Home sweet Home

Wij hebben iets met de 3de van de maand als het op verhuizen aankomt.

Op 3 februari 2010 verhuisden we naar ons huisje in Tervuren. Mama en (nonkel) Koen hebben die dag flink geholpen met uitpakken van dozen, en om 7u 's avonds stond er al een stoofpotje te pruttelen op het vuur en kon Caitlin terug in haar nieuwe kamer slapen.

Precies 1 jaar later, op 3 februari 2011, namen we het vliegtuig richting Texas, om - na een aantal weken in "interim living" (= tijdelijk apartement), op 3 maart 2011 naar onze nieuwe stek in The Woodlands te verhuizen. Dit jaar waren mama en Koen er niet bij...dus diezelfde avond konden we hier wel slapen maar Marc heeft wel nog een paar dagen op verhuisdozen moeten kijken. Niet voor lang, want 3dagen later was alles klaar, tot het ophangen van alle gordijnen en kaders toe. Ik moet zeggen, we hebben de discipline "snelheidsverhuizen" al helemaal onder de knie.

We zijn super blij in ons huis. Al was het even wennen eerst, en dan vooral aan het hebben van een slaapkamer op de gelijkvloerse verdieping. Wij slapen beneden, de kids boven. Ik vond het een beetje een gek idee, maar volgens de realtor is dat de gewoonte in deze streek. 1. omdat je als je tieners hebt, de hormonen beter op een ander verdiep verblijven (ok, zo ver zijn wij nog niet), en 2. omdat het in de zomer dan lekker aangenaam blijft in de master bedroom....(dat de kindjes het warm krijgen is blijkbaar niet zo erg...). Afin, het is ondertussen al aardig aan het opwarmen en we beginnen het voordeel van de slaapkamer naast de living in te zien...

Caitlin en Jack slapen dus boven en hebben "Jack and Jill rooms" oftwel "a Hollywood bath": tussen hun kamers ligt de kinderbadkamer en ze hebben daar elk access toe via hun kamertje. Caitlin vindt het prachtig om na het bad in Jack's kamer binnen te stormen via de badkamer en keihard "Koekoe" te roepen.

We zijn helemaal geinstalleerd en klaar om de eerste bbq van de straat te hosten.

Want we hebben het weer eens getroffen in de straat: onze buren hebben een dochter van 15 (en 2 zonen van 14 en een dochter van 13...!), dus we hebben meteen ook een betrouwbare babysit gevonden. Dat is belangrijk als je geen omas en opas in de buurt hebt. Haleigh heeft dit weekend trouwens al de volledige zondag overdag op de 2 kinderen gebabysit - zodat wij een middagje wegkonden - en is met vlag en wimpel geslaagd. Ik vind dat wel knap want had dat zelf op die leeftijd niet gekund.

Mijn sociaal leven is nog een beetje stilletjes, ik heb mijn Isabel of Caroline hier nog niet ontmoet. Ik heb wel al 2 vriendinnen gemaakt (op de speeltuin, waar anders?) met wie het goed klikt, maar nu we eindelijk gesetlled zijn wordt het tijd om serieus te gaan mommy-netwerken. In de States is het wel iets makkelijker om een vriendengroep te maken, hier is het niet zo vreemd om iemand op straat aan te spreken en GSM nummers uit te wisselen. Al voelt het soms wel aan alsof je terug 15 bent en stuntelig elkaar aankijkt en twijfelend vraagt "misschien kunnen we eens afspreken?"..."op een andere speeltuin?".

Verder stellen we het alle 4 heel goed. Jack is een flinke kerel, en begint een eigen willetje te krijgen. Hij wil meer doen dat gewoon plat in zijn park liggen. Ik weet zeker dat er binnen een paar maanden heel vaak ruzie zal worden gemaakt over speelgoed, zodra hij sterk genoeg is om zijn mannetje te staan tegen zijn grote zus, die hem overigens adoreert. Maar soms spelen ze ook al schattig samen. Oordeel maar zelf: