Afscheid

Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn Grandma Beno (ook wel gekend als mijn “oma uit Amerika”). Ze is in februari op 88-jarige leeftijd overleden. In april werd in Clearwater (Florida) een afscheidsviering gehouden en gisteren vond dan de officiele begrafenis (van de urne) plaats in Arlington Cemetary.
Velen vragen zich af hoe “een gewone sterveling” op Arlington terecht komt. Haar tweede echtgenoot, mijn “Grandpa Beno” is een "Marine" en oorlogsveteraan en heeft gediend in WOII, Korea en Vietnam. Door zijn military service heeft hij recht op een plaatsje in Arlington en bijgevolg zijn echtgenote ook.

Het was een heel intieme en mooie viering, met een erg indrukwekkend militair protocol. De rouwprocessie moest op een rechte lijn plaastnemen, dwars over de straat. Vervolgens werd de urne uit een speciale wagen gehaald door een Marine die wel 50 decoraties had, terwijl de andere aanwezige uniformen de militaire groet brachten. Ze deden ook samen de “moonwalk”.

Een openluchtviering op zo’n mooi domein als Arlington Cemetery gaf, ondanks ons verdriet, een heel rustgevend en sereen gevoel. Grandma’s laatste rustplaats ligt in de schaduw van een grote eik op lot 60, op een steenworp van het graf van John F. Kennedy.










Na de ceremonie hebben we ook een bezoek gebracht aan het kleine kerkje waar Grandma en Grandpa 33 jaar geleden zijn getrouwd, grenzend aan Arlington Cemetery (door die lelijke groene luifel - die hing er vroeger niet - was grandpa eerst niet zeker of het wel de juiste kerk was ;o).

De guards waren zo onder de indruk van mijn opa’s staat van dienst en liefde voor zijn overleden vrouw, dat ze ons de zeer uitzonderlijke toestemming hebben gegeven om met de wagen door de Cemetery te rijden. Normaal gezien komen daar alleen touristenbusjes doorheen (en Marc kan daarover meespreken, want hij heeft onlangs met zijn vader een bezoek gebracht aan Arlington en toen zijn ze gewond geraakt op het busje !).

Het is trouwens opmerkelijk dat Amerikanen in het algemeen heel veel respect hebben voor the military. Mijn opa draagt zijn wings en Marine-insigne nog steeds en wordt heel geregeld door mensen aangesproken en bedankt voor zijn inzet voor het land! Gisteren kwam de manager van het restaurant speciaal naar onze tafel om hem de hand te schudden. Heel vreemd.

Grandma was een heel elegante, mooie, hippe en vrolijke dame, die zelfs op 88-jarige leeftijd nog iedere dag om 17 uur stipt samen met haar echtgenoot en vrienden cocktailhour hield, zoals in the "good old days". Ik zal vooral haar glimlach en levenslust missen.