Nostalgie

Sinds een jaar refereren we naar Vienna als onze “thuis”. We beseffen het maar al te goed: we hebben het heel goed hier. Ik krijg veel reacties van vrienden die ons zeggen hoeveel geluk we hebben met deze expat-ervaring: een iets rustiger tempo (voor mij dan toch), leuk land, mooi weer (in de zomer), weinig of geen sociale verplichtingen... a break from life, als het ware. Het lijkt heel exotisch voor de thuisblijvers. En dat is ook zo, al gaat het leven natuurlijk gewoon verder.

En ik ben niet bepaald een heimwee type, maar zo nu en dan steekt de melancholie de kop op. En de afgelopen week was zo’n emoweek. Ik kreeg al tranen in mijn ogen als ik dacht aan een weekendje in Bassevelde bij mijn mama en zusje, op bezoek gaan bij Grandma, een kus geven aan kleine Maithe, heerlijk kletsen met Ophelie en Julie, de avonden bij Sylvie, de dinertjes met de Taupes en de Tib girls, de vrijdagavonden in de Vismijn ... En bovenop die eenvoudige dagdagelijkse dingen, is er ook het besef dat we heel veel mijlpalen missen: de 1ste verjaardag van mijn metekindje Victor (oftewel Little V), de eerste woordjes en stapjes van Marc’s petekindje Amelie, geboortes, trouwfeesten, housewarmingparties ... en het afgelopen weekend het doopfeest van nichtje Axelle.

Aan de fotos te zien hebben we een geweldig feestje gemist...


De hele familie aan mama’s kant was er, samen met een overvloed aan eten, dure wijn en goeie ambiance.
Ik sta er altijd van te kijken hoe veel kindjes groeien op een jaar. Maithe is geen peutertje meer, ze is zelfs bijna kleuter af... oordeel zelf, dit is toch het mooiste 4-jarig meisje ter wereld (ik heb dan misschien een vooroordeel, maar toch!).







Dus bij deze een bericht aan het Belgische thuisfront en mama in het bijzonder: ik mis jullie allemaal heel erg! Nog een chance dat ik ook hier girlfriends heb, en Marc natuurlijk! Want zonder hem zou k toch serieus verloren zijn hier.