Februari is naast de maand van Caitlin's verjaardag (en die van grandma, Maithe en de Louis), ook het begin van Girl Scout Cookie season.
Caitlin is nu in haar 7de jaar van Girl Scouts, en ieder jaar doen ze een koekjesverkoop. De opbrengst daarvan verdelen ze als volgt: de helft schenken ze aan een lokaal goed doel en de andere helft gebruiken ze om leuke dingen mee te doen (kamperen, een groepsuitstap, lidgelden betalen etc).
Op zich lijkt zo'n koekjesverkoop niet zo bijzonder. Vroeger bij de Giro deden wij ook altijd een jaarlijkse appelsienenverkoop, maar mijn mama vond dat van deur tot deur geleur maar niks, dus ik mocht daar nooit aan meedoen. Ik had dus ook mijn twijfels bij de (niet zo lekkere) Girl Scout Cookies. Maar onze troop zocht een vrijwilliger om de verkoop te organizeren en dat zag ik wel zitten, of in ieder geval toch meer dan leidster en/of knutselmama te zijn. Koekjes bestellen, inventaris bijhouden, geld tellen, een spreadsheet in elkaar steken...dat lukt me wel. Dus ik werd 6 jaar geleden "Cookie Mom".
Het is een heel gedoe, en had ik geweten wat het allemaal inhield, had ik het wellicht niet gedaan. Het begint in december, wanneer alle Cookie Mom's een verplichte cursus moeten volgen die 4 u duurt met nadien een examen dat foutloos moet zijn. T is niet moeilijk, wel een enorm tijdsverlies.
Vervolgens moet je alle meisjes -allez, hun mamas - vragen om een voorlopige bestelling op te geven, en de bestelling doorgeven aan onze council (de koekjesmaffia). Eind januari is er dan de "Cookie Drop". Cookie Mom moet dan de bestelling van de hele troop gaan ophalen op een gigantische parking. Ik had zoiets nog nooit gezien. Het is een enorme organisatie: er zijn 8 variëteiten van koekjes en die staan over de hele parking verspreid in camions: je rijdt met je auto van camion naar camion en vrijwilligers tellen jouw dozen en laden die in. Maar voor je je auto mag inladen, moet je zelf 2 uur zelf gaan volunteeren (dozen tellen en inladen bij andere Cookie Moms).
Mensen komen daar aan met U-Haul verhuiswagens om koekjes op te halen... Ik had dat de eerste keer een beetje misrekend en onze bestelling kon maar niptekes in mijn (toch redelijke grote) SUV. De koekjes waren gestapeld tot aan het dak en zelfs op mijn schoot... nadien heb ik er altijd voor gezorgd om een tweede auto bij te hebben. Die mensen met verhuiswagens zijn zo gek nog niet.
Volgende etappe: alles dozen thuis uitladen: meestal staat onze garage, of mijn bureau dan gedurende een aantal weken vol met stapels koekjes dozen. In 1 gekleurde zitten 12 doosjes.
En dan begint het werk waar de meisjes zelf mee kunnen helpen: koekjes sorteren voor iedere meisje van de troop en dan van deur tot deur gaan verkopen. Daar hield ik echt mijn hart voor vast, maar het blijkt dat Amerikanen de schattige girl scouts echt met veel plezier zien komen en een beetje geaffronteerd zijn als ze een jaar overslaan. Onze buren kopen altijd 7 dozen, wat de meisjes geweldig vinden. In een andere buurt is er een mevrouw die altijd 48 doosjes bestelt, en toen de CEO van het bedrijf waar ik werk hoorde dat Caitlin een girl scout is, bestelde hij prompt 80 dozen!
Naast het deur tot deur gaan, doen we ook altijd een cookie booth: we stellen ons op bij de uitgang van (deelnemende winkels). Het is altijd een gedoe om winkels te vinden die willen meedoen en je mag maar maximaal 2 uur gaan, dus je moet weken van tevoren proberen een plaatsje te bemachtigen. Cookie booths mogen maar gedurende 1 maand, dus het is zaak om er zo snel mogelijk bij te zijn, de cookie booth website in de gaten te houden en zien waar plaatsjes vrij zijn. De meisjes vinden zo'n booth echt geweldig, het is een beetje winkeltje spelen maar met echt geld. Nu kost een doos koekjes 5$, dus redelijk makkelijk om te tellen, maar toen ze in het eerste leerjaar zaten was een doos 3,5$. Dat was echt een ramp voor 6jarigen, zeker als iemand meer dan 1 doos kocht! En het moet gezegd, mensen smelten als ze een groep schattige lagere school meisjes zien sukkelen met geld tellen en inventaris bijhouden. Als er geen klanten zijn zingen ze kampliedjes, echt zoals in de films.
En hoewel ik nog altijd geen voorstander ben van het deur-tot-deur geleur, het heeft die meisjes echt al veel geleerd: hoe ze zich voorstellen aan volwassen, hoe een product voor te stellen, gracieus blijven als iemand niet geïnteresseerd is, geld tellen en inventaris bijhouden, etc. Vorig jaar hadden ze 9000 USD aan koekjes verkocht, waarvan ze zelf 1500 overhielden voor de troop. Het goede doel was in ieder geval heel tevreden, en de meisjes waren serieus onder de indruk van de cash (en checks!) die ze samen mochten tellen.
Ik heb de meisjes zien openbloeien van verlegen kleine kindjes die een volwassene niet durven aankijken, tot zelfverzekerde meiden die zelf hun booth opstellen en mensen aanspreken en luisteren naar de vele verhalen van oude dametjes die zelf ooit ook een girl scout waren.
Ieder jaar kijk ik enorm tegen Cookie Season op, maar als ik zie hoeveel plezier ze er samen aan beleven, dan is het altijd wel de moeite waard geweest.
 |
| 2017 |
 |
| 2018 |
 |
| 2020 |
 |
| 2021 |
En tot slot een (super schattige)
filmpje dat ik in 2017 van Caitlin en Jack heb opgenomen. "My mom loves all the cookies" ;o)
1 opmerking:
Siri, dikke pluim voor jouw inzet als 'cookie'-mom :-) !!
het probleem van deur aan deur -verkoop is zeer herkenbaar :-) ik mocht dat ook niet en ben er ook tegen voor mijn kinderen :-)
Ben ik blij dat ik zo´n dingen niet moet doen ;-)
Een reactie posten