Afin, het is nu dus augustus en dus zomervakantie. Maar aangezien hun schooltje gewoon doorloopt en wij gewoon gaan werken, is dat hier nog niet zo erg doorgedrongen. Als ze andere kinderen horen praten over de vakantie, dan denken ze gelijk aan een vliegtuig. Ze hebben geen idee dat duizenden kinderen gewoon niet naar school gaan in de zomer. Op zich is dat wel makkelijk, want 13 weken zomervakantie (van begin juni tot eind augustus) kan ik met mijn 10 verlofdagen niet aan.
Maar eigenlijk is het ook wel een beetje zielig, en dus zorg ik ervoor dat ze tijdens de zomer toch ook leuke dingen doen, en een beetje uit de schoolsleur ontsnappen. Zo ga ik ze meestal iets vroeger ophalen, zwemmen we na thuis te komen - en moeten ze daarna niet meer in bad, worden er heel veel ijsjes gegeten, etc.... Nu moet ik er wel bijzeggen dat ze ook op school hun best doen om het leuk(er) te maken. Op maandag komt de ijskar, op dinsdag mogen ze in de splashpad (soort van fontijn-speeltuin ding) en op vrijdag mogen ze zwemmen met de klas. Maar toch. Het schuldgevoel knaagde een beetje.
En dus besloot ik om ze een paar dagen thuis te houden, vlak voor het begin van nieuwe schooljaar op 25 augustus. Want dan gaat Caitlin naar de nieuwe, grote school. 8 schooldagen om precies te zijn, van woensdag 13 tot vrijdag 22 augustus. Ik had het ook niet aan mijn baas verteld, maar de kindjes zijn nu toch op een leeftijd dat die overdag rustig kunnen spelen, zodat ik toch nog een beetje werk kan verzetten. Win-win voor iedereen, dacht ik zo bij mezelf.
Dinsdagavond werd de vakantie officieel ingezet door ze extra vroeg van school op te halen en mee te nemen naar het plaatselijke waterparkje. Waren we net goed en wel geinstalleerd, badpakken aan en zonnecreme gesmeerd, toen het "donder alarm" afging. Eens het dondert, moeten ze 30 minuten wachten om kinderen terug in het water te laten. Tranen alom, dus zijn we maar naar huis gegaan. Dat was alvast een leuk begin van de "vakantie".
Op woensdag waren de kinderen om 7.30 klaar om te vertrekken, tot ze doorhadden dat ze gewoon thuis mochten blijven. "Dat is raar" zei Caitlin, "het is toch woensdag?". Na 2 uur kwamen ze vragen wanneer ze terug naar school mochten... want "we vervelen ons wel een beetje". Gelukkig had ik voor de namiddag een paar doktersbezoeken gepland en daarna terug waterpark. Met vriendjes deze keer, en er was geen (donder)wolkje aan de hemel. En met een goedgevulde namiddag - en Jack die wellicht terug buisjes zal nodig hebben, maar dat is een ander verhaal - was de eerste vakantie dag toch een half succes.
Donderdag trok ik alle registers open en hadden we besloten om naar het strand te gaan. De vriendjes die uiteindelijk zouden meegaan, belden een half uur op voor vertrek af, maar we besloten toch maar te gaan. En gelukkig was het een groot succes (gelukkig maar want 5 uur rijden -heen en terug- is toch een beetje teveel van het goede). Maar kijk, schopjes, zand, een glijbaan, chips, ijscreme, quality time met mama.... het verdict over dag 2: een topdagje.
Toen ik bij het slapengaan vroeg of ze een leuke dag hadden gehad antwoordde Caitlin "Ja, maar mag ik morgen gewoon terug naar school, want ik mis mijn vriendjes en ik zou zo graag mijn nieuwe kikker tijdens show-and-tell tonen"...
Zo gevraagd, zo gedaan... de vakantie werd met een dag ingekort en deze ochtend gingen ze uitgelaten terug naar hun juf en vriendjes.
Ik heb mijn les geleerd. Volgende week stop ik vol met playdates met hun vriendjes.
Maar het positieve van dit experiment is dat de kindjes voorlopig nog geen tekenen van schoolmoeheid vertonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten