Jack en de kwakzalvers

We hebben al tot in den treure verteld over het feit dat we met onze jongste toch zo vaak naar de dokter moeten. Nooit voor iets ernstig, maar toch, het ventje is ondertussen 21 maanden en heeft al 10 antibiotica kuren achter de rug. Ik sta er eerlijk gezegd van versteld dat die nog steeds effect hebben bij hem. Waren er vroeger zo geen informercials op tv dat antibiotica altijd moest worden vermeden? Die boodschap is in de US duidelijk nog niet doorgedrongen… De neus, de oren, de sinussen, verkoudheden en snot in de kop: allemaal dingen die hij van zijn papa heeft meegekregen, zo blijkt. De papa is het allang ontgroeid, dus ik heb goede hoop voor Jack.

Dat neemt niet weg dat ik altijd opensta voor oplossingen en zelfs de niet-klassiek medische approach. Marc heeft daar zo soms zijn twijfels bij, maar hey, baat het niet, dan schaadt het niet.

Zo was ik ooit met Jack naar een soort wellness-dokter getrokken want die had mij ervan overtuigd dat Jack wellicht een paar noodzakelijke voedingsstoffen miste. Een beetje supplementen en dat manneke ging plots niet meer overgeven en wenen. O ja, Jack was toen begot 6 maanden oud.
Baby Jack moest toen op een soort massagetafel gaan liggen. De "dokter" liet hem dan glazen flesjes vasthouden waarin kruiden zaten. Een assistente hield zijn ander handje vast. De "dokter" noemde zijn assistente het "medium". O-Kay….. Nu Jack in contact stond met die kruiden en met het medium, voelde de "dokter" aan Jack's buik, hoofd, benen en voeten. Iedere keer als de uitgestrekte arm van het medium de lucht in vloog als de dokter Jack aanraakte, mompelde hij "aha" en werd er een bijkomend supplement op het voorschrift lijstje gezet. Ik stond erbij en ik keek ernaar… Ik was mama-beer, en ik zou alles hebben gedaan om baby Jack vrolijker te maken. Maar 200dollar en 3 afspraken later gaf ik Marc schoorvoetend gelijk en wordt de "dokter" in ons huishouden nu "de Kwak" genoemd.




Fast-forward naar mei 2012, toen Jack opeens zijn "slaapproblemen" ontwikkelde. Niet meer alleen willen slapen, krijsen, op de grond slapen, als een koala aan ons vastklampen, 14 keer per nacht wakker en mij zo ver gedreven dat ik op den duur ganse nachten op het matteke naast zijn bed sliep. Ik was heel dankbaar voor vasttapijt in de kamers boven, maar die situatie kon niet blijven duren.
We hebben toen gedaan wat we best kunnen: een (slaap/opvoedings)boek geconsulteerd. Meerdere zelfs. En in de praktijk toegepast: lichtjes in de kamer, met heel de familie in ware kumbaya-stijl Jack in slaap zingen, hem laten uithuilen, wegsluipen in t midden van de nacht, stickers, …. niks hielp.

Zelfs ik ben niet immuun voor de gevolgen van ernstig slaaptekort, dus het was hoog tijd om nog eens de hulp van een kwakzalver in te roepen. Deze keer in de vorm van een slaap-consulente. Ja ja, je vind hier echt alles: een sleep consultant doet aan slaaptraining, en denkt een individueel slaap programma uit voor jouw specifieke situatie. De consultatie vindt plaatst via skype (liefst in de slaapkamer, zodat die ook kan zien in welke omgeving het drama zich voordoet). Voor het bescheiden bedrag van 1,500 dollar, komt mevrouw zelfs een nachtje bij u thuis om "het probleem" zelf te observeren. Op z'n super-nanny's dus.

Onder het motto "baat het niet, dan schaadt het niet" schreef ik de consult fee over en was vol overtuiging dat we de volgende nacht weer gewoon normaal gingen kunnen slapen.

Ok, dat was misschien een beetje naief, maar het moet gezegd: mevrouw kwak was fan-tas-tisch! Na 14 dagen hadden we plots weer een kindje dat geen schrik meer had om in zijn bedje te liggen, dat nu in slaap valt als wij niet in de kamer zijn, en hoogstens 1 keer per nacht wakker wordt. Er is nog een beetje werk aan de winkel, maar we zijn al een hele stap verder dan waar we ooit stonden.

En het magische recept was….. *tromgeroffel*….:

1. Niet laten uithuilen, want in Jack's geval geeft hem dat alleen nog maar meer stress, waardoor hij een stresshormoon ontwikkelt wat hem verhindert om te slapen;

2. Kamer zo donker mogelijk maken en blauwe slaaplichtjes bannen, aangezien de kleur blauw de natuurlijke aanmaak van melatonine afbreekt (volgens de kwak althans);

3. Caitlin en Jack moesten "slaap regels" opstellen - met andere woorden: het perfecte excuus om in familieverband te knutselen.
Ik had 2 grote posterboards, stiften en stickers voorzien en toen moesten we een familie vergadering houden. Mama, papa en de 2 kids rond de tafel. En dan moesten we van de kwak in onderling overleg de slaap procedure op papier zetten. Dit was het resultaat:

Die rollen papier worden iedere avond meegezeuld naar boven, en iedere keer als we iets doen dat op de lijst voorkomt (bv boek lezen), dan vraag ik aan de kindjes: "wat moeten we dan nu doen volgens onze sleep rules"? Ze snappen het helemaal, en volgen het geschreven woord gedwee. Op die manier zou Jack het gevoel moeten krijgen dat hij controle heeft over het slaapproces. Hij weet wat er komt en hij moet zelf in zijn bedje kruipen versus in bed te worden gedragen. Elke avond wordt afgesloten met de woorden "Jack doet nu zijn oogjes dicht en slaapt tot de bunny (van de bunnyklok) wakker wordt. Mama/papa gaat nu naar beneden".

Vroeger - in de onmogelijke slaap periode- zou Jack nu al aan het gillen zijn gegaan + uit zijn bed gesprongen om mijn been in houdgreep te houden. Maar nu niet meer. Dankzij…. nummer 4: "de Stoel".

4. Een stoel in de kamer plaatsen naast het bed. Mama/papa gaat op die stoel zitten tot Jack in slaap valt - en kan dan uit de kamer ontsnappen. Die stoel wordt iedere 3 dagen een meter verder gezet, tot je op de gang zit. Zo dus:

De eerste dagen van het proces moesten we ook 's nachts in de stoel gaan zitten als hij wakker werd. Gelukkig had hij dat redelijk snel door, en werd hij steeds minder vaak wakker 's nachts.

Die stoel heeft het visuele voordeel dat Jack weet en er ook op vertrouwt, dat wij altijd in die stoel zitten. Het bewijs: als Caitlin en Jack hun pluchen beren in bed gaan leggen omdat die zogezegd moeten slapen, dan geeft Jack zijn pluchen hondje een kusje ("mwa" = met geluid erbij, heel koddig), zegt hij "shhhht" tegen Caitlin, met vinger op de lip, en dan klautert hij in de stoel. Hij snapt het concept dus maar al te goed.

Soms duurt het een uur alvorens hij in slaap valt. Toen de stoel nog in de donkere kamer stond, was dat echt een marteling om een uur lang stilletjes op die stoel te zitten. Als je dan eindelijk die rustige slaap ademhaling hoort, moet je nog proberen om ongemerkt te onstnappen… zo stilletjes mogelijk, de krakende planken vermijden en de deur zo traaaaaaag mogelijk open en dicht doen. Wij zijn sinds dit experiment echt professionele sluipers geworden.

Maar hoera! Nu zitten we dus al in de gang! We zijn nu nog in die fase waar hij af en toe eens komt piepen om te zien of we er nog zitten. Dus om zijn vertrouwen niet al te veel te schaden, moeten we ook echt wel in die stoel zitten. Maar het heeft wel iets, zo in stilte de krant kunnen lezen en eigenlijk verplicht worden om een uurtje niks te doen. Caitlin vind het wel plezant, die komt af en toe eens piepen naar mama/papa op de stoel….

Niks dan lof dus voor deze laatste kwak. We lachen er nu wel een beetje mee, maar die heeft echt mijn sanity gered. Al kunnen we Jack bij deze al waarschuwen dat onze wraak voor alle slapeloze nachten nog volgt, binnen een jaar of tien. Ha.