?! We hadden nu een heel aquarium.  Met licht, filterinstallatie en een gans kasteel.

Ik was klaar om onze ski-vakantie dan maar te cancellen. Die Kaison en die ouders van Kaison, gingen we nu zeker een keer goed liggen hebben …

Maar Siri heeft altijd voor alles een oplossing: een tablet eten voor 7 dagen.  We konden toch nog gaan skien.  Oef.  En toen we zaterdagavond, na een week skien terugkwamen, leefde Layla nog vrolijk en wel in haar aquarium met kasteel.

Zondag was het dan tijd om het aquarium te kuisen. Een activiteit voor elke zondag vanaf nu.  De kindjes hadden er in ieder geval geen goesting in. Wij nog minder. Siri ?

Siri heeft altijd voor alles een oplossing. De oplossing: we hebben Layla terug in het kleine bakje gezet.  We zijn naar de vijver gefietst met de kindjes en we hebben Layla losgelaten bij haar vriendjes. Zo hebben we het dan maar uitgelegd aan de kindjes.

We weten niet of Layla twee maanden of tien jaar in de vijver gaat leven. En als er binnenkort een plaag van uitheemse vissoorten in The Woodlands wordt gerapporteerd, dan wijzen we direct naar die Kaison zijn ouders.

En nu maar afwachten tot Kaison's verjaardag. We weten namelijk onze cadeau al: een klein poesje …. Ha !

Alhoewel, misschien moeten we daar nog eens over nadenken. Kaison en zijn ouders komen uit China. En wat eten ze graag in China ? Niet voor gevoelige lezers ...

Worst Parade Ever

Op 1 maart vond in The Woodlands de jaarlijkse officiële marathon plaats.

Dat dit sportief evenement veel mensen zou lokken (4000 voor de halve, 1250 voor de volledige marathon), verwonderde mij niet. Dat Marc een week of twee voor de race zou aankondigen dat hij het ook eens ging proberen, wel. Marc loopt veel en heel erg snel, maar hij is zeker geen lange-afstandsloper. Menig marathonloper zou zich een beetje zorgen maken in zijn plaats: zonder specifiek te trainen en met enkel het eten van vanillewafeltjes tijdens de race, kom je er normaal gezien niet zonder kleerscheuren uit.

Het parcours loopt doorheen de volledige Woodlands, en zelfs bijna door onze achtertuin op mile 15 (halfweg ongeveer). 

Op die bewuste zaterdag vertrok Marc rond 6u richting startlijn, terwijl de kindjes en ik op hetzelfde moment begonnen met het maken van aanmoedigingsborden.

Ik had berekend dat Marc rond 9u zou voorbijlopen en dus stonden de kindjes en ik vanaf 8u30 op post op de hoek van de straat. Ik schrok echt van de opkomst, overal op straat stonden mensen uit de buurt, velen hadden stoelen mee, soms zelfs tentjes met drank en muziek en kinderen deelden water en gatorade uit. De community spirit was alom aanwezig, het was echt een super leuke sfeer. Amerikanen kunnen dat goed, opkomen en supporteren voor evenementen.

Caitlin viel serieus in de smaak, want zij wou absoluut in haar (te klein) kikkerkostuum gaan, dus dit is wat de lopers op mile 15 tegenkwamen:

Heel veel lopers schoten in de lach toen ze haar zagen, en liepen zelfs een paar meter uit de race om haar een high five te geven. Het spookje heeft de community spirit ook al goed te pakken.

En voor we het goed en wel wisten, kwam Marc vrolijk aangelopen. Samen met een groepje vrouwen.

De kindjes waren dolenthousiast en Marc had er duidelijk plezier in. Gelukkig maar, want hij had nog 17 km voor de boeg ...

De meeste lopers zagen er heel professioneel uit in hun strakke en trendy looptenuekes. Met zijn te groot oud wit t-shirt, te lange short, en het gebrek aan een flashy zonnebril en riem met 5 waterflesjes in, leek het alsof Marc geheel per ongeluk in de race was gesukkeld.

Voor ons was het duidelijk ook de eerste keer als supporter, want onze aanmoedigings borden, waar we om 6u 's ochtends zo hard aan hadden gewerkt ("you can do it!" en "almost there daddy") waren echt suf vergeleken met de originaliteit van de meeste anderen.

Marc vertelde achteraf dat hij een paar keer echt hardop heeft moeten lachen bij het lezen van sommige signs - wat de marathon meteen ook een stuk interessanter maakt.

"Hurry Up, I want to go back to bed" (mile 2); 

"Worst parade ever" (mile 7)

"Great job random stranger" (mile 14)

Mile 20:" Hurry up, the half marathoners are eating all the food" 

De kindjes waren precies ook een beetje beschaamd voor onze flauwe bordjes, en weigerden om ze nog langer vast te houden….

En na 3uur en 24 minuten, liep Marc over de finishline!!!

Een topprestatie! Hij was 58ste van de 721 deelnemende mannen, en 11de in zijn leeftijdscategorie. Er waren zelfs 2 elite renners (professionele lopers) die na hem zijn binnengelopen.

Hij zag er super goed uit en als je hem zo bezig zag leek het alsof een marathon lopen een fluitje van een cent is… Echt ongelooflijk! Hij moest zelfs niet even gaan zitten na aankomst. Het enige wat hij absoluut nodig had was een droog t-shirt, water en twee breakfast burritos.

Proficiat met je eerste marathon en super prestatie, schatteke! Volgend jaar opniew, maar dan wel in een flashier tenueke. En ik zal alvast beginnen nadenken over een originele slogan. Suggesties, iemand?