Om 9 u zaten we met 24 in de CCL5 (County Court at Law - Criminal Cases). Goody goody, het zou dus een strafzaak worden. Ik had er plots nog meer zin in. Ik had net het eerste boek van Stieg Larsson uit en was dus helemaal in de stemming om de bad guys veroordeeld te zien.
Ik was "potentieel jurylid nummer 19" en kreeg een wit bordje met #19 om mij te identificeren. We moesten bij het binnengaan ook een aantal formulieren invullen. En daar begon het al een beetje tricky te worden. Naam, voornaam, geslacht, adres. Op zich allemaal niet moeilijk. Maar dan. Beroep. Tja, heb je meer of minder kans om gekozen te worden als je een juridisch beroep hebt? Ik heb het toch maar eerlijk ingevuld.
Daarna mochten we in de rechtzaal plaatsnemen. De verdediging (inclusief beklaagde = hij die dus door de politie was opgepakt) zaten vooraan, naast het Openbaar Ministerie. De beklaagde zag er een beetje zielig uit en zat van de eerste minuut met zijn advocaat naar ons te wijzen en instemmend te knikken en dan weer afkeurend zijn hoofd te schudden. En heel ijverig notas te nemen op onze formulieren. Hetzelfde gebeurde langs de kant van het openbaar ministerie. Het voelde een beetje als een koehandel. Na 25 minuten van intense keuring en ongemakkelijk heen-en-weer geschuifel bij de "potentiele juryleden", kwam de rechter binnen. "All Rise".
We moesten allemaal ogenblikkelijk onze GSM afzetten en hij keek heel streng. Ik zette mijn GSMs op stil. Ik had de hele tijd zin om stiekem fotos te nemen, maar plots wees de rechter op een slide met een facebook en twitter logo erop:
"Een paar jaar geleden heeft een jurylid geprobeerd om de beklaagde te frienden op facebook. We worstelen nu nog steeds met de procedurefouten in die zaak".
"Als u het type persoon bent die elke 5 minuten een statusupdate doet en de hele wereld laat weten wanneer u de deur uitgaat en ergens aankomt, dan geef ik u de goede raad om nu een statusupdate te posten dat u niet in de mogelijkheid bent om te bespreken wat u momenteel aan het doen bent. Kwestie dat uw "vrienden" niet denken dat er iets met u gebeurd is omdat u 2 uur niet online bent".
Oeioei. Hij was echt een beetje boos. Ik heb toen maar snel de GSMs effectief afgezet. Geen fotos voor de blog dus.
We werden ingelicht over onze rechten en plichten, wat van een jury wordt verwacht, en hoe het juridisch systeem in elkaar zit. Hoe ze 6 geschikte juryleden zouden selecteren. Wat precies bedoeld wordt met "beyond reasonable doubt". Want dat is de taak van de jury: op basis van de bewijzen die beschikbaar zijn, "beyond reasonable doubt" kunnen zeggen dat de beklaagde schuldig is. Het hoeft geen 100% sluitend bewijs te zijn, maar het moet voldoende zijn opdat er redelijkerwijze geen twijfel over de schuld meer kan bestaan.
Zoals ik al had voorspeld, ging het over een DUI case (Driving Under Influence). Mr. X (die dus een beetje zielig vooraan zat) had blijkbaar een DUI gekregen, maar had geweigerd om een adem- en bloedtest te ondergaan. En nu betwist dat hij "under influence"was. Dit werd niet letterlijk verteld, maar kon beyond reasonable doubt worden afgeleid uit het type vragen dat werd gesteld aan de juryleden. We werden gedurend een half uur door ieder kamp ondervraagd, om te zien of we wel geschikt jury materiaal waren.
Wat me het meeste opviel was dat iedereen blijkbaar graag wou zetelen, want niemand heeft een onnozel antwoord gegeven (Marc zou zeker iets over UFO's hebben gezegd om toch maar zeker niet gekozen te worden). Zelfs die ene mijnheer wiens vader was overreden door een dronken bestuurder, zei dat hij absoluut objectief kon oordelen.
Ik moest eerst een "juridische" vraag beantwoorden over een muis en kat die in een doos worden opgesloten. "Als de volgende dag de muis er niet meer is, kan je dan "beyond reasonable doubt" zeggen dat de kat de muis heeft opgegeten?". Ik begon al een beetje te zweten.
Vervolgens: "U heeft 2 jonge kinderen?". "Inderdaad". Nerveus geschuifel bij iedere partij. Niemand vertrouwt het instinct van een moeder, te volatiel. Zeker als het op drinken + rijden aankomt.
"Bent u lid van MADD?". Ik keek vragend op. "Mothers against Drunk Driving". Beide partijen knikten al instemmend ja. Toen ik "Nee" antwoordde, kreeg ik een heel rare blik terug. Een beetje afkeurend/verwijtend. We zijn hier tenslotte in Texas en langs de autostrades staan grote borden "Drink. Drive. Go to Jail".
Die mijnheer met zijn overreden vader, is trouwens ook niet gekozen.
Maar het was leuk. Hopelijk mag ik ooit nog eens meedoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten