Jack is geboren met een verkoudheid. Het begon al toen hij 10 minuten oud was en naar de neonatologie werd gevoerd omdat hij nogal zwaar snurkte. Volgens de dokter zat zijn neus dicht, maar "dat groeit er wel uit". 7 dagen later zaten we bij de Neus-Keel-Oor, want dat groen snot vonden we toch niet echt normaal voor een boorlingske. Met een bus antibiotica en een "dat groeit er wel uit", werden we naar huis gestuurd. Maar 16 maand onafgebroken groen snot, 25 dokterbezoeken, 7 antibioticakuren en talloze oorontstekeningen later waren we dat "dat groeit er wel uit" danig beu.
Jack bleek volgens de dokter een goeie kandidaat voor buisjes, en aldus geschiedde.
Afgelopen dinsdag konden we om 7u30, op een nuchtere maag (leg maar uit aan een kind van 16 maanden dat hij niet mag eten…), terecht in het ziekenhuis. Ik weet niet hoe een kleine ingreep in Belgie gebeurt, maar hier is dat duidelijk een familiezaak, want alle andere patientjes hadden de hele familie meegebracht, tot opas en achterneven toe.
Ondanks de geanimeerde familiereunies rond ons, rook Jack al wat onraad en week geen centimeter van mijn zijde. Pas toen ze hem een siroopje hadden gegeven dat hem een beetje "silly" maakt, kon onze kleine man relaxen. Hij werd door het drankje echt heel grappig, zat de hele tijd te giechelen en vond het absoluut geen probleem om zonder mama naar het operatiekwartier te worden gevoerd.
35 minuten later had Jack buisjes, waren zijn sinussen gedraineerd en was hij zijn poliepen kwijt. "He was a real trooper" zei de dokter na afloop. Het bleek allemaal veel ernstiger te zijn dan wat aanvankelijk werd gedacht: door de blokkage in zijn oren had hij constante druk op zijn oortjes en het gevoel van onder water te zitten. Voeg daar ontstoken sinussen aan toe en een permanente verkoudheid, en dan begrijp ik waarom dat ventje soms zo lastig en dreinerig kon zijn. En dat verklaart ook waarom hij nog geen woord zegt, blijkbaar.
Het uit narcose komen was niet zo fijn, maar uiteindelijk mochten we dan toch naar huis.
Na een paar uur bleek onze kleine man helemaal uitgehongerd en had geen moeite om 2 bananen, 4 mandarientjes, 1 advocado en 2 boterhammen met choco naar binnen te spelen. Hij zat de hele tijd te lachen en toen ik hem vroeg om mama te zeggen, zei hij voor de eerste keer echt "mama" en "papa"!
Hij was weer helemaal terug zichzelf en voelde zich duidelijk heel goed na de operatie. En dat ventje zo blij en onbezorgd en zonder hoofdpijn te zien rondlopen, daar word ik ook heel vrolijk van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten