Datenight

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens iets op de blog heb geschreven. We hebben voorlopig geen reisjes meer op de planning staan en zijn dus gewoon thuis. En laat ons eerlijk zijn, niemand zit te wachten op verslaggeving over wat we klaarmaken voor het avondeten of hoeveel wassen we in ‘t weekend doen (ter info: 1 witte, 2 bonte en 1 roze was). Komkommertijd dus.

Wel gaan we nog steeds iedere vrijdagavond op restaurant, Marc, ik en Caitlin. Hier noemen ze dat “datenight”. We hebben datenight geintroduceerd toen we naar hier zijn verhuisd en 2 jaar later doen we dat dus nog steeds.

Toen Caitlin nog een plat babietje was, sliep ze meestal door het hele gebeuren, wat wij natuurlijk prima vonden. Toen ze bijvoorbeeld 2 weken oud was, lag ze heel gelukkig te slapen in haar Maxi Cosi op een barkruk van ons favoriet crabcakes-restaurant “Sweetwater”. Sommige mensen keken een beetje vreemd (en soms afkeurend), maar meestal kregen we een heel positieve respons. Ze is uiteraard ultra schattig en meestal ook heel stil, dus dat hielp wel. Maar ze wordt nu natuurlijk groter en de laatste maanden hebben we besloten dat het voor de nachtrust van onze dochter (en voor de romantiek van de avond) beter is als ze niet teveel in en uit de auto moet want dan is het risico op wakker worden te groot. Dus nu gaan we enkel nog naar restaurants waar we te voet naartoe kunnen. Zo kan zij gewoon lekker doorslapen in haar bugaboo en moeten wij geen iene-miene-mutte doen om te beslissen wie Bob zal zijn. Gelukkig wonen we in het centrum van Vienna en hebben we de keuze uit tientallen restaurantjes op wandelafstand.

Onze all time favorite is Sushi Yama, waar we tegenwoordig bijna iedere vrijdagavond te vinden zijn. Het voordeel is dat de eigenaar, een japanner genaamd Bob, ons al goed kent en dus de juiste tafel voor “Mr. Marc” vrijhoudt met voldoende ruimte voor de voiture. Onze vaste garcon, Joe, ook een Japanner, weet al dat Marc graag een extra large Asahi biertje drinkt en ik een glas Pinot Grigio. En toen Caitlin onlangs wakker was geworden tijdens het diner is ze op de arm van Joe het hele restaurant rondgegaan. Dat heeft ons toen gratis dessert opgeleverd.

Er is ook een vegetarisch restaurant achter de hoek, maar dat hebben we nog niet durven uitproberen. En er is ook nog een American Bistro waar de kelners een heel hoog loveboat gehalte hebben en allemaal een witte veston dragen. En een Mexicaans restaurant waar je niet voor de gezelligheid, maar wel voor heerlijke margaritas en fajitas terecht kan. En dan is er nog het favoriete restaurant van Marc, een steakhouse, waar we in principe enkel op zijn verjaardag naartoe gaan. Maar omdat ik vorige week ontzettend veel zin had in pikante chickenwings hebben we eens een uitzondering op die regel gemaakt.

Het is wel een beetje een vreemd zicht om ons het restaurant te zien binnenkomen met een buggy met daarover de parasol open (om het licht een beetje tegen te houden) en een sjaal erover gedrapeerd. Mensen vragen zich echt soms af of er wel een babietje in ligt…. En het oogt wellicht nog vreemder om ons met die construcie ‘s nachts terug naar huis te zien lopen. Vooral omdat er hier bijna niemand, op mexicanen na, gewoon op straat wandelt. Soms denk ik dat we er in het donker een beetje uitzien als 2 vagebonden die een overvolle boodschappenkar voorduwen.

En over boodschappenkarren gesproken – dit weekend zijn we met het hele gezin boodschappen gaan doen and guess what: dat kleine meisje van ons past al in de kar. Ze lijkt als zo groot!



Ze kan nu zelfstandig rechtopzitten, en kan al bijna kruipen. Ze zit op handjes en knietjes en moet nu alleen nog zien te begrijpen dat ze op die manier ook vooruit kan. De dag dat ze dat doorheeft is het gedaan met onze rust…