Aangezien ik terug aan het werk ben, gaat Caitlin naar de crèche. De beslissing om haar naar de kribbe te sturen was voor ons niet zo moeilijk, maar blijkt hier niet zo evident. Mijn collegas stonden versteld dat ik het kind zonder problemen “in groepsverband” drop bij “vreemden”. Dat laatste is meteen ook letterlijk te nemen: de kribbe is gehuisvest in de Koreaanse kerk en wordt uitgebaat door Indische en Pakistaanse vrouwen. We weten niet of het daar iets mee te maken heeft, maar soms ruikt Caitlin een beetje pikant op het einde van de dag.
De meesten hier hebben een nanny…of een stay-at-home-wife. Ik word dus al een beetje scheef bekeken op kantoor. En daar bovenop komt nog dat ik de baby maar 3 maanden borstvoeding heb gegeven, terwijl de norm hier toch wel 12 maanden is. De tweede dag terug op kantoor, dreven 3 andere kersverse mama's mij een hoekje en vroegen –op redelijk beschuldigende toon- waarom ze me nog niet in de lactatie ruimte van ons bedrijf hadden gezien… Shock en horror toen ik blij vertelde dat Caitlin aan de melkpoeder was.
Maar we dwalen af. Dit stukje gaat dus over de Indische crèche waar Caitlin dolgraag naartoe gaat. Het is een soort “Pre-K” (pre-kindergarten) waar kindjes van 6 weken tot 3 jaar worden opgevangen. In Caitlin’s klasje (0-1jaar) – the Caterpillar room - zijn ze nu met 8: 6 jongentjes (Dax, Jon, Cruz, Jared, Shaurya en Maxwell ) en 2 meisjes. En 3 juffen om voor die 8 spookjes te zorgen. En zoals op de foto hieronder duidelijk wordt, is de klas ook helemaal politiek correct samengesteld.
Taylor en Caitlin zijn als enige meisjes de divas van de klas en worden doodgeknuffeld door de juffen. Iedere morgen als ik haar afzet zegt juf Hina verrukt “oh my beautiful daughter” en “you’re my little favorite”. Hina is ook de enige die erin slaagt om Caitlin te doen eten.
Op vraag van de juffen zijn we ook met vaste voeding (groenten) begonnen en Caitlin is dol op verse sweet potatoes (dat zijn oranje aardappeltjes). Ik keek alleen even vreemd op toen de juf me vroeg waarom ik de groentepap zelf maakte en niet gewoon een potje in de winkel ging kopen. Veel makkelijker. ... Heel vreemd allemaal. Tja, in de creche eten de grotere kindjes op vrijdag ook allemaal pizza en op maandag Mac&Cheese. We gaan toch nog eens over de voedingsgewoonten moeten spreken als ze naar het volgende klasje gaat.
Caitlin krijgt iedere avond een rapport mee –dat streng door de papa wordt geevalueerd- waarop staat hoeveel ze heeft gegeten, hoeveel pipis en kakas, hoeveel dutjes en dan wordt ook nog aangevinkt of ze “happy” “fine” “fussy” of “very fussy” was. Caitlin is bijna altijd “fine” en af en toe "fussy". Maar vrijdag kregen we voor de eerste keer een “HappyGram” mee naar huis: ze was de hele dag zo blij geweest dat “happy” niet volstond als score! Goed gedaan bolletje!
Aangezien Amerika een redelijk competitief land is en hoge opleidingseisen stelt, is er een heus curriculum verbonden aan de babyklas: (voor)lezen (volgens Marc uit de Koran), zingen, kleuren (ze weet nog niet waarvoor een potlood dient, laat staan dat ze het kan vasthouden, maar goed), tummy time (op de buik liggen) en circle time. Dat laatste is nogal een gezicht: 8 drummeltjes die in een kring zitten/liggen/wriemelen en dan samen moeten spelen. Picture this: Dax die vrolijk zit te lachen, Jon die speelgoed uit de handjes van Cruz trekt, Maxwell die probeert te slapen maar geen rust krijgt omdat Taylor steeds op hem valt in een poging om haar evenwicht te vinden. En Caitlin, die steelt de show (zit graag in de armen van haar juf) en doet haar goesting. Ze hebben deze week ook hun eerste tekening gemaakt: verfhandjes op een blad papier. Ik wil niet weten hoe de klas eruit zag na een rondje verven met babietjes die met hun (beverfde) handjes overal naartoe graaien.
Caitlin is in ieder geval happy in Happy Hearts!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten