Worst Parade Ever

Op 1 maart vond in The Woodlands de jaarlijkse officiële marathon plaats.

Dat dit sportief evenement veel mensen zou lokken (4000 voor de halve, 1250 voor de volledige marathon), verwonderde mij niet. Dat Marc een week of twee voor de race zou aankondigen dat hij het ook eens ging proberen, wel. Marc loopt veel en heel erg snel, maar hij is zeker geen lange-afstandsloper. Menig marathonloper zou zich een beetje zorgen maken in zijn plaats: zonder specifiek te trainen en met enkel het eten van vanillewafeltjes tijdens de race, kom je er normaal gezien niet zonder kleerscheuren uit.

Het parcours loopt doorheen de volledige Woodlands, en zelfs bijna door onze achtertuin op mile 15 (halfweg ongeveer). 

Op die bewuste zaterdag vertrok Marc rond 6u richting startlijn, terwijl de kindjes en ik op hetzelfde moment begonnen met het maken van aanmoedigingsborden.

Ik had berekend dat Marc rond 9u zou voorbijlopen en dus stonden de kindjes en ik vanaf 8u30 op post op de hoek van de straat. Ik schrok echt van de opkomst, overal op straat stonden mensen uit de buurt, velen hadden stoelen mee, soms zelfs tentjes met drank en muziek en kinderen deelden water en gatorade uit. De community spirit was alom aanwezig, het was echt een super leuke sfeer. Amerikanen kunnen dat goed, opkomen en supporteren voor evenementen.

Caitlin viel serieus in de smaak, want zij wou absoluut in haar (te klein) kikkerkostuum gaan, dus dit is wat de lopers op mile 15 tegenkwamen:

Heel veel lopers schoten in de lach toen ze haar zagen, en liepen zelfs een paar meter uit de race om haar een high five te geven. Het spookje heeft de community spirit ook al goed te pakken.

En voor we het goed en wel wisten, kwam Marc vrolijk aangelopen. Samen met een groepje vrouwen.

De kindjes waren dolenthousiast en Marc had er duidelijk plezier in. Gelukkig maar, want hij had nog 17 km voor de boeg ...

De meeste lopers zagen er heel professioneel uit in hun strakke en trendy looptenuekes. Met zijn te groot oud wit t-shirt, te lange short, en het gebrek aan een flashy zonnebril en riem met 5 waterflesjes in, leek het alsof Marc geheel per ongeluk in de race was gesukkeld.

Voor ons was het duidelijk ook de eerste keer als supporter, want onze aanmoedigings borden, waar we om 6u 's ochtends zo hard aan hadden gewerkt ("you can do it!" en "almost there daddy") waren echt suf vergeleken met de originaliteit van de meeste anderen.

Marc vertelde achteraf dat hij een paar keer echt hardop heeft moeten lachen bij het lezen van sommige signs - wat de marathon meteen ook een stuk interessanter maakt.

"Hurry Up, I want to go back to bed" (mile 2); 

"Worst parade ever" (mile 7)

"Great job random stranger" (mile 14)

Mile 20:" Hurry up, the half marathoners are eating all the food" 

De kindjes waren precies ook een beetje beschaamd voor onze flauwe bordjes, en weigerden om ze nog langer vast te houden….

En na 3uur en 24 minuten, liep Marc over de finishline!!!

Een topprestatie! Hij was 58ste van de 721 deelnemende mannen, en 11de in zijn leeftijdscategorie. Er waren zelfs 2 elite renners (professionele lopers) die na hem zijn binnengelopen.

Hij zag er super goed uit en als je hem zo bezig zag leek het alsof een marathon lopen een fluitje van een cent is… Echt ongelooflijk! Hij moest zelfs niet even gaan zitten na aankomst. Het enige wat hij absoluut nodig had was een droog t-shirt, water en twee breakfast burritos.

Proficiat met je eerste marathon en super prestatie, schatteke! Volgend jaar opniew, maar dan wel in een flashier tenueke. En ik zal alvast beginnen nadenken over een originele slogan. Suggesties, iemand?